บทที่ 11 ขึ้นเวที

ลู่หานถิงมองฮั่วซีเจ๋อครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “มือข้างไหนที่แกกล้าแตะต้องเธอฉันจะตัดมือข้างนั้นทิ้ง นั่งลงแล้วซะ”

ฮั่วซีเจ๋อคิดในใจว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?

ดวงตาสีดำขลับของกู้เยี่ยจิ่นที่ซ่อนอยู่หลังแว่นตาสีทองนั้นฉายแววขบขันออกมา “ซีเจ๋อ อย่าใจร้อนไปเลย นั่งลงแล้วดูการแสดงเถอะ”

ฮั่วซีเจ๋อทำได้เพียงข่มอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความสงสัยไว้แล้วนั่งลงไป ควรรู้ไว้ว่าเจ้าคนดื้อรั้นคนนี้ไม่เคยที่จะเกรงกลัวฟ้าดิน แต่เมื่อตอนเป็นเด็กกลับหวาดกลัวลู่หานถิง

......

เซี่ยซีหว่านมาตามนัด แน่นอนว่าหลี่ยู่หลานก็มาด้วย ครั้งก่อนเซี่ยซีหว่านทำเสียเรื่อง คราวนี้เธอจึงมาจับตามองด้วยตัวเองว่าหล่อนจะใช้กลอุบายแบบไหนอีก

ขณะเดียวกันประธานหวางก็เดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า หลี่ยู่หลานฉีกยิ้มแล้วพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “ประธานหวาง คราวก่อนเป็นซีหว่านของทางเราที่ผิดพลาดเอง ฉันพาหล่อนมารับผิดแล้วค่ะ”

ประธานหวางแค่นเสียงประชดแสนเย็นชาออกมา “ครั้งก่อนเธอเกือบจะฆ่าฉันตายแล้ว ความผิดนี้แค่เอ่ยขอโทษง่าย ๆ ก็สามารถให้อภัยได้แล้วอย่างงั้นเหรอ?”

วันนั้นที่สุนัขดุร้ายตัวนั้นอยู่บนตัวของเขา ฟันคม ๆ ของมันเกือบจะกัดเขาแล้ว ขณะนั้นประธานหวางรู้สึกตกใจจนฉี่ราดออกมาแล้วด้วยซ้ำ

เพียงแค่นึกถึงสภาพที่น่าสมเพชในตอนนั้นขึ้นมา ประธานหวางก็อยากจะบีบตัวเซี่ยซีหว่านตรงหน้าเขาให้ตาย

“ประธานหวางคะ ถ้าอย่างนั้นท่านต้องการอะไรคะ?”

“การขอโทษแบบนี้ดูไม่ค่อยมีความจริงใจเท่าไหร่ เอาอย่างนี้แล้วกัน ให้เซี่ยซีหว่านดื่มเหล้าพวกนี้ก่อนสิ”

หลี่ยู่หลานกำลังจะตอบตกลง แต่เซี่ยซีหว่านก็พูดแทรกขึ้นมาทันทีว่า “ฉันดื่มเหล้าไม่เป็นค่ะ ถ้าใครตอบตกลงคนนั้นก็ดื่มนะคะ”

“นี่เธอ!” หลี่ยู่หลานพูดขึ้นพร้อมกับค่อย ๆ ระงับอารมณ์โกรธไว้ในใจ เธอฉีกยิ้มแล้วพูดอย่างละมุนละม่อมว่า “ประธานหวางคะ หรือว่าคุณจะเปลี่ยนเป็น... สิ่งที่แสดงถึงความจริงใจมากขึ้นกว่านี้ดีคะ?”

หลังจากรับรู้การบอกเป็นนัย ๆ ของหลี่ยู่หลาน สายตาแทะโลมของประธานหวางก็มองไปที่เรือนร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ให้เซี่ยซีหว่านขึ้นเวทีเต้นเต้นโพลแดนซ์รูดเสาให้ฉันดูรอบหนึ่งสิ เรื่องก่อนหน้านี้ก็ถือว่าจบกันไป”

เต้นโพลแดนซ์รูดเสาอย่างนั้นเหรอ?

