90: อ้อมกอดที่โหยหา [1]

หยุนชิงกับหวังอี้หลินตัดสินใจแล้วว่าวันนี้ จะต้องสอบถามเรื่องอาจูน้อยให้แน่ชัด อาจูน้อยของนางจะได้กลับสู่ครอบครัวที่แท้จริงสักที

ถึงแม้อีกใจหนึ่งจะรู้สึกไม่ยินยอมเพราะความรักและผูกพันที่มีให้กัน แต่หากนางเป็นฝ่ายนั้นก็คงจะเจ็บปวดไม่แพ้กันดังนั้นหนทางที่ดีที่สุดก็คือการให้อาจูน้อยกลับสู้อ้อมกอดของพ่อแม่ที่แท้จริง

อย่างน้อยอ๋องหนานฟาหยางก็ไม่ได้มีส่วนร่วมกับการกบฏในครั้งนี้ และอีกเรื่องที่สำคัญเขามีภรรยาเพียงผู้เดียวไม่มัวเมาในสตรี ดังนั้นปัญหาเรื่องหลังบ้านก็จะไม่มีให้เรื่องวุ่นวาย หรือชิงดีชิงเด่นกันดั่งเช่นจวนอื่น

ส่วนหวางเฟยก็เป็นสตรีที่ดีงามใจดีและอ่อนโยนเพียงเท่านี้ก็ทำให้พวกตนมั่นใจได้ในระดับหนึ่งว่าอาจูของพวกเขาจะอยู่ได้อย่างมีความสุขแน่นอน

“คารวะท่านอ๋อง กับหวางเฟย เพคะ /พ่ะย่ะค่ะ” สองสามีภรรยารีบออกมาต้อนรับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทมากกว่านี้เนื่องจาก กว่าจะตกลงพูดคุยกันได้ก็ทำให้แขกต้องรอนานทีเดียว

“ไม่ต้องมากพิธีหรอกทำตัวตามสบายเถอะ” อ๋องหนุ่มเอ่ยบอกด้วยท่าทางสบายไม่ได้ถือสาสิ่งใด

“ขอบพระทัยเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ”

“อาจูล่ะไม่อยู่หรือข้าคิดถึงนางนัก ข้าทนไม่ไหวเลยมาแบบมิได้บอกพวกเจ้าก่อน” หนานเจียอีรีบบอกถึงจุดประสงค์ที่ตนมากะทันหัน

“ตอนนี้นางกำลังเรียนคัดอักษรกับท่านอาจารย์อยู่เพคะ อีกประเดี๋ยวคงจะเรียนเสร็จให้หม่อมฉันไปเรียกมาพบก่อนดีหรือไม่เพคะ”

“ไม่เป็นไร พวกเรารอได้ปล่อยให้เรียนไปเถอะ อย่าไปกวนเวลาเรียนเลย” อ๋องหนุ่มเป็นผู้กล่าว เขาเองก็อยากจะเจอเจ้าเด็กตัวอ้วนเช่นกันก็ตาม ตั้งแต่เจอกันใจครั้งนั้นมันทำให้เขาเฝ้าแต่คิดถึงเด็กน้อยคนนี้นัก เห็นทีคงจะพูดคุยกับพ่อแม่เจ้าเด็กน้อย ขอเป็นลูกบุญธรรมดีหรือไม่นะ อีกอย่างภรรยาดูจะรักและเอ็นดูไม่น้อย

หยุนชิงมองสบตากับสามีก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ และค่อยผ่อนลมหายใจออกมา เพื่อเรียกสติของตัวเองอีกครั้ง ก่อนนางจะเริ่มพูดสิ่งที่ต้องการออกไป

“เรียนท่านอ๋องและพระชายา หม่อมฉันมีบางเรื่องอยากจะถามพวกท่านสักหน่อยได้หรือไม่เพคะ”

“หากเรื่องที่เจ้าถามข้าตอบได้ข้าก็จะตอบ” อ๋องหนานฟาหยางตอบอย่างจริงจัง เพราะเขาสังเกตจากสีหน้าของสามีภรรยาคู่นี้เหมือนมีอะไรบางอย่างที่กังวล

