บทที่ 6 ข่าวลือ = ข่าวจริง (3) จบตอน

“เดี๋ยวเราทักแอดมินไปนะ จะไปด่า....กล้าดียังไงมาทำให้คนอื่นเสื่อมเสียแบบนี้” ไพลินบอกอย่างของขึ้นเนื่องจากว่าเธอไม่เข้าใจคนพวกนี้ว่าทำไมถึงได้ดูสนุกกับความทุกข์ของคนอื่นจัง

          “ช่างเถอะ...ปล่อยไป”

          “ทำไมมะนาว เธอไม่ใช่คนที่ยอมคนไม่ใช่เหรอ” น้ำเหนือถามอย่างไม่เข้าใจ

          “พูดไปแล้วได้อะไร ฉันรู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวนี้ ฉันเตรียมใจมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” จริงๆ มะนาวพอรู้มาอยู่แล้วว่าวันนี้จะต้องเผชิญกับอะไร และไม่คิดจะแก้ข่าวด้วยเพราะยิ่งพูดไปก็เหมือนเธอร้อนตัว

          “แล้วจะปล่อยให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้เหรอมะนาว เธออยู่แล้วใช่ไหมว่าใครทำเรื่องนี้” น้ำเหนือถาม

          “อืม...เมษา...เมื่อวานเธอบอกจะประจานฉันเพียงเพราะเธอไม่ได้สิ่งที่ต้องการ” มะนาวบอกแต่เธอก็พยายามอดทนอดกลั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้

          “แต่จะปล่อยไปแบบนี้อย่างนั้นเหรอ มันเสียหายนะมะนาว”

          “ช่างเถอะ เราไปเรียนกันดีกว่า อย่าไปใส่ใจเลย เดี๋ยวพอมีข่าวใหม่มาคนก็ลืมเองนั่นแหละ”

          “แต่”

          “ปล่อยมะนาวไปเถอะเหนือ มะนาวบอกยังไง ก็ตามแต่มะนาวดีกว่า” ไพลินจับแขนของน้ำเหนือเพราะไม่อยากให้เพื่อนเซ้าซี้มะนาวอีก และดูหน้าก็รู้ว่ามะนาวเครียดมากแค่ไหน

          “อืม...”

          ระหว่างทางที่มะนาวเดินไปห้องเรียนนั้น มีแต่เสียงซุบซิบนินทาของเหล่าผู้หญิงและผู้ชาย แต่หญิงสาวพยายามไม่ใส่ใจเพราะจะให้ไปแก้ข่าวมันคงไม่ช่วยอะไร อีกทั้งเธอก็พูดได้ไม่เต็มปากว่าตัวเองไม่ได้ขาย ทั้งๆ ที่เรื่องราวมันก็ส่วนจริงอยู่บ้าง

          “ดูยัยมะนาวสิ ยังกล้ามาเรียนนะ ได้ข่าวว่าไปขายตัวให้เสี่ยแก่ๆ ลงพุงเพื่อแลกกับเงินหลายแสนเลยนะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเม้าท์ว่าเธออยู่ท้ายห้อง แต่มะนาวก็ทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจ

          “มะนาว...ไหวหรือเปล่า” น้ำเหนือที่นั่งข้างๆ เพื่อนก็หันมาถาม

          “อืม...ช่างมันตั้งใจเรียนดีกว่า”

          มะนาวต้องทนฟังเสียงนินทาจนหมดคาบทำเอาเธอแทบไม่มีสมาธิที่จะเรียนเลยด้วยซ้ำ น้ำเหนือและไพลินเองก็ได้แต่มองด้วยความสงสารเพื่อน

          “ไปกินข้าวกันไหม วันนี้เราเลี้ยงข้าวเอง” น้ำเหนือบอกเนื่องจากว่าเขาไม่อยากให้มะนาวต้องเครียดไปมากกว่านี้

          “แต่...”