หลี่ยู่หลานสายตาเป็นประกายขึ้นทันที แบบนี้ก็ดีสิ โพลแดนซ์คือ การเต้นรำที่พราวเสน่ห์ เป็นสิ่งที่ผู้หญิงโสเภณีเต้นเพื่อล่อลวงพวกผู้ชาย ลูกสาวทั้งสองของเธอล้วนเป็นสาวงามโด่งดังและร่ำรวยมีเกียรติของเมืองไห่เฉิง เดิมทีก็ไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่เซี่ยซีหว่านนั้นเหมาะสมมากที่สุด

“ซีหว่าน เธอมาขอโทษแล้วก็ต้องแสดงความจริงใจออกมาสิ เหล้าไม่ต้องดื่มก็ได้ แต่เธอต้องขึ้นเวทีไปเต้นโพลแดนซ์” หลี่ยู่หลานเผยยิ้มชั่วร้ายออกมา

เซี่ยซีหว่านจะไม่รู้เจตนาของหลี่ยู่หลานได้อย่างไรว่าหล่อนกำลังคิดอะไรอยู่ เธอยิ้มที่มุมปากแล้วตอบตกลงว่า “ได้สิ ฉันจะเต้น”

เซี่ยซีหว่านเดินขึ้นไปบนเวที

ขณะนี้ยังคงเป็นเสียงเพลงเฮฟวี่เมทัล คืนนี้เซี่ยซีหว่านสวมชุดเดรสสีขาว มือขาวเนียนเรียวเล็กของเธอจับที่เสาเหล็ก เธอกระโจนขึ้นไปทั้งตัว ทันใดนั้นร่างอันบอบบางก็หมุนวนเป็นเส้นโค้งอยู่กลางกระแสคลื่นอากาศที่ซัดผ่าน

เมื่อครู่นี้ภายในบาร์เต็มไปด้วยเสียงวุ่นวายของผู้คนที่ต่างพูดคุยกัน แต่ทว่าตอนนี้ทุก ๆ สายตาล้วนถูก “เสียงเพลงและท่วงท่า”สะกดเอาไว้ ทุกคนต่างพากันมองไปยังเซี่ยซีหว่านที่อยู่บนเสาเหล็ก ร่างกายอันยืดหยุ่นขยับไปมาด้วยท่วงท่าที่แสนงดงาม เธอกำลังหมุนตัวพร้อมกับกระโดดและร่ายรำอย่างคล่องแคล่ว

การเต้นโพลแดนซ์ของเธอนั้นไม่ได้ดูฉูดฉาด แต่งดงามราวกับเทพธิดายิ่งนัก

เพียงครู่เดียวการเต้นโพลแดนซ์ก็จบลง ผู้คนที่เพิ่งได้สติก็ปรบมือเสียงดังกึกก้องให้เซี่ยซีหว่านทันทีที่ลงถึงพื้น

การเต้นโพลแดนซ์นี่มันยอดเยี่ยมสุด ๆ ไปเลย ไม่มีใครเคยพบเห็นการเต้นแบบนี้มาก่อน

เมื่อเซี่ยซีหว่านเดินกลับเข้ามา ประธานหวางที่กำลังหลงใหลเธอจนน้ำลายไหลอยู่นั้นก็รีบเอ่ยชมว่า “เซี่ยซีหว่าน คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเต้นโพลแดนซ์ได้ดีขนาดนี้ เรื่องคราวก่อนฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธออีกแล้ว แต่ว่าเธอต้องกลับไปที่ห้องฉันด้วยกัน แล้วพวกเราค่อย ๆ คุยเรื่องเงินทุนการรักษาพยาบาลของท่านเซี่ยกันนะ”

