ตอนที่ 9 ผมเสียงดังใส่เธอ

“โอเค!...ผมผิดเองครับ!...เพราะผมเสียงดังใส่เธอและเรียกลุงชัดให้มาลากเธอออกไปจากที่นี่...” สิ้นเสียงคำตอบของคริสต์ ดวงตาของคุณหญิงศศิธรและเขมิกาเปิดกว้างอย่างคาดไม่ถึง

               “เขม!...น้าอยากจะเป็นลม!!!” เสียงของคุณหญิงศศิธรดังขึ้นมา

               “คุณแม่ พี่เขม มันจำเป็นมากเหรอครับที่ต้องเป็นเรื่องนี้ เราเปลี่ยนไปหาบทประพันธ์เรื่องอื่นมาสร้างเป็นละครก็ได้นะครับ...บอกตามตรงนะครับ ผมไม่อยากร่วมงานกับคนที่ไร้ความเป็นมืออาชีพแบบนั้น”

               “คริสต์!!!....แม่ไม่เคยสอนให้คริสต์เป็นคนแบบนี้นะ...การเปลี่ยนเรื่องมันใช่! ว่าเป็นวิธีการแก้ปัญหา แต่เป็นการแก้ปัญหาแบบหนีปัญหา แม่ไม่เคยสอนให้คริสต์ทำแบบนี้  ไม่รู้ล่ะ!!! งานนี้คริสต์ต้องเป็นคนแก้ปัญหานี้ให้ได้เพราะเราเป็นคนก่อและสร้างมันขึ้นมา และอีกอย่างไม่ใช่เฉพาะช่องของเรานะที่ต้องการเรื่องนี้มาสร้างเป็นละคร แต่ที่เราได้และขยับได้มาไกลกว่าช่องอื่น เพราะแม่รู้จักเป็นการส่วนตัวกับคุณประจักษ์เจ้าของสำนักพิมพ์ข้อเขียน แม่จะเสียผู้ใหญ่ไม่ได้ และคุณประจักษ์บอกเพียงว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของ เจ้าของผลงานทั้งนั้น...”

               Grrrr Grrrr  กอหญ้าที่กำลังลงจากรถหลังจากจอดเรียบร้อย ล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายหยิบโทรศัพท์ ที่ดัังอย่างต่อเนื่อง

               “กิ๊ก!...” กอหญ้ากรอกเสียง เมื่อหน้าจอแสดงภาพคนที่โทรเข้ามา

               “เป็นไงบ้าง?...”

               “คุณกิ๊ก! เพื่อนสาว ดีขึ้นแล้วเหรอ?” กอหญ้าเลี่ยงไม่ตอบคำถามเพื่อน ที่ต่างเข้าใจกันดีว่า กิ๊ก โสภิตา อยากทราบผลการสรุปว่าเธอตกลงเซ็นสัญญากับทางช่องมั้ย?

               “ก็ดีขึ้นมากแล้ว...แล้วเป็นไงบ้าง...เล่ามาหน่อยสิ”

               “วันมะรืนนี้ ฉันและก็แกที่ยังป่วยอยู่ มีสอบปลายภาค สนใจเรื่องนี้ก่อนมั้ย?” กอหญ้าเลี่ยงที่จะบอกเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องนึกถึงผู้ชายที่มีดีแต่หน้าตาคนนั้น...คริสต์ มาร์ติน เชียร์เลอร์...   “...ฉันไม่มีทางที่จะให้ผลงานของฉันต้องแปดเปื้อนกับคนนิสัยอย่างนายแน่นอน...” กอหญ้าคิดในใจ ในขณะหูก็ฟังเสียงเพื่อนสาวที่กำลังจามเพราะอาการไข้หวัด

               “แล้วบอกหน่อยไม่ได้เหรอไง คนมันอยากรู็และเป็นห่วงแกมาก...” กิ๊ก บ่นร่ายยาว ถามกลับอย่างเป็นห่วง

               “…กิ๊ก!!! เพื่อนสาว หญ้าอายุครบยี่สิบเอ็ดแล้วนะ! ซึ่งถึงแม้จะไม่เท่ากับแก...หญ้าก็ดูแลตัวเองได้ และหญ้าก็กลับมาถึงคอนโดอย่างปลอดภัย...ไปพักผ่อนซะ!!!  และถ้านอนไม่หลับก็ไปหยิบหนังสือมาอ่านทบทวน ถึงกิ๊กจะเรียนเก่ง ถึงเก่งมาก แต่ก็ไม่ควรประหลาด เดี๋ยวไอ้สิ่งที่หวังไว้ เกียรตินิยม มันจะหลุดไป....”