          “วันนี้มะนาวไม่มีงานเรารู้ เพราะวันนี้ปกติอาจารย์เลิกสอนสองทุ่ม มะนาวเลยจะเคลียร์ตารางวันนี้ให้ว่าง” น้ำเหนือบอกอย่างรู้ทันที

          “ก็ได้”

          “แต่วันนี้อาของเราไปกินข้าวด้วยนะ เดี๋ยวอาเรามารับ” น้ำเหนือบอกเนื่องจากวันนี้เขานัดอาของตัวเองไปด้วยเพราะอยากแนะนำเพื่อนให้รู้จัก และอยากให้อาได้รู้จักกับมะนาวผู้หญิงที่เขาแอบชอบมานานด้วย

          “เกรงใจอาของนายนะน้ำเหนือ”

          “ไม่หรอก อาเราใจดี อีกอย่างอาเรายังไม่แก่ด้วยไม่ต้องห่วง อาอายุห่างจากแม่เราเป็นสิบปีเลย แต่ก็ห่างจากเราไม่มากเลยเหมือนเพื่อนกันมากกว่า

          “อย่างนั้นเหรอ อานายจะไม่ว่าเราสองคนใช่ไหม” ไพลินเสริมทัพเนื่องจากเกรงใจญาติของน้ำเหนือด้วย

          “ไม่หรอก ไปรอที่ใต้ตึกกันเถอะ อาของเรามารอแล้วแหละ”

          “อืม”

          สามคนเดินลงไปยันชั้นล่างของตึกคณะ และเมื่อเดินมาถึงข้างหลัง มะนาวก็รู้สึกคุ้นเคยกับใครบางคนเพียงแค่เห็นแผ่นหลังของเขา และเมื่อชายหนุ่มหันมามันก็ทำให้เธอรู้ว่าตัวเองเดาไม่ผิดจริงๆ ด้วย

          “นี่ไงอาของเรา อาคินน์” น้ำเหนือทำการแนะนำอาของตัวเองให้กับเพื่อนๆ รู้จัก แต่สำหรับมะนาวเธอรู้จักเขาดีเลย รู้จักดีมากด้วย

          “สวัสดีค่ะอาคินน์” ไพลินยกมือขึ้นไหว แต่มะนาวยังคงยืนนิ่งแบบอึ้งๆ จากนั้นเธอก็ยกมือไหว้ตามไพลิน

          “สวัสดีค่ะ”

          ใครจะไปเชื่อว่าเรื่องทุกอย่างมันจะบังเอิญขนาดนี้ เธอรู้จักคินน์ และคินน์ก็เป็นอาแท้ๆ ของน้ำเหนือด้วย ทำไมเรื่องทุกอย่างมันวุ่นวายขนาดนี้

          ขณะที่ทั้งสี่กำลังยืนคุยกันอยู่นั้น เสียงของน้ำเหนือก็ดังขึ้นเมื่อนึกบางอย่างออก จากนั้นชายหนุ่มก็หันหน้าไปหาไพลินทันที

          “ไพลินฉันลืมเอกสารไว้ที่ห้องเรียนเมื่อกี้ ไปช่วยหาหน่อยไม่รู้ว่าไปลืมวางไว้ตรงไหน”

          “ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ” ไพลินชี้ไปที่ตัวเองอย่างงงๆ

          “เธอนั่นแหละ มะนาวมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ ฉันไม่อยากให้มะนาวต้องเครียด” เหตุผลของน้ำเหนือทำให้ไพลินยอมขึ้นไปช่วยน้ำเหนือหาของ ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงคินน์และมะนาวที่มองหน้ากัน

          “ไปนั่งรอในรถไหม ตรงนี้มันร้อน”

          “เอ่อ...มะนาวว่านั่งรอตรงนี้ดีกว่าค่ะ”

          “ไปรอในรถเถอะ มีเรื่องจะคุยด้วย” คินน์บอกด้วยเสียงแผ่วเบาแต่เขาก็มิวายมองใบหน้าหวานที่กำลังก้มหน้างุดๆ ของตัวเองเอาไว้อยู่ “มะนาวได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า” ว่าจบคินน์ก็เอื้อมมือมาคว้ามือเล็กๆ ของมะนาวเอาไว้แม้หญิงสาวพยายามดึงออกแต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น เขาจับมือเล็กไว้แน่น

          “ปล่อยมือของมะนาวนะคะ”