บทที่ 3 ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกาย (2)

          “ไหนดูสิ ได้เงินมาเท่าไหร่” เมื่อผู้เป็นป้าเข้าแอปธนาคารได้ ก็ถึงกับตาลุกวาวเนื่องจากเห็นจำนวนเงินสามแสนกว่าบาทเข้ามาในบัญชีของมะนาว “สรุปเมื่อคืนแกไปขายตัวจริงๆ สินะ ถึงได้เงินมาเยอะขนาดนี้” ป้าอรเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานของมะนาว

          “ป้าไม่ต้องมายุ่ง เอาโทรศัพท์ของมะนาวมานะ!” มือของมะนาวพยายามคว้าโทรศัพท์เอาไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล ตอนนี้เธอไม่สามารถสู้แรงของสองคนได้

          “สุดท้ายก็ไม่พ้นอาชีพเดียวกับแม่ของตัวเอง หึ...”

          “ฉันจะเอาแกไปพูดให้ทั่วมหาวิทยาลัยเลยมะนาวว่าแกมันขายตัว” เมษาบอกด้วยน้ำเสียงสะใจ ซึ่งมะนาวพยายามสะบัดตัวเองให้หลุดออกจากเกาะกุมของเมษา

                ป้าอรบังคับให้มะนาวเอานิ้วของตัวเองมาสแกนเข้าแอป ซึ่งมะนาวพยายามดึงมือกลับแล้ว แต่ไม่เป็นผล เมษารูปร่างใหญ่กว่าเธอมาก จนคนตัวเล็กกว่าสู้ไม่ได้

“เรียบร้อยแล้วเมษา ปล่อยมันได้แล้ว!” เมื่อป้าอรจัดการโอนเงินเข้าบัญชีของตัวเอง เมษาก็ทำการปล่อยร่างบอบบางของมะนาวจากนั้นก็ผลักจนหญิงสาวล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง

          “โอ๊ย!!”

          “ดีจริงๆ เลยเมษา นอกจากจะได้เงินใช้หนี้ เรายังมีเงินไปช้อปปิ้งอีกตั้งแสนหนึ่ง”

          “จริงค่ะคุณแม่ วันหลังก็ไปขายอีกนะ เมื่อคืนได้เสี่ยที่ไหนเหรอ จ่ายหนักมากๆ เลยนะ” เมษาพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม

          มะนาวไม่ตอบแต่พยายามลุกขึ้นมายืนอีกครั้งพร้อมกับมองสองแม่ลูกด้วยความแค้นใจที่เธอกลายเป็นฝ่ายถูกเอาเปรียบอีกแล้ว เมื่อไหร่ที่เธอได้บ้านหลังนี้คืน รับรองเลยว่าเธอจะจัดการสองแม่ลูกคู่นี้แน่

          “มองอะไรอีมะนาว!! คนอย่างมึงมันก็เป็นได้แค่อีตัวเหมือนแม่ของมึงนั่นแหละ ไม่มีทางได้ดีขึ้นมาได้หรอก ไม่เหมือนเมษาลูกสาวของฉัน ที่ต่อไปจะได้เจอแต่คนดีๆ สังคมดีๆ”

          มะนาวมองสองแม่ลูกด้วยความแค้นใจ เงินตั้งสามแสนนั่นพวกเขาไม่ควรได้มันไปด้วยซ้ำ มันเป็นของเธอ

          “ไปกันเถอะค่ะคุณแม่ วันนี้หนูอยากได้ของใหม่สักชิ้นสองชิ้น พรุ่งนี้หนูจะใส่ไปอวดเพื่อนที่มหาวิทยาลัย”

          “ไปกันเถอะลูกสาวแม่” สองแม่ลูกมหาภัยเดินออกจากบ้านไปก่อนที่มะนาวจะปล่อยน้ำตาของตัวเองให้ไหลออกมา แต่หญิงสาวก็ใช้มือบางของตัวเองปาดน้ำตาข้างแก้มเพราะไม่อยากร้องไห้อ่อนแอ เธอต้องสู้ เธอจะต้องหาทางเอาบ้านหลังนี้คืนมาจากป้าให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

          ทางด้านคินน์ที่เพิ่งตื่นนอน เขาใช้มือหนาของตัวเองเอื้อมไปข้างๆ เพื่อจะได้กอดคนข้างกาย แต่เมื่อคลำหากลับพบแต่ความว่างเปล่าอีกทั้งที่นอนตอนนี้เย็นราวกับว่าคนตัวเล็กออกไปจากห้องนี้นานแล้ว

          ดวงตาคมมองบนที่นอนที่มีจุดแดงเล็กๆ ที่เปื้อนทำเอาเขาถึงกับอมยิ้มกับความน่ารักของมะนาว ยัยตัวเล็กที่ทำเหมือนเก่งแต่พอเอาเข้าจริงกลับไม่ประสาอะไรเลย กลายเป็นว่าเมื่อคืนนี้เขาต้องสอนเธอมากกว่าเธอสอนเขาเสียอีก

          “ไปไม่คิดจะบอกกันเลยนะ จะได้เจอกันไหมเนี่ย”

