13

“แต่ฉันทำเสื้อคุณเปื้อน...” เขมมิกาพูดอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะจ้องมองมือตนเองที่ตอนนี้ถูกชายแปลกหน้าเกาะกุมอยู่จนเขารู้ตัว

“เอ่อ ขอโทษครับ” ปริญรีบปล่อยมือเล็กๆ นั้นทันที พร้อมกับเกาศีรษะแก้ความเขินอาย

“พอดีดิฉันรีบๆ เลยไม่ทันระวัง ขอโทษอีกครั้งนะคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรครับ เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมขอเลี้ยงกาแฟคุณแทนแก้วที่หกไปได้ไหมครับ” ปริญพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับมองแก้วกาแฟสองแก้วที่ตอนนี้หล่นอยู่ที่พื้น

“เอ่อ ตายจริง!” เขมมิการ้องออกมาเมื่อมองนาฬิกาข้อมือของตนเอง ตอนนี้ถึงเวลานัดแล้ว ป่านนี้ ธามไทคงรอและด่าเธอในใจอยู่แน่

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ปริญเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นท่าทีลนลานของเธอ

“พอดีฉันต้องรีบไปค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ”

พูดจบ เจ้าของร่างบอบบางก็รีบวิ่งออกจากร้านกาแฟไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองชายหนุ่มอีกเลย

“เฮ้อ ยังไม่ทันได้ถามชื่อเลย”

ปริญจับจ้องเบื้องหลังของหญิงสาวที่วิ่งจากไปด้วยความเสียดายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองเสื้อของตนเองที่เปื้อนไปด้วยคราบกาแฟ หากไปพบลูกค้าด้วยสภาพนี้คงไม่สมควร เมื่อคิดได้อย่างนั้น เขาก็รีบออกจากร้านกาแฟเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องทันทีเช่นกัน

ธามไทมองนาฬิกาข้อมือของตนเองก็พบว่าถึงเวลานัดแล้ว แต่เขมมิกาก็ยังไม่มาเสียที แค่ไปซื้อกาแฟไม่ควรจะนานขนาดนี้ด้วยซ้ำ

“ทำไมนาน?” ธามไทเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นว่าเขมมิกาวิ่งมาแต่ไกลมาออกอาการหอบเล็กๆ อยู่ตรงหน้า แต่ไร้วี่แววแก้วกาแฟที่บอกว่าจะไปซื้อให้เขา

“ขอโทษค่ะ พอดีเกิดปัญหานิดหน่อย เค้กเลยไม่ได้เอากาแฟมาให้หมอธาม เห็นว่าสายแล้วด้วย” เขมมิกาพูดด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้เขารอนานแถมยังไม่ได้ดื่มกาแฟอีก

“ปัญหาอะไร?” เขาเอ่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“พอดีเค้กชนกับผู้ชายคนหนึ่งในร้าน กาแฟก็เลยหกใส่เขาค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าพูดด้วยความรู้สึกผิดที่ยังไม่หาย ป่านนี้ผู้ชายคนนั้นคงวุ่นวายกับการหาเสื้อผ้าใหม่น่าดู

“อืม ไปกันได้แล้ว”

ชายหนุ่มไม่อยากต่อว่าอะไรเด็กสาวต่อเพราะเห็นว่าตอนนี้ถึงเวลานัดแล้ว เขายืนขึ้นพร้อมเดินนำหน้าเขมมิกาไปที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปพบกับ CEO ของที่นี่ทันที

ธามไทเดินนำเขมมิกาเข้าไปในห้องรับรองของทางโรงแรม เขานั่งรออยู่สักพักก็อดคิดไม่ได้ว่า CEO ของที่นี่ไม่น่าจะมาตามนัดเลตได้ขนาดนี้ ตอนนี้ก็ถือว่าเลยเวลานัดไปได้สิบห้านาทีแล้ว แต่กลับไม่พบวี่แววของ CEO คนนั้นเลย

ก๊อกๆ ๆ

ไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งของผู้บริหารโรงแรมเดอะริเวอร์ที่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดที่ตนเองมาสาย

“ขอโทษครับที่ผมมาช้าไปหน่อย คุณ!”

ปริญเอ่ยด้วยเสียงรู้สึกผิด ก่อนเขาจะหันไปเห็นนักศึกษาฝึกงานข้างกายของหมอธามไท ทั้งตกใจและดีใจที่เป็นเธอคนนั้นที่เขาเจอในร้านกาแฟ ซึ่งคือต้นเหตุทำให้เขามาสายเลยเวลานักหมายไป

“สวัสดีครับคุณปริญ ว่าแต่รู้จักกับเด็กฝึกงานผมด้วยเหรอ” ธามไทถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าปริญเอาแต่จับจ้องไปที่เขมมิกา

“ขอโทษทีครับคุณหมอ พอดีว่าผมบังเอิญเจอกับคุณ...”

