EP:05 พาเที่ยว

ตกดึกวันเดียวกัน

"คุณวานิลครับ"

"อ้าว นายยังไม่กลับอีกเหรอ"

"ผมอยากจะชวนคุณวานิลไปนั่งรถน่ะครับ เดี๋ยวผมแวะไปส่ง"

"ฉันไว้ใจนายได้ขนาดนั้นหรือไง?"

"ก็ถ้าเกิดอันตรายขึ้น ผมก็จะเป็นคนรับแทนก่อนที่คุณวานิลจะเจ็บตัว"

"แค่คำพูด ใครๆ ก็พูดได้ ฉันไม่เชื่อคนง่ายรู้ไว้ด้วย"

"ดะ เดี๋ยวครับ!"

"....." เธอถูกจับแขนไว้ขณะที่กำลังจะเดินหนี หันกลับไปมองด้วยสายตาที่เย็นชา ทำให้อีกฝ่ายต้องรีบปล่อยมือออกไปทันที

"ผมขอโทษครับ ผมแค่อยากชวนไปนั่งรถด้วย"

"นายก็ไปชวนคนอื่นสิ"

"แต่ผมอยากชวนคุณวานิล"

"รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นคนยังไง"

"ไม่รู้ครับ แต่ผมไม่ได้จะทำอะไรไม่ดี"

"......"

"สาบานได้เลยครับ ผมไม่ทำอะไรแน่นอน ถ้าผมทำไม่ดี ให้คนของคุณวานิลมายิงผมได้เลยครับ ถ้าผมทำอะไรคุณวานิลไป ผมก็ไม่มีชีวิตรอดอยู่แล้ว ผมจะทำไปเพื่ออะไรล่ะครับ"

"งั้นฉันขอถาม ทำไมนายอยากชวนฉันเที่ยว? คนอื่นก็มี"

"ก็คำตอบเดิมครับ เพราะเป็นคุณวานิล ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงไม่ชวน"

"เอาตามตรง ฉันไม่ชอบอ้อมค้อม"

"ผมชอบคุณ..."

"....." พอได้ยินประโยคสั้นๆ แค่นั้นสีหน้าของวานิลก็เปลี่ยนไปทันที เธอไม่คิดว่าจะถูกสารภาพคำพูดแบบนี้ต่อหน้า เธอไม่ได้คิดว่าจะได้คำตอบแบบนี้ ไม่คิดว่าภายนอกที่หยิ่งยโสของเธอจะสามารถดึงดูดใครได้

"คุณวานิลครับ รถพร้อมแล้วครับ" ขณะเดียวกันเรนก็เข้ามาซะก่อน

"เรน..นายกลับไปก่อน ฉันจะไปกับเด็กคนนี้"

"คุณวานิล.."

"จำไว้นะเรน ถ้าฉันเป็นอะไรไป นายตามหาผู้ชายคนนี้ ถอนมันออกให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่ราก" วานิลพูดอย่างจริงจัง เพราะเธออยากรู้ว่าถ้าเธอพูดขู่แบบนี้แล้วจะเป็นยังไง ถ้ากลัวหรือตกใจนั่นก็แปลว่า คิดที่จะทำอะไรแน่นอน

"อย่าไปเลยนะครับคุณวานิล"

"แต่ฉันจะไป ขอบใจที่เป็นห่วงนะ แต่ฉันดูแลตัวเองได้ นายกลับไปพักผ่อนเถอะ"

พอได้ยินคำตอบที่หนักแน่นของเจ้านาย ชายหนุ่มก็ทำอะไรไม่ได้ ถึงจะเป็นห่วงเจ้านายมากแค่ไหนแต่ก็ขัดไม่ได้อยู่ดี เขาจ้องมองไปที่ชายหนุ่มหน้าตาดีตรงหน้า ดวงตาแข็งกร้าวเอาเรื่อง

"ถ้าคุณวานิลเป็นอะไรไป ฉันตามฆ่าล้างโคตรแกแน่"

"....."

"ไปพักผ่อนเถอะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้"

"ครับ"

เรนคือลูกน้องคนสนิทที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่ที่เจ้านายคนเก่ายังอยู่ ด้วยความที่อยู่ด้วยกันมานานจึงมีความสนิทสนมกัน และผ่านเรื่องราวทั้งดีและร้ายมาด้วยกัน และรู้ว่าเจ้านายต้องเจออะไรมาบ้าง จึงเป็นห่วงเจ้านายอยู่ตลอดแม้ตอนนี้เธอจะไม่ใช่เด็กแล้วก็ตาม

วานิลนั่งซ้อนท้ายไปกับศรัณย์ ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็วจนกระทั่งมาถึงสถานที่ที่ต้องการอยากให้เธอมาเที่ยวด้วย มันเป็นริมทะเลแสนเงียบสงบ น้ำทะเลสีคราม บวกกับเสียงคลื่นทะเล มันเงียบสงบดีไม่น้อย และตรงนี้ไม่มีใครเลยนอกจากทั้งสองคน ราวกับเขารู้ว่าเธอชอบความเงียบสงบแบบนี้

"ทะเล...นายพาผู้หญิงมาเที่ยวบ่อยหรือไง"

"เปล่าครับ"

"ทำไมถึงอยากพาฉันมา?"

