ตอนที่3 ไร้อิสรภาพ

อรนิชาลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของมาร์ค เลยแอบสำรวจหน้าตาของเขาแบบใกล้ๆ ชนิดที่เรียกว่าเห็นชัดยันรูขุมขน

จมูกทำไมมันโด่งสวยได้รูปขนาดนี้กันนะ แถมหน้ายังเรียวเป็นรูปไข่ไปอีก คิ้วก็หนาดกดำเรียงเส้นเป็นทรงรับกับใบหน้า ริมฝีปากหยักได้รูปไม่หนาไม่บางจนเกินไป

' พระเจ้าจงใจปั้นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย คนอะไรใช้คำว่าหล่อได้เปลืองมาก '

เพิ่งจะหลงใหลได้ปลื้มกับหน้าตาอันหล่อเหลาของมาร์คอยู่หยกๆ อรนิชารีบเปลี่ยนสีหน้าแบบกะทันหัน เพราะนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อคืนนี้

หล่อแต่เลว อย่างไรเธอก็ปลื้มไม่ลงอยู่ดี

มีอย่างที่ไหนมาพรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ ทั้งๆ ที่เธอไม่เต็มใจ

ถึงแม้เธอจะเป็นคนหัวสมัยใหม่ ที่มองว่าการมีเซ็กส์ก่อนแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไรหนัก แต่สำหรับเธอแล้วมันก็ควรจะมีกับแฟนตัวเองไหม ไม่ใช่มีกับใครที่ไหนก็ได้แบบนี้

และที่สำคัญคนที่เธอจะมอบความสาวให้นั้น ต้องเป็นคนที่เธอรัก ไม่ใช่แค่เห็นกันแค่แป็บเดียวก็จะไปนอนด้วยกันได้แล้ว

อรนิชาพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของมาร์ค แต่ดูเหมือนว่าพอยิ่งดิ้นเขายิ่งกระชับกอดเธอแน่นมากขึ้น

" ยังเช้าอยู่เลย นอนต่ออีกหน่อยเถอะ " มาร์คพึมพำบอกเธอทั้งที่ตายังหลับอยู่

" คุณอยากนอนต่อก็นอนไป แต่ฉันจะกลับบ้านแล้ว "

อรนิชาตอบกลับ แล้วพยายามใช้มือดันตัวเขาให้ออกไปจากเธอ

" ใครอนุญาตให้เธอกลับ " คราวนี้มาร์คถลึงตามองเธอแบบขัดใจสุดๆ เขายังไม่ได้ลิ้มรสความสาวของเธอเลย อย่าฝันว่าเขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆ

" คุณได้สิ่งที่ต้องการไปแล้วนี่ ในเมื่อหมดหน้าที่ของฉันแล้ว คุณควรปล่อยฉันไป "

อรนิชาเถียงสู้ เธอทำหน้าที่ขัดดอกให้แล้วมันหมดหน้าที่ของเธอแล้ว

" ใครบอกเธอว่าการขัดดอกคือการนอนกับฉันแค่หนเดียว "

" เธอต้องอยู่กับฉันจนกว่าฉันจะพอใจ แล้วก็เลิกพูดเรื่องอิสระบ้าบออะไรนั่นด้วย เพราะมันไม่มีตั้งแต่เธอมาเป็นของขัดดอกของฉันแล้ว "

คราวนี้มาร์คร่ายยาวชี้แจงให้อีกคนรู้ไปเลย จะได้ไม่ต้องไปฝันลมๆแล้งๆ ว่าเขาจะปล่อยเธอกลับบ้าน อย่างไรเธอก็ยังต้องอยู่กับเขาที่นี่ต่อไป

" นี่คุณจะบ้าเหรอ ฉันมีงานที่จะต้องทำนะ ฉันจะมาอยู่กับคุณที่นี่ได้ยังไง "

