97: รักเจ้า [2]

ไม่อยากให้นางไปไหนมาไหนโดยไม่มีเขา เพราะไม่ชอบให้ผู้ใดมองภรรยาต่างหาก ไม่เคยทำหน้าดุใส่นางเลยสักครั้งจะมีก็แต่ส่งสายตาไม่ชอบใจให้กับองครักษ์ที่มองภรรยารักต่างหาก

“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าข้ารักสามีของข้าหรอกนะ ข้าถึงได้ต้องทนอยู่อย่างเดียวดายเช่นนี้ เขาน่ะไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าข้าต้องเหงาเพียงใด ที่ถูกทิ้งให้รออยู่ที่ตำหนักทุกวัน ฮึก ฮือ” ความอัดอั้นตันใจที่มีทั้งหมดได้ถูกระบายออกมาเป็นคำพูด นางรอให้เขามาหาทุกวันก็ไม่มา พอไปหาก็มักจะบอกติดงานไม่ว่างจนนางต้องกลับมาเดียวดายที่ตำหนักตนเอง

“เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไรนะ เจ้าบอกว่ารักข้าหรือ” อ๋องหนุ่มที่ได้ยินภรรยาบอกรักถึงกับตะลึงอย่างคาดไม่ถึง คิดมาตลอดว่ารักนางฝ่ายเดียวที่แต่งงานกับเขาก็คงจะขัดคำสั่งของผู้นำตระกูลไม่ได้ ตนจึงทำได้แค่พยายามไม่เข้าหาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องอึดอัดใจ

“ม๊ายยย ข้าบอกรักสามีข้าต่างหาก ม่าย ด้าย บอกร๊ากท่าน อื้อ” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อปากอิ่มได้ถูกจุมพิตอย่างไม่ทันตั้งตัว

ร่างบางในอ้อมแขนอ่อนระทวย รสจูบที่ร้อนแรงยิ่งทำให้นางไร้เรี่ยวแรงยิ่งขึ้น ชุดที่หลุดลุ่ยถูกมือหนาปลดทิ้งอย่างไม่ไยดี ใบหน้าคมถอนจุมพิตออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ดวงหน้าหวานมองอีกฝ่ายด้วยสายตาหยาดเยิ้ม จนชายหนุ่มทนไม่ไหวซุกหน้าลงซอกคอหอมกรุ่น ส่วนมืออีกข้างเคล้นคลึงอกนุ่มจนคนใต้ร่างเผลอครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“อืมมม”

หนานเจียอีค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองคนที่อยู่ด้านบนก่อนที่รอยยิ้มร้ายกาจจะปรากฏออกมา ด้วยความเมาที่มีในตอนนี้ มันทำให้นางลืมความอายของตนเองไปสิ้น กลับมีความคิดอยากจะลองทำตามคำแนะนำ

ของหยุนชิงขึ้นมา น้องสาวบอกนางว่ามิใช่จะรอให้อีกฝ่ายทำได้อย่างเดียว หากมัวแต่เหนียมอายสามีได้หาหญิงอื่นกันพอดี เราเป็นสตรีที่เพียบพร้อมอ่อนหวานเรียบร้อยเมื่ออยู่ภายนอก

แต่เมื่ออยู่บนเตียงจงกลายร่างเป็นสตรีร้อนรัก การยั่วยวนสามีตนไม่ใช่เรื่องผิดร้อยทั้งร้อยบุรุษทุกคนย่อมไปไหนไม่รอด

เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางผลักให้อีกฝ่ายลงไปอยู่ด้านล่างแทนตนเอง มองสามีด้วยแววตายั่วยวน หนานฟาหยางถึงกับหยุดชะงักไป ด้วยไม่คิดว่าภรรยาจะเป็นฝ่ายรุกตนก่อน แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันหรือว่าเขาจะให้นางดื่มสุราเวลาที่อยู่ด้วยกันตามลำพังดีนะ

ร่างบางโน้มตัวเข้าหาชายหนุ่มเริ่มตั้งแต่ติ่งหูเลื่อนต่ำลงมาตามลำคอ ไม่ว่าลากผ่านตรงไหนนางก็จะดูดซับจนเป็นรอย เพื่อบ่งบอกว่าเขาจะเป็นของนางเพียงผู้เดียว

ใบหน้างามจูบซับต่ำลงเรื่อย ๆ แผงอกแกร่งกระเพื่อมไหวเริ่มหายใจแรง เมื่อนางลากลิ้นนุ่มผ่านลงมาจนถึงหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ใจเขาเริ่มเต้นแรงมากขึ้นลุ้นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปในเวลาข้างหน้า

