ตอนที่4 ภาวะจำยอม

" หลายคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าบอสน่ะเด็ดสุดแล้วนะคะน้องออม "

แอนนี่ยกเรื่องบนเตียงของมาร์คมาเล่าให้อรนิชาฟังอย่างถึงพริกถึงขิงทำเอาคนฟังอายม้วนเพราะยังไม่ชินกับการที่มีคนหยิบยกเอาเรื่องบนเตียงมาพูดต่อหน้าแบบนี้

" เล่าซะเห็นภาพ เหมือนแกเคยขึ้นเตียงกับบอสมาแล้วอย่างงั้นแหละ "

โรสดักคอแอนนี่ทันควัน

" น้องออมอย่าไปฟังแอนนี่มันเพ้อเจ้อเลยนะ "

" ว่าแต่ปกติแล้ว บอสจะกินแต่พวกที่ยังซิงอยู่ อย่าบอกนะว่าน้องออม "

โรสตัดจบประโยค ตั้งใจทำให้มันเป็นประโยคคำถาม

อรนิชาพยักหน้ารับ อายก็อายที่อยู่ดีๆต้องมาเสียตัวให้เจ้าของบ่อนแบบไม่ได้เต็มใจ แต่เวลานี้จะมานั่งทำเป็นหน้าบางโกหกไปมันก็เอาอะไรคืนมาไม่ได้แล้วนี่หน่า สู้ยอมรับไปตรงๆแบบนี้แหละดีแล้ว

" แล้วน้องออมจะอยากหนีทำไมละคะ หรือว่าบอสไม่ได้เด็ดอย่างที่เขาว่าจริงๆ "

แอนนี่วกกับมาถามเรื่องลีลาบนเตียงของมาร์คอีกจนได้ อรนิชาได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ

" ออมไม่ได้อยากนอนกับคนที่ไม่ได้รักนี่คะ แฟนก็ไม่ใช่ มันรู้สึกไม่อินน่ะค่ะ "

ไม่อิน แต่พอเจอลิ้นสวาทของเขากลับเคลิ้มไม่หยุด มันเป็นอะไรที่ย้อนแย้งกันมาก เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

" ลองเปลี่ยนจากหาทางหนี เป็นให้บอสพากลับไปส่งแทนดีกว่าไหม "

โรสเริ่มอธิบายแผนการที่เพิ่งคิดได้สดๆร้อนๆ ออกมา

" ก็ทำให้บอสหลง หลงจนยอมทำตามที่เราขอทุกอย่างไง "

" ยังไงคะ ออมไม่เข้าใจอยู่ดี "

อรนิชานิ่วหน้า วิธีนี้ฟังดูไม่เข้าท่าเลยทำให้หลงเนี่ยนะ เธอไม่ได้สวยเซ็กซี่ลีลาเด็ดขนาดนั้น เขาคงไม่มีวันหลงเธอได้หรอก

" น้องออมก็ต้องจัดหนักจัดเต็ม ตอนอยู่บนเตียงไงคะ เอาให้บอสคลั่งตายคาอกไปเลย "

" เดี๋ยวพี่สอนให้เอง เมื่อก่อนตอนที่พี่ยังทำงานรับแขกนะ ลูกค้านี่ติดใจลีลาพี่ทั้งนั้น "

" ไม่ไหวมั้งคะพี่แอนนี่ ออมทำไม่ได้หรอกแบบนั้น "

อรนิชารีบปฏิเสธแอนนี่อย่างไว เรื่องแบบนี้มันเกินความสามารถเธอจริงๆ

" ผู้ชายน่ะแพ้มารยาหญิงทั้งนั้นแหละจ้ะ บางทีเราก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอดของตัวเองนะ "

โรสกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้ให้อรนิชาเก็บไปพิจารณาดูใหม่ บางครั้งคนเราก็ต้องยอมทำในสิ่งที่ไม่อยากทำเพื่อให้ได้ในเป้าหมายที่เราวางไว้

ถึงแม้จะผิดแผนเพราะไม่มีคนช่วยพาหนี แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีซ่อนอยู่ เพราะอรนิชาได้เพื่อนใหม่ที่เป็นรุ่นพี่ อัธยาศัยดีแถมนิสัยน่ารักเพิ่มมาอีกสองคน

อรนิชาตัดสินใจไปหาซื้อโทรศัพท์และเครื่องมือสื่อสารชนิดอื่นๆ แต่ถามมาสามร้านแล้วก็ไม่มีร้านไหนยอมขายให้เธอเลย เธอจึงเดาได้ว่าน่าจะเป็นฝีมือของมาร์คที่ปิดกั้นไม่ให้เธอติดต่อกับใครได้

