ตอนที่7.

ตอนที่7.

“ไม่รู้ล่ะ พี่รู้ดีว่าตัวเองสวย” สองพี่น้องต่อล้อต่อเถียงกันอย่างสนุกสนานสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับทุกคนในครอบครัว

“โน่น พี่สิงโตสุดหล่อหล่อมาแล้ว..” อาทิตย์วราร้องขึ้นด้วยอาการดีอกดีใจสุดขีดเมื่อมองเห็นร่างสูงของสิงหราชถือดอกไม้ช่อใหญ่มาหาพวกตนด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์

“สวัสดีครับคุณอา”

“สวัสดีจ้ะ” สองสามีภรรยารับไหว้ชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

“สวัสดีครับพี่สิงโต”

“สวัสดีค่ะพี่สิงโต เอ.. ดอกไม้นี่เอามาให้ใครกันคะ” ปลายฝนล้อชายหนุ่มยิ้มๆ

“ก็จะใครละครับก็เอามาให้ฝนนั้นล่ะ..” ชายหนุ่มรับพร้อมทั้งยื่นดอกไม้ช่อสวยให้ปลายฝนแล้วปรายตามองสาวน้อยแสนงามที่ตนเคยล้อว่า ยายอิ่มอุ่นตุ่มเดินได้ ในวันวานด้วยแววตายิ้มพรายเหมือนล้อเลียน อัจฉรียาพรจึงไหว้เขาอย่างเสียไม่ได้เมื่อทุกคนมองเธอเป็นตาเดียว...

“หวัดดีค่ะ” สิงหราชยิ้มรับแล้วหันมายิ้มให้ปลายฝน

“ยินดีด้วยนะครับน้องฝน ทั้งยินดีกับความสำเร็จของบัณฑิตเกียรตินิยมอันดับสองและยินดีกับตำแหน่งเลขาที่ทั้งสวยและเก่งของคุณอาอัคคีด้วย..” ปลายฝนยิ้มรับด้วยความปลาบปลื้ม

“ขอบคุณค่ะแม้ว่าสิ่งที่พี่สิงโตพูดมันจะดูเวอร์ไปก็เถอะ”

“ไม่เวอร์ไปเสียหน่อยไม่เชื่อถามคุณอาทั้งสองดูสิ”

“แหม.. ฝนเขาสวยและเก่งมานานแล้วย่ะ ไม่จำเป็นจะต้องให้ใครมาบอกหรอก” อัจฉรียาพรพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ผู้มาใหม่ เธอกับปลายฝนห่างกันเพียงปีเดียวแต่เธอต่างเรียกขานกันอย่างเพื่อนมากกว่า

“อิ่มอุ่น..” คุณอโนมาปรามลูกสาว

“เอาล่ะพ่อว่าเรามาถ่ายรูปกันดีกว่าเอ้า ทุกคนยืนชิดๆ กันหน่อยแล้วยิ้มสวยๆ นั่นล่ะ เอาล่ะยิ้มนะครับทุกคน หนึ่งสองสาม..” คุณอัคคีเองก็รีบห้ามทัพเพราะรู้ดีว่าหากสิงหราชกับลูกสาวของตนมาเจอกันทีไรก็มักจะต้องมีเรื่องราวต่อปากต่อคำกันเสียทุกทีกันเสียทุกทีนั่นเอง...

“น้องฝนเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าซีดๆ” สิงหราชตั้งข้อสังเกตเมื่อสาวน้อยที่เดินเคียงข้างดูเหมือนจะแปลกๆ ไป แต่ปลายฝนก็ส่ายหน้าปฏิเสธ...

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ คงจะเหนื่อยและเพลียเพราะต้องตื่นเช้าและเหนื่อยกับการซ้อมรับปริญญามั้งคะ”

“จริงเหรอ พี่ว่าเราน่าจะไปหาหมอบ้างดูพักนี้ผอมๆ ไปนะ”

“ขอบคุณค่ะแต่ฝนไม่เป็นไรจริงๆ แล้วนี่พี่สิงโตกลับมากี่วันคะ”

“พี่มาธุระให้คุณพ่อน่ะ มะรืนก็จะกลับแล้ว อีกย่างจะต้องกลับไปเรียนต่อด้วย นี่พี่หนีเรียนกลับมาเพราะว่าอยากมาร่วมยินดีกับบัณฑิตใหม่โดยเฉพาะเลยนะนี่” สิงหราชพูดยิ้มๆ ปลายฝนค้อนอย่างรู้ทัน

“แหม.. อย่าเอาฝนมาเป็นกันชนเลยค่ะ รู้หรอกว่าที่มานี่เพราะอยากเจอว่าที่บัณฑิตใหม่มากกว่า”

“คนรู้ทันแบบนี้ไม่ค่อยน่าคบเท่าไหร่ของขวัญที่ให้เอาคืนมาเลยนะ”

“ให้แล้วให้เลยค่ะไม่คืนหรอก..” ปลายฝนยิ้มกว้างสิงหราชจึงขยี้เรือนผมที่เกล้าอย่างงดงามของเธอเบาๆ อย่างมันเขี้ยว แต่ภาพการหยอกล้อของทั้งสองทำให้ใครอีกคนมองอย่างไม่พอใจ

“จริงๆ แล้วเขาจัดงานเลี้ยงเฉพาะคนในครอบครัวนะ คนอื่นไม่เกี่ยว..” อัจฉรียาพรเดินมาแทรกกลางระหว่างทั้งสองแล้วเกี่ยวแขนปลายฝนให้เดินห่างสิงหราชพลางเชิดหน้ามองชายหนุ่มอย่างบอกให้รู้ว่าเขาคือคนนอก