“พวกท่านเคยมีบุตรสาวหรือไม่เพคะ” ในระหว่างที่ถามออกไปหยุนชิงได้สังเกตสีหน้าและท่าทีของทั้งสองผู้สูงศักดิ์ไปด้วย เพราะถึงแม่นางจะมั่นใจแน่แล้วว่าอาจูน้อยเป็นบุตรของทั้งสอง แต่ยังไม่วางใจอยู่ดีเพราะด้วยไม่รู้ถึงสาเหตุของการพลัดพราก

“ข้าเคยมีบุตรสาวคนหนึ่งแต่ด้วยเหตุบางอย่าง ทำให้นางหายสาบสูญจนตอนนี้ก็ยังหาตัวไม่พบบางทีก็อาจจะ” หนานฟาหยางเว้นคำไว้ เพราะเมื่อนึกถึงเรื่องบุตรสาวทีไร เหมือนกับมีอะไรจุกอยู่ในอกทุกครั้ง

“เหตุบางอย่างที่ว่า พอจะบอกได้หรือไม่เพคะ”

“ได้สิ ในวันที่หวางเฟยของข้ากลับไปเยี่ยมบ้านเดิม ระหว่างทางมีผู้ไม่หวังดีส่งนักฆ่าดักทำร้าย จนทำให้เกือบเอาชีวิตไม่รอด และในตอนนั้นบุตรสาวของข้าก็หายไปจนบัดนี้ก็ยังหาไม่พบ” ตัวเขาเองแม้จะสืบเสาะหาแทบพลิกแผ่นดินก็ยังไร้วี่แวว

“อาชิงเจ้าถามพวกเราเช่นนี้หรือว่ารู้สิ่งใดมา บอกพวกเราได้หรือไม่ตอนนี้ลูกข้าอยู่ที่ไหน ข้าขอร้องละหากเจ้ารู้ช่วยบอกข้าที” หนานเจียอีทนนิ่งฟังอยู่นานเอ่ยถามด้วยความร้อนรน เพียงได้ยินอีกฝ่ายถามน้ำตาเม็ดโตเริ่มไหลอาบแก้ม พวกเขาต้องรู้สิ่งใดมาแน่ไม่เช่นนั้นคงไม่ถาม ขอเพียงได้รู้ข่าวบุตรสาวไม่ว่าจะอยู่หรือตายนางก็พร้อมจะรับฟัง

“น้องหญิงใจเย็นก่อนเถอะ” อ๋องหนานฟาหยางรีบคว้าตัวภรรยาเข้ามากอดปลอบ เข้าใจว่านางรู้สึกเช่นไรตัวเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

“ฮือ ฮึก หม่อมฉัน ขะ…. ขออภัยเพคะ” เมื่อปรับอารมณ์ตนเองได้แล้วหนานเจียอีเริ่มสงบลง รีบเช็ดน้ำตาออกให้เรียบร้อย

“หม่อมฉันไม่แน่ใจว่าจะใช่อย่างที่คิดหรือไม่เพคะ” หยุนชิงมองหน้าทั้งสองสลับไปมาก่อนจะกล่าวต่อว่า

“พระองค์มีสิ่งของหรือตำหนิใดบนตัวของบุตรพวกท่านเพื่อเป็นเครื่องยืนยันหรือไม่เพคะ”

อ๋องหนุ่มได้ยื่นหยกชิ้นหนึ่งให้กับหยุนชิงและหวังอี้หลิน หยกครึ่งชิ้นนี้เดิมที่มีสองชิ้นหากนำมาประกบกันจะเป็นตัวอักษรที่สลักคำว่าหนานไว้ ตอนแรกเกิดหนานฟาหยางได้แบ่งครึ่งหนึ่งของหยกห้อยไว้กับตัวบุตรสาว อีกครึ่งอยู่ที่เขาหยกนี้เดิมทีเป็นของสืบทอดมาจากเสด็จปู่ ก่อนสิ้นพระชนม์ท่านได้มอบไว้