ตอนที่6.

ตอนที่6.

ปลายฝนขยับกายอย่างเมื่อยล้ารู้สึกแสบร้าวไปทั้งลำคอทั้งยังรู้สึกปวดศีรษะอย่างมากและเหมือนว่ามีใครเอาอะไรมาถ่วงมาทับไว้จนเธอรู้สึกว่ามันทั้งหนักและปวดร้าวจนไม่สามารถยกศีรษะขึ้นจากที่นอนได้...

“เป็นไงบ้างคะคุณหนูฝน” ป้าโฉม แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยถามเบาๆ ปลายฝนพยายามปรือตามองนางอย่างยากลำบาก...

“ปวดหัวค่ะป้าโฉม แล้วนี่..” ปลายฝนมองเพดานห้องแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อตอนนี้เธออยู่ในห้องของตัวเอง แล้วเธอก็รู้สึกร้อนไปทั้งกายเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา มันไม่ใช่ความฝันเมื่อตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งกายเพราะการถูกรุกรานอย่างหนักจากคนที่บอกว่าเกลียดเธอนักหนา เกือบรุ่งสางที่เขายอมปล่อยเธอลงจากเตียง แม้จะแทบสิ้นไร้เรี่ยวแรงแต่เพราะสำนึกชั่วดีที่มีในใจทำให้เธอฝืนพาร่างกายที่บอบช้ำจากบทรักเร่าร้อนของเขากลับมาที่ห้องด้วยความรู้สึกอับอายและหวาดกลัวว่าใครจะมาเห็น ดีที่ว่าฝนตกยังไม่หยุดและทุกคนยังไม่ตื่นเธอจึงกลับเข้ามาถึงห้องได้โดยไม่มีใครเห็น และเมื่อมาถึงห้องเธอก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วล้มตัวลงบนเตียงด้วยความอ่อนเพลียและหลับไปจนมารู้สึกตัวเอาตอนนี้พร้อมกับอาหารปวดหัวตัวร้อนอย่างที่เป็นอยู่ ดวงตากลมโตเหลือบมองเวลาบนนาฬิกาแขวนผนังเรือนงามหัวใจสาวไหววูบด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบ บ่ายโมงเศษ... เขาคงไปแล้ว...

“คุณพ่อคุณแม่ละคะ”

“คุณท่านไปส่งคุณซันค่ะยังไม่กลับมา และบอกว่าจะไหว้พระกันต่อ คุณท่านคิดว่าคุณหนูฝนคงไม่อยากไปก็เลยไม่ให้ใครรบกวน แต่ป้าเห็นว่าเที่ยงกว่าแล้วคุณหนูฝนยังไม่ลงไปข้างล่างเสียทีก็เลยขึ้นมาดูค่ะ คิดไว้แล้วว่าต้องไม่สบายแน่ๆ”

“ป้าโฉมคะ แล้วเจ้าสำลีของฝนล่ะคะ เมื่อคืนมันออกไปข้างนอกฝนไปตามมันแต่มันตกใจเสียงฟ้าผ่าก็วิ่งหายไปเลย ป้าเห็นมันบ้างไหมคะ..”

แม้จะยังรู้สึกปวดหัวอยู่แต่ปลายฝนก็อดถามหาเจ้าแมวเหมียวตัวน้อยไม่ได้ ป้าโฉมยิ้มบางๆ เอ็นดูลูกนอกไส้ของผู้เป็นนายยิ่งนัก ขนาดว่าตัวเองป่วยไข้จนลุกไม่ขึ้นก็ยังมีแก่ใจถามหาเจ้าแมวจรจัดที่เก็บมาเลี้ยงได้สักสามสี่วันแล้ว

“มันกลับมาแล้วค่ะตัวงี้เปียกมาเชียวค่ะ พอมาถึงก็ไปวนเวียนขออาหารถึงในครัวสงสัยจะหิวมาก”

“โถ.. เมื่อคืนมันคงตากฝนทั้งคืน ฝนฝากป้าดูแลมันด้วยนะคะ ตอนนี้ฝนคงไม่มีแรงดูแลมัน” 

“ค่ะ คุณหนูทานข้าวแล้วทานยาเลยนะคะจะได้พักผ่อน ป้าจะโทร. รายงานคุณท่าน กำชับนักหนาว่าให้ดูแลคุณหนูดีๆ เพราะท่านก็สงสัยอยู่ว่าคุณหนูคงไม่สบายแน่ๆ” ป้าโฉมเลื่อนถาดข้าวต้มกับจัดยามาให้เธออย่างเอาใจใส่ปลายฝนไหว้ผู้สูงวัยอย่างซาบซึ้ง

“ขอบคุณป้าโฉมมากนะคะ”  

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหนูพักผ่อนเถอะนะคะเดี๋ยวสักครู่ป้าจะให้เด็กมาเก็บถาดอาหาร” ป้าโฉมออกไปแล้วปลายฝนก็ค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นแล้วถอนใจออกมาหนักๆ น้ำตาที่อดทนเก็บกักไว้ก็ไหลร่วงพรูออกมาราวสายฝนที่กระหน่ำเมื่อคืนนี้...

เธอไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอกลายเป็นหญิงที่มีตำหนิมีราคีเสียแล้ว ปลายฝนชันเข่าขึ้นแล้วซบหน้าลงอย่างหมดสิ้นความภาคภูมิใจในตัวเอง แล้วต่อไปนี้เธอจะทำอย่างไรต่อไปหนอ...  แล้วคำพูดร้ายๆ ของเขาก่อนที่เธอจะจากมาก็ดังก้องอยู่ในหัว

“อย่าคิดว่าทอดกายให้ฉันเชยชมแล้วฉันจะไม่เกลียดเธอนะปลายฝน ไม่ว่าจะยังไงฉันก็เกลียดเธออยู่และแม้ว่าฉันจะได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ ฉันก็ไม่มีวันรักเธอหรือยกย่องเธอให้เป็นเมียฉันหรอกนะ...”

เมื่อร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งเธอก็ฝืนใจกินข้าวต้มตรงหน้าแล้วกินยาที่ป้าโฉมเตรียมไว้ให้แล้วก็หลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลียทั้งจากการถูกรุกรานจากกายแกร่งของอัคราและพิษไข้ซึ่งปลายฝนนอนซมเพราะพิษไข้ถึงสามวัน...

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงวันที่ปลายฝนเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรสร้างความปลาบปลื้มยินดีให้กับคุณอัคคีกับคุณอโนมายิ่งนัก และในวันนี้ครอบครัวก็อยู่กันพร้อมทั้งลูกสาวลูกชายที่ไปเรียนอยู่ก็กลับมาร่วมยินดีและถ่ายรูปร่วมกันอย่างมีความสุขกับบัณฑิตใหม่ น้องอิ่มอุ่นก็บินกลับมาจากอังกฤษเพื่อร่วมงานรับปริญญาของพี่สาวโดยเฉพาะ

“คืนนี้เราจะไปฉลองกันที่ไหนคะคุณแม่ขา..” น้องอิ่มอุ่นหรืออัจฉรียาพรถามมารดาอย่างรื่นเริงใจยินดีไปกับปลายฝนด้วย ส่วนตัวเธอนั้นปีหน้าจึงจะเรียนจบและคิดว่าจะต่อปริญญาโทที่อังกฤษเลย จริงๆ แล้วเธอก็ชวนให้ปลายฝนไปเรียนด้วยกันแต่ปลายฝนปฏิเสธที่จะไปเลือกเรียนที่เมืองไทยและเลือกที่จะทำงานกับบิดาของเธอมากกว่าเรียนต่อทั้งที่ปลายฝนนั้นเรียนเก่งมากทีเดียวและเธอเองก็เคยให้ปลายฝนช่วยทำการบ้านบ่อยๆ ซึ่งเหตุที่ปลายฝนไม่ไปเรียนที่อังกฤษกับเธอนั้นอัจฉรียาพรก็รู้ดีว่าเพราะอะไร ก็เพราะพี่ซันของเธอนั่นล่ะเพราะหากว่าปลายฝนไปเรียนต่อรับรองได้เลยว่าจะต้องถูกอัคราดูถูกดูแคลนพูดจาเหยียดหยามไม่จบสิ้นทำให้ปลายฝนต้องอยู่แบบเจียมตัวไม่กล้าจะทำอะไรที่แสดงออกถึงการตีเสมอพวกเธอแม้ว่าปลายฝนจะอยู่ในฐานะลูกบุญธรรมของบิดามารดาเธอก็ตาม

“ก็ฉลองที่บ้านน่ะสิ จะที่ไหนละจ๊ะ” ผู้เป็นแม่ตอบยิ้มๆ

“พี่อิ่มอุ่นอยากไปกินอาหารห้างดังครับคุณแม่ พวกเสพติดความหรูหราก็อย่างนี้ล่ะ” น้องโอม หรือเด็กชายอาทิตย์วรา ล้อพี่สาวคนสวยจนถูกหยิกเบาๆ อย่างหมั่นไส้

“คุณพ่อคะ ให้ตาโอมอยู่โรงเรียนประจำไปนานๆ นะคะ จบแล้วก็ส่งไปนู้นเลยค่ะ ไปเรียนต่อไกลๆ อย่าให้กลับมาง่ายๆ เชียว คราวนี้ล่ะจะได้คิดถึงพี่อิ่มอุ่นคนสวยจนคลั่งตายไปเลย”

“โห.. โอมยังไม่ได้บอกเลยว่าพี่อิ่มอุ่นสวย พูดเองเออเองคนอะไร หลงตัวเองชะมัด”

“ไม่รู้ล่ะ พี่รู้ดีว่าตัวเองสวย” สองพี่น้องต่อล้อต่อเถียงกันอย่างสนุกสนานสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับทุกคนในครอบครัว