บทที่ 7 งอน (1)

บทที่ 7

งอน

          คินน์ปล่อยมือเล็กๆ ของมะนาว จากนั้นชายหนุ่มก็ทำการเปิดประตูหน้าให้หญิงสาวขึ้นไปนั่ง ซึ่งคราแรกหญิงสาวจะเลือกนั่งข้างหลังเพราะเดี๋ยวน้ำเหนือมานั่งหน้าแทน แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็จัดการยัดเธอเข้ามานั่งข้างในรถจนได้

          “มะนาว ทำไมเมื่อคืนไม่โทรกลับหาฉันเลย”

          “มะนาวนอนแล้วค่ะ อีกอย่างแบตหมดด้วย ไม่ได้ชาร์จ”

          “ลืมฉันเหรอ” คินน์หันไปมองเสี้ยวหน้าหวานของมะนาวอย่างสงสัย อีกทั้งเมื่อคืนเขาก็พยายามโทรหาแล้วแต่หญิงสาวกลับปิดเครื่องและไม่มีทีท่าว่าเธอจะติดต่อกลับมา

          “เปล่าค่ะ นอนจริงๆ”

          “ไม่เชื่อหรอก ไม่อยากคุยกับฉันแล้วสินะ” คินน์บอกเสียงเข้มเหมือนไม่ค่อยพอใจ จนมะนาวหันไปมองหน้าของเขา

          “ไม่ได้พูดสักหน่อย บอกตอนไหนว่าไม่อยากคุยด้วย”

          “แต่ไม่คิดจะโทรหา โทรกลับหรืออะไรเลยอย่างนั้นเหรอ” ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานอย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้เขารู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านไปหมด ยิ่งเมื่อคืนนี้ตัวเองยอมโทรศัพท์ไปหามะนาวตั้งหลายสายแต่พบว่าเธอปิดเครื่องราวกับไม่ต้องคุยกับเขาแล้ว

          “ก็มะนาวบอกแล้วไงคะว่าแบตหมดแล้วนอนหลับด้วย”

          “หรือมะนาวคุยกับคนอื่น เลยไม่อยากโทรหาฉัน” คำพูดของคินน์ทำให้คิ้วสวยของมะนาวขมวดเข้าหากัน เพราะความรู้สึกของเธอมันเหมือนกับว่าเขากำลังหึง

          “มะนาวจะไปคุยกับใครล่ะ ไม่มีใครสักหน่อย” มะนาวตอบตามความจริง เพราะเธอเองก็ไม่ได้คบหาใครสักคนเดียว

          “แล้วน้ำเหนือล่ะ” หัวใจของคินน์เต้นแรงเมื่อจำสิ่งที่หลานชายเคยบอกได้ว่าแอบชอบเพื่อนคนหนึ่ง และเขามองสายตาออกว่าน้ำเหนือน่าจะชอบมะนาวด้วย

          “เกี่ยวอะไรกับน้ำเหนือคะ” คิ้วสวยของมะนาวขมวดเข้าหากันเป็นปมอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่คินน์พูด

          “ช่างเถอะ” คินน์เบือนหน้าหนีไปทางอื่น แต่มันยิ่งทำให้มะนาวสงสัยมากกว่าเดิมว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ถามอะไรคินน์ไป น้ำเหนือกับไพลินก็เดินมาที่นี่รถเสียก่อน

          “มาแล้วเหรอน้ำเหนือมานั่งข้างหน้าสิ เดี๋ยวมะนาวไปนั่งข้างหลัง”

          “ไม่เป็นไร...นั่งตรงนั้นไปนั่นแหละ ไม่ต้องเปลี่ยนที่หรอก ฉันจะได้ไปกินข้าวกันสักที”

น้ำเหนือบอกจากนั้นก็เดินไปหนังเบาะหลังกับไพลิน ซึ่งระหว่างทางน้ำเหนือชวนมะนาวคุยตลอดทาง ซึ่งหญิงสาวเองก็หันไปมองคินน์เป็นระยะ เขาดูเงียบขรึมจนอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ แต่ถ้าให้ถามตอนนี้มันคงไม่ดีแน่

