บทที่ 10 รอยกัด

เซี่ยซีหว่านถูกส่งตัวไปอยู่ที่ต่างจังหวัดตอนเธออายุ 9 ขวบ เธอไม่เคยคาดหวังอะไรจากเซี่ยเจิ้งกั๋วคนนี้ที่เธอเรียกว่าพ่ออยู่แล้ว แน่นอนว่าการที่เขาโทรหาเธอครั้งนี้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

พ่อก็ยังคงเป็นพ่อที่เธอรู้จักอยู่วันยังค่ำ เขาสนใจแต่เรื่องการแพทย์ และหมกหมุ่นอยู่แต่กับการพัฒนาการแพทย์ของตระกูลเซี่ยให้ใหญ่โต

ลูกสาวที่เขาภูมิใจที่สุดในตอนนี้ก็คือเซี่ยเหยียนเหยียน ส่วนลูกสาวจากบ้านนอกคอกนาคนนี้เขาก็แค่ใช้ให้มาแต่งงานแก้เคล็ดก็เท่านั้น

“ค่ะพ่อ หนูเข้าใจแล้วค่ะ พรุ่งนี้หนูจะไปค่ะ”

คำพูดว่าง่ายของเซี่ยซีหว่านทำให้น้ำเสียงของเซี่ยเจิ้งกั๋วอ่อนลง “ซีหว่าน การแต่งงานของแกถือเป็นการช่วยตระกูล อีกไม่นานสามีขี้โรคคนนั้นของแกก็จะตายแล้ว รอให้เรื่องของประธานหวางสำเร็จเสียก่อน ถึงตอนนั้นพ่อจะหาตระกูลใหม่ที่ดีกว่านี้ให้ลูกเอง”

“ถ้าอย่างนั้นหนูก็ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ” เซี่ยซี่หว่านพูดจบก็กดวางสายลงทันที

เซี่ยซีหว่านกดปิดโทรศัพท์พร้อมกับหลับตาลงในอ้อมกอดของลู่หานถิง แต่ภายในใจของเธอกลับรู้สึกทุกข์ใจอย่างหนัก เมื่อเธอว่าตัวเองก็คือเด็กกำพร้าคนหนึ่ง

เธอต้องการเป็นลูกที่ได้รับความรักจากพ่อแม่และมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขเหมือนกับเด็กทั่วไป แต่ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพียงแค่ความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ของเธอเท่านั้น

เธอไม่มีบ้าน

เธอมันก็แค่เด็กต่างจังหวัดที่ไม่มีพ่อแม่

จู่ ๆ เซี่ยซีหว่านก็รู้สึกหนาวขึ้นมา เธอขดตัวเข้าหาอ้อมกอดของลู่หานถิง อ้อมกอดของเขานั้นทั้งแข็งแกร่งและอบอุ่นในคราวเดียวกัน ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ต้องรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดนี้

เสียงเต้น ตึก ตึก ตึก ของหัวใจแกร่งที่กำลังดังก้องอยู่ข้างหูยิ่งทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

เซี่ยซีหว่านนึกว่าเธอจะนอนไม่หลับ แต่ในอ้อมกอดของเขาคนนี้ เธอกลับสามารถนอนหลับได้ทั้งวันทั้งคืน

......

ลู่หานถิงค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าที่สดใสของอีกวัน สีเหลืองทองอร่ามของแสงแดดแรกในตอนเช้าสาดส่องผ่านเข้ามาทางผ้าม่าน

ร่างสูงหรี่ตาลงด้วยความงุนงงและแสบตาจากแสงที่สาดเข้ามา

หลายปีมากแล้วที่เขาไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นความสวยงามของแสงอาทิตย์ในยามเช้าแบบนี้

ลู่หานถิงหลับตาแล้วยกแขนคว้าผู้หญิงที่นอนอยู่ข้าง ๆ เข้ามากอด เขารู้ว่าเมื่อคืนเซี่ยซีหว่านนอนอยู่ในอ้อมกอดเขาทั้งคืน เพราะเขารู้สึกได้ถึงอุณหภูมิอุ่น ๆ และกลิ่นหอมจากร่างกายนุ่มนิ่มที่อยู่ข้าง ๆ เขา

แต่เขากลับกอดได้เพียงความว่างเปล่า เพราะเซี่ยซีหว่านหายไปแล้ว

ลู่หานถิงรู้สึกไม่อยากตื่นขึ้นมา เขาจึงใช้ผ้าห่มที่ทอจากไหมอย่างดีขึ้นมาคลุมตัวเอาไว้

ขณะนั้นประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก พ่อบ้านฝูป๋อเดินเข้ามาในห้องอย่างอารมณ์ดี “คุณชายตื่นแล้วเหรอครับ? ตอนที่คุณนายเดินออกไป เธอบอกว่าไม่ให้ผมรบกวนคุณชายเพื่อให้คุณชายได้พักผ่อน คุณชายไม่ได้หลับเองได้แบบนี้มาหลายปีแล้ว ขนาดคุณหมอหนานยวนยังทำให้คุณชายหลับลงไม่ได้ แต่คุณนายกลับทำให้คุณชายหลับได้อย่างไม่น่าเชื่อ คุณนายมีเวทมนต์อะไรกันนะ?”

