Mag-log inShare
Chapter 5 ทางเลือกของคุณ
Huling Na-update:
2024-11-14 11:38:21“ว่าไงนะ” ดิเอโกเลิกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้าที่หาญกล้าว่าเขาเป็นผู้ชายบ้ากามและโมโหร้ายอย่างไม่เกรงกลัว แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านหรืองุนงงเท่ากับสิ่งที่หญิงสาวกล่าวหาว่าเขาเป็นฝ่ายลักพาตัวเธอมา
“นี่คุณ! หูตึงรึไง ฉันถามคุณว่า คุณจับตัวฉันมาทำไม ฉันไม่มีเงินมากพอขนาดที่จะเรียกค่าไถ่ได้หรอกนะ” สุพิชญาสบถด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ดวงตาคู่งามวาววับอย่างไม่คิดเกรงกลัวสักนิด เจ้าพ่อหนุ่มถึงกับตะลึงอึ้งอีกครั้งกับวาจากล่าวหานั้น
“ผมเนี่ยนะจับคุณมาเรียกค่าไถ่”
“ถ้าไม่ใช่ แล้วคุณจะจับฉันมาทำไม ฉันไปทำอะไรให้คุณ” สุพิชญา ตวาดกลับเสียงขุ่น หญิงสาวจับจ้องผู้ชายที่ทำหน้าเหรอหราราวกับไม่รู้เรื่องใดๆ อย่างหมายมาดเอาเรื่องให้จงได้
ผู้ชายบ้า! หน้าไม่อาย ข่มเหงรังแกฉันแล้วยังมีหน้ามาทำไม่รู้เรื่อง อย่าให้ฉันหลุดรอดออกไปได้นะ ฉันจะลากคอนายเข้าตะรางแน่ นายดิเอโก!
ดิเอโกจ้องตอบอย่างไม่เกรงกลัว ดวงตาสีสนิมแปรเปลี่ยนเป็นเรืองรองยามหลุบต่ำจ้องมองเนินอกที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนา อาการหายใจแรงๆ ทำให้เนินอกกระเพื่อมเคลื่อนไหววับๆ แวมๆ ล่อตาล่อใจให้อยากโน้มใบหน้าไปฝากฝังปลายจมูกซุกไซ้เฉกเช่นที่เคยสัมผัสมาเมื่อค่ำคืน
“ผมก็จับคุณมาทำเรื่องอย่างว่าน่ะสิถามได้ แล้วตอนนี้ผมว่ามันก็ได้เวลาไปต่อแล้วล่ะ” ดิเอโกกระซิบเสียงสั่นพร่ายามตวัดสายตากลับขึ้นไปจับจ้องดวงตาคู่หวานพร้อมเอ่ยวาจาที่ชวนให้สุพิชญาถึงกับสั่นสะท้านเพียงแค่ได้ยิน
“อ๊าย! ปล่อยนะไอ้คนบ้า! ในที่สุดคุณก็ยอมรับว่าจับตัวฉันมา” สุพิชญาหวีดร้องโวยวายพยายามดิ้นรนหลีกหนีปลายจมูกโด่งที่โฉบลงมาหมายเก็บเกี่ยวความหอมหวานของเนินอกอิ่ม มือน้อยปัดป่ายทุบตีไหล่กว้างของดิเอโกเป็นพัลวันจนเจ้าพ่อใหญ่หลุดตวาดลั่นด้วยความขัดใจ
“นี่คุณ!”