' หัวหมอกับฉันดีนัก แม่จะรูดบัตรให้หมดบัญชีเลยคอยดู '

อรนิชาปฏิบัติการช้อปปิ้งอย่างบ้าคลั่งแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน เธอซื้อเสื้อผ้าและเครื่องสำอางรวมทั้งรองเท้าและกระเป๋าอย่างไม่สนใจราคาขายในเมื่อมาร์คขังเธอไว้ที่นี่ เธอก็จะเอาคืนเขาในแบบที่เขาคาดไม่ถึงเหมือนกัน

อรนิชาหอบของพะรุงพะรังกลับมายังห้องพัก เธอมองดูข้าวของเครื่องใช้ที่จงใจซื้อมาประชดอีกฝ่ายแบบสะใจ

' ยังหมดไม่เท่าไหร่เอง นี่ฉันถือไม่ไหวหรอกนะ ถ้ามีคนช่วยถือล่ะก็ ซื้อมากกว่านี้อีก '

' สมน้ำหน้าไอ้มาร์คโรคจิต '

" คุณอรนิชากินข้าวกับคนไทยที่เป็นพนักงานในกาสิโนครับ และก็มาซื้อของ แต่ซื้อของเยอะมากๆเลยครับนายแล้วกลับเข้าห้องพักตอนห้าโมงเย็นครับ "

" เธอพยายามจะซื้อมือถือด้วยครับ แต่ไม่มีร้านไหนขายให้ตามคำสั่งของนายครับ "

" แสบนักนะ แค่วันเดียวเงินในบัตรตัดไปตั้งหลายล้าน "

มาร์คบ่นออกมานิดหน่อยเมื่อได้ฟังลูกน้องรายงาน นึกไม่ถึงว่าคนซื่อๆอย่างอรนิชาบทจะดื้อก็ร้ายไม่เบา ขนาดแค่วันแรกยังถลุงเงินเขาหมดไปตั้งเยอะขนาดนี้ คงกะจะให้เขาล้มละลายเลยละมั้ง

" จับตาดูไว้ให้ดีเพราะอีกสองวันฉันถึงจะได้กลับไปที่กาสิโน "

" ได้ครับนาย "

ความจริงแล้วตอนนี้มาร์คอยู่ที่ฮ่องกง เขามาช่วยงานที่กาสิโนสาขาใหม่ของพ่อที่เพิ่งเปิดได้ไม่ถึงเดือน มาร์คสั่งให้ลูกน้องคอยติดตามดูพฤติกรรมของอรนิชาอย่างใกล้ชิด โดยที่อรนิชาไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนแอบตามเธออยู่ตลอดเวลา มาร์คไม่ลืมที่จะจำกัดวงเงินในบัตรเครดิตของเขาที่เขาเป็นคนให้กับอรนิชาด้วย เหตุผลเพราะถึงเขารวยมากก็จริงแต่ก็ไม่เคยคิดจะให้อรนิชามาละลายเงินเขาเล่นๆวันละหลายล้านแบบนี้ แค่ของขัดดอกเขาไม่จำเป็นต้องเสียเงินจำนวนมหาศาลเพราะเธอ

อรนิชาซื้อยาคลายเครียดมากินกะว่าจะกินให้นอนหลับเพราะไม่อยากเจอหน้ามาร์ค แล้วก็สมใจอยากเพราะตั้งแต่วันที่เขาไปจนป่านนี้ผ่านไปสองวันแล้วเธอก็ไม่เห็นหน้าเขาอีกเลย

' หรือว่าจะกลับไทยไปแล้ว มันน่าโมโหนักแล้วมาขังเราไว้ที่นี่ทำไมกัน '

บ่นให้อีกคนโดยที่ไม่รู้ว่าเขายืนมองเธออยู่ด้านหน้าร้านอาหารที่เธอเลือกมานั่งทุกวัน

" ทำไม มานั่งหน้าบูดอยู่คนเดียว เพื่อนคนไทยของเธอไปไหนแล้ว "

มาร์คเอ่ยทักแบบกวนๆ เพราะอยากรู้ว่าอรนิชาจะทำสีหน้ายังไงที่เห็นว่าเขากลับมาแล้ว

อรนิชาหลุดยิ้มออกมาอย่างคนดีใจ เมื่อเห็นมาร์คปรากฏตัวต่อหน้าแต่เธอกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอดีใจที่เขากลับมา เลยรีบหุบยิ้มเก็บอาการ

