91: อ้อมกอดที่โหยหา [2]

“หยกนี้อีกครึ่งหนึ่งอยู่ที่บุตรสาวของข้า และยังเป็นของที่หายากทั่วทั้งใต้หล้านี้มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น”

“ท่านทั้งสองรอสักครู่” หยุนชิงมองหยกเพียงแค่นิดเดียวนางก็รู้แล้วว่าอาจูน้อยคือบุตรสาวที่หายไปของผู้สูงศักดิ์ตรงหน้า แต่ก่อนที่นางจะบอกความจริงขอนางได้พูดคุยกับอาจูน้อยก่อน

ผู้สูงศักดิ์ทั้งสองพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เฝ้ารอหยุนชิงอย่างใจจดจ่อเพียงแค่ได้ข่าวสักนิด หรือมีเบาะแสเพื่อตามหาบุตรสาวก็ยังดี การตามหาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ต้องมีสักวันต้องได้เจอกันอย่างแน่นอนไม่ว่าจะมีชีวิตหรือไม่มีชีวิตอยู่ก็ยินดี

หยุนชิงหลังจากขอตัวออกมานางเดินตรงไปยังห้องอาจูกำลังเรียนคัดอักษร ก่อนจะพาอาจูไปรู้จักพ่อแม่คงต้องถามความสมัครใจของลูกก่อน ไม่ว่าเด็กน้อยจะตัดสินใจอย่างไรตัวนางกับสามี ก็พร้อมจะเคารพการตัดสินใจอยู่แล้ว

“ท่านอาจารย์ข้าจะขอตัวอาจูสักครู่จะเป็นการรบกวนหรือไม่เจ้าคะ”

“โอ้ ไม่เลยข้าสอนนางเสร็จพอดีตามสบายเถอะ ยังไงข้าขอตัวกลับเลยแล้วกัน”

“ขอบคุณท่านอาจารย์เจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าให้คนไปส่ง” หยุนชิงหันไปบอกให้อาลี่ผู้คอยดูแลอาจู ออกไปจัดหารถม้าเพื่อไปส่งท่านอาจารย์

“ท่านแม่วันนี้ท่านอาจารย์สอนให้จูเขียนตัวอักษรเป็นชื่อตัวเองด้วยเจ้าค่ะ” เด็กน้อยถือกระดาษเขียนด้วยลายมือบิดเบี้ยวมาอวดมารดาเพื่อรอคำชม

“หืม ไหนดูสิเก่งมากเลยลูกสาวใครกันนะ” ชมเด็กสักหน่อยแล้วกันดูหน้าที่คาดหวังนั้นสิ ไม่ชมไม่ได้หรอกเดี๋ยวน้อยใจกันพอดี

“คิก คิก จูเก่ง” เด็กน้อยหัวเราะคิกคักชอบใจกับการเย้าแหย่ของมารดา

หยุนชิงนั่งลงข้างบุตรสาวก่อนจะก้มลงหอมศีรษะทุยนั้นอย่างรักใคร่

“อาจูอยากเจอท่านพ่อกับท่านแม่ที่แท้จริงหรือไม่ลูก”

“อยากเจอเจ้าค่ะ แต่ถ้าเจอแล้วท่านแม่กับท่านพ่อจะยังรักจูหรือไม่เจ้าคะ” เด็กน้อยมองหน้าหยุนชิงด้วยแววตาหมองเศร้า

“ทำไมถึงคิดเช่นนั้นพ่อกับแม่ยังรักเจ้าเสมอ ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนอาจูก็เป็นลูกรักของพวกเรา” หยุนชิงดึงตัวเด็กน้อยเข้ามาสวมกอด ส่งมอบความรักทั้งหมดที่มีผ่านอ้อมแขนนี้เพื่อให้เด็กน้อยคลายใจ

“แล้วท่านแม่กับท่านพ่อจะผลักไสให้จูไปอยู่ที่อื่นไหมเจ้าคะ”