สุพิชญาชะงักอึ้งเพียงชั่ววินาทีเท่านั้น หญิงสาวก็พ่นวาจาดุดัน คาดโทษเจ้าพ่อใหญ่อย่างไม่เกรงกลัว ดิเอโกแทบอยากจับหญิงสาวหักคอให้ตายคามือเสียให้รู้แล้วรู้รอด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาทนฟังผู้หญิงตรงหน้านี้แสดงกิริยาก้าวร้าวต่อเขาด้วย ทั้งที่หากเป็นเมื่อก่อนนี้เขาคงได้เรียกใครสักคนมาเอาตัวไปจัดการลงทัณฑ์ให้สาสมกับที่หาญกล้าต่อกรกับเขา
“คอยดูนะฉันหนีรอดไปได้จะแจ้งตำรวจจับคุณ ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว กระทำชำเรา แล้ว... ”
“หยุด! ถ้าคุณยังยัดเยียดข้อหาให้ผมอีก ผมจะจัดการข่มขืนแล้วฆ่าเสียเดี๋ยวนี้แหละ” ดิเอโกตวาดเสียงเข้มดุก่อนเอ่ยวาจาข่มขวัญให้อีกฝ่ายหวาดหวั่น และครั้งนี้กลับได้ผลชะงัด สุพิชญาชะงักอึ้งพร้อมหุบปากฉับทันใด
“ฟังนะยาหยี คุณเป็นฝ่ายเต็มใจเดินเข้ามาที่นี่ แล้วก็เต็มใจทอดกายให้ผมเมื่อคืนนี้”
“โกหก ถ้างั้นคุณจะมาถามฉันทำไมว่าฉันเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่” สุพิชญาสวนกลับทันทีที่ได้ยินวาจากล่าวหานั้น เธอไม่มีวันเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นจริง ในเมื่อสติที่เธอรับรู้ครั้งสุดท้ายก็คือ เธอเดินออกจากภัตตาคารเพื่อกลับที่พักหลังจากนั่งปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยเปื่อย ด้วยเธอเพิ่งหอบหัวใจที่บอบช้ำมาจากเมืองไทย หลบลี้หนีงานแต่งงานพี่สาวกับอดีตคนรักของเธอมาไกลถึงบาหลี แล้วจู่ๆ เธอก็ถูกผืนผ้าเย็นชื้นโปะเข้าที่จมูกก่อนหมดสติไป รู้สึกตัวอีกทีก็...
“ผมก็แค่อยากเทสดูว่าคุณคิดจะตุกติกหรือคิดโก่งเรียกค่าตัวเพิ่มหรือเปล่า” คำตอบของเจ้าพ่อหนุ่มทำให้สุพิชญาหยุดความคิดไว้เพียงเท่านั้น หญิงสาวอ้าปากค้างเมื่อถูกกล่าวอ้างอีกหน
“จะบ้ารึไง ฉันไปตกลงค่าตัวอะไรกับคุณตั้งแต่ตอนไหน” สุพิชญาโต้ตอบทันควันตามใจนึกคิด ดวงตาคู่งามเขียวขุ่นบ่งบอกความไม่พอใจล้นเหลือ แต่ทว่าดิเอโกกลับแค่นหัวเราะพร้อมตอบด้วยน้ำเสียงยียวนสุดกำลังจนสุพิชญาแทบบ้าคลั่งด้วยความขุ่นเคืองใจ
“ยาหยี คุณเป็นฝ่ายตกลงรับเงื่อนไขเองนะที่จะรับเงินสดห้าล้านแลกกับการมาเป็นผู้หญิงของผมหนึ่งเดือน”
“เงินสดห้าล้านแลกกับเป็นผู้หญิงของคุณหนึ่งเดือนเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว ฉันไม่รู้เรื่อง” สุพิชญาโวยวายลั่นทันทีที่จบคำของดิเอโก หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมเหยียดยิ้มกึ่งหัวเราะด้วยไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกอย่างไรดีในตอนนี้ เขาช่างหาเหตุผลที่ช่างน่าเชื่อถือเสียเหลือเกิน เธอเชื่อคำตาบ้านี่ เธอก็บ้าแล้วยัยพิชชา!
