ตอนที่8 นางปีศาจ

“เจ้ากำลังกลั่นแกล้งข้าใช่ไหม เจ้าคือของข้า จ้านกง...”

         มือหยาบ เลื่อนไปวางที่แผ่นอกของชูจ้านกง ก่อนจะค่อยๆ ขยับเปิดสาบเสื้อ มือหยาบลูบไล้ผิวเนื้ออันคุ้นเคย หือ!

         “ชู่ว์! เจ้าคงไม่อยากให้มันดื่มเลือด ก่อนที่จะได้ร้องขอชีวิตหรอกนะ”

         น้ำเสียงเย็นเยียบดังขึ้นชิดใบหู ลมหายใจที่ถูกควบคุมให้คงที่ ทั้งที่คนพูดกำลังเต็มไปด้วยโทสะ บอกได้ถึงประสบการณ์เชิงการรบได้เป็นอย่างดี

         “ไม่คิดว่าคุณหนูชู จะชื่นชอบการอยู่ร่วมห้องกับบุรุษ จนต้องบุกเข้าห้อง พี่ชายตัวเองกลางดึกเยี่ยงนี้”

         คมมีดเย็นเฉียบ กดลงไปในผิวเนื้อบริเวณลำคอ ทำให้ชายหนุ่มเผลอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความตระหนกไปชั่วขณะ

         “อย่าเอานิสัยของตัวเอง มาปรักปรำผู้อื่น มันควรเป็นข้า ที่ต้องถามเจ้ามากกว่า ว่าเข้ามาในห้องพี่ชายข้าทำไม”

         “มันคือเรื่องปกติ สำหรับข้าและเขา”

         “เช่นนั้นรึ! แต่จากที่ข้าเห็น เจ้ากำลังทำในสิ่งที่มิควร”

         หมับ! อ๊าก! จ้างเสิ่นคำรามลั่น เมื่อคมมีดกรีดผ่านผิวเนื้อของเขา ในจังหวะที่รวบจับข้อมือของชูเหมยฮวา ชายหนุ่มเคลื่อนกายมาอยู่กลางห้องนอน

         ชูเหมยฮวา หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา แสงเทียนริบหรี่ อาจเป็นอุปสรรค ต่อสายตาคนที่ไร้วิชายุทธ์ แต่มิใช่กับนาง รวมถึงจ้างเสิ่นผู้นี้เช่นกัน

         “ข้าไม่อยากทำร้ายสตรี กลับไปซะ! ข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

         “จวนสกุลชูคือบ้านของข้า มันควรเป็นเจ้าที่ต้องไป แต่...”

         “อะไร!”

         “ข้าจะปล่อยให้เจ้าเดินออกไปง่ายๆ มันหาใช่เรื่องที่ถูกต้อง เพราะนี่คือยามวิกาล คนนอกที่เข้ามาโดยมิได้รับอนุญาต ถือว่าเป็นผู้ไม่ประสงค์ดีทั้งสิ้น”

         “เจ้าคิดว่าจะทำอะไรข้าได้”

         “ข้าไม่ทำ แค่จะส่งเจ้ากลับจวน ด้วยตัวข้าเอง”

         “อวดดี!”

         ฟึ่บ! เท้าหนา เคลื่อนไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ทว่าคนที่ตั้งรับอยู่ก่อนแล้ว ทำเพียงขยับเท้า หลบกระบวนท่าจู่โจม ราวกับว่ามันเป็นเพียงการละเล่นเท่านั้น

         จ้างเสิ่นขบกรามแน่น ก่อนจะพลิกกายเข้าจู่โจมหญิงสาว ด้วยความดุดันกว่าเดิมหลายเท่านัก ชูเหมยฮวา ยกยิ้มน้อยๆ นางต้องการให้อีกฝ่าย ลงมือมาให้เต็มกำลัง

         เพื่ออ่านกระบวนท่า และตอบโต้ในคราเดียวเสียให้สิ้น หญิงสาวทำเพียงหลบหลีกไปรอบๆ และนั่นยิ่งเป็นการเพิ่มโทสะ ให้แก่จ้างเสิ่น

         “สตรีไร้ค่า เจ้าคิดว่าจะหลบข้าได้อีกนานแค่ไหน”

         หมับ! มือบางรวบจับข้อมือของชายหนุ่ม ที่พุ่งเข้าหาตนเอง พร้อมทั้งเบี่ยงตัวไปด้านข้าง ทำให้หมัดนั้น เลยผ่านใบหน้าไปเพียงเฉียดฉิว

ปึก! และในจังหวะนั้นเอง ที่นางงอแขนเกร็งพลังไปที่ข้อศอก กระแทกเข้าใต้ชายโครง ของชายหนุ่มเต็มแรง ตุบ! ก่อนจะอาศัยความเจ็บจุกของอีกฝ่าย พลิกกายใช้เข่าซ้ำเข้าไปเต็มแรง จนร่างนั้นเซถอยไปชนกับเสาต้นใหญ่

อึก! ร่างสูงยืนดวงตาเบิกกว้าง หลังผิงเสาหิน โดยมีเท้าของหญิงสาว กดอยู่ที่ลำคอหนา แววตาเย็นเยียบ ที่สะท้องแสงเทียนริบหรี่ จากมุมห้อง ทำให้ชายหนุ่มสะท้านไหวอยู่ภายในใจ

มือหยาบ ยกรวบจับข้อเท้าของหญิงสาว ตามสัญชาตญาณ ชายหนุ่มพยายามออกแรง บิดข้อเท้านั้น ทว่ามันกลับไร้การขยับเขยื้อน

