บทที่ 3 ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกาย (1)

บทที่ 3

ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกาย

          ร่างบอบบางของมะนาวลืมตาตื่นขึ้นมา โดยมีร่างหนาของคินน์ที่นอนกอดเธอเอาไว้ทั้งคืน และเมื่อตื่นขึ้นมามะนาวก็จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มด้วยอาการใจเต้นแรง

          “พ่อคนไม่เคย แต่เมื่อคืนเอาซะลุกไม่ขึ้นเลยนะ” มะนาวว่าจบก็ใช้มือบอบบางของตัวเองแตะที่คางของเขาเบาๆ “มะนาวชอบคุณจัง แต่เรื่องระหว่างเรามันก็แค่เซ็กซ์ คุณเองก็ให้เงิน มะนาวก็บริการ”

          มะนาวบอกเสียงเศร้าเพราะเธอรู้ตัวดีว่าเธอกำลังอยู่ในสถานะอะไร เมื่อคืนนี้ที่คินน์ทำเพราะเขาคงอกหักและอยากหาอะไรปลดปล่อย ส่วนเธอก็สนองความต้องการของเขาเพราะความที่อยากได้เงิน

          สาวร่างเล็กจัดการลงจากเตียงกว้าง และเมื่อลงมาแล้วเธอก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ช่วงล่างเนื่องจากเมื่อคืนนี้คินน์ใช้งานมันจนเรียกว่าอย่างหนักหน่วง

          “ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันนะคะคุณคินน์” มะนาวบอกแล้วรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อออกจากห้องพัก เนื่องจากเธอต้องรีบกลับบ้าน ถ้าป้าคิดจะขายบ้านหลังนี้เธอก็ไม่ยอมเหมือนกัน เธออยากได้บ้านของเธอคืน บ้านหลังนี้คือสมบัติชิ้นเดียวที่แม่ทิ้งไว้ให้ แต่ผู้เป็นป้ากลับทำการยึดมันโดยบอกว่าแม่เป็นคนเซ็นยกให้ ซึ่งเธอไม่เชื่อว่าเป็นอย่างนั้นเด็ดขาด แม่ไม่มีทางยกบ้านที่เป็นสมบัติชิ้นเดียวให้ป้า เธอจะต้องตามเอาบ้านหลังนี้คืนให้ได้

          ร่างเล็กของมะนาวเดินออกจากห้องไปด้วยสภาพที่ค่อนข้างสะบักสะบอมพอสมควร เพราะกว่าที่คินน์จะปล่อยเธอก็เกือบเช้า ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายที่ไม่เคยผ่านผู้หญิงอย่างเขาจะทำเอาเธอทั้งจุกทั้งเสียวขนาดนี้

          “หนู...ให้ไปส่งที่ไหน” เสียงติดแหบของลุงคนขับแท็กซี่ทำให้มะนาวที่กำลังคิดถึงเรื่องเมื่อคืนหลุดออกจากภวังค์ จากนั้นหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นแล้วบอกทางเพื่อที่จะกลับบ้านของตัวเองที่ผู้เป็นป้ายึดไป

          เมื่อมาถึงหญิงสาวก็ลงจากรถ จากนั้นก็รีบเดินเข้าไปในบ้านทันที พร้อมกับร่างอวบอิ่มของเมษาที่มองเธอด้วยสายตาหยามเหยียด

          “แหม...ที่หายไปทั้งคืนอย่าบอกนะว่าทำตามที่บอกไป” เมษาพูดแล้วเบะปากอย่างหยามเหยียดญาติของตัวเอง เมื่อเห็นว่ามะนาวหายหัวไปทั้งคืนและเพิ่งกลับมาเอาป่านนี้

          “อย่ามายุ่งเรื่องของพี่ ไหนบอกจะเอาบ้านหลังนี้คืนพี่ถ้าพี่ได้เงินมาแล้ว”

          “จริงเหรอ ไหนเงิน”

          เมษาแบมือพร้อมกับมองมะนาวด้วยสายตาดุกร้าว แต่มะนาวไม่สนใจเพราะเธออยากได้บ้านหลังนี้คืนจากป้าให้เร็วที่สุด

          “หนูได้เงินมาแล้ว หนูขอโฉนดบ้านหลังนี้คืนด้วยค่ะ ป้าช่วยคืนบ้านให้หนูด้วย” เสียงของมะนาวเข้มขึ้นพร้อมกับจ้องมองใบหน้าเหี่ยวย่นของผู้เป็นป้าที่ยังคงทำลอยหน้าลอยตาใส่เธอ