ฝูป๋อเองยังไม่อยากจะเชื่อ เขารู้ดีที่สุดว่าสภาพร่างกายของคุณชายเป็นอย่างไร เมื่อคืนเขาเป็นกังวลมากตอนที่คุณนายเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่คุณนายก็นอนอยู่กับคุณชายทั้งคืนจริง ๆ

ลู่หานถิงมองออกไปยังประตู “คุณนายลู่ล่ะ?”

“ตอนกลับมาหาคุณชาย คุณนายบอกว่าจะออกไปธุระข้างนอก เย็น ๆ ถึงจะกลับมาครับ”

“เธอได้บอกหรือเปล่าว่าจะไปไหน?”

“ไม่ได้บอกครับ”

“ขอบใจ”

ลู่หานถิงเดินกลับไปที่ห้องนอนเพื่อไปชำระล้างร่างกาย ขณะที่เขากำลังถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวบนตัวออกนั้นร่างสูงก็มองไปที่กระจกแล้วเห็นรอยแผลลึกจากฟันเล็ก ๆ บนไหล่ของตัวเอง

รอยกัดของเธอ

แค่เขาเห็นรอยฟันเล็ก ๆ พวกนี้เขาก็รู้แล้วว่าตอนนั้นเธอกัดแรงแค่ไหน และบนตัวเขาก็ยังมีร่องรอยที่เธอทิ้งเอาไว้อีก

วันนี้ลู่หานถิงไม่ได้เข้าไปที่บริษัท แต่เขาทำงานในห้องทำงานที่บ้านแทน เขามองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว แต่เซี่ยซีหว่านยังไม่กลับมาเลย

เขาหยิบมือถือขึ้นมาดู เซี่ยซีหว่านไม่ได้ส่งข้อความหรือโทรเข้ามาเลย

ลู่หานถิงรู้สึกใจคอไม่ดี ทันใดนั้นก็มีสายโทรเข้ามาที่โทรศัพท์เขา

เขากดรับสายและพูดทักทายปลายสายอย่างเป็นกันเองว่า “ว่าไง”

เสียงของฮั่วซีเจ๋อจากปลายสายก็รีบพูดขึ้นว่า “พี่รอง ตั้งแต่คุณย่าให้พี่แต่งงาน พี่ก็ไม่ได้มาเยี่ยมกันเลยนะ พี่หลงเสน่ห์เธอแล้วใช่ไหม นี่พี่กลายเป็นสามีตัวติดกับภรรยาแล้วเหรอ?”

สามี....อะไรนะ?

ลู่หานถิงขมวดคิ้วเป็นปม เขาชักจะเริ่มหงุดหงิดแล้ว จึงพูดขึ้นว่า “ถ้าพูดอะไรไร้สาระอีก ฉันจะวางสายแล้วนะ”

“อย่างเพิ่งสิพี่รอง ออกมาเจอกันหน่อยสิ ตอนนี้ผมกับพี่เยี่ยจิ่นกำลังรอพี่อยู่ที่ร้านบาร์ 1949”

......

ร้านบาร์ 1949

ณ ที่นั่งวีไอพีส่วนตัว ลู่หานถิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ สองนิ้วเรียวยาวของเขากำลังคีบบุหรี่ขึ้นสูบ

ควันบุหรี่ลอยฟุ้งทำให้มองเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นได้ไม่ชัดเจน เห็นเพียงคิ้วเข้มขมวดเป็นปมอย่างเลือนลางนั้นกลับยิ่งทำให้เขาดูเย็นชานัก

ฮั่วซีเจ๋อที่กำลังรินเหล้าอยู่ก็พูดขึ้นว่า “พี่รอง เป็นอะไรไป ทำไมเข้ามาก็เอาแต่สูบบุหรี่ ผมเห็นนะว่าพี่กำลังร้อนรุ่ม อยากดับไฟนั่นหน่อยไหมล่ะ ”

ขณะที่ฮั่วซีเจ๋อพูดอยู่ เขาก็ดันสาวสวยข้าง ๆ เข้าไปใกล้ลู่หานถิง “พี่รอง น้องคนนี้เพิ่งมาใหม่ ผมจองไว้ให้พี่โดยเฉพาะ นี่เสี่ยวหยิง เธอป้อนเหล้าแก้วนี้ให้พี่รองหน่อยสิ ทำได้หรือเปล่า?”

