ตอนที่6 บ้านชู

“ท่านแม่ทัพชู ช่างสมกับเป็นบุตรชายกำพร้า มารยาทสักนิดก็หามีไม่”

         เท้าหนาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยังคนพูด สตรีผู้ไม่ถนอมน้องสาวของเขา ในฐานะสะใภ้ แค่หายใจร่วมเขาก็คิดว่าเกินพอแล้ว

         “สตรีผู้เติบโตมาจากสกุลดี ย่อมไม่กล่าวว่าจาล่วงเกินบุพการีของผู้ใด นอกเสียจากไร้การอบรมอย่างแท้จริง”

         “ชูจ้านเจ๋อ!”

         ไร้การตอบโต้จากแม่ทัพหนุ่ม ร่างสูงเหวี่ยงกายขึ้นหลังม้า ที่คนสนิทจูงมาเทียบข้าง ก่อนจะใช้เท้ากระตุ้นม้าให้ออกเดิน ตามรถม้าของน้องสาว ที่เคลื่อนตัวออกไปอย่างเชื่องช้า

         “ท่านแม่ทัพสวี สวีฮูหยิน ข้าขอตัวก่อน”

         หัวหน้าขันทีเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินไปขึ้นรถม้าของตน เพื่อติดตามไปส่งพี่น้องสกุลชู ตราบใดที่มีเขา ใครหน้าไหนก็ยากแตะต้องสองพี่น้อง นอกเสียจากคนที่ทำจะคิดคดต่อบัลลังก์

         แม่ทัพหนุ่ม ประสานมือรับอย่างเสียมิได้ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถตั้งตัวรับได้ทัน พระราชโองการเหมือนถูกเตรียมเอาไว้แล้วอย่างไรอย่างนั้น

         “ท่านแม่ทัพ เป็นเพราะข้าใช่หรือไม่เจ้าคะ จึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น”

         ลั่วอิงเอ่ยถามสามี ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางก้าวเข้าจวนได้เพียงแค่สามวัน ภรรยาเอกก็หย่าขาดทันที สายตาผู้คนย่อมมองนางในทางไม่ดี

         “ข้าไม่ได้มีเจ้าเป็นอนุคนแรก ถ้านางจะหย่าขาดกับข้าเพราะเจ้า ไยไม่ทำตั้งแต่ข้ารับอนุคนแรกเล่า เจ้าอย่าได้คิดมากเลย เรากลับเข้าข้างในกันเถอะ”

         “เจ้าค่ะ”

         “กงจื่อ ทุกอย่างอยู่ที่เจ้าแล้ว”

         สวีฮูหยินสบตาบุตรชาย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปภายในจวน นับตั้งแต่สิ้นอดีตผู้นำสกุลสวี สถานะทางการเงิน เรียกว่าย่ำแย่เป็นที่สุด ยิ่งเมื่อสามีของนางตายไปเมื่อสองปีก่อน ความระส่ำระส่ายยิ่งมีมาก แต่ที่ยังอยู่รอดมาได้ ก็ด้วยสินเดิมของอดีตสะใภ้เอก  

         “ไปกันเถอะ”

         แม่ทัพหนุ่มไม่เอ่ยตอบสิ่งใดมารดา เขาทำเพียงแตะที่เอวคอดของหญิงสาว แล้วพากลับเข้าไปในจวน แม้ว่าใจของเขาจะยังคลั่งแค้นอดีตภรรยา และพี่ชายของนางที่มาหยามเขาถึงหน้าบ้าน

จวนสกุลชู

         รถม้าจอดเทียบลานกว้างหน้าจวน ซึ่งเรียกสายตาของชาวเมือง ที่อยู่รอบบริเวณ ให้มายืนรอดูว่าผู้ใดมา ชูเหมยฮวา ยื่นมือให้พี่ชายช่วยพยุง ก่อนจะก้าวลงมาด้านล่าง

         สองพี่น้องยืนมองป้ายหน้าจวน มันยังคงความยิ่งใหญ่ เช่นวันวานที่จากไป และนั่น...คงเป็นความคิด ของแม่ทัพหนุ่มเพียงฝ่ายเดียว เพราะชูเหมยฮวาในตอนนี้ มีเพียงร่าง ทว่าจิตวิญญาณนั้น หาใช่นางแล้ว

         “ท่านแม่ทัพ คุณหนู”

         เสียงของชายชรา ดังขึ้นจากประตูบานกว้าง ที่เปิดอ้าออกได้เพียงเล็กน้อย พ่อบ้านจู ชายผู้อยู่เคียงสกุลชูมาทั้งชีวิต เท้าหนารีบก้าวเร็วออกมาจากจวน ตรงไปหานานน้อยทั้งสอง ที่จากบ้านไปแสนนาน

         “ตาเฒ่านี่...บอกกี่หนแล้วว่าอายุมากแล้ว จะเดินเหินให้ช้าลงหน่อย”

         ชูจ้านเจ๋อก้าวเข้าประคองชายชรา และไม่ยินยอมให้อีกฝ่ายคุกเข่า เช่นที่จูชิน มักทำอยู่บ่อยครั้ง ในยามเขาได้กลับมาที่จวน ชูเหมยฮวา มองความอ่อนโยนของพี่ชาย แล้วคลี่ยิ้มน้อยๆ นางในชีวิตเดิม ก็มักจะแข็งนอกอ่อนใน โดยเฉพาะกับคนที่รัก นางจะอ่อนโยนเป็นพิเศษ