          คินน์ยอมรับว่าแอบเสียดายที่จะไม่ได้เจอกับมะนาว เขายอมรับว่าเมื่อคืนตัวเองมีความสุขมาก มากอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ช่องทางรักที่แน่นหนึบทำเอาคนที่ไม่เคยอย่างเขาถึงกับติดใจจนอยากจะกินซ้ำ ไหนจะเสียงหวานๆ ที่ร้องเรียกชื่อของเขาทั้งคืนทำเอาเขาอยากจะเข้าไปอยู่ในตัวของเธอทั้งวันทั้งคืน

          “มาทำให้อยากแล้วจากไปเหรอมะนาว...ยังไงฉันก็เชื่อว่าสักวันเราสองคนจะต้องได้เจอกันอีกแน่” ว่าจบคินน์ก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อไปชำระล้างร่างกายให้สะอาด เพื่อที่จะออกไปจากที่นี่ เนื่องจากเมื่อครู่เขาเพิ่งเปิดโทรศัพท์และพบว่าแม่ส่งข้อความมาหลายข้อความเนื่องจากเมื่อคืนนี้เขาไม่ได้โทรศัพท์หาว่าถึงบ้านแล้ว

         

          หลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อวานนี้ วันนี้มะนาวก็มาเรียนตามปกติด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวเนื่องจากป้าอรกับเมษาเอาเงินที่เธอหามาได้ไปใช้แล้ว ทำให้เธอไม่มีเงินติดบัญชีเลยยังดีที่ยังพอมีเศษเงินที่ติดกระเป๋าอยู่บ้าง มิเช่นนั้นเธอคงได้อดตายแน่นอน

          “มะนาว...เป็นอะไร” เสียงของน้ำเหนือเพื่อนชายที่เธอสนิทด้วยเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีเหม่อลอยของมะนาว

          “ไม่มีอะไรหรอก”

          “ทะเลาะกับป้าแล้วก็เมษาอีกแล้วสินะ” น้ำเหนือบอกอย่างรู้ทันเนื่องจากมีเรื่องเดียวเท่านั้นที่ทำให้มะนาวเครียดได้ ก็คือเรื่องครอบครัวของตัวเธอเอง

          “ฉันอยากได้บ้านของฉันคืนน้ำเหนือ ป้าเล่นแง่กับฉันตลอด วันก่อนบอกให้ฉันไปหาเงินมาให้สองแสน พอฉันหาได้ป้ากลับไม่ยอมทำตามสัญญา บ้านหลังนั้นมันคือสิ่งที่แทนความรู้สึกของฉันและแม่นะ” มะนาวบอกด้วยอาการน้ำตาซึมเพราะเธอพยายามแล้ว และก็กลัวว่าวันหนึ่งป้าจะขายบ้านหลังนั้นทิ้ง แล้วถึงตอนนั้นเธอจะทำยังไงให้ได้บ้านคืน

          “หรือเธอต้องหาเงินซื้อบ้านหลังนั้นคืนมามะนาว”

          “จะหายังไงก่อน ทุกวันนี้เงินจ่ายค่าเทอมยังไม่มีเลย”

          “แต่เดี๋ยว เงินสองแสน เธอไปเอามาจากไหนมะนาว” คิ้วหนาของน้ำเหนือขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยว่าป้าเอาเงินจากมะนาวไปสองแสนบาท

          “คะ...คือ” มะนาวถึงกับหน้าเสียเมื่อเธอหลุดปากพูดเรื่องเงินสองแสนบาทให้เพื่อนได้รู้ ซึ่งเธอเองไม่รู้จะตอบคำถามเรื่องนี้ยังไง

          “คะ...คือ” มะนาวถึงกับหน้าเสียเมื่อเธอหลุดปากพูดเรื่องเงินสองแสนบาทให้เพื่อนได้รู้ ซึ่งเธอเองไม่รู้จะตอบคำถามเรื่องนี้ยังไง

          “คือเรา...”

          “มะนาว น้ำเหนืออาจารย์เรียกพบ” ยังไม่ทันที่มะนาวได้จะตอบคำถามเพื่อนเสียงของเพื่อนอีกคนก็ดังขึ้น ซึ่งเหมือนระฆังช่วยชีวิตเธอเอาไว้ มิเช่นนั้นเธอต้องหาคำตอบให้กับเพื่อน

          “อืม...เดี๋ยวไป ไปกันเถอะเหนือ”

          มะนาวเก็บของใส่กระเป๋า จากนั้นก็รีบเดินออกจากโต๊ะเพราะไม่อยากถูกเพื่อนถามอะไรไปมากกว่านี้ ซึ่งน้ำเหนือก็เอาแต่เกาหัวของตัวเองด้วยความสงสัยใคร่รู้แต่ก็ไม่ได้คำตอบ

          มะนาวเลือกที่จะไปนั่งข้างเพื่อนอีกคนเพราะรู้อยู่แล้วว่าถ้านั่งข้างน้ำเหนือเพื่อนของเธอก็จะซักไซ้ และเมื่อเลิกคลาสแล้วมะนาวก็ขอตัวออกจากห้องอย่างรวดเร็วเนื่องจากวันนี้เธอมีไปรับงานเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแทนเพื่อน เพราะว่าเพื่อนของเธอมาป่วยกะทันหันเธอเองก็ขออาสาไปแทนเพราะอยากได้เงินมาใช้

          “ไปก่อนนะ วันนี้จะไปรับงานเสิร์ฟ”

          “ทำงานพักผ่อนบ้างมะนาว เดี๋ยวก็ป่วยหรอก”

            “ไม่ต้องห่วงเราหรอกเหนือเราไม่เป็นอะไร”