ตอนที่5 กลับบ้าน

เมื่อกลับมาถึงกรุงเทพฯ มาร์คคืนกระเป๋าและโทรศัพท์มือถือให้อรนิชา เธอดีใจมากนึกไม่ถึงว่าเขาจะยอมคืนของให้เธอง่ายๆแบบนี้

" บ้านเธออยู่ไหน พาฉันไปสิ "

" คุณจะไปทำไม "

" พาเธอไปเก็บของเธอต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านฉันแทน "

อรนิชาคิดอยู่แล้วว่าคงไม่ได้เป็นอิสระจากเขาโดยง่าย แต่ก็ไม่นึกว่ามาร์คจะให้เธอย้ายไปอยู่ด้วยแบบนี้ มานึกดูอีกทีไหนๆ ก็เสียตัวให้เขาไปแล้ว ถ้าจะแจ้งความจับเขาข้อหาข่มขืนกระทำชำเราก็กลัวว่าจะได้กินลูกปืนตายเป็นผีก่อนที่เขาจะถูกจับ ในเมื่อต่อต้านไม่ได้ก็เข้าร่วมมันเสียเลยแล้วกัน อย่างน้อยๆเธอก็ไม่ได้เสียตัวฟรีเพราะได้ทั้งความฟินแถมยังได้เงินใช้เดือนละตั้งหลายแสนอีกตั้งหาก

บ้านของอรนิชาอยู่แถวชานเมือง เป็นบ้านชั้นเดียวขนาดกะทัดรัด ตกแต่งด้วยต้นไม้หลากหลายชนิด ดูร่มรื่นสวยงามน่าอยู่มาก

" นายจะให้คุณออมไปอยู่ที่บ้านกับนายด้วยจริงๆเหรอครับ "

ดิวลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามมาร์ค ตอนที่อรนิชากำลังเข้าบ้านไปเก็บของ

" เออสิวะ แล้วจะทำไม "

" ผมก็แค่กลัวจะมีปัญหาตามมาน่ะครับ เพราะพวกผู้หญิงของนายจะพากันไม่พอใจเธอ พิษรักแรงหึงของพวกผู้หญิงมันอาจจะสร้างความรำคาญใจให้นายได้ "

มาร์คคิดตามคำพูดของดิว เขาเองก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

" คนไหนพูดไม่ฟังก็เขี่ยทิ้งไป ไม่เห็นจะยาก "

ตอนนี้มาร์คคือผู้คุมเกมทุกอย่าง กติกาทุกข้อเขาก็เป็นคนตั้งเอง ปัญหานี้น่าจะจัดการไม่ยาก

" หัวหน้าคะ ออมมีเรื่องจะปรึกษา "

อรนิชาเลือกที่จะโทรศัพท์ไปหา พีระ หัวหน้างานของเธอ เธอขอทำงานที่บ้านแทนการไปทำงานที่บริษัท ส่วนเรื่องของเธอกับมาร์คนั้น คิดว่าต่อไปคงไม่น่าจะมีอะไรร้ายแรงไปกว่านี้แล้วเพราะเหมือนว่าเขาจะเริ่มใจดีกับเธอขึ้นมาบ้าง และถ้าวันไหนเขาเบื่อเธอขึ้นมาจริงๆเขาคงจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระเอง

" อยากจะเวิร์คฟอร์มโฮม ทำไมจู่ๆถึงอยากทำงานที่บ้านล่ะ "

พีระเอ่ยถามอรนิชาลูกน้องในบังคับบัญชา เพราะก่อนหน้านี้เขาเสนอให้เธอทำงานที่บ้านหลายครั้งแต่ก็ถูกเธอปฏิเสธมาโดยตลอด

" ช่วงนี้ออมอยากอยู่บ้านน่ะค่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน "

อรนิชาเลือกที่จะปิดบังความจริง เพราะเธออายถ้าต้องป่าวประกาศให้โลกรู้ว่าเธอถูกหลอกให้จดทะเบียนไม่พอแถมยังถูกส่งตัวไปขัดดอกอีก เธอไม่อยากให้ใครมาตราหน้าว่าเธอโง่ทั้งๆที่ระดับมันสมองของเธอถือว่าเป็นคนที่ฉลาดมากคนหนึ่ง

