ตอน 10

      มื้อค่ำวันนี้ฟู่หยุนชิงไม่คิดที่จะกินเหมือนกับร่างเดิมที่งดอาหารมื้อเย็นเพื่อรักษารูปร่างของเธอเช่นกัน ฟู่หยุนชิงทดลองดูดพลังปรานลองดูว่าจะสามารถทำให้เธอตัดผ่านขั้นแรกของลมปรานได้หรือไม่ ไม่นานนักเธอก็ได้คำตอบว่าที่นี่มีพลังปรานน้อยเช่นเดียวกับที่โรงแรมที่เธอพัก ฟู่หยุนชิงคิดว่ายังเหลือเวลาอีกสองวันเธอต้องตัดผ่านขั้นหนึ่งได้แน่ อย่างไรขั้นแรกก็ใช้ลมปรานได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่มันจะช่วยให้เธอสามารถใช้วิชาตัวเบาของเธอได้ ซึ่งหากตัดผ่านได้ทันเวลา เธอก็จะสามารถดูแลตัวเองได้ดียิ่งขึ้นไปอีก

       คืนนั้นทั้งคืนฟู่หยุนชิงจึงเดินลมปรานโดยไม่หลับไม่นอนเช่นเคย เธอรู้สึกว่าอีกไม่นานนักเธอก็จะสามารถทะลวงผ่านขั้นแรกได้แล้ว ฟู่หยุนชิงยังคงนั่งขัดสมาธิเดินลมปรานไปทั่วร่างกายอย่างไม่ย่อท้อ กระทั่งผ่านไปหนึ่งคืนเธอก็ยังตัดผ่านไม่ได้

       ฟู่หยุนชิงได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ตอนนี้เธอต้องออกไปซื้ออาหารมาไว้กินแล้ว ก่อนที่ร้านอาหารราคาถูกตามความทรงจำของร่างเดิมจะปิดเสียก่อนในช่วงสาย เธอนั่งบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนที่จะลุกไปหาเสื้อผ้าสำหรับใส่ไปซื้ออาหาร

       พอเปิดประตูตู้เธอถึงกับหมดอารมณ์ที่จะออกไปข้างนอก เพราะในตู้เสื้อผ้าของร่างเดิมนั้นส่วนใหญ่มีแต่ชุดวับ ๆ แวม ๆ ชุดที่มิดชิดที่สุดก็คือชุดวอร์มกับรองเท้าวิ่งของร่างเดิมเท่านั้น ฟู่หยุนชิงที่ไม่มีทางเลือกจึงได้แต่สวมชุดนี้ออกไปข้างนอกเสียก่อนที่จะสายไปกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเธอคงลำบากเสียเงินเพิ่มสำหรับของกินราคาแพงเป็นแน่

       ฟู่หยุนชิงหยิบกุญแจห้องแล้วรีบเดินออกไปตามความทรงจำเพื่อหาร้านอาหาร ไม่ถึงสิบนาทีเธอก็มาถึงร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่ขายข้าวแกงราคาถูกให้คนแถวนี้กิน ตอนนี้ยังมีคนมาที่ร้านไม่น้อยเช่นกัน ฟู่หยุนชิงรอจนถึงคิวของตนเองแล้วจึงสั่งอาหารสองอย่างกับข้าวอีกหนึ่งถุง แน่นอนว่าเธอจำมาจากความทรงจำของร่างเดิมว่าร้านนี้ให้ข้าวเยอะ เธอจึงสามารถแบ่งข้าวทานสองมื้อได้ ราคาอาหารเพียงแค่สิบหยวนเท่านั้นสำหรับอาหารที่เธอสั่ง นับว่าราคานี้ถูกที่สุดแล้วในเมืองหลวงแห่งนี้

