บทที่4

ด้วยประสบการณ์ความยากจนที่เคยผ่านมา เรื่องการจุดไฟทำอาหารไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับนาง

หญิงสาวนำหม้อเก่าใบหนึ่งขึ้นมาใส่น้ำก่อนจะหั่นปลาเป็นชิ้นๆ ลงไปต้มในหม้อ หลังจากควบคุมไฟไม่ให้แรงจนเกินไป จากนั้นนางจึงนำมันฝรั่งออกมาปอกเปลือกและหั่นทิ้งไว้ มองดูปลาที่ต้มไว้มีฟองลอยอยู่ไม่น้อยจึงค่อยๆ ตักฟองคาวออก รอจนกระทั่งไม่มีฟองขึ้นมาอีก จากนั้นจึงใส่เกลือลงไปเล็กน้อย

นางตักน้ำแกงขึ้นมาชิม รสชาติความหวานของเนื้อปลาบวกกับความเค็มของเกลือ แม้จะยังไม่ใช่อาหารเลิศรสแต่ก็น่าจะประทังความหิวไปได้

เมื่อยกหม้อปลาลง นางรีบนำกระทะขึ้นตั้งไฟ ใส่น้ำลงไปเล็กน้อย นำมันฝรั่งลงไปผัดจนสุก จากนั้นปรุงรสชาติด้วยเกลืออีกหน่อย

ปลาสองตัวกับมันฝรั่งพวกนี้น่าจะช่วยให้มื้อนี้ของครอบครัวผ่านไปด้วยดี นางรีบนำอาหารออกไปวางบนโต๊ะกินข้าว ภายในบ้านไม่มีใครอยู่ กลับปรากฏเสียงดังอยู่ด้านนอก

เว่ยเหนียนเหยาเดินออกไปตามเสียง พบว่าสามีกำลังทำความสะอาดอุปกรณ์ที่นำไปขึ้นเขา ส่วนบุตรชายทั้งสองก็นั่งเล่นกันอยู่ข้าง ๆ

"ท่านพี่ เจ้าใหญ่ เจ้ารอง มากินอาหารกันเถอะ"

เด็กทั้งสองเมื่อได้ยินเสียงมารดาเรียก ก็รีบวิ่งกรูเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว หญิงสาวรีบกางแขนรับร่างเล็กๆ ไว้ ก่อนจะพาเดินกลับไปยังที่สามีนั่งทำความสะอาดสิ่งของอยู่

เว่ยเหนียนเหยาตักน้ำขึ้นมาล้างมือให้เด็กทั้งสอง และเช็ดให้แห้ง จากนั้นก็หันไปทางสามีที่ยังทำงานไม่หยุด นางเข้าไปจับมือเขา ก่อนจะดึงมือให้ลุกขึ้น จากนั้นจึงตักน้ำขึ้นมาล้างทำความสะอาดมือพร้อมเช็ดให้แห้งอย่างเรียบร้อย

"ไปกินอะไรกันก่อนเถอะเจ้าค่ะ อาหารกำลังร้อนๆ เดี๋ยวจะเย็นซะหมด"

เมื่อมาถึงโต๊ะอาหารกลิ่นน้ำแกงปลาหอมฟุ้งขึ้นจมูก เด็กทั้งสองลอบกลืนน้ำลายลงคอ เว่ยเหนียนเหยาหยิบถ้วยขึ้นมาตักน้ำแกง ก่อนจะส่งให้สามี และบุตรชาย ทั้งสามค่อยๆ ดื่มน้ำแกงลงไปในคอ

"อร่อยเหลือเกินขอรับท่านแม่"

"ใช่ ใช่ อร่อยมากเลยขอรับ"

เสียงตอบรับดีเกินคาด หญิงสาวค่อยคลายกังวล อาจจะเป็นเพราะทั้งสามไม่เคยได้กินอาหารรสชาติที่ดีนัก เพียงอาหารเท่านี้ก็ทำให้ทั้งสามพึงพอใจได้

เมื่อเห็นทั้งสามดื่มน้ำแกงจนหมดแล้ว เธอจึงนำเนื้อปลาที่แกะเตรียมไว้ ใส่ลงไปในถ้วยของคนทั้งสามก่อนจะเติมน้ำแกงปลาเพิ่มเข้าไป

เด็กทั้งสองแม้จะไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่รสชาติน้ำแกงที่ได้ลิ้มลองก็อร่อยเหลือเกิน จึงรีบนำเนื้อปลาตักใส่ปากทันที

