บทที่ 17 ของคนรักเก่า (1)

“เปล่าหรอก เรียกฉันว่าแม่เหมือนตาคินน์ก็ได้ ฉันไม่ถือ” คุณหญิงอนงค์บอกก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของลูกชายไป ทำเอาทั้งมะนาวและคินน์ถึงกับอ้าปากหวออย่างงงๆ  เพราะใครจะคิดว่าแม่ของเขาจะติดใจมะนาวยิ่งกว่าเขาเสียอีก

          ส่วนคุณหญิงก็เดินออกจากห้องของลูกชายแล้วยิ้มออกมา นางว่านางดูคนไม่ผิดหรอก แม้มะนาวอาจจะดูเป็นผู้หญิงที่ดูแรง แต่เมื่อได้คุยได้ถามประวัติอะไรต่างๆ นานา เด็กคนนี้กลับตอบด้วยความจริงใจ นางสังเกตจากแววตาที่ไม่มีความโกหกอะไรเลยสักนิดเดียว

          “แม่หวังว่าคินน์จะมีความสุขบ้างนะลูก”

          นางไม่เคยขัดขวางด้วยซ้ำว่าลูกชายจะเลือกคู่ชีวิตแบบไหน แต่นางแค่อยากให้ได้คนดี คนที่จะสามารถมาดูแลลูกชายของนางได้ และมะนาวเองก็ดูเป็นคนใส่ใจคน ปัญหาเดียวตอนนี้อาจจะมีแค่เรื่องของอายุเท่านั้น ถ้าปรับกันได้ชีวิตคู่มันจะไปด้วยกันได้

          หลังจากวันที่แม่ของเขามาหา ความสัมพันธ์ของมะนาวและคินน์ก็ดีขึ้นตามลำดับ แต่มันมีสิ่งหนึ่งที่ติดอยู่ในใจของมะนาว คือคำว่ารักของชายหนุ่ม ที่มันไม่เคยหลุดออกมาจากปากของเขาเลยแม่แต่นิดเดียว จนบางครั้งก็อดน้อยใจไม่ได้ว่าเขาคิดจะจริงจังกับเธออย่างนี้ไปตลอดไหม

          “มะนาว...วันนี้ฉันไปทำงานอยู่บ้านห้ามดื้อห้ามซนนะรู้ไหม” คินน์เดินมาหอมหัวของมะนาว ซึ่งเธอรู้สึกใจฟูเป็นอย่างมากที่เขามาทำแบบนี้ด้วย มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน

          “ไม่ดื้อค่ะ วันนี้มะนาวทำรายงานอยู่ค่ะ เทอมหน้าเป็นเทอมสุดท้ายแล้ว มะนาวต้องรีบเคลียร์งานทุกอย่างนะคะ พี่คินน์ไปทำงานเถอะค่ะ” มะนาวเดินไปส่งคินน์ที่รถอย่างเช่นที่เคยทำทุกวัน ตอนนี้ชีวิตของเธอกับเขาแทบจะก้าวข้ามคำว่าแฟนไปไกลแล้ว เพียงแต่ตอนนี้เธอต้องการแค่ได้ยินคำว่ารักจากปากของเขาเท่านั้น

          เมื่อส่งคินน์เรียบร้อยแล้ว มะนาวก็เดินเข้าไปในบ้าน จากนั้นหญิงสาวก็มานั่งทำงานที่โต๊ะ แต่ยังไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านี้หญิงสาวก็นึกได้ว่าตัวเองลืมเอาเนื้อออกมาละลายเพื่อที่จะทำกับข้าว เธอเลยเดินไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบของทุกอย่างออกมาเตรียมก่อนจะทำอาหารกิน

          ร่างบอบบางของมะนาวก็เดินไปหยิบของในครัวเพื่อหาอะไรมาทำกินก่อนทำงานต่อ ซึ่งในจังหวะนั้นหญิงสาวก็เปิดตู้ที่เก็บของด้านบนเพื่อหยิบจาน และจู่ๆ บางอย่างที่อยู่บนนั้นก็ร่วงลงมาพื้นก่อนจะเกิดเสียงดัง

          เพล้ง!!