"ก็แค่อยากพามาครับ"

"....." เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี และไม่เข้าใจไปมากกว่านั้นคือ อะไรที่ทำให้เธอยอมตกลงมากับผู้ชายคนนี้

มันเป็นเพราะอะไร เพราะเธอสนใจในตัวของผู้ชายคนนี้ หรือแค่อยากลองของ อยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไร

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอที่ใครจะรังแกได้ง่ายๆ สิ่งเลวร้ายที่เธอเคยเจอมา มันหล่อหลอมให้เธอต้องกลายเป็นคนเข้มแข็ง ไม่กลัวแม้กระทั่งความตาย

"มานั่งตรงนี้สิครับ"

"......" หญิงสาวเดินไปนั่งที่ม้านั่ง และมองดูคลื่นทะเลที่กำลังซัดเข้าฝั่ง

"หนาวหรือเปล่าครับ"

"นิดหน่อย"

เพราะชุดที่เธอใส่มันเป็นชุดเดรสสายเดี่ยว และปกติเธอก็มักจะใส่แบบนี้อยู่เป็นประจำอยู่แล้ว

ชายหนุ่มลุกขึ้นถอดเสื้อคลุมแขนยาวตัวนอกของตัวเองออก และคลุมให้กับหญิงสาวตรงหน้า

"สูบบุหรี่ไหมครับ?"

"อืม..."

ทั้งสองนั่งสูบบุหรี่อยู่ด้วยกัน ต่างคนต่างเงียบ มีเพียงเสียงพ่นควันบุหรี่เท่านั้น

"หน้าตาก็ดีทำไมไม่ไปเป็นดารา" เป็นครั้งแรกที่วานิลเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นก่อน

"หน้าตาดีแต่ประวัติไม่ดีใครเขาอยากจะรับล่ะครับ"

"ทำไม?"

"ที่ผมบอกว่า ไม่มีที่ไหนรับเข้าทำงานเพราะผมมีประวัติไม่ค่อยดี"

"ทำไมถึงมีประวัติไม่ดี"

"ตอนที่อายุสิบเจ็ดผมเคยถูกจับ แต่เพราะผมยังเป็นเยาวชนอยู่ เลยถูกส่งตัวไปอยู่สถานพินิจ ไม่ได้เรียนต่อ แม่ผมก็ต้องวิ่งเต้นหาเงินมาประกันตัวสู้คดี ต้องยืมเงินญาติพี่น้อง คนใกล้ตัว ต้องไปกู้แม้กระทั่งพวกเก็บดอกเบี้ยรายวัน เป็นหนี้สินท่วมหัวเพราะเรื่องนี้"

"นายทำอะไรผิด"

"ผมไม่ได้ทำผิด ผมแค่ตกเป็นแพะ ที่บังเอิญไปอยู่ในเหตุการณ์ด้วยต่างหาก"

"......" วานิลไม่ได้ตอบอะไร แต่เหตุการณ์มันก็ให้คล้ายกับของเธอเลย เพียงแต่ตอนนั้นเธอไม่ใช่เยาวชน เธอเลยได้ติดคุกสำหรับผู้ใหญ่ และก็ไม่ได้มีใครมาวิ่งเต้นช่วยประกันตัว ไม่มีพยาน ไม่มีหลักฐานที่จะสื่อว่าเธอบริสุทธิ์ เธอเลยต้องรับในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ

"ที่ที่ผมเคยอยู่เป็นสลัม ที่มีแต่เรื่องผิดกฎหมาย ยาเสพติด อาวุธดัดแปลงขาย ค้าประเวณี หลายอย่างที่ผมต้องเจอ แต่แล้วจู่ๆ ตำรวจก็ลงพื้นที่ จับพวกวัยรุ่นที่ทำงานผิดกฎหมายไป ผมก็เลย...โดนไปด้วย"

"นายก็เลยมีประวัติไม่ดีไปเลย"

"ครับ...พอออกมาจากสถานพินิจ ผมก็ต้องทำงานหาเงินใช้หนี้ที่แม่ไปวิ่งเต้นกู้ยืมเขาเพื่อมาช่วยผม"

"......"

"หลังจากนั้นไม่นานแม่ผมก็จากไป ผมก็เลยย้ายออกไปอยู่คนเดียว หนีพวกเจ้าหนี้"

"ยิ่งหนีนายจะยิ่งโดนหนักนะรู้ไหม" เธอรู้เพราะเป็นประสบการณ์ตรง จากที่คลุกคลีอยู่กับคนพวกนี้มานาน และก็มีไม่น้อยที่ต้องตายเพราะไม่มีเงินจ่ายดอกที่ขูดเลือดขูดเนื้อแบบนั้น

"รู้ครับ แต่ผมหาเงินไปคืนให้จนหมดแล้ว แต่ก็ไม่รู้ดอกเบี้ยเพิ่มขึ้นตอนไหน ทั้งที่ก่อนหน้ามันแค่นี้ พวกมันกะจะโกงผม กะจะให้ผมจ่ายดอกพวกมันเรื่อยๆ ผมคืนเท่าที่ยืมมา ผมก็เลยหนีครับ"

"อืม...ระวังตัวด้วยละกัน พวกนี้ถ้ามันเจอ มันไม่เอาไว้แน่"

"ครับ"