       หลังรับอาหารมาแล้วเธอก็ถือถุงเดินกลับขึ้นห้องไปทันที ตอนนี้ฟู่หยุนชิงยังไม่หิวมากนัก เธอจึงยังไม่แกะถุงอาหารกิน แต่ฟู่หยุนชิงกลับไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อนำเสื้อผ้าทั้งหมดออกมาดูว่าเธอจะใส่เสื้อผ้าเช่นนี้ได้อย่างไร ฟู่หยุนชิงล่ะอยากจะบ่นว่าร่างเดิมนัก เหตุใดเธอจึงได้ซื้อแต่เสื้อผ้าเปิดหน้าเปิดหลังเช่นนี้กัน ขนาดเสื้อผ้าที่จัดไปถ่ายทำครั้งนี้เองก็แทบจะไม่ต่างกัน

       ฟู่หยุนชิงมองเสื้อผ้าแขนกุดและชุดเดรสสั้นทั้งหลายที่เธอนำออกมาจากในตู้เสื้อผ้า ไหนจะกางเกงขาสั้นที่เธอคงไม่กล้าใส่ออกไปข้างนอกแน่ ๆ อีกหลายตัวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร พรุ่งนี้เธอต้องเดินทางไปถ่ายทำที่อื่นอีก แบบนี้เธอจะต้องคัดเลือกเสื้อผ้าชุดที่เรียบร้อยและโป๊น้อยที่สุดไปสินะ

       เมื่อฟู่หยุนชิงตัดสินใจได้แล้วเธอก็เก็บเสื้อผ้ากลับเข้าตู้ก่อนจะไปแกะแกงถุงกับข้าวกินในช่วงสายของวัน หลังกินอาหารเสร็จเธอก็ล้างถ้วยชามแล้วนำเสื้อผ้าที่เธอใส่ก่อนหน้านี้ไปซักตากก่อนที่จะเลยแดดตอนเที่ยงไป โชคดีที่เธอแรงดีทำให้ใช้เวลาไม่นานก็ซักเสื้อผ้าตากเสร็จทั้งหมด

       พอถึงมื้อเที่ยงซึ่งเธอยังอิ่มอยู่ ฟู่หยุนชิงจึงยังไม่กินอาหารที่ซื้อมาเมื่อเช้า เธอกลับไปจัดการคัดเลือกเสื้อผ้าที่เธอพอจะกล้าใส่มาสี่ห้าตัว ด้วยไม่รู้ว่าเวลาการถ่ายทำจะนานขนาดไหน อย่างน้อยเสื้อผ้าสี่ห้าตัวนี้เธอก็สามารถให้โรงแรมซักให้เธอได้ ฟู่หยุนชิงคิดว่าทางกองถ่ายน่าจะจองที่พักคล้ายกับโรงแรมเดิมเพื่อความสะดวกของทีมงานจำนวนมากเป็นแน่

       หลังตัดสินใจเลือกเสื้อผ้าได้แล้ว ฟู่หยุนชิงก็จัดกระเป๋าเตรียมเดินทางให้ทันรถเมล์คันแรกตอนตีห้าเพื่อจะได้ไปถึงสตูดิโอก่อนเวลานัดหมาย ไม่อย่างนั้นหากออกสายกว่านี้เธอคงไปสายเพราะรถติดช่วงเช้าเป็นแน่

       เสื้อผ้าของฟู่หยุนชิงที่จัดไปครั้งนี้มีชุดเดรสยาวถึงเข่าสองตัว เสื้อเปิดไหล่กับกางเกงขาสั้นอีกสองตัวสำหรับใส่นอน ส่วนรองเท้าแน่นอนว่าเธอจะใส่รองเท้าผ้าใบกับชุดวอร์มไป ตอนที่ซักผ้าเธอก็ถอดชุดวอร์มออกซักด้วยแล้ว แดดที่นี่แรงดีเสียด้วย เธอจึงคิดว่าเสื้อผ้าของเธอน่าจะแห้งก่อนเดินทางในวันพรุ่งนี้