         “ท่านแม่ทัพ ครั้งนี้คุณหนู จะมาพักกับเราใช่ไหมขอรับ”

         ชายชรามองไปที่คุณหนู ผู้ถูกนำตัวไปตั้งแต่สิ้นนายท่าน เขาเหมือนคนไร้ประโยชน์นักในเวลานั้น ที่ไม่อาจปกป้องนายทั้งสองเอาไว้ได้

         “นางจะกลับมาให้ท่านดูแล”

         “ท่านลุงจู จะร้องไห้ไปไย ข้าก็กลับมาแล้วอย่างไรเล่า”

         จูชิน มักไปเยี่ยมเยียนหญิงสาว ที่สกุลสวีอยู่มิขาด แม้จะไม่ได้พบกันเกินครึ่งก้านธูป แต่อย่างน้อย มันก็คลายความห่วงใยไปบ้าง กับการได้เห็นความเป็นอยู่ของนาง

         “พวกเขาไม่ดีต่อคุณหนู เยี่ยงนั้นหรือขอรับ”

         น้ำเสียงของชายชรา ดูจะแข็งขึ้นมาอีกระดับ แววตาพลันแปรเปลี่ยนไป ก่อนมันจะอ่อนแสงลง เมื่อมือบางวางบนมือเหี่ยวย่น พร้อมแรงบีบเบาๆ

         “จะดีหรือร้าย ตอนนี้...ข้าก็เลือกกลับมาเป็นภาระ ของท่านลุงกับพี่ใหญ่แล้ว”

         “พวกเจ้า คิดจะกลับมาช่วงชิงอำนาจ จากข้าเยี่ยงนั้นรึ!”

         น้ำเสียงกร้าว ทว่าคล้ายกำลังข่มกลั้นน้ำตา ดังมาจากด้านหน้าประตู ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถเข็น มองตรงไปยังพี่น้อง ดวงตาไหวระริก ด้วยความยินดีจนเขาจุกไปทั้งอก

         สิบห้าปีเชียวนะ ที่น้องน้อยตกเป็นตัวประกัน พี่ชายต้องอยู่ภายใต้การบงการของสกุลสวี ส่วนคนพิการแบบเขา ทำได้เพียงเฝ้ารอการกลับมาของพี่น้อง

         “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้าจะกลับมาเป็นใหญ่ในสกุลชู”

         หญิงสาวผละจากชายชรา เดินตรงเข้าหาพี่ชายคนรอง เหลือแค่นี้จริงๆ ครอบครัวของพวกเขา

         “เจ้าโตขึ้นมาก พี่ขอโทษที่มิเคยไปหาเจ้าเลย”

         “แค่ท่านส่งขนมให้ข้ากินทุกครั้ง ที่ท่านลุงจูไปเยี่ยม แค่นั้นข้าก็ดีใจมากแล้วเจ้าค่ะ”

         มือบางวางมือบนเข่าของพี่ชาย เท่าที่รู้มา ชูจ้านกงถูกทำร้าย ในตอนที่พ่อแม่ปู่ย่าถูกสังหาร อาการเขาในตอนนั้น เรียกได้ว่าครึ่งเป็นครึ่งตาย

         ทว่าในบางความรู้สึก ได้สะกิดเตือนหญิงสาวให้ระวัง ด้วยสัญชาตญาณของนักรบ และผู้สำเร็จราชการแทน นางมั่นใจยิ่งนัก ว่าภายใต้แววตารักใคร่ ของชูจ้านกง มีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่

         “ท่านแม่ทัพ คุณชายรอง คุณหนูชู ข้าส่งพวกท่านถึงบ้านแล้ว ถ้าเช่นนั้น ข้าน้อยขอตัวกลับก่อน” หัวหน้าขันทีเอ่ยขึ้น ก่อนจะประสานมือให้แก่ทั้งสาม

         “ขอบคุณท่านมาก ที่ช่วยเป็นธุระจัดการเรื่องนี้ให้”

         แม่ทัพหนุ่มเอ่ยกับหัวหน้าขันที แน่นอนว่าเรื่องนี้ หากไม่ได้หัวหน้าขันที ช่วยเป็นธุระจัดการ ทุกอย่างคงไม่ราบรื่นเท่าใดนัก

         “อย่าได้เกรงใจ”

         “วันหน้า เชิญท่านมาร่วมดื่มกับข้าสักครั้ง เพื่อเป็นการตอบแทน”

         “ยินดี”

         ชูเหมยฮวา ลอบมองพี่ชาย กับหัวหน้าขันที ชายผู้นี้เป็นดั่งมือเท้า และดวงตาของฮ่องเต้ ทั้งที่อายุเขา มิห่างจากพี่ชายของนางเท่าใดนัก ฝีมือย่อมต้องไม่ธรรมดา

         วังหลวงล้วนเต็มไปด้วยอสรพิษ ชายหนุ่มวัยเท่านี้ ก้าวสู่ตำแหน่งหัวหน้าขันที แม้จะบอกว่าสืบทอดมาจากขันทีเฒ่า ผู้เป็นบิดาบุญธรรม แต่ถ้าไร้สามารถ ย่อมมิอาจควบคุมสิ่งใดได้เลย

         “ชูเหมยฮวา ต้องขอบคุณท่านเมิ่งจื่ออีกครั้ง หากไร้ความเมตตา ชูเหมยฮวาคงยากจะหลุดพ้น”

         “วันหน้าหากมีสิ่งใด ให้บอกข้า คิดเสียว่าข้าคือพี่ชายเจ้าอีกคน ข้าไปล่ะ...”