บทที่ 6 ข่าวลือ = ข่าวจริง (2)

          “อย่าเอาเรื่องของฉันไปพูด...”

          “คิดว่าห้ามได้อย่างนั้นเหรอ แล้วไอ้คนเมื่อกี้ที่มาส่ง คงเป็นพวกเสี่ยแก่ๆ ด้วยสินะ คนอย่างมึงไม่มีทางไปได้ดีหรอก ลูกกะหรี่แบบนี้ใครจะเอา!” คำพูดของเมษาทำเอามะนาวรู้สึกเจ็บในอก แต่ถึงกระนั้นเธอก็พยายามที่จะไม่ใส่ใจเพราะต่อให้พูดไปมันก็เปลี่ยนแปลงความจริงไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งแม่ของเธอก็เคยทำอาชีพนั้นจริงๆ

          “อย่ามาว่าแม่ฉันอีก!”

          “ทำไมจะว่าไม่ได้ บุญเท่าไหร่แล้วที่แม่ของฉันเลี้ยงแกมา ไม่อย่างนั้นคงได้ทำอาชีพกะหรี่ตั้งแต่อายุ 15 ปีแล้วอีมะนาว” เมษาบอกด้วยเสียงกระแทกกระทั้น

          “เลี้ยงเหรอ ที่ผ่านมาฉันว่าเป็นตัวฉันเองมากกว่าที่เลี้ยงตัวเอง ส่วนบ้านหลังนี้มันก็เป็นของแม่ฉันตั้งแต่แรก ป้าอรต่างหากที่วางแผนเอามันไป” มะนาวรู้ดีว่าแม่ไม่มีทางยกบ้านหลังนี้ให้คนอื่น ซึ่งเธออยากได้มันคืนเลยไม่ยอมไปไหนเพราะรู้ดีว่าถ้าเธอยังอยู่ป้าก็จะไม่ขายบ้านหลังนี้

          “อีมะนาว!!”

          “คนที่ควรออกไปคือพวกเธอมากกว่า บ้านหลังนี้มันของฉัน และฉันจะต้องได้มันคืนมา” มะนาวหันมองเมษาด้วยตาขวาง เนื่องจากเธอไม่ชอบที่จะต้องมาโดนข่มแบบนี้ ที่ผ่านมาที่ยอมเพราะกลัวว่าสองคนนี้จะเอาบ้านไปขาย แต่ตอนนี้เธอก็ไม่อยากจะทนแล้ว ถ้าต้องกลายเป็นที่รองมือรองเท้าของสองแม่ลูกนี้

          “ถ้าแกทำได้ก็คอยดู แต่คอยดูเลยฉันจะไม่ให้แกมีที่ยืนในสังคม จะไปป่าวประกาศให้ทั่วเลยว่าแกมันอีตัวเหมือนแม่ของแก” มะนาวมองเมษาที่เอาแต่ด่ากราดเธอ แต่เธอก็ได้โกรธเพราะถ้าต่อต้านไปตอนนี้เรื่องมันคงไม่จบ แต่สักวันเธอจะเอาคืนแน่ ให้สาสมกับสิ่งที่สองแม่ลูกนี้ทำกับเธอ “คิดว่าการที่มึงตบกูวันนี้แล้วเรื่องมันจะจบอย่างนั้นเหรอ เตรียมตัวรับแรงกระแทกได้เลย!!” เมษาบอกแค่นั้นก็เดินกระแทกเท้าออกจากบ้านไป ปล่อยให้มะนาวมองตามด้วยความเคียดแค้น

          เมื่อเมษาเดินออกไปจากบ้านแล้ว มะนาวก็กลับเข้ามาในห้องของตัวเองพร้อมกับลืมไปว่าแบตโทรศัพท์ของตัวเองหมด เพราะเธอนอนหลับทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ นอกจากงานที่เหนื่อยล้าแล้ว ยังต้องมาเจอกับความโมโหร้ายของเมษาอีก ไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้เธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แค่นี้ก็เหนื่อยจนเกินจะรับไหวแล้วจริงๆ

          “เฮ้อ”

          เช้าวันต่อมามะนาวแต่งชุดนักศึกษาออกจากบ้านด้วยชุดรัดรูปของตัวเอง ไม่ใช่ว่าเธอชอบโชว์ แต่เธอชอบทำตัวแรงๆ เพื่อสร้างเกาะป้องกันให้กับตัวเอง และจะได้ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวายอีก เพราะตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมเธอเป็นเพียงแค่ยัยมะนาวแว่นหนาเตอะ จนถูกคนอื่นรังแก อีกทั้งเมษายังเอาพวกมารังแกเธอด้วย หลังจากนั้นมะนาวเลยคิดว่าจะไม่ทำตัวอ่อนแออีกต่อไป เธอต้องลุกขึ้นสู้เพื่อตัวเองบ้าง

          เมื่อเดินมาถึงม้าหินอ่อน น้ำเหนือและไพลินเพื่อนสนิทของเธอก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก ทำเอามะนาวถามออกมาอย่างสงสัย

          “มีอะไรกันเหรอ”

          “เห็นข่าวนี้หรือยัง”

          “ข่าวอะไร” มะนาวขมวดคิ้วแล้วถามด้วยความสงสัย แต่ใจของเธอกำลังเต้นแรงเมื่อนึกถึงสิ่งที่เมษาพูดเมื่อคืนนี้

          “ลองเอาไปดูสิ” มือบางของมะนาวหยิบโทรศัพท์ของเพื่อนขึ้นมาดู จากนั้นดวงตากลมโตของเธอก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นข้อความจากเพจหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเอาไว้ประจานนักศึกษาหรือคนที่ไม่ชอบโดนเฉพาะ และตอนนี้เธอก็โดนเล่นเองแล้ว

          “ฉันเห็นข้อความนี้เมื่อเช้าก็ตกใจเหมือนกัน เพราะไม่คิดว่าแอดมินเพจจะกล้าทำแบบนี้” น้ำเหนือบอกเพื่อน และยิ่งเห็นสีหน้ากังวลของมะนาวก็ทำเอาเขาอดสงสารไม่ได้ “เธอโอเคนะมะนาว”

          “อืม...ช่างมันเถอะ ใครอยากจะพูดอะไรก็พูด”

          ข้อความที่เธอเห็นทำเอามะนาวก็อดกังวลไม่ได้ แต่ถึงกระนั้นจะไปแก้ข่าวตอนนี้มันก็คงไม่ทันแล้ว และเธอก็รู้ด้วยว่าต้นตอของข่าวนี้คือใคร

          “มะนาวอดีตดาวคณะอักษร ตอนนี้ขายตัวให้เสี่ยไปแล้ว ใครอยากไปใช้บริการถามนางได้เลยนะ เผื่อใครเงินถึงก็ลองไปเสนอดู เพราะมะนาวร้อนเงินมาก”

          “เดี๋ยวเราทักแอดมินไปนะ จะไปด่า....กล้าดียังไงมาทำให้คนอื่นเสื่อมเสียแบบนี้” ไพลินบอกอย่างของขึ้นเนื่องจากว่าเธอไม่เข้าใจคนพวกนี้ว่าทำไมถึงได้ดูสนุกกับความทุกข์ของคนอื่นจัง