          “มะนาวชอบกินอะไรเป็นพิเศษ ร้านนี้ฉันกับอาคินน์ชอบมากินบ่อยๆ”

          “เอ่อ...กินอะไรก็ได้นะ ฉันกินง่ายอยู่แล้ว”

          “หรือมะนาวอยากกินกุ้งเผาไหม เดี๋ยววันนี้เราแกะให้นะ” น้ำเหนือชะโงกหน้ามาตรงกลางระหว่างคนนั่งและคนขับ ซึ่งมะนาวก็หันไปคุยกับเพื่อนแต่ก็อดที่จะมองคินน์ที่เอาแต่ขับรถไม่พูดไม่จาอย่างเดียว

          “ฉันแกะเองได้” มะนาวบอกเพราะไม่อยากเป็นภาระให้กับใคร

          “ไม่ได้สิเดี๋ยวมือนุ่มๆ ของมะนาวจะเลอะหมด” น้ำเหนือบอกด้วยเสียงร่าเริง ก่อนที่เสียงของไพลินจะดังขึ้น

          “ทำยังกับเคยจับมือมะนาวอย่างนั้นแหละ” ไพลินถาม

          “ก็เคยจับนะ มือมะนาวนุ่มมาก หอมด้วย” น้ำเหนือพูดติดตลก แต่กลายเป็นว่าคินน์กลับเหยียบคันเร่งเร็วขึ้นจนทั้งสามคนได้แต่มองข้างหน้าอย่างกลัวๆ

          บรืน!

          “อาคินน์ครับ ผมว่าอาคินน์ขับเร็วไปหรือเปล่าครับ”

          “อืม...พอดีอาคิดอะไรเพลินๆ ไปหน่อย ขอโทษที” คินน์บอกแต่ไม่หันมองมะนาวที่เอียงหน้ามองเขา เขาเหมือนจะโกรธเธอ ซึ่งเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไร

          ทั้งสี่คนเดินทางมายังร้านอาหารติดริมแม่น้ำ บรรยากาศของร้านดีมาก ดีจนมะนาวทอดสายตามองออกไปแล้วยิ้มออกมา เธอไม่เคยมีโอกาสได้มากินอาหารร้านบรรยากาศดีแบบนี้เลย เพราะตั้งแต่จำความได้ตัวเองก็ต้องทำงานจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนด้วยซ้ำ

          “มะนาวเข้าไปข้างในร้านกัน” ว่าจบน้ำเหนือก็เดินมาจับมือบางของมะนาวเอาไว้ จนเธอปรายตามองคินน์ที่เพิ่งลงมาจากรถ และจังหวะนั้นเธอก็เห็นดวงตาที่เหมือนมีประกายไฟของเขาอยู่ในนั้น แต่มันเป็นเพียงแวบเดียวเท่านั้น

          “อุ้ย...ไม่ต้องจับก็ได้ ฉันเดินเองได้”

          “ไม่ต้องพูดอะไรเยอะแล้ว เข้าไปในร้านกันเถอะ” มะนาวถูกมือเรียวของน้ำเหนือจับจูงเข้าไปในร้าน โดยที่เธอเอี้ยวตัวมองคินน์ที่เดินตามมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย จนเธอรู้สึกผิดแปลกๆ

          เมื่อทั้งสี่มานั่งที่เก้าอี้แล้ว โดยที่มะนาวนั่งอยู่ตรงกันข้ามกับคินน์ ซึ่งเขาไม่แม้แต่จะมองหน้าของเธอเลยสักนิดเดียว จนหญิงสาวรู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก เขากำลังงอนที่เธอไม่โทรหาอย่างนั้นเหรอ หรือเรื่องอื่น แต่จะให้ถามตอนนี้มันก็คงไม่ใช่เรื่องที่เหมาะที่ควรสักเท่าไหร่

          น้ำเหนือเอาใจมะนาวทุกอย่าง โดยการตักข้าวใส่จานจนหญิงสาวรู้สึกเกรงใจ อีกทั้งสายตาที่คินน์มองมามันเต็มไปด้วยความโกรธอย่างบอกไม่ถูก

          “ไม่เป็นไรก็ได้เหนือ มะนาวตักเอง”