          “งั้นเอาเงินมาก่อน แล้วฉันจะคืนบ้านหลังนี้ให้”

          “แล้วหนูจะมั่นใจได้ยังไงว่าป้าจะไม่ตุกติก บ้านหลังนี้เป็นของแม่ ป้ามายึดเอาไปแบบนี้ได้ยังไง” มะนาวเริ่มขึ้นเสียงเนื่องจากเธอไม่พอใจเมื่อบ้าอยากได้เงินก่อนที่จะเอาบ้านหลังนี้คือให้กับเธอ

          “เหอะ แล้วแกคิดว่าตัวเองมีอะไรที่มาต่อรองกับฉันอย่างนั้นเหรอ เอาเงินมา! หรือถ้าไม่...ฉันจะขายบ้านเก่าๆ หลังนี้ซะ!” คำพูดของป้าทำให้มะนาวกำมือของตัวเองแน่น เนื่องจากเธอไม่อยากเสียบ้านหลังนี้ไป บ้านที่เป็นความทรงจำของเธอและแม่ อีกทั้งมันเป็นสมบัติชิ้นเดียวของแม่ด้วย “อย่ามามองหน้าฉันนะอีมะนาว ทำมาเป็นมองหน้า มึงมันก็แค่ลูกโสเภณีเท่านั้นแหละ”

          “ป้ากำลังพูดดูถูกแม่ของหนูนะ!”

          “ทำไม! หรือมันไม่จริง เสื่อมเสียชื่อเสียงหมด ท้องไม่มีพ่อเท่านั้นไม่พอมาชิงตายก่อนให้ฉันต้องเลี้ยงลูกหล่อนมาเกือบสิบปี” ผู้เป็นป้าบอกด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ทำเอามะนาวจ้องมองผู้เป็นป้าด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

          “แต่เงินทุกบาทที่ป้าบอกว่าเลี้ยงมะนาว มะนาวหามาเองทั้งนั้น ป้าอย่ามาทวงบุญคุณนะ” มะนาวจำได้ดีตั้งแต่แม่ตายเธอก็ไปรับจ้างทุกอย่างหลังเลิกเรียนเพื่อหาเงินมาให้พากับค่ากินและค่าเทอม ป้าแทบไม่เคยช่วยอะไรเลย บางทีค่าน้ำค่าไฟเธอยังเป็นคนจ่ายเองด้วยซ้ำ

          “อีมะนาว!!”

          เพียะ!!

          ใบหน้าหวานของมะนาวหันไปตามแรงจบ จนน้ำตาของหญิงสาวซึมออกมาเพราะมันทั้งเจ็บทั้งอาย ทั้งๆ ที่ผ่านมาเธอดูแลตัวเองมาตลอด และที่ทนอยู่บ้านหลังนี้เพราะเธออยากได้บ้านของเธอคืน แต่จนแล้วจนรอดป้าก็ตุกติกกับเธอเสมอ

          “ป้าอร!”

          “ทำไม! แกกล้าหือกับฉันเหรออีมะนาว เอาเงินมา ถ้าไม่เอามานะฉันจะจัดการขายบ้านหลังนี้ทิ้งซะ เอาให้แกไม่มีที่ซุกหัวนอนเลย!”

          “แสดงว่าต่อให้มะนาวให้เงินป้าไป ป้าก็จะไม่คืนบ้านหลังนี้ให้มะนาวใช่ไหม”

          “ใช่! คืนให้โง่สิ เมษาจับตัวมันไว้ แม่จะเอาเงินจากโทรศัพท์มัน” ว่าจบมะนาวก็เข้ามาจับที่ร่างบอบบางของมะนาวเอาไว้พร้อมกับล็อกแขนจากทางด้านหลัง จนเธอไม่สามารถสู้แรงของเมษาได้

          “อย่ามายุ่งกับโทรศัพท์ของมะนาวนะ!” ไม่ทันขาดคำผู้เป็นป้าก็จัดการล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าของเธอออกมา พร้อมกับดึงมือของมะนาวมาสแกนนิ้วเพื่อจะได้เข้าไปในโทรศัพท์ได้ แม้มะนาวพยายามดึงมือกลับ แต่เพราะโดนจิกที่ไหล่บางจนเธอนิ่วหน้าด้วยเจ็บ