"เจ้าใหญ่ เจ้ารอง ค่อยๆ กินลูก น้ำแกงยังร้อน ระวังจะลวกปาก"

"นี่เป็นเนื้ออะไรขอรับท่านแม่ ข้าไม่เคยกินมาก่อน อร่อยเหลือเกินขอรับ"

"นี่เป็นเนื้อปลา ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ ต่อไปแม่จะค่อยๆ ทำให้เจ้ากินอีก"

"เจ้าก็กินบ้างเถอะ ลูกๆ ดูแลตัวเองได้"

มือใหญ่ยื่นถ้วยที่ใส่น้ำแกงพร้อมชิ้นปลาที่แกะเรียบร้อยมาให้ หญิงสาวยกยิ้มอย่างยินดี ที่เห็นสามีเอาใจใส่

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่"

หญิงสาวซดน้ำแกง พลางเหลือบมองสามี หลังจากวางมือจากถ้วยน้ำแกงแล้ว จึงใช้ตะเกียบคีบมันฝรั่งวางใส่ถ้วยของสามี

"ท่านพี่ลองชิมดูเจ้าคะ ข้ารับรองว่าสิ่งนี้กินได้แน่นอน"

หานตงพยักหน้ารับ อย่างน้อยปลาที่ใครๆ บอกว่ากินไม่ได้ ทั้งเหม็นคาวทั้งก้างเยอะ แต่ภรรยาของเขากลับนำมาทำอาหารได้อย่างเลิศรส

ชายหนุ่มนำมันฝรั่งเข้าปาก รสชาติมันฝรั่งออกหวานเล็กน้อยเค็มหน่อยๆ นับว่าไม่เลวเลยจริงๆ จากนั้นทั้งสี่ชีวิตจึงลำเลียงอาหารลงกระเพาะจนอิ่มหนำ

หลังจากช่วยกันเก็บกวาดทำความสะอาดจนเรียบร้อย เว่ยเหนียนเหยาจึงขอให้สามีช่วยไปจับปลามาให้อีกสัก4ตัว แต่นางอยากได้แบบเป็นๆ สักสองตัว เพราะจะนำมาขังเตรียมไว้สำหรับมื้อเช้า

หานตงพยักหน้ารับก่อนจะนำของเดินออกไปยังลำธาร นางจึงเดินไปนำหน่อไม้ที่หามาได้ มาล้างทำความสะอาด เพื่อจะเตรียมไว้สำหรับมื้อเย็น

มื้อเย็นนี้นางกะจะทำต้มหน่อไม้ใส่เนื้อปลา กับ มันฝรั่งต้มอีกรอบ เด็กๆ ยังไม่น่าจะเบื่อเท่าไหร่ เพราะเพิ่งเคยจะเคยกิน

หลังจากคิดรายการอาหารเย็นเสร็จแล้ว หญิงสาวจึงเดินกลับเข้ามาในห้อง ก่อนจะเริ่มลงมือสำรวจสิ่งของภายในห้องอย่างละเอียด

ภายในห้องนี้นอกจากเตียงนอน ก็มีเพียงตู้อยู่แค่ใบเดียว เนื่องจากตอนที่ตื่นขึ้นมา นางได้รับบาดเจ็บจึงไม่ได้สำรวจสิ่งใด ทุกสิ่งอย่างล้วนแต่เป็นสามีจัดหามาให้

หญิงสาวเดินตรงไปยังตู้ที่ตั้งอยู่ ก่อนจะเปิดออก ภายในตู้ มีไข่ไก่สองฟอง น้ำผึ้งหนึ่งกระปุก ข้าวสารหนึ่งถุงเล็ก แป้งข้าวโพดหนึ่งถุงเล็ก มีผ้าเนื้อดีอีกสองผืน อุปกรณ์ตัดเย็บ รวมไปถึงด้ายสีต่างๆ และมีเงินอยู่ราวๆ สองร้อยอีแปะ

นี่คงเป็นอาหารที่เจ้าของร่างเดิมเตรียมไว้สำหรับตัวเอง มิน่าแม้สามคนพ่อลูกจะดูเหมือนพวกขาดสารอาหาร แต่เจ้าของร่างนี้กลับยังดูดีอยู่ได้ เว่ยเหนียนเหยาเริ่มรู้สึกรังเกียจเจ้าของร่างเดิมขึ้นมาแล้วสิ