“เค้กค่ะ ขอโทษคุณอีกครั้งนะคะ” เขมมิการีบพูดออกไปอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิด ยิ่งได้รู้ว่าชายหนุ่มที่ตนเองชนที่ร้านกาแฟเป็น CEO ที่ธามไทนัดคุยเรื่องงานด้วยแล้ว เธอก็ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่

“ขอโทษ?” ธามไทหันมองหน้าคนข้างกายอย่างต้องการคำตอบ

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีผมดันไปชนคุณเค้กที่หน้าร้านกาแฟก็เลยได้คุยกันนิดหน่อย” ปริญพูดอย่างอารมณ์ดี รู้สึกดีใจเหลือเกินที่ได้เจอหญิงสาวที่นี่อีกครั้ง

“เสื้อของคุณ…”

“อ๋อ บอกแล้วครับว่าไม่มีปัญหาเลย ผมเปลี่ยนเรียบร้อย ขอโทษหมอธามอีกครั้งนะครับที่มาช้า” ปริญหันไปพูดกับธามไทด้วยความเกรงใจ

“อ้อ ผมต้องขอโทษคุณปริญมากกว่าที่เด็กของผมทำให้คุณเดือดร้อน” คุณหมอหนุ่มหันไปมองหน้านักศึกษาฝึกงานด้วยสายตาตำหนิ จนเธอต้องหลบตาหนีเขาทันที

“อย่าว่าคุณเค้กเลยครับ ผมซุ่มซ่ามเองมากกว่า” ฝ่ายปริญก็รีบเอ่ยปากแก้ต่างให้ทันทีเนื่องกลัวว่าจะทำให้หญิงสาวต้องถูกตำหนิ

“หึ” ธามไทไม่พูดอะไร เขาได้แต่นึกว่าเขมมิกานี่เสน่ห์แรงเสียจริง แค่พาออกมานอกโรงพยาบาลก็มีผู้ชายมาให้ความสนใจ ที่สำคัญเป็นถึง CEO ของโรงแรม เดอะ ริเวอร์เสียด้วย

“ถ้างั้น ผมว่าเรามาคุยกันเลยดีไหมครับ เชิญคุณหมอกับคุณเค้กนั่งตามสบายเลยครับ” ปริญพูดพร้อมกับเดินไปนั่งประจำที่ของตนเอง

“จริงๆ ผมได้ดูข้อเสนอเบื้องต้นของทางโรงแรมมาบ้างแล้ว แต่วันนี้อยากจะมาคุยรายละเอียดกับคุณปริญอีกครั้ง” ธามไทพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เขาพยายามปล่อยเรื่องเขมมิกาออกจากหัว

“เป็นไงบ้างครับ คุณหมอโอเคกับข้อตกลงของเราไหม” ปริญเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตั้งความหวัง

โรงแรมเดอะริเวอร์ตั้งใจอยากแลกเปลี่ยนบริการกับทางโรงพยาบาลอินทราราม จากที่ผ่านมาปริญได้ศึกษาและให้เลขาฯ ช่วยหาโรงพยาบาลที่เหมาะสมในการร่วมทำข้อตกลงให้พนักงานเข้ารับการรักษาในราคาพิเศษ คล้ายกับเป็นสวัสดิการให้กับพนักงานของตนเอง และโรงพยาบาลที่ปริญเชื่อถือก็คือโรงพยาบาลอินทราราม ซึ่งแน่นอนว่าค่าบริการของที่นี่ก็ค่อนข้างสูงตามประสิทธิภาพของเครื่องไม้เครื่องมือที่ทันสมัยของโรงพยาบาล ทำให้ผู้บริหารหนุ่มหล่อคิดได้ว่าควรจะต้องใช้วิธีแลกเปลี่ยนบริการเพื่อลดค่าใช้จ่ายลง ซึ่งเงื่อนไขที่เขาได้เสนอให้กับโรงพยาบาลอินทรารามไปก็คือ เงื่อนไขการเข้าใช้บริการ Hall ของที่โรงแรมจำนวนห้าครั้งต่อปี

“จริงๆ ผมว่าก็น่าสนใจครับ ปกติทีโรงพยาบาลของเรามักจะจัดสัมมนา และก็จัดงานเลี้ยงให้กับพนักงานทุกปีอยู่แล้ว การได้เข้าร่วมแลกเปลี่ยนบริการกับคุณปริญก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ทางเราค่อนข้างเห็นดีเห็นงามด้วย แต่…” คุณหมอหนุ่มหยุดพูดไปครู่หนึ่งเพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

“ติดปัญหาตรงไหนหรอครับ” ปริญเอ่ยถามทันที