ใครคนเก่า

"คีย์คะ"เสียงเรียกดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง เมื่อหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพยายามเรียกขานชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าไปครั้งหนึ่งแล้วแต่เขายังไม่ได้ตอบ จนกระทั่งต้องลองเรียกใหม่อีกรรั้ง

"ครับ เนตรว่าอะไรนะครับ"

"เหม่อลอยอะไรคะเนี่ย"

"ขอโทษครับ คือว่าผมน่าจะเหนื่อยๆหน่อย ช่วงนี้ต้องขยายแปลงปลูกเพิ่ม ก็เลยต้องไปคุมงานเยอะเลย เมื่อกี้เนตรถามว่าอะไรนะครับ"

"เนตรถามว่าตอนนี้อาการน้องครีมเป็นอย่างไรบ้างคะ"

"ก็ยังไม่รู้สึกตัวเหมือนเดิมครับ ทำได้ก็แต่คอยดูแลแล้วก็รักษาไปตามอาการ ยังต้องรอจนกว่าจะถึงเดือนหน้าครับ พอดีผมพึ่งได้ศัลยแพทย์ประสาทและสมองฝีมือดีมา"

"หวังว่าการรักษาครั้งนี้จะสามารถทำให้น้องครีมฟื้นตื่นขึ้นมาได้เหมือนเดิมนะคะ เนตรเอาใจช่วย"

"ผมก็หวังว่าอย่างนั้นครับ เพราะคนที่แนะนำคุณหมอท่านนี้มาบอกผมว่าเขาเป็นหมอที่เก่งมากๆ เดือนหน้าครับเขาถึงจะย้ายกลับมาอยู่ที่ไทย"

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารยังคงเป็นไปด้วยความเรียบๆ เนตรดาวแวะมาโดยไม่บอก คีตกานต์จึงทำได้แค่เพียงสปาเกตตี้ง่ายๆกับสลัดจานใหญ่อีกจานหนึ่งเพียงเท่านั้น แม้ว่าบุคคลตรงหน้าจะชวนคุยเสียแทบจะไม่ขาดปาก แต่สมองเขากลับคอยจะแวบไปคิดถึงภาพตรงบริเวณหน้าบ้านหลังจากที่เหลือบมองกลับออกไปเห็นอรรถกรมาจอดรับฉัตรตะวันขึ้นรถไป

"เนตรกลับมาอยู่ไทยแล้ว มีแพลนว่าจะทำอะไรครับ"

"ถ้าเนตรบอกว่า เนตรจะขอกลับมายอมรับตำแหน่งเจ้าสาวของคีย์ ที่คีย์เคยขอเนตรเอาไว้ตอนนั้น จากนั้นก็รอให้คีย์หาเลี้ยง ส่วนเนตรก็เลี้ยงลูกของเราอยู่บ้าน แบบนั้นดีไหมคะ"

รอยยิ้มสวยหวานที่อยู่บนใบหน้าเก๋ไก๋ มีดวงตากลมโตสดใสที่เขาเคยหลงใหลประดับอยู่ เนตรดาวเคยสดใสยังไง วันนี้เธอก็ยังเป็นแบบนั้นไม่มีผิด จะต่างไปก็แค่เพียงวันนี้เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น รู้จักวางเนื้อวางตัว ไม่เที่ยวเล่นซุกซน แอบซนแอบแกล้งเขาเหมือนอย่างเมื่อก่อน

"นี่พูดจริงหรอครับ ผมก็คิดว่าเนตรลืมผมไปแล้วเสียอีก ปล่อยให้รออยู่เสียนาน" คีตกานต์แกล้งเย้าเมื่อเห็นว่าสาวเจ้าเอาแต่หัวเราะออกมา

นึกย้อนไปถึงเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อน เขาเคยขอเนตรดาวแต่งงานจริง เขาและเธอเริ่มคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน หลังจากที่เป็นเพื่อนกันมานานเพราะผืนดินที่ไร่นั้นอยู่ติดกัน จากความสัมพันธ์ฉันเพื่อน กลับกลายเป็นรักมั่นคงจริงใจ จนกระทั่งถึงขั้นความรักสุกงอมและหอมหวาน

