บทที่ 17 ของคนรักเก่า (2)

“ค่ะ มะนาวจะไม่แตะต้องอะไรของของคุณอีก”

          มะนาวลุกขึ้นเต็มความสูงของตัวเอง และพยายามเดินออกไปโดยที่เธออดทนกับความเจ็บที่เท้า เนื่องจากเศษแก้วมันบาดแต่ตอนนี้เธอก็ไม่กล้าหน้าด้านนั่งให้คินน์ด่าแบบนี้เหมือนกัน ยิ่งเขาแสดงท่าทีแบบนี้ออกมา มันยิ่งทำให้มะนาวเริ่มเข้าใจตัวเองแล้วว่าที่ผ่านเขาไม่เคยรักเธอจริงๆ เขาแค่ชอบและอยากมีเธออยู่แบบนี้ แต่ความรู้สึกที่เขามีให้เธอมันยังน้อยมากเมื่อเทียบกับคนรักเก่าของเขา

          คินน์มองรูปถ่ายที่มีรูปเดียวในมือ ภาพของนรินดาและน้องควีนในงานแต่งงานของเขาและเธอ มันเป็นความทรงจำที่ฝังอยู่ในจิตใจของเขาในตอนนี้ โดยลืมไปว่าผู้หญิงอีกคนก็กำลังเสียใจกับการกระทำของเช่นเดียวกัน

          มะนาวเดินเข้ามาห้องนอน เธอไปหยิบยาขึ้นมาทำแผลที่เท้าของตัวเอง ซึ่งตอนนี้เลือดมันไหลออกมาเยอะ อีกทั้งเมื่อครู่ตอนเธอเดินออกมาเธอก็เผลอเหยียบเศษแก้วซ้ำเข้าไปอีก จนเลือดที่เท้าไหลไม่หยุด

          “ฮึก...ฮือ” หญิงสาวปล่อยน้ำตาของตัวเองให้ไหลออกมา เหตุการณ์เมื่อครู่มันแสดงให้เห็นแล้วว่าเธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรสำหรับเขาเลย เธอมีค่าน้อยกว่าคนรักเก่าของเขาเสียอีก

          เมื่อคิดดังนั้นมะนาวก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเอง จากนั้นก็จัดการกวาดเสื้อผ้าของตัวเองมาวางไว้ที่เตียง จากนั้นก็เปิดกระเป๋าเพื่อหยิบยัดทุกอย่างลงไป

          หญิงสาวใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีเพื่อเก็บของ อะไรที่คินน์เคยให้เธอไม่เอากลับไปแม้แต่ชิ้นเดียว เนื่องจากว่าเธอไม่อยากกลายเป็นผู้หญิงหน้าเงินให้ใครเขาดูถูกอีกแล้ว ในเมื่อเขาเองก็ไม่แคร์ความรู้สึกของเธอ เธอก็จะยอมถอยและกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองอีกครั้ง เมื่อก่อนอยู่ได้โดยไม่มีเขา ตอนนี้เธอก็ต้องทำให้ได้

          เมื่อออกมาจากห้องนอนกลับไม่เจอร่างสูงของคินน์แล้ว แม้แต่กรอบรูปอันนั้นก็หายไป มันคงไปอยู่กับคินน์แล้ว เขาคงหวงแหนทุกอย่างที่เป็นของผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆ ที่เธอคนนั้นเลือกกลับไปหาคนรักเก่า แต่คินน์ก็ยังเอาแต่ปักใจกับผู้หญิงที่ชื่อนรินดา งั้นต่อให้ผ่านไปนานแค่ไหน หัวใจของเขาก็คงไม่มีพื้นที่ให้เธอเข้าไปเช่นเดียวกัน

          “คุณคงไม่มีทางลืมผู้หญิงคนนั้นสินะ งั้นฉันคงต้องไปตามทางของฉันแล้ว”

          มะนาวลากกระเป๋าด้วยท่าทางกะเผลก จากนั้นเธอก็กดแอปเพื่อเรียกแท็กซี่ให้มารับที่หน้าบ้านของคินน์ ซึ่งเธอมองบ้านหลังนี้อีกครั้งด้วยความเสียใจ