“หรือคุณจะยอมให้ผมเชยชมฟรีๆ ผมก็ไม่ว่าหรอกนะ ผมว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเราเข้ากันได้ดีแค่ไหน” จบคำใบหน้าคมก็โน้มเข้าหาพร้อมฝ่ามือใหญ่คว้าร่างน้อยที่มีผ้าห่มหนาห่อหุ้มเข้าแนบกาย ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอกรุ่นโดยที่สุพิชญาไม่ทันตั้งตัว
หญิงสาวขนลุกซู่ชูชันไปทั่วเรือนกายกับสัมผัสแสนวาบหวามนั้น สุพิชญาไม่อยากเชื่อว่าเธอจะกลายเป็นหญิงสาวผู้แสนไวไฟได้เท่านี้ เพียงเขาแตะนิดแตะหน่อยเธอก็อ่อนระทวยจนแทบโอนอ่อนไปกับเขา
“ดิเอโก! อย่า... ” สุพิชญาออกปากห้ามด้วยเสียงสั่นพร่า มือน้อยพยายามผลักไสใบหน้าคมให้ออกห่าง แต่เจ้าพ่อใหญ่ไม่ใคร่สนใจใยดีสักนิด ยังคงส่งปลายจมูกและริมฝีปากบางเฉียบเลาะเลียบเก็บเกี่ยวความหอมหวานไล่ลงมาตามไหล่ลาดจนสุพิชญาแทบหมดสิ้นหนทางหลบหลีกหนีจากสัมผัสหวามไหวนั้น
“เห็นไหมร่างกายคุณมันต้องการผม” ดิเอโกกระซิบเสียงแหบห้าวเมื่อไฟปรารถนาในกายลุกโชนขึ้นอีกครั้ง ยามนี้เขาไม่สนใจว่าหญิงสาวจะเป็นใครมาจากไหน เขาสนแค่ผู้หญิงในอ้อมกอดยามนี้ทำให้เขาหลงใหลจนไม่อยากให้อยู่ห่างกายแม้เสี้ยววินาที
“ไม่นะ! ปล่อย! ฉันไม่มีวันยอมให้เรื่องบ้าๆ นั่นเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด” สุพิชญาพยายามฝืนตัวออกจากอ้อมกอดแกร่งทั้งที่แทบสิ้นเรี่ยวแรงยามถูกระดมจูบพร่างพรมไปทั่ว
“คุณจะต่อต้านผมงั้นเหรอยาหยี” ดิเอโกเงยหน้าขึ้นจากเนินอกนุ่มเมื่อได้ยินเสียงหวานออกอาการสั่นพร่าเอ่ยวาจาต่อต้านเขา ดวงตาสีสนิมเรืองรองยามจับจ้องคนในอ้อมกอดราวจะกลืนกิน
“ฉันไม่มีวันยอมแลกศักดิ์ศรีกับเงินแค่นั้นหรอก ต่อให้ตายฉันก็ไม่มีวันยอมรับเงื่อนไขที่ฉันไม่รู้เรื่องนั่น” สุพิชญาหายใจหอบลึกยามเอ่ยคำ หญิงสาวพยายามสกัดกลั้นความหวามไหวที่ก่อเกิดเมื่อเสี้ยวนาทีที่ผ่านมา เธอมั่นใจว่าหากเขาไม่หยุดการกระทำ อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเธอเองต่างหากที่จะเป็นฝ่ายร้องขอให้เขาทำอะไรต่อมิอะไรเฉกเช่นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา
“งั้นคุณก็เลือกเองแล้วกันว่าคุณจะยอมเป็นผู้หญิงของผมเพียงคนเดียว หรือจะให้ผมเอาคุณไปประมูลขายทอดตลาดที่บ่อนคืนนี้”
Pinakabagong kabanata
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 30 จูบปลอบใจ
“โอ๊ะ! / อุ๊ย!” ดิเอโกแสร้งอุทานเมื่อสุพิชญาดึงรั้งเสื้อเชิ้ตให้หลุดออกจากแขนแกร่ง หญิงสาวพลอยอุทานไปกับเขาด้วย“ขอโทษค่ะ ฉันจะระวังให้มากกว่านี้นะคะ คุณช่วยยกแขนข้างนี้ขึ้นสูงอีกนิดได้ไหมคะ ไหวไหม” ท้ายประโยคถามด้วยความห่วงใยหลังจากที่สั่งให้เขาขยับแขนข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บขึ้นเพื่อเธอจะได้ถอดเสื้อได้ง่ายขึ้น“ดะ...