" ดีใจที่เห็นฉัน ก็บอกมาเถอะไม่ต้องแกล้งทำมาดขรึมหรอก "

" ใครเขาจะไปดีใจกัน " อรนิชาเถียงเบาๆ

" ไหนคุณบอกว่าบัตรไม่จำกัดวงเงินไง ทำไมสองวันมานี้ใช้ได้แค่วันละล้านเอง "

อรนิชารีบบ่ายเบี่ยงต่อว่าเขาเรื่องบัตรเครดิตแทน พร้อมกลับยื่นบัตรนั้นคืนให้เขา

" เก็บไว้ที่เธอเถอะ เงินทองไม่ได้หากันได้ง่ายๆ ใช้วันละล้านก็น่าจะพอแล้ว "

" เธอจะซื้ออะไรเยอะแยะเก็บไว้ไปซื้อที่กรุงเทพฯบ้างก็ได้ "

" นี่คุณจะให้ฉันกลับกรุงเทพฯแล้วเหรอ คุณมาร์ค "

คราวนี้อรนิชาดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ เธอจะได้กลับบ้านแล้ว เธอจะได้กลับไปทำงานเสียทีเพราะวันหยุดยาวกำลังจะหมดแล้ว

" อืม แต่ฉันจะเป็นคนพาไปเอง แล้วเธอก็ต้องอยู่กับฉันเหมือนเดิม "

นึกว่าจะได้อิสรภาพแล้วที่ไหนได้ ก็แค่เปลี่ยนสถานที่กักขังใหม่ หรือเธอต้องใช้แผนที่พี่โรสบอกจริงๆ เธอควรทำให้เขาหลงจนเขายอมคืนอิสระให้เธอเองอย่างนั้นใช่ไหม

คืนนี้อรนิชาต้องนอนห้องเดียวกับมาร์คอีกคืน เธอเลือกใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวให้มันรัดกุม ปกปิดเสียมิดชิดจนมาร์คเห็นก็นึกอดขำไม่ได้

" ใส่เสื้อรัดคอขนาดนั้น เวลานอนจะหายใจออกเหรอ "

" ฉันชอบใส่เสื้อผ้าแบบนี้เวลานอน "

" ใส่ที่มันสบายเถอะ เธอก็รู้ดีนี่ ถ้าฉันจะเอาเธอ เสื้อผ้าพวกนั้นมันขวางฉันไม่ได้หรอก "

มาร์คพูดตรงประเด็น เขาไม่มีอารมณ์นึกอยากทำอะไรกับเธอหรอก เพราะวันนี้เขาเหนื่อยมาจากการเดินทางแถมยังคิดหนักเรื่องงานที่ไปทำมาอีก อรนิชามองค้อนให้มาร์คนึกถึงวันนั้นที่เขาฉีกเสื้อผ้าเธอขาดกระจุยได้ดี

" ปากกับจมูกจะรวมกันอยู่แล้ว ทำหน้าแบบนี้บ่อยๆระวังจะหน้าย่นก่อนวัยนะ "

มาร์คอดไม่ได้ที่จะแซวอีกคน เพราะเวลาที่เธองอนหรือไม่พอใจ ริมฝีปากบนจะเชิดขึ้นไปเกือบชิดปลายจมูกทันที

" มานอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า "

อรนิชาเดินช้าๆขึ้นมานั่งบนเตียง ใจก็ลังเลไม่อยากนอนเตียงเดียวกับเขา แต่สุดท้ายก็โดนอีกคนรวบเข้าไปกอดอยู่ดี

" ห้ามดิ้นนะ ฉันแค่อยากนอนกอดเธอเฉยๆ ถ้าไม่ฟังจะโดนอย่างอื่นแทน "

อรนิชากลัวว่ามาร์คจะทำอะไรเธอขึ้นมาอีกเลยจำเป็นต้องอยู่นิ่งๆ ในอ้อมกอดเขาจนหลับไปในที่สุด

ก่อนที่จะเดินทางกลับกรุงเทพฯ อรนิชาไม่ลืมที่จะไปพบกับโรสและแอนนี่อีกครั้ง โดยที่เธอขอเบอร์โทรเอาไว้ติดต่อกับทั้งสองสาว ก่อนที่จะลากันโรสยังย้ำว่าอยากให้อรนิชาทำให้มาร์คหลงให้ได้ เพราะมันจะเป็นผลดีกับตัวอรนิชาเอง