       บ่ายเกือบเย็น ฟู่หยุนชิงแกะอาหารอีกถุงพร้อมข้าวที่เหลือมากินแก้หิวอีกครั้ง เธอมัวแต่ยุ่งกับการจัดเสื้อผ้าจึงลืมไปว่ายังไม่ได้กินข้าวเที่ยง พอท้องหิวเธอจึงนึกได้แล้วแกะอาหารกินเช่นนี้

       หลังทานอาหารแล้วฟู่หยุนชิงก็เก็บล้างถ้วยชามเพราะเธอจะไม่อยู่หลายวันในวันพรุ่งนี้ หากทิ้งไว้เหมือนร่างเดิมเธอคงต้องเสียเงินซื้อถ้วยชามใหม่ที่สะอาด ๆ แทนการล้างคราบสกปรกที่ติดหนึบมาตลอดหลายวันเป็นแน่

       ฟู่หยุนชิงรีบอาบน้ำตั้งแต่หัวค่ำก่อนจะนั่งสมาธิเพื่อเดินลมปรานอีกครั้งในยามค่ำคืน เธอทดลองดูแล้วว่าช่วงกลางวันนั้นพลังลมปรานมีน้อยกว่าตอนกลางคืน ฟู่หยุนชิงจึงคิดที่จะเดินลมปรานทั้งคือเช่นเคย เธอไม่รู้ว่าคืนนี้เธอจะประสบผลสำเร็จในการผ่านขั้นแรกได้หรือไม่ อย่างไรเธอก็จะต้องพยายามทำให้ดีที่สุดเสียก่อนแล้วจึงค่อยว่ากันทีหลัง

       ก่อนที่ฟู่หยุนชิงจะเริ่มฝึกฝน เธอตั้งนาฬิกาเอาไว้ตอนตีสี่เพื่อที่จะไปรอขึ้นรถที่ป้ายรถเมล์ตอนตีห้าเอาไว้แล้ว จากนั้นฟู่หยุนชิงก็ฝึกฝนพลังลมปรานของเธอโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างดังเช่นปกติ

       ค่อนคืนผ่านไป ฟู่หยุนชิงสามารถตัดผ่านขั้นแรกของลมปรานสำเร็จ เธอดีใจมากจนแทบกระโดดโลดเต้น หากไม่ติดว่าอพาร์ทเม้นแห่งนี้ห้ามส่งเสียงดังเธอคงกรีดร้องออกมาอย่างดีใจแล้ว ฟู่หยุนชิงไม่คิดว่าความพยายามของเธอจะสำเร็จเร็วถึงขนาดนี้ เมื่อสบายใจแล้วฟู่หยุนชิงจึงล้มตัวลงนอนพักผ่อน แม้ว่าจะเหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ไม่สนใจ

       กระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ฟู่หยุนชิงเด้งตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เธอรีบปิดนาฬิกาปลุกแล้วไปล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะเก็บสิ่งของส่วนตัวจำพวกครีมบำรุงผิวลงกระเป๋าอีกครั้ง ไหนจะแปรงและยาสีฟันของเธออีกที่ต้องเอาไป เธอไม่รู้ว่าที่โรงแรมจะมีให้หรือไม่ เพราะในความทรงจำของร่างเดิมนั้น โรงแรมบางแห่งก็ไม่มีสิ่งของส่วนตัวเช่นนี้ให้กับลูกค้า

       หลังเก็บของเสร็จหมดแล้ว ฟู่หยุนชิงดูเวลาก็เห็นว่าจะตีสี่ครึ่งแล้ว เธอจึงรีบถือกระเป๋าพร้อมกับใส่พวงกุญแจห้องพักเข้าไปข้างกระเป๋า ก่อนจะออกจากห้องโดยกดล็อคประตูเอาไว้แล้วจึงปิดประตู จากนั้นฟู่หยุนชิงก็ไปถึงป้ายรถเมล์ในเวลาไม่ถึงสิบนาที นี่เป็นเพราะเธอลองใช้วิชาตัวเบาและรองเท้าผ้าใบของเธอก็ช่วยทำให้เธอเดินได้สบายมากจริง ๆ