Semua Bab ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: Bab 1 - Bab 10

ซันนี่ หรือ หยุนชิง สาวลูกครึ่ง ไทย-ฮ่องกง ผู้ชื่นชอบการท่องเที่ยวและการกินเป็นชีวิตจิตใจ หลังจากที่สูญเสียครอบครัวไปเมื่อสามปีก่อน ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ซันนี่ก็ตัดสินใจลาออกจากงานและหันมาเริ่มทำตามความฝันของตัวเอง นั่นคือการได้ท่องเที่ยว ได้กินอาหารอร่อย ๆ ได้ทำสิ่งที่อยากจะทำอย่างอิสระ ลองอะไรใหม่ ๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อนและอีกหนึ่งสิ่งที่ซันนี่อยากทำคือ การมีแฟนมีความรักสักครั้ง จนตอนนี้เธอก็อายุ 25 ปีแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยคบใครสักคน ไม่ใช่ว่าไม่มีใครมาจีบหรือมาคุยด้วย แต่เป็นเพราะช่วงนั้นเธออยากจะตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน จนทำให้คนที่เข้ามาต่างก็หายหน้าหายตากันไปทีละคน รู้ตัวอีกทีก็โสดจนเพื่อน ๆ ในกลุ่มแต่งงานมีครอบครัวกันหมดทุกคนแล้วนั่นล่ะ หญิงสาวถึงได้รู้ว่า การอยู่คนเดียวมันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่างนั้นเองจนในตอนนี้เพจของเธอ ที่มีชื่อว่า 'ซันนี่พากินทั่วโลก' ก็มีผู้ติดตามถึงหนึ่งล้านคนแล้ว โดยแต่ละที่ ที่ซันนี่ไปหญิงสาวก็มักจะถ่ายรูปและพร้อมอธิบายถึงบรรยากาศรอบ ๆ และรสชาติของอาหารที่ได้ทานเพื่อให้ผู้ชมทั้งหลายได้จินตนาการถึงรสชาติของอาหารตามเธอด้วย อีกเรื่องที่ทำให้เพจของเธอมีผ

ค่ำคืนหนึ่งอันเงียบสงบของหมู่บ้านหนีหรู่ ในขณะผู้คนกำลังหลับใหลได้มีแสงสีทองสายหนึ่ง พุ่งไปยังบ้านหลังเล็กที่อยู่ตรงตีนเขาแอ๊ก !'โอ๊ย เอวฉันถีบกันมาได้จะให้ลงมาแบบนิ่ม ๆ หน่อยก็ไม่ได้'ครั้นยังไม่ทันได้ตั้งตัวภาพเรื่องราวต่าง ๆ ของร่างเดิมซันนี่ ก็ได้หลั่งไหลเข้ามามากมาย เรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบเข้ามาในหัวเธอไม่ได้หยุด‘เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ละครน้ำเน่าชัด ๆ’ภาพความทรงจำที่หญิงสาวเห็นก็คือเจ้าของร่าง มีนามว่าหยุนชิงหญิงสาวกำพร้าอายุเพียง 18 หนาว เมื่อครั้นยังเด็กได้ถูก หวังห่าวอู๋ และหวังฟางเหนียง สองสามีภรรยาเก็บมาเลี้ยงด้วยความสงสาร หลังจากแต่งงานได้ไม่นานท่านแม่ก็ล้มป่วยเสียชีวิตไป ท่านพ่อเมื่อภรรยารักจากไปก็ได้ตรอมใจและจากไปอีกคน ครอบครัวหวังเป็นครอบครัวเล็ก ๆ แห่งหมู่บ้านหนีหรู่ มีอาชีพหาของป่าขาย ภายในบ้านจึงเหลือสมาชิกเพียงสามคนคือ บุตรชายนามว่าหวังอี้หลินอายุ 25 หนาว หวังหยุนชิงมีอายุ 18 หนาว และเด็กน้อยนามหวังหลี่จูอายุ 3 หนาว บ้านของครอบครัวหวังเป็นบ้านหลังขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก ทำขึ้นจากไม้ไผ่ หลังคามุงด้วยหญ้าตั้งอยู่ตรงตีนเขา หลังบ้านติดกับลำธารถือว่าอยู่ไกลออกมาจากแหล่งชุ

ยามเหม่า (05.00 น.-06.59 น.) หยุนชิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมทั้งยืดแขนยืดขาบิดซ้ายทีขวาที เมื่อคืนหลังจากนอนคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย ประกอบกับร่างกายนี้ไม่ค่อยแข็งแรงนักทำให้ตัวนางหลับไปอย่างไม่รู้ตัวในระหว่างหยุนชิงบิดขี้เกียจอยู่นั้นหางตานางได้บังเอิญเหลือบไปเห็นเงาร่างเล็กกำลังผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่ตรงหน้าประตูด้วยท่าทางน่ารักน่าชัง ในสายตาของหยุนชิงช่างดูน่ารักน่าเอ็นดู นางอยากจะลุกไปอุ้มเด็กน้อยมาหยิกแก้มแล้วจับฟัดให้หายมันเขี้ยวนัก เพราะแต่เดิมตนเองก็เป็นคนรักเด็กอยู่แล้ว‘คงจะเป็นอาจูน้อยสินะ’ หยุนชิงคิดในใจ แล้วแกล้งทำเป็นหลับต่อ อยากรู้จังว่าเด็กน้อยอาจูจะทำสิ่งใดอาจูน้อยหลังจากนางตื่นนอนก็รีบล้างหน้าล้างตา เพื่อจะได้รีบมาดูท่านแม่ว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อวานท่านแม่มีไข้สูง ท่านพ่อบอกว่าท่านแม่ร่างกายอ่อนแอ ไม่ค่อยแข็งแรงต้องดูแลท่านแม่ให้ดี และท่านพ่อยังบอกอีกว่าหากอยากให้ท่านแม่รักนางต้องเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนห้ามให้ท่านแม่โกรธด้วยเมื่อสองวันก่อนเพราะอาจูดื้อไม่เชื่อฟังทำให้เกือบตกน้ำตรงลำธาร ท่านแม่มาเห็นเข้าจึงได้ดุด่าทำให้อาจูร้องไห้ด้วยความเสียใจ หากแต่ท่านพ่อเข้า

