บทที่ 5 ไม่ต้องทำงานแล้ว (3) จบตอน

   

    “แล้วมะนาวจะเอาอะไรกิน อย่าไล่มะนาวออกเลย” หลังจากที่ทำงานมาประมาณสามชั่วโมง เธอชอบที่นี่มากๆ นะทุกคนน่ารัก ลูกค้าเองก็น่ารักเช่นเดียวกัน ถ้าไม่นับชายแก่เหล่านั้น

          “ฉันจะเลี้ยงเธอเองไม่สนใจเหรอ”

          “ก็มะนาวบอกคุณแล้วว่ามะนาวไม่ได้ขายตัวแล้ว คืนนั้นมะนาวจำเป็น” เธอบอกด้วยความเสียใจไม่ต่างกันที่ยอมทำแบบนั้นเพราะเงิน แต่อีกใจเธอก็ชอบเขาด้วยมันเลยทำให้ทุกอย่างเลยเถิดไปจนถึงขั้นนั้น

          “ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยชอบคิดไปเองเหลือเกินนะมะนาว”

          “ก็คุณพูด”

          “ก็ไม่อยากให้เหนื่อยไง เลยไม่อยากให้ทำงาน ไม่ดีเหรอ”

          “ไม่ดีค่ะ มะนาวอยากทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ถ้าคุณอยากเลี้ยงใครสักคนไปหาผู้หญิงคนอื่นเถอะ” มะนาวบอกอย่างงอนๆ เพราะไม่อยากการที่ชายหนุ่มบอกแบบนี้

          “ถ้าฉันเลี้ยงคนอื่นจริงๆ เธอจะโอเคอย่างนั้นเหรอ” คำพูดของคินน์ทำให้มะนาวหันขวับทันที

          “มะนาวมีสิทธิ์ไม่พอใจคุณคินน์ด้วยเหรอคะ” เธอพูดแกมประชด

          “มีสิ...เธอก็เป็นเมียของฉันนะ” คินน์บอกจบมะนาวก็หน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย

          “ครั้งเดียวเขาไม่เรียกเมียหรอกนะคะ”

          “อืม...แต่คืนนั้นก็จัดไปหลายรอบอยู่นะ ไม่เรียกเมียให้เรียกอะไรครับมะนาว”

          เมื่อมีความสัมพันธ์กับมะนาว เขายอมรับว่าตัวเองเฝ้าแต่คิดถึงเรือนร่างขาวผ่องของเธอจนแทบไม่เป็นอันนอน และไม่คิดว่าความสัมพันธ์เหล่านั้นกำลังทำให้เขาหลงเธอโงหัวไม่ขึ้นแล้ว

          “คุณคินน์” ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเขาพูดจาทะลึ่งใส่เธออีกแล้ว

          “ครับ”

          “เดี๋ยวมะนาวไปเปลี่ยนชุดนะ เดี๋ยวไปส่งที่บ้านนะ หรือไม่อยากกลับบ้าน ไปนอนบ้านฉันได้นะ ที่นอนกว้าง กว้างกว่าคืนนั้นแน่นอน”

       “มะนาวไม่คุยกับคุณคินน์แล้ว มะนาวจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”

          “เอามาเปลี่ยนที่ห้องฉันนะ ไปหยิบมาสิ”

          “ไม่เอามะนาวจะไปเปลี่ยนที่ห้องพนักงาน คุณคินน์อย่าทำแบบนี้มันไม่ดีค่ะ” มะนาวบอกแค่นั้นก็ออกจากห้องทำงานของชายหนุ่มไปเนื่องจากรู้สึกแพ้สายตาหวานๆ ของคินน์

          และเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับไปเป็นชุดนักศึกษาแล้ว หญิงสาวก็เดินออกจากมาห้องเปลี่ยนชุดและก็พบว่าคินน์มารอที่หน้าห้องแล้ว

          “กลับบ้านกัน ฉันไปส่งที่บ้านนะ”

          “เดี๋ยวมะนาวกลับเองก็ได้ค่ะ”

          “ไม่ได้หรอก ดูเธอแต่งตัวด้วยมะนาว ชุดแบบนี้ยังคิดจะกลับบ้านคนเดียวอย่างนั้นเหรอ” คินน์บอกจบก็มองร่างเล็กที่มีเพียงชุดนักศึกษารัดรูปปกปิดเอาไว้อยู่

          “แต่...”