อรนิชามองค้อนอีกคนที่ล้มตัวลงนอนต่ออย่างหน้าตาเฉย เธอไม่มีวันยอมทิ้งงานทิ้งอาชีพของเธอเพราะเรื่องแบบนี้หรอก

" งั้นก็ลาออกซะ " มาร์คเอ่ยด้วยน้ำเสียงปนรำคาญ แล้วพลิกตัวหันหลังให้อรนิชาเพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับเธออีก

" ลาออกแล้วฉันจะเอาอะไรกิน คุณรู้ไหมงานที่เงินเดือนเยอะขนาดนั้น มันไม่ได้หากันได้ง่ายๆนะ "

เรื่องอะไรที่เธอจะทิ้งเงินเดือนหลักแสนเพื่อมาเป็นนางบำเรอบนเตียงให้เขา

" เธอได้เงินเดือนเท่าไหร่ "

คราวนี้มาร์คลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าอรนิชาเพื่อรอฟังคำตอบ เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันไอ้เงินเดือนเยอะที่ว่าของเธอเนี่ยมันจะสักกี่บาทไทยกันเชียว

" แสนนิดๆ "

มาร์คได้ยินไม่ผิด แล้วอรนิชาก็ไม่ได้โกหกเธอทำงานด้านกราฟิกดีไซน์ด้วยความที่ฝีมือดีและมีความสามารถเยอะ อรนิชาเลยได้รับค่าตอบแทนสูงมากทั้งที่ทำงานได้เพียงแค่สามปีเท่านั้น

" ฉันให้เธอเดือนละสามแสน ทีนี้เธอก็ลาออกได้แล้ว "

ใช้เงินฟาดหัวไปมากกว่าเงินเดือนเธอตั้งสามเท่า เงินของเขามันแก้ปัญหาทุกอย่างได้เชื่อสิ

" แล้วก็ไม่ต้องพูดมากอีก ถ้าเธอไม่หุบปากฉันจะทำให้เธอพูดไม่ออกแบบเมื่อคืน "

เมื่อเขาเอาเรื่องเมื่อคืนมาขู่ อรนิชาจำใจต้องรูดซิปปากให้เงียบ เธอไม่อยากนอนกับเขาบ่อยๆสำหรับคนที่ไม่ใช่แฟนกัน มีอะไรกันแค่ครั้งเดียวมันก็เกินพอแล้ว

หลังจากที่รู้ว่าคงไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้โดยง่าย อรนิชาจึงพยายามคิดหาวิธีที่จะหนีกลับกรุงเทพฯ เมื่อเห็นว่ามาร์คลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเหมือนจะออกไปไหน เธอจึงออกอุบายบอกกับมาร์คว่าอยากไปเดินเที่ยวชมกาสิโน ไปหาเพลงฟัง และหาของอร่อยๆกิน

" คุณให้ฉันไปนะคุณ "

" ไปสิ วันนี้ทั้งวันฉันมีงานข้างนอกคงไม่ว่างพาเธอไป "

แค่อรนิชาอ้าปาก มาร์คก็รู้ทันทีว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่ที่ไม่อยากห้ามเพราะรู้ว่าอย่างไรเสียอรนิชาก็ไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ถ้าเขาไม่อนุญาต หรือจะให้พูดอีกอย่างก็คืออรนิชาไม่มีทางหนีไปไหนได้นั่นเอง

" งั้น ฉันขอกระเป๋ากับโทรศัพท์คืนได้ไหม ฉันจะเอาเงินไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ "

มาร์คมองหน้าอรนิชาด้วยสายตานิ่ง แล้วหยิบเอาบัตรเครดิตการ์ดสีดำออกมายื่นให้เธอเแทนคำตอบ

" ใช้ของฉันดีกว่า มันไม่จำกัดวงเงิน "

สายเปย์ใจป้ำเป็นที่สุด ถึงนิสัยจะติดลบแต่เรื่องเปย์ผู้หญิงมาร์คไม่เคยขาดตกบกพร่องอยู่แล้ว