          สาวร่างเล็กเดินทางกลับมาบ้านกลางเก่ากลางใหม่ของตัวเอง ซึ่งเธอรู้ดีว่าคินน์ซื้อคืนให้แล้ว และเขาก็ยกบ้านหลังนี้เป็นชื่อเธอเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่เมื่อกลับมาสิ่งที่มะนาวยังคงเห็นก็คือร่างของสองแม่ลูกที่ยังคงทำตัวเป็นเจ้าบ้าน ทั้งๆ ที่ตอนนี้มันเป็นของเธอแล้ว

          “ทำไมยังไม่ออกไปจากบ้านหลังนี้สักที” เมื่อเข้ามาแล้วเสียงหวานของมะนาวบอกอย่างแข็งขึง เนื่องจากเธอรังเกียจสองแม่ลูกนี้เหลือเกิน

          “มะนาว...มะนาวจะใจร้ายกับป้ากับเมษาอย่างนี้จริงๆ เหรอ เราอยู่บ้านหลังนี้กันมายี่สิบกว่าปี ทำไมถึงใจร้ายไล่พวกเราสองแม่ลูกได้ลงคอ” เมษาเริ่มเล่นบทเจ้าน้ำตา จนมะนาวอดเบะปากไม่ได้ ที่ผ่านมามันหล่อหลอมให้เธอแข็งแกร่งและคิดได้ ถ้าคนที่ซื้อบ้านหลังนี้ไม่ใช่คินน์ เธอเนี่ยแหละที่ต้องกระเด็นออกไปจากที่นี่แทน

          “กล้าค่ะ เพราะที่ผ่านมามะนาวว่ามะนาวชดใช้บุญคุณทุกอย่างหมดแล้วนะ อีกอย่างป้าเองไม่ใช่เหรอที่ขายบ้านหลังนี้ เงินที่ได้จากบ้านหลังนี้อยู่ไหนคะ ทำไมมะนาวไม่เห็นจะเคยได้ แล้วแบบนี้ทำมาเป็นขออยู่ต่อ อยากมีบ้านอยู่ก็ไปหาซื้อเอง อย่ามาเบียดเบียนในพื้นที่ของคนอื่น”

          “อีมะนาว!” เมษามองมะนาวด้วยตาลุกวาวอย่างกรุ่นโกรธ เนื่องจากกำลังถูกมะนาวต่อว่าอย่างหนัก

          “ทำไม ตอนนี้พวกเธอสองแม่ลูกจะมาข่มขู่อะไรฉันไม่ได้อีกแล้ว” มะนาวบอกด้วยเสียงแข็ง เพราะหลังจากนี้เธอจะกลายเป็นมะนาวที่เข้มแข็งกว่าเดิม อีกทั้งสองแม่ลูกนี้จะได้ออกไปจากชีวิตของเธอเสียที

          “มะนาว ฉันป้าแกนะ ฉันเลี้ยงแกมา” ใบหน้าเหี่ยวย่นของคนที่บอกว่าตัวเองเป็นป้า ทั้งๆ  ที่ผ่านมาจิกหัวเธอใช้ไม่หยุด แถมยังให้เธอหาเงินมาให้อีก คนแบบนี้สมควรเป็นป้าอย่างนั้นเหรอ เธอไม่ไล่ตะเพิดเหมือนหมูเหมือนหมาก็ดีเท่าไหร่แล้ว

          “เออแล้วไง...ถามตัวเองก่อนว่าเคยเลี้ยงฉันไหม ป้าดีแต่พูด เงินที่เอาไปจากฉันมันมากกว่าบุญคุณ ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ มันเป็นของฉันแล้ว ส่วนป้าจะไปนอนที่ไหนก็เรื่องของป้า หลังจากนี้บุญคุณเราสองคนไม่มีต่อกันอีก ส่วนเธอเมษา อย่ามาเรียกร้องความเห็นใจในเมื่อที่ผ่านมาเธอเอาแต่จิกหัวและประจานฉันทั่วมหาวิทยาลัยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ รอบนี้เอาไปพูดสิว่าฉันไล่เธอออกจากบ้าน ทั้งๆ ที่มันคือบ้านของฉัน” ตอนนี้มะนาวไม่มีอารมณ์มานั่งทะเลาะกับใคร แค่เรื่องของคินน์เธอปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว

          “มะนาว!”