เมื่อครู่ที่เซี่ยซีหว่านเต้น เธอขยับมือและเท้าจนทำให้เหงื่อหอม ๆ ของเธอส่งกลิ่นออกมาบ้างเล็กน้อย เธอมองดูท่าทางประธานหวางแล้วพูดว่า “ได้สิค่ะ ประธานหวางนำทางเลยคะ ฉันจะไปกับคุณ”

สายตาของหลี่ยู่หลานเปลี่ยนเป็นสายตาที่เคียดแค้น คาดไม่ถึงเลยว่าเวลาผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เซี่ยซีหว่านยังคงเต้นโพลแดนซ์ได้ดีขนาดนี้อยู่อีก

แรกเริ่มเธอต้องการใช้โอกาสนี้ทำให้หล่อนรู้สึกขายหน้า แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะทำให้เธอยิ่งได้เผยโฉมออกมา

หลี่ยู่หลานไม่สามารถลืมมันได้ลงว่า เซี่ยซีหว่านเคยเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยของตระกูลเซี่ย ตั้งแต่เด็กก็ฉลาดเกินคน เมื่อตอนที่คุณครูสอนเต้นสอนระบำมือ เซี่ยเหยียนเหยียนลูกสาวของเธอกลับมาซ้อมอย่างหนักทุกคืน เต้นอย่างไรก็เต้นได้ไม่ดี แต่เซี่ยซีหว่านเพียงแค่เขย่งปลายเท้าก็สามารถเต้นได้แล้ว

พอเด็กหญิงอายุเก้าขวบ ก็ได้มีการพบปะข้าราชการชั้นสูงและผู้มีอำนาจที่ประตูเมืองจักรพรรดิของปักกิ่งแล้ว

รออีกเพียงไม่กี่ปี ไม่รู้ว่าจะมีบุคลิกที่สง่างามได้แค่ไหนกัน?

หลายปีมานี้หลี่ยู่หลานคิดว่าเซี่ยซีหว่านจะถูกเลี้ยงดูแบบทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ที่ต่างจังหวัดนั้นทำให้เธอรู้สึกผิดหวังมากจริง ๆ

หลี่ยู่หลานไม่เคยมีความรู้สึกเคียดแค้นรุนแรงเท่านี้มาก่อนจนอยากจะทำลายชีวิตคนคนหนึ่ง!

กลางดึกคืนนี้ เธอจะทำให้เซี่ยซีหว่านไม่สามารถหนีรอดไปได้อีก

......

ในห้องวีไอพีส่วนตัว ฮั่วเป่ยเฉินรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก เขาพูดขึ้นว่า “พี่รอง เจ้าสาวที่พี่ได้แต่งงานด้วยนี่เต้นเก่งสุดยอดมาก หลังจากที่เธอไปแล้ว ที่บาร์1949 แห่งนี้คงจะไม่มีการโชว์โพลแดนซ์อีกต่อไปแล้วล่ะ”

กู้เยี่ยจิ่นเหยียดยิ้มที่มุมปากแล้วพูดอย่างคนที่ใคร่ครวญมาแล้วว่า “ตระกูลเซี่ยนี่ก็น่าสนุกดีเหมือนกันนะ ในเมื่อให้เซี่ยซีหว่านมาแต่งงานแทน ถ้าคิดจะรังแกหานถิงคุณก็เป็นคนป่วยที่อาการหนักมาก ๆ ดังนั้นก็เลยเปลี่ยนมาให้เซี่ยซีหว่านออกมาช่วย เรื่องนี้มัน จุ๊จุ๊ ฉันล่ะสงสัยว่าเซี่ยซีหว่านคนนั้นจะใช่ลูกสาวตระกูลเซี่ยแท้ ๆ หรือเปล่า”

“พี่รอง เซี่ยซีหว่านเธอเข้าไปในห้องกับประธานหวางแล้วนะ ในมือของหัวหน้าหวางมีเขาอยู่หนึ่งคู่ พี่อยากจะสวมมันไหม?”