" ฉันเกรงใจคุณ และอีกอย่างฉันก็อยากใช้เงินตัวเองมากกว่า มันสบายใจดี "

อรนิชาค่อยๆใช้มือดันบัตรคืนกลับไปให้มาร์ค

" ไม่ต้องเกรงใจหรอก เงินฉันมีอีกเยอะกำลังหาคนมาช่วยใช้อยู่พอดี "

สุดท้ายมาร์คก็ยัดมันใส่ในมือให้อรนิชาคืนตามเดิม แล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที

อรนิชามองแบล็กการ์ดที่อยู่ในมือแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก เพราะมันผิดจากแผนที่เธอวางไว้ในตอนแรก

' เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน '

' ยังไงมันต้องมีสักวิธีสิ ที่เราจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ '

อรนิชาพยายามสำรวจในห้องที่เธออยู่ตอนนี้ แม้แต่โทรศัพท์ห้องก็ยังถูกตัดสัญญาณ มาร์คคงจงใจขังเธอไว้ที่กาสิโนของเขาจริงๆ

ถึงอย่างนั้นอรนิชาก็ยังไม่หมดหวัง เธอเลือกมานั่งในร้านอาหารไทยร้านหนึ่งที่อยู่ภายในกาสิโน สายตาก็พยายามสอดส่ายมองหาคนไทย มันต้องมีคนไทยที่มาแสวงโชคที่นี่แล้วมากินอาหารร้านนี้บ้างสิ

นั่งมองมาร่วมชั่วโมง กลับไม่มีวี่แววคนไทยเลยแม้แต่คนเดียว

" เฮ้อ "

อรนิชาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูท่าวันนี้เธอจะคว้าน้ำเหลวเสียแล้ว

" ฮ่าๆๆ วันนี้โชคดีสุดๆได้ทิปตั้งเยอะ แกอยากกินอะไรเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง "

" ฉันอยากกินอาหารไทยแบบชุดใหญ่จัดเต็ม "

" ได้สิ อยากกินอะไรสั่งได้เลย ไม่อั้น "

แต่ก็เหมือนมีเสียงสวรรค์มาโปรด เธอได้ยินเสียงพูดคุยกันเป็นภาษาไทย ดังแว่วมาจากทางเข้าประตูหน้าร้าน

อรนิชาหันมองไปทางต้นเสียง พบว่าเป็นหญิงสาวสองคนแต่งตัวด้วยชุดค่อนข้างเปิดเผยเนื้อหนังมังสา อรนิชาไม่รีรอรีบลุกขึ้นไปทักทายทั้งสองทันที

" สวัสดีค่ะ พวกพี่เป็นคนไทยใช่ไหมคะ " สองสาวสบตากันครู่หนึ่งแล้วก็รีบพยักหน้าตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม

" คนไทยค่ะ "

" พี่มาเที่ยวกันเหรอคะ แล้วพวกพี่จะกลับประเทศไทยวันไหน "

" เราสองคนทำงานที่นี่ค่ะ ไม่ได้กลับไทยมาเป็นสิบปีแล้ว "

หนึ่งในหญิงสาวตอบ อรนิชาได้ฟังก็หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย ลังเลใจว่าจะบอกปัญหาของตัวเองกับสองสาวที่เพิ่งจะพบเจอครั้งแรกดีไหม แต่ถ้าไม่บอกเท่ากับว่าโอกาสที่จะมีคนช่วยเธอให้หนีไปก็เท่ากับศูนย์ จึงตัดสินใจเล่าความจริงให้ทั้งคู่ฟัง

" น้องว่าอะไรนะคะ น้องถูกหลอกมาขัดดอกแถมตอนนี้ยังต้องอยู่กับคุณมาร์ค "