ได้ครับ” เจ้าพ่อใหญ่เอ่ยตอบเสียงตะกุกตะกักใบหน้าเหยเกเต็มที ดวงตาคู่สนิมหรี่มองหญิงสาวที่ค่อยๆ บรรจงถอดเสื้อ“แล้วกางเกง...”สุพิชญาหน้าแดงซ่านราวลูกตำลึงสุกเมื่อดิเอโกถามค้างเพียงเท่านั้น หญิงสาวหลุบตาต่ำอย่างเขินอายก่อนตวัดสายตาขึ้นมองสบดวงตาสีสนิม ในที่สุดเธอก็กลั้นหายใจกัดฟันตอบออกไป“ฉะ...ฉัน เอ่อ... ฉันช่วยถอดให้ก็ได้ค่ะ”“ขอบคุณนะครับยาหยี เพราะผมเจ็บแบบนี้คุณเลยต้องลำบาก”ดิเอโกบอกพร้อมทอดสายตาอ่อนโยนเป็นการขอบคุณ สุพิชญายิ้มหวานให้ก่อนเอ่ยบอกจากใจจริงเช่นกัน“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่คุณยังหายใจอยู่ ฉันก็ดีใจแล้ว เพราะหากคุณเป็นอะไรไปใครจะอนุญาตให้ฉันกลับบ้านล่ะคะ” ท้ายประโยคสัพยอกนั่นทำให้ดิเอโกหลุดหัวเราะออกมากับวาจาค่อนแคะเขา“ยาหยี นี่ผมมีค่าแค่นั้นเองเหรอ” คนตัวโ
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 29 เจ้าพ่ออ้อนสวาท
“ว่าไงนะ! ดิเอโกถูกยิงบาดเจ็บ แล้วเขาเป็นยังไงบ้าง แล้วคุณกลับมาทำไม... ทำไมไม่อยู่กับเขา” สุพิชญาอุทานดังลั่นห้องเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของบอดี้การ์ดใหญ่ หัวใจสาวสั่นระรัวไปหมด เพราะทั้งกังวลและหวาดกลัวเกี่ยวกับอาการของดิเอโก“เควินคะ เอาเรือออก ฉันจะไปหาเขา พาฉันไปหาดิเอโกที”“ใจเย็นก่อนครับมิส ตั้งสติ หายใจเข้าลึกๆ แล้วฟังครับ” บอดี้การ์ดใหญ่บอกเสียงเข้มเกือบดุหวังเรียกสติหญิงสาวที่บัดนี้ดูท่ากระเจิดกระเจิงเสียแล้ว เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีทีท่าสงบลง เขาก็ค่อยๆ บอกเล่าเหตุการณ์ต่อไปตามบทที่ซักซ้อมมาอย่างดี“ดิเอโกบาดเจ็บจริงแต่ว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว และอยู่ในความคุ้มครองของตำรวจ มิสไม่ต้องกังวลครับ และที่ผมกลับมานี่ เป็นเพราะดิเอโกสั่งให้ผมมาคุ้มกันมิส เพราะพวกของเดฟอาจคิดจะรุกรานมาถึงที่นี่ก็ได้”“ต่อสายดิเอโกให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” สุพิชญาร้องขออย่างน่าสงสารหลังจากฟังคำบอกเล่าของบอดี้การ์ดใหญ่จบ เพียงแค่ได้ยินว่าเขาปลอดภัยเธอก็เบาใจแต่ก็ยังอยากได้ยินเสียงให้แน่ใจอีกครั้งว่าเควินไม่ได้หลอกล่อให้เธอวางใจ“ผมคงทำตามคำขอของมิสไม่ได้ เพราะตอนนี้ทุกอย่างถูกคุมเข้มห้ามใครติดต่อกับดิเ
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 28 หรือว่าจะตกบ่วงรัก