               “คนอุตส่าห์เป็นห่วง...” กิ๊กบ่นอุบอิบ ใช่! เธอต้องได้เกียรตินิยม และเธอต้องพิสูจน์ตัวเอง เพื่อให้คนสำคัญที่นอกเหนือจากพ่อ เห็นว่าเธอไม่ใช่คนประเภทที่อารมณ์พาไป เธอรักเขาจริงๆ

               “...ไว้เรียนให้จบ โตขึ้นอีกหน่อย...ถ้าถึงตอนนั้นกิ๊กยังไม่เปลี่ยน ตอนนั้นเราค่อยมาคุยกันอีกครั้ง...” คำพูดของผู้ชายที่เธอสารภาพรักเมื่อสี่ปีก่อน ซึ่งกิ๊กไม่มีวันลืม นี้ก็เหลืออีกไม่กี่วันเธอก็จะจบ แน่นอนเธอจบแน่ๆ แต่เธอจะเอาเกียรตินิยม เป็นของขวัญให้กับเขาคนนั้น คนที่เป็นรักแรกของเธอ และตอนนี้เธอก็ยังรักเขาอยู่

               “…รู้ค่ะ คุณแม่....” กอหญ้าเผยรอยยิ้มออกมา เมื่อปลายสายหัวเราะ คริ คริ กับสรรพนามคำเรียกของเธอ ที่เป็นที่ถูกใจของเพื่อนสาวนัก

               “คุณกอหญ้ากลับมาเร็วจังครับ”

               “พอดีวันมะรืนนี้ หญ้ามีสอบเลยอยากกลับมาอ่านหนังสือนะคะ...รบกวนลุงด้วยนะคะ” ลุงหวังพยักหน้าอย่างเข้าใจกันกับประโยคหลังของกอหญ้า เพราะรถที่กอหญ้าใช้วันนี้ จะเป็นหน้าที่ของลุงหวังที่ต้องไปคลุมรถให้กับเธอเป็นประจำทุกครั้ง....

               “ไม่มีปัญหาครับ...” กอหญ้ากล่าวขอบคุณ และขอตัวกลับขึ้นห้องไป

‘สองสัปดาห์ต่อมา....’

               “คริสต์เป็นอะไรว๊ะ!...ทำหน้ายังกับคนเบื่อโลก!” กัณฑ์ เอ่ยถามคริสต์ ที่คืนนี้มาปรากฎตัวที่ผับของตัวเอง หลังจากที่หายหน้าไปกว่าสองสัปดาห์

               “หาคนไม่เจอ...” คริสต์ตอบกลับเพื่อน และหยิบเครื่องดื่มสีอำพันที่พนักงานนำเสิร์ฟให้ในห้องวีวีไอพี ของผับแห่งนี้ คริสต์กับกัณฑ์เป็นเพื่อนกันตอนประถมที่คริสต์กลับมาอยู่เมืองไทยสองปีและทั้งสองก็เจอกันอีกครั้งที่อเมริกา จากตอนแรกที่แค่คุ้นๆ แต่เมื่อรู้จักกันมากขึ้นทำให้ทั้งสองระลึกได้ถึงความเป็นเพื่อนสมัยประถม ซึ่งกัณฑ์ก็เป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่น้อยนิดที่รู้ว่า คริสต์ เป็นคนแบบไหน...

                “หาคน?...ใครว๊ะ?”

               “นักเขียนที่ใช้นามปากกาว่า ‘กอหญ้า’...”

               “ไม่เข้าใจว๊ะ...หาไม่เจอยังไง”

               “คุณแม่ ต้องการให้ฉันเล่นละคร เรื่อง ‘พ่ายกลซาตาน’ แต่......” คริสต์เล่าเรื่องราวให้กัณฑ์ฟัง