บทที่ 5 ไม่ต้องทำงานแล้ว (1)

บทที่ 5

ไม่ต้องทำงานแล้ว

          มะนาวทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าจากนั้นเธอมาช่วยรับลูกค้าที่หน้าร้าน เนื่องจากผู้จัดการบอกว่าเธอหน้าตาดะได้ช่วยเป็นหน้าเป็นตาให้กับร้านได้บ้าง โดนมะนาวก็พอทำงานประมาณนี้ได้เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยไปเป็น MC แนะนำสินค้าอยู่ช่วงหนึ่ง แต่มักจะเจอลูกค้าชีกอเลยเลิกทำงานแบบนั้นไป และที่ต้องไปเป็นเด็กนั่งดริ้งก์เนื่องจากว่าช่วงนี้เธอต้องรีบหาเงินจ่ายค่าเทอม ไม่อย่างนั้นเธอจะหมดสิทธิ์สอบ เลยต้องจำใจไป

          มะนาวทำการรับลูกค้าที่เข้ามาในร้าน ซึ่งทุกคนล้วนดูดีและดูรวยมาก อีกทั้งร้านของคินน์ก็ตกแต่งหรูหราเพื่อต้อนรับลูกค้าระดับไฮเอ็นเท่านั้น

          “มะนาว”

          “คะผู้จัดการ”

          “เดี๋ยวช่วยเอาอาหารอันนี้ไปเสิร์ฟลูกค้าห้องวีไอพีหน่อยนะ” เสียงของผู้จัดการบอกพร้อมกับยกถาดเครื่องดื่มให้กับมะนาว โดยที่เธอก็รับมันมาถือเอาไว้ จากนั้นหญิงสาวก็เดินไปยังห้องวีไอพี ซึ่งตลอดการทำงานคินน์แอบมองมะนาวเป็นระยะและอดชื่นชมกับความคล่องแคล่วของหญิงสาวไม่ได้ เธอดูเรียนรู้ไวและเป็นงานมากกว่าที่เขาคิด

          “เด็กใหม่เดินไปไหนเหรอครับคุณลิน”

          “อ๋อ...หมายถึงมะนาวเหรอคะ”

          “อืมครับ”

          “พอดีลินให้น้องไปช่วยเสิร์ฟเครื่องดื่มที่ห้องวีไอพีค่ะ”

          “คนเดียว...”

          “ค่ะ”

          “ปล่อยให้ผู้หญิงเข้าไปในห้องที่มีแต่ผู้ชายแบบนั้นได้ยังไงคุณลิน พนักงานชายตั้งเยอะแยะ ทำไมถึงทำแบบนี้” คินน์บอกอย่างหัวเสีย เพราะเขารู้ดีว่าลูกค้าที่ห้องวีไอพีมีแต่ชายแก่ที่เขาพอรู้กิตติศัพท์ในวงการการเมืองมาบ้างว่าพวกนี้แก่ตัณหากลับแค่ไหน แล้วคุณลินก็ยังปล่อยให้มะนาวคนสวยของเขาเข้าไปเสิร์ฟน้ำแบบนั้น

          “เอ่อ...”

          “ครั้งนี้ผมถือว่าตักเตือนคุณลินนะครับ ถ้ามีครั้งหน้าอีกอย่าหาว่าผมใจร้าย!” คินน์บอกเสียงดุ จากนั้นเขาก็เดินแยกออกมา พร้อมกับเดินตามมะนาวไปด้วยความเป็นห่วง

         

          ทางด้านของมะนาวที่เดินเข้ามาเสิร์ฟเครื่องดื่มในห้องวีไอพี และเมื่อเข้ามาเธอก็พบกับชายสูงวัยหลายคนกำลังนั่งคุยกันอย่างออกรส แต่เมื่อเธอเข้ามาในห้องนี้พวกเขาก็มองเธอเป็นตาเดียว

          “ขออนุญาตเสิร์ฟน้ำค่ะ”

          มะนาวไม่ได้สนใจสายตาของพวกเขา แต่เธอเลือกที่จะทำการวางถาดน้ำบนโต๊ะจากนั้นก็จะเดินออกจากห้องไป แต่ยังไม่ทันที่เท้าเล็กจะได้ก้าวออกจากห้องเสียงทุ้มของชายแก่คนหนึ่งก็ดังขึ้น

          “หนูไม่คิดจะรินน้ำให้พวกฉันหน่อยเหรอ ร้านนี้เขาไม่ได้สอนให้พนักงานเสิร์ฟบริการลูกค้าเหรอ” คำพูดของพวกเขาทำเอามะนาวถึงชะงัก หญิงสาวจึงหันกลับอีกครั้ง และพบว่าสายตาของชายแก่เหล่านี้ก็มองเธอด้วยสายตาหื่นกระหาย ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรกันอยู่

          “คือ...”

          “ถ้าเธอไม่บริการพวกฉัน ฉันจะเอาเธอไปคอมเพลนกับทางร้านว่าที่นี่ไม่ดูแลไม่บริการอะไรเลย ทั้งๆ ที่ร้านออกจากใหญ่โตและดูดีขนาดนี้”

          “คะ...คือได้ค่ะ สักครู่นะคะ” ว่าจบมะนาวก็เดินไปหญิงเหยือกน้ำมาถือไว้ จากนั้นก็จัดการรินน้ำใส่ที่แก้วของเขาทีละคน แต่ชายแก่เหล่านี้กลับมองเธอด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหื่นกระหายจนเธอสัมผัสได้

          “สวยขนาดนี้ทำไมถึงมาเป็นเด็กเสิร์ฟได้ล่ะ ถ้าไปทำอาชีพอื่นเผลอๆ มีเงินใช้วันละเป็นหมื่นเป็นแสนเลยนะ” คำพูดที่มะนาวรับรู้ทันทีว่าพวกเขาหมายความว่ายังไง ทำเอามะนาวรู้สึกรังเกียจ ขนาดแก่จะลงโลงอยู่แล้วแต่กลับมาพูดจาแบบนี้ไม่เจียมสังขารของตัวเองเลยสักนิดเดียว

          “ไม่เป็นไรค่ะ พอดีดิฉันพอใจกับงานแบบนี้ค่ะ”

          “อย่างนั้นเหรอ ทำงานแบบนี้ยืนทั้งวันได้ถึงพันหรือเปล่า พวกพี่มีงานมานำเสนอสนใจไหม” มือเหี่ยวย่นของชายคนหนึ่งยกขึ้นลูบที่ปากของตัวเองแล้วใช้สายตาที่หื่นกามมองเธอ มะนาวเองก็พยายามอดทนกับคำพูดเหล่านี้เพราะไม่อยากมีปัญหา แต่ถ้าพวกเขาไม่ยอมหยุดเธอคงต้องสร้างปัญหาขึ้นมาจริงๆ

          “งานอะไรคะ” มะนาวถามกลับไปเพราะรู้อยู่แล้ว แต่อยากจะฟังจากปากชายแก่เหล่านี้นัก

          “อืม...อยากรู้แล้วสินะ”

          “ค่ะ”

          “มาเป็นเด็กของพวกฉันสิ รับรองเลยว่าเธอจะมีเงินใช้เป็นถุงเป็นถังเลย” มือทั้งสองข้างของมะนาวกำเข้าหากันแน่นเมื่อเจอคำพูดที่แสนทุเรศของชายแก่พวกนี้ แต่ยังไม่ทันที่มะนาวจะได้ตอบโต้อะไร ประตูห้องวีไอพีก็ถูกเปิดออกด้วยมือของใครบางคน