          เสียงกระจกแตกทำเอามะนาวถึงกับสะดุ้ง เท่านั้นไม่พอเธอก็รับรู้ว่าเศษกระจกมันกระเด็นบาดที่เท้าของเธอเสียแล้ว

          “โอ๊ย...”

          มะนาวเดินกะเผลกไปนั่งที่เก้าอี้เนื่องจากเท้าของเธอเลือดออก แต่สายตาเจ้ากรรมมิวายไปเห็นบางอย่างที่ร่วงลงมาแตกเมื่อครู่นี้ มันคือกรอบรูปของใครบางคน มะนาวหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่าเป็นภาพถ่ายที่อยู่ในงานแต่ง โดยมีผู้หญิงข้างกายและเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่ง

          “นี่คงเป็นคนรักเก่าของพี่สินะ” มะนาวไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมคินน์ถึงได้มอบหัวใจให้ผู้หญิงคนนั้น ในเมื่อเธอทั้งดูสวย อ่อนหวาน น่ารัก ซึ่งต่างจากเธอลิบลับเลย

          ขณะที่กำลังดูรูปด้วยความเสียใจอยู่นั้น เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น ทำให้มะนาวหันไปมองด้วยความตกใจ และเธอก็พบว่าคินน์กลับบ้านมาอีกครั้ง

          "ทำอะไร!!”

          ชายหนุ่มเดินมาแล้วจัดการกระชากรูปถ่ายที่อยู่ในมือของมะนาวออกอย่างแรง พร้อมกับตวัดหางตามองเธออย่างไม่ชอบใจที่หญิงสาวมายุ่งวุ่นวายกับของของเขาแบบนี้

          “พี่คินน์!”

          “กล้าดียังไงมาทำลายรูปของฉันแบบนี้มะนาว!” คินน์เดินอาดๆ เข้ามาอย่างกรุ่นโกรธ พร้อมกับมองกรอบรูปที่ถ่ายไว้ในงานแต่งงานขึ้นมาดู ตอนนี้เศษกระจกมันเข้าไปโดนภาพถ่ายจนบางส่วนฉีกขาด

          “พี่คินน์ คือมะนาว...” มะนาวกำลังจะบอกความจริงว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่มันร่วงลงมาเพราะเธอไม่รู้ว่ารูปภาพมันวางอยู่ในตู้

          “เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ เธอคงไม่รู้หรอกว่าภาพนี้มันสำคัญแค่ไหน” ดวงตาของคินน์ตอนนี้เต็มไปด้วยความเดือดดาล เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของส่วนตัวโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่เว้นแม้แต่มะนาวที่เป็นแฟนของตัวเองก็ตาม

          “ค่ะ...มะนาวไม่รู้หรอกว่าภาพนี้มันสำคัญแค่ไหน มะนาวไม่ได้ตั้งใจที่ทำมันร่วง และถ้ามะนาวรู้ว่าพี่คินน์หวงแหนภาพนี้มากขนาดนี้ มะนาวก็คงไม่กล้าหรอกค่ะ ขอโทษด้วย”

          “รู้ตัวก็ดีมะนาว การที่ฉันให้เธออยู่บ้านหลังนี้ มันไม่ได้หมายความว่าเธอจะรื้อค้นทุกอย่างในบ้านของฉันได้!” ชายหนุ่มบอกด้วยเสียงเดือดดาล และก้มหน้ามองกรอบรูป โดยไม่ได้สนใจเลยว่ามะนาวกำลังมองเขาด้วยสายตาสั่นระริกมากแค่ไหน

          “ค่ะ มะนาวจะไม่แตะต้องอะไรของของคุณอีก”