          “ไปกันเถอะ จะพาไปส่งที่บ้าน”

          คินน์ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มจัดการจับมือบอบบางของมะนาวเอาไว้แล้วพาเธอเดินไปที่รถหรูของตัวเอง ซึ่งเวลานี้คนในร้านเริ่มน้อยแล้วเนื่องจากทุกคนกลับบ้านกันหมด ส่วนเธอก็รู้สึกเกรงใจที่เจ้าของร้านอาหารสุดหล่อมาส่งถึงบ้าน

          บรรยากาศในรถมีแต่ความเงียบเนื่องจากมะนาวไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับคินน์อีก และชายหนุ่มเองก็ไมใช่คนที่ชอบพูดเท่าไหร่ ทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ

          “บ้านหลังนั้นค่ะ” มะนาวบอกแล้วชี้ให้คินน์เห็น

          “ถึงแล้วเหรอ”

          “ค่ะ” คินน์จ้องมองบ้านกลางเก่ากลางใหม่หลังหนึ่ง แต่ถึงกระนั้นทำเลแถวนี้ก็ทำให้ที่ดินบริเวณราคาค่อนข้างดีเช่นเดียวกัน

          “มะนาวไปก่อนนะคะ”

          “มะนาว...”

          มะนาวยังไม่ทันได้เปิดประตูลงจากรถเสียงทุ้มของคินน์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง

          “คะ”

          “เดี๋ยวโทรหานะ”

          “คะ”

          “เดี๋ยวคืนนี้โทรหา...คิดถึงอยากคุยด้วย” คำพูดของชายวันสามสิบห้าปีอย่างคินน์ ทำเอามะนาวหน้าแดงซ่านไปจนถึงใบหู เขาพูดคำว่าคิดถึงเธออย่างนั้นเหรอ นี่เขาจริงจังหรือแค่จะมาเล่นๆ กันแน่นะ แต่ตอนนี้เธอหวั่นไหวกับผู้ชายที่อายุห่างจากตัวเองเป็นรอบไปแล้ว

          “คะ...”

          “เดี๋ยวฉันโทรหานะ รับสายด้วย ถ้าไม่รับจะโทรจนกว่าจะรับเลย” ตอนนี้เขาอยากคุยกับมะนาว อยากได้ยินเสียงหวานๆ ของเธอ ถึงแม้เสียงที่เขาอยากได้ยินมากกว่านี้จะเป็นเสียงครางก็ตาม

          “ค่ะ ไว้คุยกันนะคะ”

          “อืม...” มะนาวลงจากรถหรูของคินน์และรีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเธอกำลังใจเต้นแรงจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาแล้ว

          คินน์จ้องมองคนตัวเล็กที่เดินเข้าไปในบ้านแล้วเขาก็อมยิ้มออกมา เขาไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงเท่านี้มาก่อน ขนาดกับนรินดาอดีตเจ้าสาวของตัวเองเขายังไม่เคยเป็นแบบนี้ มะนาวทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองกลับมาเป็นหนุ่มวัยรุ่นอีกครั้ง

          “เธอมาทำอะไรกับฉันกันแน่นะมะนาว”

          คินน์บอกกับตัวเองแค่นั้นเขาก็ขับรถหรูของตัวเองออกจากหน้าบ้านของหญิงสาวไป ทั้งๆ ที่ใจยังคงหวนคิดถึงคนตัวเล็กไม่หยุดหย่อน