" อย่างนั้นก็ได้ พี่ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเอาไว้มีประชุมใหญ่ๆค่อยเข้าบริษัท แต่ทุกสิ้นเดือนต้องเข้ามาเซ็นเอกสารทุกเดือนนะ "

" ได้ค่ะหัวหน้า ขอบคุณมากนะคะ "

อรนิชาหายไปพักใหญ่ก็กลับมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆใบหนึ่ง พร้อมด้วยอุปกรณ์การทำงานของเธอ

" หอบอะไรมาเยอะแยะ ไปซื้อเอาใหม่ก็ได้ "

" งานของฉันทั้งหมดอยู่ในนี้ ของมันจำเป็น "

" ไหนเราคุยกันแล้วไง ฉันบอกว่าให้เธอลาออกจากงาน ทำไมเธอต้องทำงานอีก "

มาร์คออกอาการไม่พอใจเล็กๆที่อรนิชาไม่ยอมลาออกจากงานตามที่เขาสั่ง

" เวิร์คฟอร์มโฮมน่ะเข้าใจไหม ไม่ได้ไปบริษัททุกวันสักหน่อย "

" คุณมาร์คให้ฉันทำงานเถอะนะ เพราะงานคือสิ่งเดียวที่บอกว่าฉันยังมีคุณค่าอยู่ "

อรนิชาพูดด้วยแววตาจริงจัง มาร์คเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของเธอ เขาก็ยอมอ่อนให้ทันที

" ก็แล้วแต่เธอ แต่อย่าให้งานของเธอมากระทบเวลาที่มันควรจะเป็นของฉันก็แล้วกัน "

มาร์คพาอรนิชามาที่บ้านของเขา ที่นี่เขาอยู่กับคนงานและแม่บ้าน ส่วนพ่อกับแม่ของเขาหลักๆแล้วพวกท่านจะอยู่ที่ฮ่องกง เพราะกิจการส่วนใหญ่ที่ไทยยกให้มาร์คบริหารจัดการหมดแล้ว ซึ่งนานๆพวกท่านจะมาเยี่ยมลูกชายสักที

" สวัสดีค่ะคุณมาร์ค " สีนวลหัวหน้าแม่บ้านเอ่ยทักเจ้านายหนุ่มที่เธอดูแลมาตั้งแต่เด็ก

" สวัสดีครับป้านวล "

มาร์คยิ้มรับพร้อมทักทายหญิงสูงวัยกลับ ซึ่งมาร์คจะเคารพและรักสีนวลมาก

" ฉันมีเรื่องจะแจ้งทุกคน นี่คือคุณออมเธอจะมาอยู่ที่นี่กับฉัน "

" หวังว่าทุกคนจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนที่ปฏิบัติกับฉันนะ "

มาร์คปรายตามองไปที่หนูดีสาวใช้ที่เคยรับใช้เขาบนเตียงมาก่อน

" สวัสดีค่ะ " อรนิชายกมือไหว้สีนวลด้วยท่าทางนอบน้อม

" คุณมาร์คจะให้จัดห้องให้คุณออมไหมคะ "

" ไม่ต้องก็ได้ครับป้านวล ใช้ห้องนอนห้องเดียวกับผมได้เลย "

หลังทานอาหารเย็นเสร็จอรนิชาออกมาเดินเล่นในสวน ในสวนมีศาลานั่งเล่นเอาไว้ให้นั่งด้วย บ้านของมาร์คใหญ่โตกว่าบ้านของเธอมาก ทุกพื้นที่มีการจัดสรรได้สวยงามร่มรื่นน่าอยู่เป็นที่สุด ถึงแม้อรนิชาจะอยากอยู่ที่บ้านของตัวเองมากกว่าก็ตาม แต่ที่นี่ก็ไม่ได้แย่เธอกลับรู้สึกชอบด้วยซ้ำไป

Rrrr Rrrr

เสียงเรียกเข้าในโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้อรนิชาตื่นจากภวังค์

[ นึกว่าตายแล้ว กว่าจะรับโทรศัพท์ฉันได้นะ ]

เสียงปลายสายคือมินตรา เพื่อนสนิทคนเดียวของเธอที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม

" ฉันยุ่งๆน่ะ โทษทีนะ แกมีธุระด่วนอะไรไหม "

ความจริงแล้วเธอถูกยึดมือถือและห้ามติดต่อกับใครตั้งหลายวัน เลยเป็นสาเหตุให้มินตราติดต่อเธอไม่ได้ตั้งหาก

[ อะไรกันออม ฉันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ อุตส่าห์คิดถึงแกเป็นคนแรก ฉันต้องมีธุระถึงจะโทรหาแกได้เหรอ นี่ฉันคงไม่ใช่เพื่อนรักของแกแล้วใช่ไหม ]

มินตราบ่นอุบน้อยใจเพื่อน เธอไปเรียนต่อต่างประเทศเกือบหกปีพอกลับมาเพื่อนก็มีท่าทีถอยห่างเธอแล้ว

" โอเคฉันขอโทษ แกโทรหาฉันได้ตลอดเวลา แกยังเป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉันเสมอ "

" แค่สงสัยนึกว่าแกมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าเห็นโทรหาฉันถี่ขนาดนี้ "

อรนิชารีบขอโทษขอโพยเพื่อนรักทันที เพราะคำพูดที่ใช้อาจทำให้อีกฝ่ายเข้าใจความหมายผิดไป

[ มีสิ แกบอกฉันครั้งสุดท้ายที่คุยกันว่าพี่แชมป์พาแกไปจดทะเบียน แล้วแกก็หายไปเลย ]

[ เป็นยังไงบ้างหลังจากที่จดทะเบียน ]

[ ฮันนีมูนเป็นไง ฟินมากไหม ]

" พรุ่งนี้เที่ยงแกว่างไหมล่ะ เราไปกินข้าวกัน "

อรนิชาไม่ได้ตอบคำถามของมินตรา แต่กลับนัดหมายเธอให้ออกมาเจอกันแทน

[ ไปกินข้าวน่ะได้ แต่แกต้องเล่ามาก่อนว่าชีวิตหลังแต่งงานเป็นยังไง ]

มินตรายังไม่ละความพยายามที่จะตื้อให้อรนิชาเล่าให้ฟัง

" เอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะเล่าให้แกฟัง เล่าทุกอย่างทั้งหมดตั้งแต่ต้นยันจบ "

[ แกรับปากแล้วนะ งั้นเอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ ]

" โอเค "

อรนิชากดวางสายแววตาว่างเปล่า แต่พอคิดถึงเรื่องที่เธอจดทะเบียนสมรสกับชัชพล ก็นึกได้ว่าเธอจะต้องรีบหาทางไปหย่ากับเขาโดยเร็วที่สุด อรนิชาพยายามติดต่อไปหาชัชพลทันทีหวังพูดคุยให้เขายอมมาหย่าให้ แต่เบอร์โทรศัพท์ของเขากลับติดต่อไม่ได้แล้ว พอไปเช็กบัญชีโซเชียลที่เขาใช้อยู่ก็ปรากฏว่าถูกลบไปแล้วเหมือนกัน ทางสุดท้ายที่จะติดต่อเขาได้เธอคงต้องไปหาเขาที่บ้าน

" คุณจะไปไหนเหรอ คุณมาร์ค " อรนิชากลับเข้ามาในบ้านก็เห็นลูกน้องของมาร์คลากกระเป๋าเดินทางสวนออกไป เลยถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย

" ไปเคลียร์งานที่ฮ่องกงน่ะ อาจจะสามสี่วัน เธออยู่ทางนี้ก็ทำตัวให้มันดีๆล่ะ อย่างสร้างปัญหาให้ฉัน "

" เออ แล้วฉันจะให้เอกคอยขับรถให้ อยากไปไหนก็บอกเอกเอาแล้วกัน "

อรนิชาเบ้ปากนึกว่าเขาจะใจดีคอยให้ลูกน้องมาบริการรับส่งเธอเวลาไปไหนมาไหน ที่แท้เขาก็แค่ให้ลูกน้องมาจับตาคอยดูพฤติกรรมเธอต่างหาก อิสรภาพของเธอคงหมดสิ้นแล้วจริงๆ สินะ

" ถ้าเธอก่อเรื่องนะ ฉันจะกลับมาสั่งสอนเธอให้หนักเลยคอยดู "

