ตอนที่7 ชำระความ

“เจ้าค่ะ”

         หญิงสาวย่อกายให้แก่หัวหน้าขันที ต่อให้อดีตจะยิ่งใหญ่แค่ไหน ทว่าตอนนี้นางเป็นเพียงหญิงหม้าย ฐานะร่ำรวย แต่ก็มิใช่ราชนิกุลเช่นชีวิตเดิม จำต้องรู้จักก้มหัว เพื่อหลายสิ่งอย่างในภายหน้า

         “เราเข้าบ้านกันเถอะ”

         แม่ทัพหนุ่มเอ่ยกับน้องๆ โดยที่ตัวเขาเข็ญน้องชายด้วยตนเอง เสียงพูดคุยอย่างครื้นเครง สร้างรอยยิ้มให้แก่บ่าวไพรในจวน นานมากแล้ว ที่สกุลชู เงียบเหงาจากการสูญเสีย

         ชูเหมยฮวา อาศัยความจำเจ้าของร่าง ที่มีต่อจวนแห่งนี้ และเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมไม่น้อย สกุลชูมีเงินตรา แต่เมื่อเสาหลักจากไปอย่างกะทันหัน สามพี่น้องแยกทางเดิน

         ความอึมครึมจึงเข้าครอบงำ กึก! ทั้งสามหยุดนิ่ง เมื่อมีร่างสูงกำยำของใครอีกคนมาขวางไว้ และอาการสั่นน้อยๆ ของพี่ชายคนรอง ทำให้ชูเหมยฮวา จับจ้องกลับไปยังผู้มาใหม่

         “คุณชายจ้าง...” เป็นจูชินที่เอ่ยขึ้น ก่อนจะมองไปยังคุณชายรอง  

         “ข้าน้อยจ้างเสิ่น มาช่วยดูแลน้องจ้านกง”

         คำพูดของจ้างเสิ่น ติดจะกระด้างกระเดื่องอยู่ไม่น้อย ทั้งที่รู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้า เป็นถึงแม่ทัพ ทว่ากลับไม่แสดงท่าทียำเกรง

         “วันนี้พี่ใหญ่กับน้องหญิงอยู่ ข้าไม่จำเป็นต้องรบกวนท่านพี่จ้างขอรับ”

         “เจ้าต้องให้ข้าช่วยกดจุด”

         “เอ่อ...”

         “เรื่องนั้น ข้าที่เป็นน้องสาวช่วยจัดการได้ คุณชายจ้างมิต้องลำบาก เพราะนับจากวินาทีนี้ไป ข้าจะอยู่ดูแลพี่รองเอง”

         “ฮูหยินท่านแม่ทัพ ไยแยกบ้านกับสามี มันผิดธรรมเนียม”

         “ข้าหย่าขาดกับสวีกงจื่อแล้ว การกลับบ้านย่อมเป็นเรื่องที่ถูกต้อง หรือคุณชายคิดว่าข้าต้องเร่ร่อน ไร้ที่พักพิงกันเล่า”

         “เรื่องใหญ่เช่นนี้ ไยจึงไม่มีข่าวให้ผู้คนได้ยิน”

         “หึๆ ข้าไม่คิดว่าคุณชายจ้าง จะเป็นพวกชอบสอดรู้เรื่องผู้อื่น”

         หมับ! มือสั่นน้อยๆ รีบความจับแขนน้องสาว สายตาห้ามปราบ ทำให้ชูเหมยฮวา มั่นใจยิ่งนัก ว่าจ้างเสิ่น ต้องทำสิ่งใดต่อพี่ชายของนาง

         “มิแปลกหากจะเกิดการหย่าขาด วาจาของคุณหนูชู เลาะร้ายนัก...”

         “มิแพ้ท่าน”

         ริมฝีปากอิ่มเหยียดออก เมื่ออีกฝ่ายตั้งตัวเป็นปรปักษ์ นางก็ไม่จำเป็นต้องถนอม คนผู้นี้จงใจข่มขู่นาง และบีบบังคับพี่ชายนางไปในตัว

         “หากไม่มีสิ่งใด ข้าอยากอยู่กันปะสาพี่น้อง หวังว่าเจ้าจะไม่ถือสานะ จ้างเสิ่น”

         คำพูดจากคนที่เงียบมาโดยตลอด ทำให้จ้างเสิ่น จำต้องล่าถอย ก้าวเดินจากไป ด้วยอารมณ์ขุ่นมัวไม่น้อย

         “ไปกันเถอะ”

         ชูจ้านเจ๋อ ไม่ชักถามสิ่งใดจากน้องชาย เพราะที่ผ่านมาหลายปี เขามิเคยได้ดูแลน้องๆ ได้เลยอย่างเต็มที่ ฉะนั้นทุกอย่างเขาจะใช้สายตาตัดสิน ใครก็ตามที่คุกคามน้องๆ ของเขา มันผู้นั้นจะได้รับการชำระอย่างสาสม เขาในอดีตกับตอนนี้ มันต่างกันมากนัก