ลู่หานถิงพ่นควันบุหรี่ออกมาจากริมฝีปากบางอย่างช้า ๆ แล้วทิ้งก้นบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่ เขาเหลือบตามองฮั่วซีเจ๋อแวบหนึ่งและพูดว่า “ถ้าหยุดพูดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด”

ฮั่วซีเจ๋อแค่นเสียงหัวเราะหึ ๆ ในลำคอแล้วพูดว่า “พี่รอง แค่พี่สั่งออกมาคำเดียว ผมก็จะไปต่อยประธานหวางให้ฟันร่วงเต็มพื้นจนต้องนั่งหาฟันเลย”

ลู่หานถิงลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ดูต่ออีกหน่อยเถอะ”

เมื่อเขาพูดจบก็จากไป

“อ้าวพี่รอง พี่ไม่ได้บอกว่าจะดูก่อนหรอกเหรอ พี่จะไปไหน ผมให้คนติดกล้องไว้ในห้องนั้นเรียบร้อยแล้ว”

ร่างสูงสง่าของลู่หานถิงนั้นหายไปจากสายตาแล้วเรียบร้อย

“พี่เยี่ยจิ่น พี่รองเขาเป็นอะไรของเขา ตลอดหลายปีมานี้ไม่เห็นพี่รองจะมองผู้หญิงคนไหนเลย หรือว่าพี่รองจะรักเซี่ยซีหว่านตั้งแต่แรก ตกหลุมรักเข้าแล้วเหรอไงกัน?”

กู้เยี่ยจิ่นวางแก้วเหล้าในมือลงแล้วพูดว่า “แค่ใจกล้าอีกสักหน่อย”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฮั่วซีเจ๋อก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ.....

......

ที่ประตูห้องส่วนตัวสุดหรูหรา หลี่ยู่หลานกล่าวเตือนว่า “เซี่ยซีหว่าน หวังว่ารอบนี้เธอจะไม่เล่นตุกติกอะไรอีก ปรนนิบัติหัวหน้าหวางเสร็จก็เอาใบเช็คเงินทุนการรักษาพยาบาลออกมาด้วย ฉันจะคอยเฝ้าอยู่หน้าประตู คอยดูว่าเธอจะสามารถกางปีกบินออกไปได้อีกไหม”

เซี่ยซีหว่านยิ้มมุมปากที่ริมฝีปากสีแดงเพียงเล็กน้อย ความสนุกเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเองเธอจะหนีไปได้อย่างไรกัน?

ทันใดนั้นเซี่ยซีหว่านก็เดินเข้าไปในห้อง

ประธานหวางเริ่มอดใจไม่ไหวรีบโผเข้าหาแล้วพูดว่า “คนสวย มาให้ฉันจูบทีสิ”

เซี่ยซีหว่านหลีกเลี่ยงออกมาแล้วพูดว่า “ประธานหวาง อย่ารีบสิคะ ฉันหนีไปไหนไม่พ้นหรอกค่ะ ฉันจะไปอาบน้ำก่อน”

“งั้นมาอาบด้วยกันสิ”

ตอนที่ประธานหวางเดินตามเข้ามา เซี่ยซีหว่านก็เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้วล็อคประตู

แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ร่างผอมเพรียวของเซี่ยซีหว่านก็เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว เพราะว่าในห้องน้ำแห่งนี้มีคนอยู่!

เซี่ยซีหว่านหมุนตัวแล้วเอาเข็มเงินที่อยู่ในมือแทงไปบนร่างของคนคนนั้น

ทันใดนั้นเองมือใหญ่แข็งแรงได้คว้าข้อมือเรียวขาวอันแสนบอบบางของเธอไว้อย่างรวดเร็ว แล้วจับเธอกดติดกับกำแพงพร้อมกับพูดว่า “คุณนายลู่ คุณนี่ยังคงเร่าร้อนกับผมเสมอเลยนะ”