ร้านบาร์ 1949 ก็เหมือนกับแหล่งมั่วสุ่มที่ผู้ชายมักแวะเวียนกันมาดี ๆ นี่เอง และสิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดของร้านนี้ก็คือผู้หญิงสวย ๆ ส่วนผู้ชายที่มาเที่ยวที่นี่ส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นคนมีเงินที่พร้อมจะจ่ายไม่อั้น อีกอย่างร้านบาร์ 1949 ร้านนี้ยังเป็นกิจการของตระกูลฮั่วอีกด้วย

ตระกูลลู่ ตระกูลกู้ ตระกูลฮั่ว และตระกูลซู สี่ตระกูลยักษ์ใหญ่ที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองไห่เฉิง วันนี้ทั้งสามตระกูลได้มาอยู่รวมกันพร้อมหน้า ซึ่งพวกเขาทั้งสามคนมีความสนิทสนมและเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก

เมื่อเสี่ยวหยิงถูกดันให้เข้าใกล้ผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ ใบหน้าสวยของเธอก็แดงระเรื่อ คืนนี้ลู่หานถิงสวมชุดสบาย ๆ ด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำคู่กับกางเกงสีดำอย่างเรียบง่าย เขามีเสน่ห์ดึงดูดแม้ในยามสูบบุหรี่ เขาเป็นผู้ชายที่ภูมิฐานที่น่าหลงใหลยิ่งนัก อีกทั้งใบหน้าหล่อเหลาที่ใครเห็นต่างก็แทบลมจับนั้นยิ่งทำให้เสี่ยวหยิงอยากจะถวายตัวให้เขาแม้เธอจะไม่ได้ค่าตัวเลยก็ตาม

เสี่ยวหยิงหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาไว้ในมือ แล้วยิ้มอย่างน่ารักพร้อมกับพูดว่า “คุณชายลู่คะ ดื่มเหล้าแก้วนี้หน่อยไหมคะ?”

ลู่หานถิงได้กลิ่นน้ำหอมฉุนจากเสี่ยวหยิงที่ดูเหมือนตั้งใจฉีดมาเต็มที่ เขาจึงหันไปมองเสี่ยวหยิงเล็กน้อยและพูดว่า “ไปนั่งห่าง ๆ หน่อย”

ใบหน้าสวยของเสี่ยวหยิงเจื่อนลงทันที

ฮั่วซีเจ๋อจึงพาเสี่ยวหยิงออกไปจากตรงนั้น “พี่รอง พี่ใช้ชีวิตจืดชืดแบบนี้มาหลายปีแล้วนะ ไม่เห็นสนใจผู้หญิงเลยสักนิด คุณย่าสั่งห้ามไม่ให้ผมพาพี่เที่ยวแล้ว เพราะท่านกลัวว่าผมจะพาพี่เหลวไหลไงล่ะ”

คราวนี้กู้เยี่ยจิ่นที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เริ่มพูดขึ้นว่า “หานถิง ได้ข่าวว่าลูกสาวตระกูลเซี่ยที่ถูกสลับให้มาแต่งงานกับนาย ชื่อเซี่ยซีหว่านใช่ไหม”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ลู่หานถิงจึงเหลือบตาหันมามองกู้เยี่ยจิ่นทันที

กู้เยี่ยจิ่นก็มีใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่มีที่ติ บนใบหน้าของเขาสวมแว่นตาที่ทำมาจากทอง เขายกไวน์แดงในมือขึ้นจิบก่อนจะมองไปด้านหน้าพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ดูสิว่านั่นใคร?”

ลู่หานถิงหันหน้าไปมอง เมื่อมองไปที่ร่างสวยพร้อมเพียงนั้นเขาก็รู้ทันทีว่าเป็นเซี่ยซีหว่าน

ข้าง ๆ เธอมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ นั่นมันไอ้ประธานหวางพุงโตนี่

ฮั่วซีเจ๋อตบโต๊ะอย่างแรง “พี่รอง ทำไมเซี่ยซีหว่านถึงไปนั่งดื่มเหล้ากับชายแก่นั่นได้ นี่เธอกำลังสวมเขาให้พี่เหรอ!”

ฮั่วซีเจ๋อหยิบขวดเหล้าขึ้นมาหวังจะเดินลงไปด้านล่าง คุณชายตระกูลฮั่วผู้ทรงอิทธิพลนั้นเปรียบเหมือนกับขุนนางจอมอันธพาลแห่งเมืองไห่เฉิง “พี่รอง ผมจะไปสั่งสอนพวกมันและแก้แค้นแทนพี่เอง!”