“ไม่เลยลูกรัก พ่อกับแม่เคารพการตัดสินใจของเจ้า หากเจ้ายืนยันจะอยู่ที่นี่ไม่ว่าใครก็เอาตัวเจ้าไปไม่ได้ หรือหากเจ้าอยู่กับพ่อและแม่ที่แท้จริง แม่กับท่านพ่อจะไปหาเจ้าบ่อย ๆ ดีไหม หรืออาจูคิดถึงก็มาหาได้มิใช่หรือ”

“อื้ม จูเชื่อท่านแม่เจ้าค่ะ” ในที่สุดเด็กน้อยก็ยิ้มได้ เมื่อความรู้สึกที่ค้างคาใจได้กระจ่างแล้ว

“เจ้าสบายใจแล้ว เราออกไปหาพ่อกับแม่เจ้าดีไหม แม่เชื่อว่าพวกเขาต้องดีใจแน่หากได้เจอเจ้า”

หลังจากที่พูดคุยกับอาจูน้อยจนเข้าใจกันแล้ว หญิงสาวเดินจูงมืออาจูออกมาหาผู้ที่นั่งรออยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนนางจะถอดสร้อยที่ร้อยหยกชิ้นหนึ่งออกมาจากคออาจู และได้ยื่นให้กับผู้สูงศักดิ์ทั้งสองเพื่อเป็นการยืนยัน

“ใช่หยกชิ้นนี้หรือไม่เจ้าคะ”

“นี่ นี่มัน ลูกพ่อ” เพียงแค่เห็นแวบแรกเขาก็รู้แล้วว่าคือส่วนที่หายไป มือหนาอันสั่นเทายื่นออกมาลูบแก้มกลมอย่างอ่อนโยน น้ำตาของลูกผู้ชายที่ไม่เคยเสียให้ใครมาก่อน บัดนี้มันได้ไหลอาบแก้มไม่หยุดในที่สุดก็ได้เจอกันสักที

“ท่านคือพ่อของข้าหรือเจ้าคะ เช่นนั้นท่านป้าเจียอี…ก็เป็นท่านแม่ของข้าใช่หรือไม่” อาจูน้อยที่ไม่คาดคิดไม่คาดฝันว่าตนจะได้พบพ่อกับแม่ที่แท้จริง และคนคนนั้นก็คือท่านลุงกับท่านป้าใจดีคนที่นางรักอีกด้วย

“ใช่แล้วข้าคือพ่อของเจ้า” อ๋องหนุ่มสวมกอดเด็กน้อยเข้าแนบอกให้สมกับความคิดถึง

“โถ่ อาจูของแม่ก่อนหน้านี้เจ้าคงจะลำบากมากสินะ เจ้าไปอยู่ที่ไหนมารู้หรือไม่พ่อกับแม่ตามหาเจ้าแทบพลิกแผ่นดิน ขอบคุณสวรรค์ที่ให้พวกเราพบเจ้า ขอบคุณพวกเจ้าด้วยนะอาชิงหากไม่ได้พวกเจ้า

ลูกข้าก็ไม่รู้จะเป็นเช่นไร” หนานเจียอีเมื่อทราบว่าอาจูน้อยที่นางรักก็คือบุตรสาวของตน นางแทบจะเก็บความดีใจไม่อยู่ เดินเข้าไปสวมกอดอาจูอีกคน พร้อมปล่อยร้องไห้โฮออกมา

หยุนชิงยืนพิงอกสามีมองภาพสามคนพ่อแม่ลูกกอดกันกลมร้องไห้ไม่หยุด ช่างเป็นภาพที่สวยงามน่ายินดีอะไรเช่นนี้ ความทุกข์ที่พวกเขาสามคนต้องพบเจอ บัดนี้ได้ถูกปลดปล่อยจากความเศร้าโศกด้วยอ้อมกอดของกันและกัน