หลังจากบุตรสาววิ่งออกมาเรียก หวังอี้หลินก็รีบร้อนเข้าไปดูหยุนชิงทันที ด้วยความเป็นห่วง เริ่มแรกตนกับหญิงสาวมิได้รักกัน แต่เพราะมีเหตุจำเป็นบางอย่างทำให้ต้องแต่งงานกับหยุนชิง เมื่อสามปีก่อนในวันหนึ่งบิดาและมารดาได้เรียกตนเข้าไปคุยเรื่องของหยุนชิงและขอร้องให้แต่งงานกับนางเนื่องจากว่าหยุนชิงเป็นโรคร้ายรักษาไม่หายอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ทั้งสองห่วง หากว่าวันหนึ่งไม่อยู่แล้ว มิมีผู้ใดดูแล ถ้าได้บุตรชายผู้นี้คอยปกป้องก็คงจะหมดห่วง ส่วนตัวหวังอี้หลินไม่ได้มีสตรีในดวงใจและไม่คิดจะมีครอบครัว เขามีเหตุผลบางอย่างบอกแก่ใครไม่ได้ หากแต่งกับหยุนชิงไปก็ไม่เลว อย่างน้อยก็ได้รู้จักนิสัยใจคอกันอยู่แล้ว คงจะไม่มีปัญหาอะไรตามมาให้ได้ยุ่งยากใจแต่แล้วนานวันเข้ากลับไม่เป็นไปอย่างที่เขาคิด หลังจากตบแต่งเป็นสามีภรรยาหยุนชิงกับยิ่งปั้นปึ่งเก็บตัวเงียบ ไม่ค่อยพูดค่อยจา ถามคำตอบคำ ตนเองก็ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากเรื่องใด ยิ่งตอนชายผู้นั้นคนที่เขาคิดว่าอาจจะเป็นคนรักของนาง ตบแต่งภรรยาเข้าเรือนและผู้เป็นเจ้าสาวยังเป็นเพื่อนสนิทของภรรยาเขาอีก จากนั้นนางยิ่งเก็บตัวกว่าเดิมและยังอารมณ์ร้ายไม่ยอมออกไปไหนหากไม่จำเป็น นา

ผ่านไปแล้วกว่าสามเดือน ที่หยุนชิงมาอยู่ ณ โลกต่างมิติแห่งนี้ ในทุก ๆ วันหลังจากตื่นนอน หญิงสาวเริ่มออกกำลังกายด้วยการเล่นโยคะ เพื่อให้ร่างกายแข็งแรงมากขึ้น หลังจากออกกำลังกายเสร็จ ก็เริ่มสำรวจบ้าน รอบบ้านจากความทรงจำเก่าหยุนชิงคนเดิม ที่ชอบเก็บเนื้อเก็บตัวแทบจะเรียกได้ว่า ไม่ออกไปไหนเลย จึงไม่ค่อยมีความทรงจำกับสถานที่ต่าง ๆ เท่าไรนักจากที่ได้เดินดูรอบ ๆ บ้านแล้วนั้น หญิงสาวก็พบว่ามันวิเศษมาก ลำธารอยู่ห่างจากบ้านเพียงแค่นิดเดียว น้ำใสสะอาดกุ้งหอยปูปลาก็ไม่ต้องพูดถึง มีเยอะเต็มไปหมด ทำไมชาวบ้านแถวนี้ถึงไม่มีคนจับไปทำอาหารก็ไม่รู้ หรือว่าไม่รู้จักวิธีนำมาประกอบอาหาร แนวป่าเขาก็เขียวชอุ่มอุดมสมบูรณ์ไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ สัตว์น้อยใหญ่ต่างมีให้ล่า มิน่าเล่าชาวบ้านที่นี่ถึงได้ยึดอาชีพเป็นนายพรานหาของป่าขายซะเป็นส่วนใหญ่ดินที่นี่ก็ดูอุดมสมบูรณ์เป็นดินร่วนเหมาะแก่การเพาะปลูกพืชหลายชนิด หยุนชิงคิดว่าจะลองหาพันธุ์ผักมาปลูกไว้หลังบ้านเพื่อไว้กินเอง เรื่องการรดน้ำก็ยิ่งไม่ต้องลำบากเพราะบ้านอยู่ติดกับลำธาร วันนี้นางว่าจะลองคุยกับสามีดู ว่าพื้นที่หลังบ้านมีเจ้าของหรือไม่ และนางสามารถทำอะไร