“หยุดก่อน!” เสียงหวานของสุพิชญาดังมาจากตรงเชิงบันได บอดี้การ์ดหนุ่มที่เดินอยู่ในบริเวณนั้นหยุดชะงักก่อนหันมาทำความเคารพนายหญิง“ครับมิส”“ฉันได้ยินแว่วๆ ว่าใครเป็นอะไร” สุพิชญาถามรัวเร็วเมื่อก้าวเดินเข้าไปใกล้บอดี้การ์ด เหตุเพราะเธอได้ยินบทสนทนาที่ดูเหมือนว่าใครเกิดการปะทะกับใคร ความใจร้อนทำให้เธอตะโกนเรียกเหล่าบอดี้การ์ดไว้เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะแยกย้ายกันไปตามจุดต่างๆ“เอ่อ... คือ... ”“ว่าไงคะ” หญิงสาวยิงคำถามจี้ถามติดๆ กันเมื่อพากันเอาแต่อ้ำอึ้ง สุพิชญาเค้นเอาคำตอบด้วยการจ้องเขม็งสายตานิ่งสนิทเป็นการบอกกลายๆ ว่าหากไม่ได้รับคำตอบเธอจะไม่มีวันปล่อยให้ใครเดินจากไปเด็ดขาดหัวหน้าบอดี้การ์ด ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนตัดสินใจบอกกล่าวผู้เป็นนายหญิง“เควินสั่งการมาให้พวกเราคุมเข้มทุกจุด เพราะเกิดการปะทะกับเดฟที่เดอะไนท์ครับมิส”“ปะทะกับเดฟ! ที่เดอะไนท์” สุพิชญาอุทานตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน หัวใจแทบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม หญิงสาวร้อนรุ่มไปหมด ในใจลึกๆ ยังปฏิเสธว่าสิ่งที่ได้ยินไม่ใช่เรื่องจริง แต่ทว่า...“ครับมิส เชิญมิสขึ้นไปพักบนห้องดีกว่าครับ ผมจะให้คนไปคุ้มกันความปลอดภัยที่หน้าห้อง”“เดี๋ยว! แล้วดิเ
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 27 ที่นี่ถิ่นใคร
เมื่อเห็นคนแสนพยศเอาแต่นิ่งเงียบนัยน์ตาหม่นเศร้า เจ้าพ่อใหญ่ก็เลื่อนมือมาจับไหล่กลมกลึงสองข้างก่อนเลื่อนฝ่ามือข้างหนึ่งมาแตะพวงแก้มนุ่มนิ่มแล้วใช้ปลายนิ้วเชยปลายคางให้เธอแหงนเงยใบหน้าขึ้นมองเขา แต่การกระทำนั้นราวเป็นการบังคับกลายๆ ให้เธอต้องสบตาเขาและห้ามเบือนหน้าหลบหนีเด็ดขาดจนกว่าเขาจะพูดจบ“ผมดูแลคุณไม่ดีตรงไหนหรือเปล่ายาหยี คุณถึง...”“ดิเอโกคะ... ฉันยอมรับว่าคุณดูแลฉันดีมาก แต่ฉันก็ไม่ลืมว่าฉันมาอยู่ที่นี่ด้วยความไม่เต็มใจ” พยายามให้เหตุผลหลังจากสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดด้านดิเอโกเมื่อได้ฟังวาจานั้นเจ้าพ่อใหญ่ก็เริ่มเกิดอารมณ์หงุดหงิด เหตุเพราะไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่เขาต้องมาคุยเรื่องนี้กับเธอ“ฟังนะยาหยี! คุณอาจจะคอยย้ำเตือนตัวเองตลอดเวลาว่าคุณมาด้วยความไม่เต็มใจ นั่นมันเป็นเพราะคุณอคติ คุณถึงได้พยายามสร้างกำแพง ยกเหตุผลสารพัดเพียงเพื่อหลอกตัวเองว่าคุณไม่มีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ แต่คุณไม่เคยยอมรับตัวเองต่างหากว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นคุณเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ กลับกันคุณกลับเต็มใจรับมันด้วยซ้ำ” “ดิเอโก!” ขานนามนั้นอย่างตกตะลึง เพราะสิ่งที่เขาพูดมานั้นมันกระแทกใจเธออย่างจัง“หรือคุณจะบอ
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 26 คุณจะไปกับผมไหม