แอนนี่เผลออุทานออกมาเสียงดัง จนต้องรีบเอามือปิดปากตัวเองเพราะกลัวว่าคนอื่นจะได้ยินเรื่องที่พวกเธอคุยกัน ถึงอรนิชาจะไม่ใช่คนแรกที่ถูกหลอกมาขัดดอก แต่เธอก็ไม่ได้ยินเรื่องเอาคนมาขัดดอกนานแล้ว

" แอนนี่ แกจะเสียงดังทำไม "

โรสหันมาทำหน้าดุใส่แอนนี่ เพราะเพื่อนร้องอุทานตกใจเกินเบอร์ไปหน่อย

" ไหนๆก็ไหนๆแล้ว พี่ชื่อโรสนะจ๊ะ ส่วนนี่เพื่อนพี่ชื่อแอนนี่ "

โรสแนะนำตัวและแนะนำแอนนี่กับอรนิชา

" ออมค่ะ "

อรนิชาแนะนำตัวเอง พร้อมกับยกมือไหว้หญิงสาวรุ่นพี่ทั้งสอง

" เอ่อ พวกพี่ช่วยออมด้วยนะคะ ออมอยากกลับบ้าน "

อรนิชาเอื้อมมือไปกุมมือของทั้งสองไว้เพื่อขอร้องให้อีกฝ่ายช่วยเหลือเธอ

" พวกพี่ไม่ได้ใจดำนะ แต่เรื่องนี้คงช่วยน้องออมไม่ได้จริงๆ "

โรสตบที่มือของอรนิชาเบาๆเพื่อให้กำลังใจ พร้อมกับกล่าวปฏิเสธ ถึงแม้ในใจอยากจะช่วยมากๆก็ตาม

" พวกพี่ไม่อยากตายน่ะค่ะ "

แอนนี่กล่าวเสริมใครจะไปอยากยุ่งเรื่องของเจ้านาย ยิ่งเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับกาสิโนด้วยแล้ว ขออยู่ห่างๆดีกว่า ไม่อยากแกว่งเท้าหาเสี้ยน

อรนิชาทำหน้าเศร้าเห็นได้ชัด ความหวังที่เคยมีเมื่อครู่สลายไปสิ้น แต่จะว่าไปใครจะอยากหาเรื่องใส่ตัวให้ตัวเองเดือดร้อนกัน เธอเข้าใจเหตุผลของทั้งคู่ดี

" น้องออมอย่าโกรธกันนะ พวกพี่ยังต้องทำงานเลี้ยงปากท้อง ไม่มีใครกล้าทุบหม้อข้าวตัวเองหรอก โดยเฉพาะเรื่องของเจ้านาย ใครไปยุ่งโดยไม่ได้รับอนุญาตก็เท่ากับฆ่าตัวตายชัดๆ "

โรสพูดถูกใครจะเอาตัวเองไปบังกระสุนปืนแทนคนอื่น มีแต่คนที่ฉลาดน้อยเท่านั้นแหละถึงจะทำแบบนั้นได้

" ไม่เป็นไรค่ะ ออมเข้าใจ "

" งั้นออมขอตัวก่อนนะคะ " อรนิชาทำท่าจะลุกเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง

" ถ้าไม่รังเกียจ น้องออมมานั่งกินข้าวกับพวกพี่ได้นะ จะได้ไม่เหงา "

แอนนี่เอ่ยปากชวนคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จัก นึกถึงวันที่ตัวเองถูกเอามาขัดดอกเหมือนกัน เลยเข้าใจความรู้สึกของอีกคนดี แต่ก็ไม่ได้กล้าหาญมากพอที่จะยื่นมือเข้าไปช่วย

" ก็ดีเหมือนกันค่ะ "

อรนิชานั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม

ถึงแม้จะยังไม่เจอคนที่พร้อมจะช่วยเธอได้ แต่อย่างน้อยอรนิชาก็ได้เจอเพื่อนใหม่ ดีกว่าเดินอยู่ในกาสิโนแบบไม่รู้จักใครเลยสักคน