มาร์คกำชับอีกฝ่ายเสียงดุ เพราะไม่รู้ว่าตอนที่เขาไม่อยู่อรนิชาจะนึกอยากทำอะไรแผลงๆอีก

" กลัวตายล่ะ " อรนิชาเถียงออกมาเบาๆ เธอไม่ได้กลัวมาร์คเพราะมาร์คยังไม่เคยทำอะไรให้เธอกลัวจริงๆสักครั้ง

" ฉันไปก่อนนะ เอาไว้ฉันกลับมาแล้วเราค่อยจัดชุดใหญ่กัน จุ๊บ "

มาร์คหอมเข้าที่แก้มของอรนิชา ทำเอาเจ้าตัวหน้าเหวอไปเลย

" คนฉวยโอกาส " อรนิชาลูบแก้มข้างที่ถูกมาร์คหอมเบาๆ ปากก็ต่อว่าเขาแต่ในใจกลับแอบรู้สึกเขินแปลกๆ แล้วที่เขาบอกว่าจะจัดชุดใหญ่หมายถึงอะไรกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกร้อนวูบๆวาบๆ บริเวณท้องน้อยขึ้นมา

" คุณออม มีอะไรก็เรียกใช้ป้ากับนังหนูดีได้เลยนะคะ เรียกได้ตลอดเวลา "

สีนวลเอ่ยกับเจ้านายสาวเพราะก่อนไปมาร์คได้ฝากฝังให้เธอดูแลอรนิชาอย่างดี

" ไม่เป็นไรค่ะป้านวล ไม่ต้องมาคอยดูแลออมหรอกค่ะ ออมเกรงใจ "

อรนิชารีบปฏิเสธเธอรู้สถานะของตัวเองดี เธอไม่เคยคิดจะตีตนเป็นนายหญิงของทุกคนที่นี่ เพราะเธอรู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่มาร์คเบื่อเธอแล้ว เธอก็ไม่สามารถอยู่ในบ้านนี้ได้อีกต่อไป

" ก็ดีแล้ว เป็นของเล่นชั่วคราวสักวันก็ต้องโดนเขี่ยทิ้งรู้ตัวเองก็ดี "

หนูดีที่ไม่ได้ดีสมชื่อ พูดแขวะอรนิชาทันทีเพราะรู้สึกไม่ชอบใจที่มาร์คพาอรนิชาเข้ามาอยู่ในบ้าน

" อย่าไปฟังนังหนูดีเลยค่ะคุณออม คุณออมมีอะไรก็เรียกใช้มันได้ตลอด หรือถ้ามันทำอะไรไม่ดีคุณออมบอกป้าได้เลยนะคะ "

อรนิชาคงจะเจออริเข้าให้แล้วสินะ เธอมองตามหนูดีที่เดินกระทืบเท้าเข้าไปด้านในครัวด้วยท่าทีหงุดหงิด ก็พอจะเดาได้ว่าเด็กคนนั้นคงไม่พอใจที่เธอเข้ามาในฐานะผู้หญิงของมาร์ค แต่ที่เธอไม่เข้าใจเลยก็คือ แม้แต่เด็กในบ้านมาร์คก็เอาไม่เลือกหรือนี่

" ป้านวลไปพักผ่อนเถอะค่ะ ตอนนี้ออมไม่ต้องการอะไร "

" แล้วตลอดเวลาที่คุณมาร์คไม่อยู่ ไม่ต้องตั้งโต๊ะอาหารนะคะ ให้ทำเฉพาะให้คนงานกินก็พอ "

" ถ้าคุณออมต้องการแบบนั้นก็ได้ค่ะ "

สีนวลมองตามหลังเจ้านายสาวคนใหม่ไป เธอช่างแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆของมาร์คซะเหลือเกิน นิสัยดีเป็นกันเองสุดๆแถมหน้าตายังน่ารักมากอีกตั้งหาก มิน่ามาร์คถึงได้เอามาอยู่ด้วยที่นี่ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่จะมีแต่ขาจร เห็นทีคราวนี้คุณมาร์คของป้านวลคงจะได้แต่งงานมีครอบครัว แล้วก็มีลูกอย่างที่คุณท่านกับคุณนายฝันไว้แน่ๆ