“อ๊า แบบนั้นแหละดีมากภรรยาข้า” หนานฟาหยางขบกรามแน่น ปล่อยเสียงครางออกมาอย่างอดไม่ได้

ร่างบางเมื่อเจอเป้าหมายนางกอบกุมมันไว้จนเต็มฝ่ามือ จับรูดขึ้นลงก่อนที่อ้างับเข้าปาก น้องสาวบอกว่าให้นางทำเช่นนี้บุรุษจะมีความสุขและชอบให้สตรีทำ

ด้วยความร้อนวิชานางจึงทำขั้นตอนต่อไปด้วยการวนลิ้นร้อน ไปจนทั่วส่วนหัวจูบซับไปเรื่อย ๆ และวนกลับมางับเจ้าแท่งร้อนเข้าปากอีกครั้ง

“อื้ม เจ้าช่างร้ายกาจนักใครเป็นคนสอน อ๊าส์” ชายหนุ่มเริ่มครางเสียงดังขึ้น กับอารมณ์ที่ถูกปลุกมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ท่านชอบแบบนี้หรือไม่” เมื่อเล่นกับเจ้าแท่งร้อนจนพอใจหนานเจียอีค่อย ๆ คลานอย่างช้า ๆ มองสามีด้วยสายตาหยาดเยิ้มและร้อนแรง นางคลานเข้ามาจนถึงกลางลำตัวหนา ก่อนจะจับเอาเจ้าแท่งหยกที่ร้อนวูบวาบในมือจ่อถูไถเข้ากับจุดอ่อนนุ่มของตนเอง

“ชอบสิ ข้าชอบมาก อ๊าส์... แบบนั้นแหละภรรยารัก”

ร่างบางเริ่มขยับโยกขึ้นสุดลงสุดทำให้เกิดเสียงน่าอายของเนื้อที่กระทบกันดังขึ้น ฝ่ามือหนายกขึ้นเคล้นคลึงปทุมถันเพื่อระบายอารมณ์เสียวซ่าน มือหนาเปลี่ยนจากเต้าทั้งสองมาจับสะโพกงามงอน พร้อมกับจับนางให้โยกตามอารมณ์ของตน ไม่นานร่างทั้งสองกระตุกพร้อมกันจนนำพาไปถึงขอบสวรรค์ได้สำเร็จ หนานเจียอีถึงกับหมดแรงซบลงอกแกร่ง หายใจเหนื่อยหอบดวงตาเริ่มหนักอึ้งเข้าทุกที

ร่างบางพยายามจะลงจากร่างหนาของสามีด้วยเพราะเจ้าสิ่งนั้นยังอยู่ในตัว นางรู้สึกถึงความอึดอัดอีกครั้งหรือว่าท่านอ๋องจะ ไม่นะนางไม่ไหวแล้วและตอนนี้ฤทธิ์สุราก็จางหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงแต่ความเขินอาย แต่ยิ่งดิ้นมือหนายิ่งกดแน่นอีกทั้งสะโพกสอบเริ่มขยับอีกครั้ง มันยิ่งทำให้อารมณ์ที่เพิ่งมอดดับปะทุขึ้นมาอีกจนได้

“ท่านพี่ พอก่อนข้าไม่ไหวแล้ว”

“เจ้าไม่ไหวก็นอนเฉย ๆ เถอะ ที่เหลือพี่จัดการเอง” หนานฟาหยางเอ่ยอย่างเอาแต่ใจไม่ยอมให้ภรรยาพักง่าย ๆ

จากที่นางคิดว่าจะจบเพียงเท่านี้แต่ไม่เป็นไปอย่างที่คิด สามีเอาแต่บอกว่าขออีกรอบจากตอนแรกที่อยู่บนเตียงเขาก็พานางมาเล่นน้ำในอ่าง จบจากเล่นน้ำ ต่อที่โต๊ะตัวยาวจนตอนนี้นางไม่สามารถเดินได้ด้วยตนเอง เพราะเรี่ยวแรงทั้งหมดได้ถูกสามีสูบไปเป็นที่เรียบร้อย

หนานฟาหยางมองภรรยาหลับพริ้มซุกหน้ากับอกเขายิ้มอย่างมีความสุข กดจูบลงหน้าผากมนด้วยความรักที่มีล้นอก กอดกระชับอ้อมแขนจนหลับไปด้วยกันในที่สุด

“พี่รักเจ้า”