ตลอดช่วงสายของวันนั้นจนเวลาล่วงเลยมาค่อนคืน สุพิชญาเฝ้าคอยดูแลแม่ลูกอ่อนอย่างใกล้ชิด เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีภาวะแทรกซ้อนหลังคลอดเกิดขึ้น หญิงสาวไม่คิดว่าดิเอโกจะใจดีสั่งการให้เคลื่อนย้ายลูกน้องหญิงไปพักที่เรือนใหญ่ซึ่งเป็นที่พักส่วนตัวของเขา ซ้ำดิเอโกเองก็เฝ้าวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ไม่คิดปล่อยหญิงสาวไว้ตามลำพังเจ้าพ่อใหญ่สั่งการให้แม่บ้านจัดเตรียมอาหารมาให้เขาและเธอ แม้หญิงสาวจะเอ่ยปากหลายครั้งให้เขาไปพักผ่อนอย่าได้กังวลเกี่ยวกับเธอ แต่ดิเอโกก็หาได้ฟังไม่ เขายังยืนยันอยู่เป็นเพื่อนเธอและคอยสอดส่องสายตามองหาตลอดเวลาที่เธอหายเข้าไปในห้องพัก และยามนี้เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่มาได้ชั่วโมงกว่าแล้วหญิงสาวตั้งใจว่าอีกสักพักเธอก็จะเอนกายพักผ่อนบ้าง ด้วยอาการของแม่หลังคลอดนั้นไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้ว แต่เมื่อเธอก้าวพ้นประตูห้องออกมาก็พบดิเอโกนอนขดกายอยู่บนโซฟาที่ขนาดไม่พอดีกับร่างกายสูงใหญ่ของเขาสักนิด สุพิชญาส่ายหน้ากับภาพนั้นก่อนเดินเข้าไปหาหวังจะปลุกให้เขากลับเรือนพักไปนอนให้สะดวกสบาย“ดิเอโกคะ ตื่น... ว้าย!!” เสียงหวานหวีดร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกตวัดรวบแขนบิดพ่ายไปด้านหลังเพียงแค่เธอยื
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 25 มีดีกว่าที่คิด
“ฉันต้องการสถานที่และอุปกรณ์เดี๋ยวนี้”“คุณต้องการอะไรบ้างว่ามา”สุพิชญาบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการ ดิเอโกหันไปสั่งความลูกน้องทันทีเช่นกัน ยามนี้ไม่มีทีท่าของคนชอบวางอำนาจไม่ยอมเป็นรองเธอให้เห็นสักนิด“รีบไปจัดการตามที่นายหญิงสั่งสิ”“ครับดิเอโก!!”ตลอดระยะเวลาที่สุพิชญาทำคลอดดิเอโกแทบหายใจไม่ทั่วท้อง เจ้าพ่อใหญ่เดินไปมาให้วุ่นวายไปหมด หัวใจแกร่งร้อนรุ่ม เขาแทบอยากพังประตูเข้าไปเสียเดี๋ยวนี้ ความห่วงใย ความพะวงทำเอาเขาว้าวุ่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่เพราะคำสั่งที่แสนเด็ดขาดของคนที่ดูบอบบางอย่างสุพิชญาว่าให้เขาออกมารอด้านนอก ขอไว้เพียงคนงานหญิงที่เธอให้คอยเป็นผู้ช่วยหยิบจับในสิ่งที่ต้องการเท่านั้น“อุ๊แว้! อุ๊แว้!”“พิชชา!” ดิเอโกอุทานขานเรียกชื่อหญิงสาวออกมาแทบเป็นตะโกนเมื่อได้ยินเสียงเด็กร้องดังออกมาจากด้านใน เจ้าพ่อใหญ่แทบกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเสียงเด็กที่เล็ดลอดออกมานั้นช่างเหมือนเสียงสวรรค์ เขามั่นใจว่าพิชชาปฏิบัติภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว แต่ว่า... เวลาก็ล่วงเลยมาสักระยะแล้วกลับไม่มีใครก้าวออกมาจากห้องสักคน เสียงเด็กก็พลอยเงียบหายไปด้วย“หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เจ้าพ่อใหญ่รำพันกับตัวเอง
Maaari mong magustuhan
