บทที่ 5 ไม่ต้องทำงานแล้ว (2)

   

      เมื่อมะนาวเห็นว่าคินน์เดินเข้ามาหญิงสาวก็อาศัยจังหวะนี้ในการปรี่เข้าไปเกาะลำแขนกำยำของชายหนุ่มเอาไว้ จนเขาเองถึงกับหน้าเหวอ

          “คงไม่ได้หรอกค่ะคุณลูกค้า พอดีดิฉันมีแฟนแล้ว แถมแฟนดิฉันหล่อมากถึงมากที่สุด อีกอย่างแฟนดิฉันเปย์หนักมากเลย ทำไมดิฉันต้องทิ้งที่มีคนที่มีครบทุกอย่างไปด้วยคะ ใช่ไหมคะที่รัก” มะนาวเงยหน้ามองคินน์ซึ่งชายหนุ่มกำลังปะติดปะต่อทุกอย่างว่าสิ่งที่มะนาวบอกมันหมายความว่ายังไง

          “เอ่อ...”

          “ว่ายังไงคะที่รักบอกเขาไปว่าเราสองคนรักกันมาก และที่รักเองจะเปย์หนูหนักๆ ด้วย”

          คราแรกคินน์คิดว่าจะเข้ามาช่วยมะนาว เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มพวกนี้ชอบสาวๆ สวยๆ และมะนาวจะต้องถูกตาต้องใจพวกมันแน่ แต่เมื่อเข้ามาเขากลับเจอฤทธิ์ของมะนาวเสียเอง

          “ครับ พอดีน้องเขาเป็นแฟนผมเอง”

          “อะไรนะคุณคินน์ คุณไปคว้าเด็กคนนี้มาเป็นแฟนอย่างนั้นเหรอ”

      “เด็กแล้วมันทำไมเหรอคะ”

          “คือพอดีแค่มาช่วยงานผมที่ร้านเท่านั้นครับ ไม่ได้เป็นเด็กเสิร์ฟประจำหรอก” คินน์รับบอกเพราะไม่อยากให้ชายแก่เหล่านี้ของขึ้น จากนั้นเขาก็ปรายตามองคนข้างกายอย่างคาดโทษที่เกือบทำให้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว

          “เอ่อ...งั้นพวกผมขอโทษด้วยครับ ไม่ทราบว่าคุณคินน์มีแฟนใหม่แล้ว เห็นงานแต่งงานครั้งก่อน” เหล่าชายแก่ถึงกับหยุดคำพูดของตัวเองเมื่อเจอสายพิฆาตของคินน์ เพราะเพิ่งนึกได้ว่าเรื่องแบบนี้ไม่ควรมาพูด ข่าวที่คินน์ยอมล้มงานแต่งของตัวเองเพื่อให้นรินดากลับไปหาคนรักเก่าอย่างเคย์เดน และอีกฝ่ายก็มีภาษีเหนือกว่าทุกอย่าง

          “คือ”

          “คราวหลังเราคงไม่ต้องมาคุยเรื่องส่วนตัวกันอีกนะครับ เรื่องของผม ผมก็ไม่อยากให้ใครเข้ามาก้าวก่าย อีกอย่างผมไม่อยากให้พวกเราผิดใจกันเรื่องแบบนี้” คินน์บอกเสียงเข้มพร้อมกดเสียงต่ำลงทำเอามะนาวปรายตามองความน่ากลัวของคินน์ เขากำลังโกรธแต่พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองภายใต้ในหน้าที่นิ่งเฉย

          “ครับๆ”

          “เราไปกันได้แล้วมะนาว”

          มือหนาของคินน์ จัดการกระชากแขนเล็กของมะนาวให้ออกจากห้องอาหารไป ซึ่งเธอก็ต้องเดินตามชายหนุ่มด้วยความมึนงงเขาดูโกรธมาก แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่นะ ผู้ชายที่ดูเงียบขรึมแต่จากสายตาเมื่อครู่ที่เขามองไปเขาดูโกรธมาก

          “คุณคินน์...ปล่อยมะนาวนะคะ มะนาวเจ็บ” มือหนาที่จับที่ข้อมือบางเริ่มบีบแรงมากขึ้น จนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ จนกระทั่งเขาปล่อยมือของเธอออกเมื่อมาถึงห้องทำงานแล้ว

          “มะนาว...” คินน์ที่เพิ่งได้สติเขาก็หันกลับมามองสาวร่างเล็กที่เขาเพิ่งลากเธอมาที่ห้องทำงาน และในห้วงอารมณ์เมื่อครู่มันกำลังคุกรุ่นจนเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

          คินน์รีบจับข้อมือบางของมะนาวแล้วดูว่ามันมีรอยแดงที่เกิดจากมือของเขามากแค่ไหน จนแอบรู้สึกผิดที่ทำรุนแรงกับเธอ ข้อมือของมะนาวเล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับข้อมือหนาของเขาที่มันแสนจะใหญ่โต

          “ฉันขอโทษ...” คินน์จับข้อมือบางแล้วพลิกเพื่อดูก็พบว่ามันแดงจนเกิดเป็นรอยนิ้วมือของเขา

          “คุณคินน์...”

          “ฉันทำเธอเจ็บ เดี๋ยวไปทายานะ มันอาจจะช้ำได้” คินน์บอกด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มเนื่องจากว่าเขารู้สึกผิดที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้จนเธอต้องมาเจ็บตัว

          “ไม่เป็นไรค่ะ นิดเดียวเอง”

          “มา...นั่งรอที่โซฟานะ ฉันไปเอากล่องยาให้ก่อน” คินน์รั้งร่างเล็กให้มานั่งที่โซฟา จากนั้นเขาก็เดินหายออกไปแล้วเข้ามาพร้อมกับกล่องยา

          คินน์เดินมานั่งข้างๆ มะนาว จากนั้นเขาก็ง่วนอยู่กับการทายาให้กับหญิงสาว ทำเอาหญิงสาวใจเต้นแรงเพราะเห็นท่าทีที่อ่อนโยนของเขา

          “ขอโทษนะ เธอไม่โกรธฉันใช่ไหม”

          “ค่ะ...ไม่เป็นไรค่ะ” ไม่ทันขาดคำมือบางของมะนาวก็ถูกมือหนายกขึ้น จากนั้นชายหนุ่มก็จรดริมฝีปากของตัวเองเข้ากับหลังมือของเธอ

          “ขอโทษนะครับ...วันนี้เหนื่อยหรือเปล่า”

          “เอ่อ...ไม่ค่ะ สนุกดี”

          “วันหลังไม่ต้องทำแล้วนะ”

          “อะไรนะคะ คุณจะไล่มะนาวอย่างนั้นเหรอ มะนาวขอโทษเรื่องในห้องนั้น แต่มะนาวก็ไม่อยากกลายเป็นเหยื่อของพวกหื่นกามนะคะ” มะนาวเข้าใจว่าที่คินน์ไล่เธอออกจากงานเนื่องจากเธอทำงานไม่ดี จนเขาไม่พอใจ

          “เปล่าหรอก ฉันกลัวเธอเหนื่อย งานร้านอาหารมันยืนทั้งวัน”