         ชูเหมยฮวา ลูบเบาๆ ที่มือของพี่ชาย ที่ยังคงกำแขนนางเอาไว้แน่น นางผู้กรำศึกมามาก มีหรือจะไม่รู้ว่านี่...คืออาการของคนตื่นกลัว

         “เสี่ยวเยี่ยน เจ้าช่วยไปทำน้ำแกงปลา สูตรที่ข้ามักใช้บำรุงร่างกาย สำหรับมื้อค่ำนี้ด้วย หากไม่มีปลา เปลี่ยนเป็นเนื้อหรือสิ่งที่มีแทนได้”

         “เจ้าค่ะ”

         “น้ำแกงบำรุงร่างกายเยี่ยงนั้นรึ! เจ้าเจ็บป่วย...”

         สายตาของชายหนุ่มทั้งสอง จ้องมองไปที่น้องสาว สิบห้าปีที่นางไม่เคยได้ก้าวออกจากจวนสวี มันเกิดสิ่งใดขึ้นกันบ้าง ทำไมน้องสาวเจ็บป่วย พวกเขาหาได้รับรู้

         “เป็นเพียงความอ่อนหล้าเท่านั้นเจ้าค่ะ ข้าอยู่ที่นั้น พวกท่านย่อมรู้ดีว่าข้าต้องทุกข์ทนแค่ไหน แม้จะกินอิ่ม ทว่าใจข้านั้นระทมนัก”

         “นับแต่นี้ เจ้าจะอยู่ใต้ปีกของพี่ๆ ไม่ว่าสิ่งใดจงบอกอย่าได้ปิดบังอีก”

         ชูจ้านกง เอ่ยกับน้องสาว ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แม้จะยังควบคุมน้ำเสียงได้ยังไม่ดีนัก

         “เจ้าค่ะ”

         สามพี่น้องกลับเข้าไปในเรือนใหญ่ เสียงหัวเราะเกิดขึ้นเป็นระยะ และนั่นทำให้คนที่ซุ่มอยู่ กำหมัดแน่นด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะเร้นกายหายไปในสวนดอกไม้

กลางดึกเรือนจ้านกง

         ร่างผอมเพรียว นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เสียงลมหายใจอันสม่ำเสมอ ทำให้ผู้มาเยือนรู้สึกขัดใจนัก เพราะปกติแล้วเวลานี้ ชูจ้านกงจะยังไม่ได้หลับนอน

         “เจ้าคิดว่าหลับแล้ว ข้าจะปล่อยเจ้า ให้ทอดทิ้งข้าไว้เพียงลำพังเช่นนั้นรึ!”

         น้ำเสียงที่บ่งบอก ถึงอารมณ์อันพุ่งพล่าน ทำให้คนที่ยืนนิ่งอยู่หลังม่าน ผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา เพื่อระบายความอัดแน่น ที่พร้อมระเบิดออกมา

         นี่กระมัง...ที่พลังและวิชาการต่อสู้ของนาง ติดตามจิตวิญญาณมา และเข้ากลับร่างกายของชูเหมยฮวา ราวกับเจ้าของร่างฝึกฝนเคียงนางก็มิปาน

         หญิงสาวพอจะเดาได้แล้ว ว่าคุณชายรองสกุลชู ต้องพบเจอกับสิ่งใด หากจิตใจของเขาเป็นพวกตัดแขนเสื้อ ย่อมไม่ใช่เรื่องน่าหวาดหวั่นอันใด แต่ถ้าเป็นชายเต็มร้อย ย่อมเป็นบาดแผลทางใจที่น่ากลัว

         เท้าหนาก้าวเข้าใกล้เตียงนอน แล้วหยุดนิ่ง พร้อมใช้สายตา ไล่มอง ไปตามร่างที่นอนเหยียดยาว ลมหายใจที่แรงขึ้น ราวกับภาพตรงหน้า กระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อน ให้แสดงออกมาจากผู้มาเยือน

         ทำให้คนหลังม่าน ขมวดคิ้วเป็นปม เมื่อรับรู้ถึงอันตรายแอบแฝง นางไม่ต้องคาดเดาอะไรให้เสียเวลา มันชัดเจนเสียยิ่งกว่าคำพูด มือบางกระชับมีดสั้นในมือเอาไว้แน่น แต่ก็ยังคงนิ่งมองเงาร่าง ที่อยู่ข้างเตียงพี่ชายอย่างสงบ

         ร่างสูงใหญ่ นั่งลงขอบเตียง ก่อนจะโน้มใบหน้า ลงชิดกับใบห้าของคนบนเตียง ลมหายใจที่สม่ำเสมอ ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจอยู่ไม่น้อย ที่เจ้าของห้อง จะหลับสนิทได้ถึงเพียงนี้