         แต่กลับกัน...เท้าที่กดลำคอเขาอยู่นั้น มันยิ่งเพิ่มน้ำหนักขึ้นอีกนับเท่าตัว จนทำให้เขาเริ่มหายใจติดขัด เป็นไปได้อย่างไรกัน สตรีผู้ไม่เคยย่างเท้าออกนอกจวนสามี ไยถึงได้เก่งกาจราวนักรบ ถ้านางเติบโตในจวนสกุลชู เขาจะไม่แปลกใจเลย เพราะชูจ้านเจ๋อคือทหาร

         แต่ถ้าจะให้สวีกงจื่อ สอนการต่อสู้ให้ภรรยาตัวประกัน ย่อมเป็นความโง่เขลาอย่างที่สุด และเขามั่นใจ ว่าสวีกงจื่อไม่มีวัน สอนลูกพยัคฆ์ ให้เป็นนักล่าอย่างแน่นอน

         “จะ...เจ้าเป็นใครกันแน่...”

         “ข้า...ชูเหมยฮวา บุตรสาวอัครเสนาบดี ชูต้านจง”

         “มะ...ไม่...จริง”

ชายหนุ่มยังไม่อยากเชื่อ ไหนชูจ้านกง บอกเสมอว่าน้องสาว เป็นกุลสตรีในหอห้อง ทั้งอ่อนโยนบอบบาง แต่ที่เขาเห็นในตอนนี้ มันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

“เจ้าจะไปถาม จากจวนสวีก็ย่อมได้ ว่าข้าคือตัวจริงหรือไม่ ข้า...ไม่จำเป็น ต้องปลอมเป็นตัวเอง และยิ่งไม่จำเป็นที่ ต้องอธิบายให้คนเยี่ยงเจ้าเข้าใจ เพราะเจ้า! ไม่ได้สำคัญ ต่อข้า...หรือครอบครัวของข้า”

หญิงสาวเพิ่มแรงกดเท้า ใบหน้างามเอียงไปมาช้าๆ ราวนางกำลังกลายเป็นคนวิปลาสไปแล้ว จ้างเสิ่นเริ่มใบหน้าเขียวคล้ำ ด้วยอากาศที่ผ่านเข้าปอดนั้น น้อยลงจนแทบจะไม่มีพอ ไปล่อเลี้ยงลมหายใจของเขาได้

“เจ้ามั่นใจตนเองมากไปจ้างเสิ่น ที่ผ่านมาเจ้าทำสิ่งใดต่อพี่ชายของข้าบ้าง ข้าจะไม่ไต่ถาม เพราะข้ายึดที่ปัจจุบัน เจ้าบังอาจคุกคามพี่ชายข้า โทษนี้สกุลจ้างต้องชดใช้”

“อ๊าก!!!”

เร็วเกินไปแล้ว เพียงเท้าของนาง ยกออกจากลำคอ มีดสั้นในมือ กลับเสือกแทง เข้าที่เข่าของเขาราวจับวาง ร่างสูงทรุดลงกุมบาดแผล ซึ่งกำลังมีเลือดไหลทะลักออกมา ราวทำนบแตก

ตุบ! ก๊อบ! เสียงกระดูกแตกหัก จากเท้าที่กระทืบ ลงมาซ้ำที่บาดแผล เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด กลับไม่ทำให้คนที่หลับใหลอยู่ตื่นขึ้นมา ลมหายใจของชูจ้านกงยังคงสม่ำเสมอ

ต่างจากจ้างเสิ่นที่ตอนนี้ พยายามคลานไปที่ประตู เพื่อหนีร่างงาม ที่ก้าวตามเขาอย่างใจเย็น กึก! ความหวาดกลัวเริ่มทำงาน เมื่อขาของเขาถูกฝ่าเท้า ของชูเหมยฮวาเหยียบเอาไว้แน่น เขากำลังตกอยู่ ในพันธนาการของนางอีกครั้ง

“อ๊าก!!! ไม่นะ! เจ้าจะทำอะไรข้า”

จ้างเสิ่นดวงตาเบิกถลน จนแทบจะหลุดจากเบ้า เมื่อเห็นสิ่งที่ชูเหมยฮวาทำ เอ็นข้อเท้าของเขาทั้งสองข้าง ถูกทำให้ขาดสะบั้น และนั่นหมายความว่า ทั้งชีวิตของเขาไม่อาจเดินได้อีก แม้แต่การฝึกยุทธ์ขั้นสูง ที่เขากำลังจะก้าวถึงในอีกไม่ช้า

“นังปีศาจ!!”

“ข้ายังเมตตาเจ้าไม่พอหรือ นี่ข้ามีน้ำใจต่อเจ้ามากแล้ว ที่ไม่เอาลมหายใจเจ้า”

น้ำเสียงเย็นเยียบ ช่างเสียดแทงหัวใจเขายิ่งนัก สกุลชูเมื่อก่อนไม่เคยมีใครขวางทางเขาได้ แต่วันนี้กลายเป็นเขา ที่ต้องหาหนทางออกจากที่นี่ เพื่อความอยู่รอดของตนเอง

“เรื่องนี้เจ้าต้องรับผิดชอบ นังแพศยา!”

“จะฟ้องร้องข้า...คิดดีแล้วรึ! หากเจ้าคิดว่า จะทำให้พี่ชายข้าอับอาย เจ้าต้องมั่นใจ ว่าสกุลจ้าง จะยังเก็บตัวน่าอัปยศเยี่ยงเจ้าเอาไว้ไหม! พี่ข้าอาจแค่หลบลี้ไปจากเมืองหลวง ส่วนเจ้า...”