47: จัดการ [1]

เผยอวี้ยืนรออยู่นานเป็นชั่วยามคนที่นางขอพบกลับไม่โผล่มาสักที จนตอนนี้แข้งขานางปวดเมื่อยไปหมดเอาไว้ให้ข้าได้เข้ามาอยู่ที่นี่ก่อนเถอะ รับรองว่าเจ้าจะเป็นคนแรกที่จะโดนข้ากำจัด ยังไงซะบุรุษร้อยทั้งร้อยก็ต้องแพ้มารยาหญิงอยู่ทุกผู้ หากมีสตรีมายื่นให้ถึงปาก มีหรือจะไม่รับเผยอวี้มองเข้าไปในบ้านอย่างเคียดแค้น

หยุนชิงที่ล้างหน้าล้างตาหลังจากการงีบ เอ๊ย การทำธุระของตนเสร็จสิ้น ก็ถึงเวลาที่จะออกไปพบใครบางคนที่หน้าบ้าน แต่ก่อนที่จะออกไป หญิงสาวได้ให้บ่าวในบ้านออกไปแจ้งแก่สามีไว้ก่อน อยากรู้นักวันนี้แม่แมลงหวี่จะมาด้วยเรื่องอันใดนางจะเล่นด้วยแล้วกันช่วงนี้ว่างไม่ค่อยมีอะไรให้ทำถือซะว่าแก้เหงา

“เห็นคนมาแจ้งบอกว่าเจ้าอยากพบข้าหรือ” หยุนชิงเอ่ยทักด้วยใบหน้าใสซื่อ เหมือนกับว่าไม่รู้ถึงเจตนาของอีกฝ่าย

“ข้ามีเรื่องสำคัญจะเจรจากับเจ้า จะไม่เชิญข้าเข้าไปข้างในหน่อยรึ”

“โอ้ ข้านี้แย่จริงขออภัย ที่ข้าไม่มีมารยาทต้องให้คนที่ไม่ต้อนรับเตือน”

เผยอวี้เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองหยุนชิงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มิใช่ว่าตนโดนอีกฝ่ายหลอกด่าว่าไม่ได้ต้อนรับ ยังจะต้องให้เจ้าบ้านเชิญหรอกหรือ

“อาเล่อปล่อยนางไม่สิต้องบอกว่าเชิญแขกเข้ามา” หยุนชิงหันไปบอกกับสาวใช้ อาเล่อที่เดินติดตามมาด้านหลัง

“เจ้าคะ นายหญิง” อาเล่อตอนนี้นางพยายามอย่างยิ่งที่จะมิให้ตนหลุดขำออกมา เหตุใดนายหญิงถึงได้พูดราวกับปล่อยสุนัขจากกรงเช่นนี้เล่า

ทั้งสองตอนนี้ได้นั่งประจันหน้ากันที่ศาลาพัก ตั้งอยู่ไม่ไกลจากหน้าประตูบ้านมากนัก ศาลานี้สร้างไว้สำหรับผู้คนภายนอกที่ไม่เกี่ยวกับคนตระกูลหวัง ไว้นั่งพักยามมาติดต่อขอเข้าพบเท่านั้น ส่วนอาเล่อได้ยืนห่างออกไปไม่ไกลเท่าไร ด้วยเพราะกังวลว่าจะเกิดเหตุอันตรายกับผู้เป็นนาย เพื่อตนจะได้เข้าไปช่วยได้ทัน

“เจ้ามีเรื่องอะไรก็รีบพูดมา” หยุนชิงเป็นผู้เริ่มเอ่ยก่อนจากที่ทั้งคู่นั่งมองหน้ากันมาได้สักพัก โดยที่ไม่ได้พูดสิ่งใด

“จะไม่มีน้ำมารับรองแขกหน่อยหรือ”

“ไม่จำเป็นกระมัง พอดีว่าบ้านข้าไม่ชอบทำบุญให้น้ำกับพวกมีพิษน่ะ”

“นี่เจ้า กล้าดียังไงพูดกับข้าเช่นนี้ คอยดูนะข้าจะฟ้องพี่อี้หลินว่าเจ้าเป็นสตรีร้ายกาจเพียงใด” เผยอวี้ที่ถูกยั่วยุก็เริ่มจะโมโหจนลืมจุดประสงค์ที่ตนมาที่นี่ ลุกขึ้นชี้หน้าหยุนชิงจนมือไม้สั่น

“ก็ฟ้องไปสิ ข้าก็อยากจะรู้ระหว่างภรรยาอย่างข้ากับ” ร่างบางมองเผยอวี้ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนจะพูดว่า

“สตรีหน้าด้านคนหนึ่งท่านพี่จะเชื่อใคร”

“ใครกันที่หน้าด้าน เป็นเจ้าต่างหากที่แย่งคนรักของข้า”

“หืม...ข้าไม่เห็นจะเคยรู้เลยว่าท่านพี่เป็นคนรักของเจ้า ไม่เคยได้ยินว่าท่านพี่พูดเช่นนี้” หยุนชิงขมวดคิ้วหมุนแสร้งทำเป็นครุ่นคิดราวกับว่าตอนนี้นางเริ่มลังเลใจ

ด้านเผยอวี้เห็นท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าเริ่มหมดความมั่นใจ นางจะต้องรีบสุมไฟตอนนี้ให้ร้อน จะได้ไม่เสียแผนที่นางคิดไว้ พอต่างฝ่ายต่างไม่ไว้ใจกันแล้ว นางก็จะรีบแทรกตรงกลางทันทีเมื่อได้โอกาส และทุกอย่างก็จะสมใจนางว่าที่นายหญิงคนใหม่ของบ้านตระกูลหวังจะไปไหนเสีย