“บังเอิญว่า พี่สิงโตเป็นลูกชายของพ่อเลี้ยงอินคำกับแม่เลี้ยงเกศราซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่ชายพี่สาวของคุณอาอัคคี ดังนั้นพี่สิงโตก็เท่ากับเกี่ยวดองเป็นหลานของคุณอาและเป็นพี่ชายของยายเด็กอ้วนคนหนึ่งแถวๆ นี้ด้วย ก็เท่ากับว่าพี่สิงโตคือเป็นคนในครอบครัวเหมือนกัน” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มเยื้อนยียวนอัจฉรียาพรหน้าแดงก่ำปล่อยแขนปลายฝนแล้วเดินมายืนประจันหน้ากับเขาอย่างไม่พอใจ

“นายว่าใครอ้วนไอ้พี่สิงโตขี้เก๊ก”

“ว่าใครกันนะ..” สิงหราชกอดอกมองสาวน้อยที่เท้าสะเอวมองเขาอย่างเอาเรื่องด้วยนึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับเธอ

“เอาล่ะๆ ทั้งสองคนไปหาอะไรกินกันดีกว่าค่ะ..” ปลายฝนห้ามทัพแล้วดึงแขนของอัจฉรียาพรเดินนำหน้าไปยังสวนหย่อมที่จัดเตรียมไว้สำหรับงานเลี้ยงฉลองบัณฑิตใหม่ของปลายฝนซึ่งทุกคนในบ้านรวมไปถึงคนสวนคนขับรถและสาวใช้ทุกคนก็ต่างมาร่วมแสดงความยินดีและรับประทานอาหารร่วมกันด้วยบรรยากาศที่เป็นกันเองซึ่งคุณอโนมาผู้เป็นนายผู้หญิงของบ้านต่างก็อยากให้ทุกคนได้รับความสุขอิ่มหนำสำราญถ้วนหน้ากัน

“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้พี่สิงโตจอมเก๊ก..” อัจฉรียาพรยังคงไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปหันมาชี้หน้าและแลบลิ้นปลิ้นตาใส่สิงหราชเหมือนเมื่อตอนเป็นเด็กทั้งที่ตอนนี้เธอโตเป็นสาวสะพรั่งแล้ว สิงหราชได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ กับยายเด็กตัวอ้วนกลมในวันวานที่ทำให้หัวใจหนุ่มกระชุ่มกระชวยทุกครั้งที่คิดถึงเธอ...

บรรยากาศในบ้านอบอุ่นและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ทุกคนพูดคุยกันอย่างออกรสและตักอาหารรับประทานกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่ในขณะที่อัจฉรียาพรตักยำวุ้นเส้นรวมมิตรของโปรดของปลายฝนมาให้อย่างเอาใจ

“ฝนจ๋า อิ่มอุ่นตักของโปรดมาให้แล้ว”

“อุ๊บ..” ปลายฝนก็ลุกพรวดขึ้นแล้ววิ่งเข้าบ้านไปท่ามกลางความตกใจของทุกคน

“ฝน.. นี่น้องอิ่มอุ่นทำอะไรผิดไหมคะคุณแม่ คุณพ่อ..” สาวน้อยหน้าซีดทำท่าเหมือนจะร้องไห้เมื่อคิดว่าตนทำให้ปลายฝนไม่พอใจคุณอัคคีจึงเข้ามาโอบกอดแล้วลูบศีรษะเล็กเบาๆ

“ไม่หรอกลูก หนูฝนเขาอาจจะไม่สบาย”

“เดี๋ยวแม่จะเข้าไปดูหนูฝนหน่อยนะ เอาล่ะทุกคนไม่ต้องตกใจนะจ๊ะ ตามสบายเลยจ้ะ..” คุณอโนมาลุกเดินตามปลายฝนเข้าไปในบ้าน ผู้สูงวัยหน้าซีเผือดเมื่อได้ยินเสียงอาเจียนโอ้กอ้ากดังออกมาจากห้องน้ำรับรองชั้นล่าง ร่างระหงที่ยังคงงดงามสมวัยเดินไปหาสาวน้อยที่โก่งคออาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตายช้าๆ

“เป็นอย่างไรบ้างหนูฝน”

“ฝน.. เวียนหัวค่ะ” สาวน้อยตอบอย่างแผ่วระโหย พลางโผเผล ออกมาจากห้องน้ำ คุณอโนมาส่งกระดาษให้เช็ดหน้าแล้วประคองร่างบอบบางไปนั่งที่โซฟาช้าๆ

“คุณแม่ขา ฝน..” ปลายฝนเงยหน้ามองผู้มีพระคุณด้วยน้ำตาเมื่อรู้ตัวดีว่าสาเหตุที่ตนอาเจียนเช่นนี้เกิดจากสาเหตุอะไรแม้ไม่ค่อยแน่ใจแต่ลึกๆ แล้วเธอรู้ตัวดี

“ไม่เป็นไรจ้ะคนดีของแม่อ้อน ไม่ต้องเสียใจนะเราจะช่วยกันแก้ไข ไหนบอกมาสิว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” ผู้เป็นเสมือนมารดาแท้ๆ เอ่ยถามเสียงนุ่มนวลปลายฝนยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมรู้สึกละอายใจเกินจะเอื้อนเอ่ยคำใดๆ ออกมาได้แต่ส่ายหน้ากับอกนุ่มอบอุ่นของนางอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ฝนบอกไม่ได้ค่ะ ฝน..”

“เอาเถอะ ยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เราจะไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจให้แน่ใจและฝากท้องให้เรียบร้อยดีไหม”

“ฝนขอโทษค่ะ ฝนเป็นลูกที่ไม่ดีทำให้คุณแม่คุณพ่อผิดหวัง อับอาย..”