หลังจากเรียนจบ เวลานั้นคีตกานต์คิดแล้วว่ายังไงเสียเนตรดาวก็คือคนที่ใช่ เลยตัดสินใจขอเธอแต่งงานไปในวัยที่พึ่งจะเรียนจบ แน่นอนว่าเธอปฏิเสธ เหตุผลก็คือ อยากออกไปใช้ชีวิต ออกไปเปิดโลกกว้าง ตามหาประสบการณ์และมันก็ลามไกล จนเขามารู้อีกทีก็คือเมื่อเธอย้ายไปอยู่ต่างประเทศแล้ว ไม่มีคำบอกเลิก ไม่มีคำอธิบาย ก็แค่ห่างๆกันไป จนกระทั่งได้กลับมาพบกันอีกครั้งในตอนนี้

เมื่ออาทิตย์ที่แล้วตอนที่เขาเข้าไปทำธุระที่กรุงเทพ แล้วอยู่ๆก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆเหมือนคนที่เขาเคยรู้จักเดินผ่านหน้าไป ตอนแรกเขาก็ยืนมองอยู่นาน จนกระทั่งมั่นใจว่าผู้หญิงคนนั้นคือเนตรดาว 

แรกๆเธอดูตกใจตอนที่เขาเข้าไปทัก เพราะว่าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกลับมาแล้ว เธอยังไม่ได้บอกใคร ตั้งใจว่าจะกลับไปเซอร์ไพรส์คนที่บ้าน แต่ก็ดันมาเจอเขาเสียก่อน จากนั้นเลยจึงได้ถือโอกาสชวนเขาทานข้าวเย็นด้วยกัน บอกว่ามีร้านอาหารของเพื่อนสนิทเธอตั้งอยู่แถวนั้น ซึ่งมันเป็นวันเดียวกันกับที่เขาไปเจอฉัตรตะวันและธนากรมา

หลังจากอรรถกรมาส่งเธอเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เป็นไปตามสเต็ปเดิมคือขอนั่งทานข้าวเย็นต่อด้วย หลายวันมานี้หลังจากคืนที่เขามาสารภาพบอกความในใจ เธอเองก็พึ่งสังเกตว่าอรรถกรหายหน้าหายตาไปอยู่หลายวัน

"ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน พี่คิดถึงกับข้าวฝืมือซันมากๆเลย"

"คิดถึงแล้วทำไมถึงไม่มากินล่ะคะ ซันเห็นพี่อรรถหายไป ก็นึกว่าเบื่อฝีมือซันแล้ว"

"ไม่ใช่สักหน่อย พอดีช่วงนี้พี่มีไปประชุมติดๆกันน่ะ อัพเดตเรื่องการกำจัดแมลงโดยวัตถุดิบจากธรรมชาติ เน้นแนวเกษตรอินทรีย์ให้ได้มากที่สุดและเป็นการขอความร่วมมือมาจากทางจังหวัด อรรถกรเลยต้องออนทัวร์" อรรถกรพูดออกมายิ้มๆและพยายามทำตัวให้ปกติใกล้เคียงกับช่วงเวลาก่อนที่เขาจะได้เคยสารภาพความในใจกับเธอให้ได้มากที่สุด

แม้ว่าจะได้รับรู้คำตอบที่อรรถกรบอกไป ฉัตรตะวันเองก็พยายามลองที่จะเชื่อ เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าช่วงหลายวันที่ผ่านมาชายหนุ่มตรงหน้านั้นจริงๆแล้วหายไปไหนมากันแน่ เพราะโดยปกติแล้วเธอมักจะเห็นเขามาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆเธอเสียมากกว่า แต่พอหลังจากคืนนั้นมาเขาก็หายไป คงไม่ใช่แอบไปทำใจมาหรอกนะ

"ถ้างั้นพี่อรรถก็ทานเยอะๆเลยนะคะ ซันหุงข้าวเผื่อเสียเต็มหม้อ"

"วันนี้พี่คีย์เกิดใจดีอะไรขึ้นมาล่ะ ถึงได้ปล่อยให้ซันเลิกงานเร็วได้" แม้มือที่กำลังตักข้าวส่งเข้าปากจะชะงักแต่ดีที่ฉัตรตะวันรีบดีดความรู้สึกอึกอักนั้นทิ้งได้ทัน จึงได้กล้าปั้นหน้าทำราวกับว่าที่ผ่านมามันไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

"คงจะเพราะเขามีแขกล่ะมั้งคะ ก็เลยให้ซันรีบทำรีบเสร็จ จะได้รีบไปให้พ้นๆหน้าเขา" แม้ว่าจะพยายามดีดแล้ว กระนั้นข้าวในจานก็ยังถูกเขี่ยไปเรื่อยๆในขณะที่พูด ยิ่งพอได้บวกกับน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนจะเจือปนไปด้วยความเศร้าสร้อยด้วยแล้ว ทำเอาอรรถกรต้องหยุดเงยหน้าขึ้นมองมาทางเจ้าของน้ำเสียงเศร้าสร้อยนั่นด้วย

"ซัน"

"คะ?"ฉัตรตะวันเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เรียกชื่อเธอแบบงงๆ ใบหน้าของอรรถกรดูอึ้งๆราวกับว่าเขากำลังตกใจกับอะไรที่เห็นอยู่

"ทำไมซันคอแดง"ทันทีที่อรรถกรถามออกมา ช้อนส้อมในมือก็พากันร่วงหล่นลงจากมือจนตกลงไปกระทบจานเสียเสียดัง

"ดะ..แดงอะไรกันคะพี่อรรถ" คอปกเสื้อถูกจับรวบๆเข้าหากันอย่างล่กๆรนราน

"ก็ที่คอซันไง มีรอยแดงๆเหมือนพึ่ง..โดนดูด"คำสุดท้ายของประโยคที่หลุดออกมานั้นแสนจะแผ่วเบาจนแทบจะไม่มีน้ำหนัก หากแต่มันกลับกระแทกใจคนฟังเข้าเสียเต็มแรงจนจุก

"คิดมากค่ะพี่อรรถ อย่างซันเนี่ยนะคะจะยอมให้ใครดูด นี่มันรอยโดนข่วนค่ะ ด้ามตะแกรงไงคะพึ่งเกี่ยวมาแบบสดๆร้อนๆ เลือดออกหรือเปล่าก็ไม่รู้" มือน้อยทำเป็นถูเข้าปอยๆที่ต้นคอตัวเอง แต่ก็มิวายยังต้องดึงปกคอเสื้อให้ขึ้นมาปิดอยู่ดี

"งั้นหรอ พี่ตกใจหมดเลย คิดว่าพี่ไม่อยู่แค่ไม่กี่วันซันก็มีแฟนใหม่ซะแล้ว"

"แฟนเก่ายังไม่มีเลย แล้วซันจะมีแฟนใหม่ได้ยังไงล่ะคะ" ฉัตรตะวันแกล้งขำจนทำเอาอรรถกรเองก็แกล้งขำด้วย

"จริงด้วยสินะ ซันพูดถูก" อรรถกรตอบกลับเธอด้วยใบหน้าแหยๆหลังจากนั้น ราวกับความสงสัยของเขานั้นยังไม่ได้รับการไขให้กระจ่างชัด พอเวลาผ่านไป ต่างคนต่างก็นั่งกินข้าวกันไปแบบเงียบๆ ต่างฝ่ายต่างคิดไปคนละทาง แล้วอรรถกรจึงได้ขอตัวกลับ

แม้ว่าอรรถกรจะกลับไปแล้วแต่ฉัตรตะวันยังคงนั่งเล่นต่อที่หน้าบ้าน ภายในหัวคิดย้อนกลับไปถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและคีตกานต์ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา รวมถึงเมื่อตอนเย็นนี้ด้วย จนแล้วจนรอดความสับสนก็ยังไม่ถูกคลี่คลาย จึงได้แค่ปล่อยมันทิ้งเอาไว้คาใจแบบนั้น ก่อนจะพาตัวเองเดินปิดประตูแล้วกลับเข้าบ้านไป