EP2...จะมีครั้งที่สองมั้ย

ใช่แล้ว...หัวหน้ายามที่ฉันเพิ่งมีเซ็กซ์ด้วยคือพ่อแฟนของฉันเอง

ใช่...ใช่จริงๆนะ ฟังไม่ผิดหรอก เขาเป็นพ่อแฟนของฉัน!!

เขาเพิ่งจะมาทำงานเป็นหัวหน้า รปภ.ได้ประมาณสามเดือนเศษๆ หลังตัดสินใจเด็ดขาด ลาออกจากงานราชการทหารชายแดน เพราะเบื่อป่าเบื่อเขาเบื่อความทุรกันดาน เพื่อชีวิตจำเจตามป่าชายแดน เลยบอกลาชีวิตทหารที่ทำมานานหลายสิบปี ย้ายมาหาประสบการณ์แปลกใหม่และความตื่นเต้นในเมืองกรุง..เมืองศิวิไลซ์ที่ใครๆก็ต่างมาหาโอกาสให้ชีวิต

ผู้พันเมฆา หรือลุงเมฆ พ่อแฟนของฉัน แกเป็นพ่อหม้ายมาห้าปีแล้ว หลังแม่แฟนหรือเมียของแกนั่นแหละได้เสียชีวิตไป แกก็ไม่เคยคบใครจริงจังถึงขั้นอยู่กิน แต่ก็คุยหวานคุยแหววกับผู้หญิงหลายคน ตามประสาคนเจ้าชู้ประตูดินที่กินไม่เคยอิ่ม

“อ่า...หนูกลับห้องก่อนนะคะ” ฉันรีบตัดบทไม่ให้ยืดเยื้อ เพราะอยากจะออกไปจากป้อมยามแล้ว ไม่อยากมองหน้าแก ไม่อยากสบตากับแก ..ไม่ใช่เพราะรังเกียจเดียดฉันท์อะไรหรอกนะ แต่มันอึดอัดทำตัวไม่ถูก ท้องไส้มันปั่นป่วนแปลกๆ

“เดี๋ยวสิ” เขาคว้าข้อมือฉันไว้อย่างเว้าวอน ฉันตกใจนิดหน่อยก่อนรีบแกะมือเขาออกเหมือนรำคาญ ชักสีหน้าเล็กน้อยพอเป็นพิธี ทำเหมือนไม่พอใจ

“แล้วเราจะ..” แอบมาทำเรื่องอย่างว่ากันอีกมั้ย..สายตาของเขาถามอย่างนั้น แลบลิ้นนิดๆ ตรงๆ ไม่อ้อมค้อม "อ่า.."

“จะมีครั้งที่สองมั้ยหรือคะ ..อย่าเลยค่ะ แค่ครั้งนี้มันก็..มันก็ไม่ควรเกิดขึ้นเลยอ่ะ”

ฉันไม่ควรเข้ามาหลบฝนในป้อมยาม ฉันน่าจะรีบวิ่งไปที่ตึกอพาร์ตเม้นต์ซึ่งอยู่ห่างป้อมยามไม่เกินสองร้อยเมตร ยอมเปียกฝนสักหน่อย บางทีเรื่องนี้อาจไม่เกิดขึ้นก็ได้

“อืม แล้วแต่หนูจ๋าแล้วกัน” เขาทำหน้าเสียดาย แต่แววตากรุ้มกริ่มพึงพอใจสุดๆ เพราะลึกๆ เขาเชื่อว่าอาวุธของเขาเด็ดพอจะทำให้สาวสิบเก้าติดรสชาติจนลืมไม่ลง

ฉันเกลียดสายตาเขาจัง มันทำให้ฉันรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน วูบวาบๆ อย่างบอกไม่ถูก “งั้นหนูไปนะคะ”

ขณะเวลาประมาณหนึ่งทุ่มเศษๆ ฝนที่ตกหนักเมื่อชั่วโมงก่อนหน้านี้ ซาเม็ดไปแล้ว แต่ไอฝนยังไม่จางหาย..

ฉันรีบออกจากป้อมยามมาด้วยใจกระสันซ่าน หวามหวิว รสชาติชายวัยห้าสิบยังติดตรึงในร่างกาย ท่อนสวาทอวบอ้วนยาวใหญ่ของเขาทำให้ฉันเร่าร้อนในทุกอณูเนื้อ

“อืมม ..บ้าชะมัด เรายอมได้ไง” ฉันถามตัวเองตลอดเวลาขณะเดินเข้ามาภายในตึกอพาร์ตเม้นต์ จนเข้าลิฟต์กดชั้นเจ็ดแล้ว ก็ยังคิดไม่ตก “ฉันต้องบ้าไปแล้วจริงๆ”

พอถึงห้องพัก.. แฟนกำลังเล่นเกมอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฉันกลับถึงห้องแล้ว