12

“แหม แต่ก็ใช่ว่าผมไม่ต้องการผู้ช่วยนี่ครับ” มาวินพูดพร้อมกับขำแก้บรรยากาศที่ตอนนี้เหมือนอึมครึมเสียจนเจ้าตัวรู้สึกเกร็ง

“ไว้ถ้าผมไม่มีงานอะไรจะใช้เค้ก ผมอาจจะส่งเธอให้หมอวินนะครับ” แล้วหันไปมองเขมมิกาที่ตอนนี้นิ่งเงียบไม่พูดอะไร

“ยินดีครับ ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะ หมอขอตัวก่อนนะครับเค้ก”

มาวินหันไปล่ำลาเขมมิกา โดยที่หญิงสาวเองก็ยิ้มให้เขาบางๆ

เมื่อมาวินเดินจากไป ธามไทก็พูดด้วยน้ำเสียงดุใส่เขมมิกาทันที

“นี่มาทำงาน หรือมาหาแฟน”

“มาทำงานค่ะ ส่วนเรื่องแฟนเป็นผลพลอยได้” ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอตอบออกไปแบบนั้น ทั้งที่จริงๆ ตนเองไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับหมอมาวินแม้แต่น้อย

“ชอบหมอวินงั้นเหรอ” เอ่ยถามเด็กสาว พร้อมกับจ้องลึกไปในดวงตาของเธอ

“เปล่าค่ะ” คนตัวเล็กตอบอย่างไม่ต้องคิดนาน เพราะคนที่เธอหลงรักมีเพียงคนเดียวนั่นก็คือ ‘เขา’

“ถ้าชอบก็บอก ฉันจะได้ให้เธอไปฝึกงานกับหมอวินแทน หมอวินเป็นคนดี ไม่ใช่คนที่จะมาหลอกกินนักศึกษาฝึกงานไปเรื่อย นี่ฉันเพิ่งเคยเห็นมันสนใจผู้หญิง”

ธามไทพูดอย่างไม่สนใจอะไร คิดเหมือนกันว่าหากเขมมิกาชอบมาวินจริงๆ ก็จะไม่ขัดขวางทั้งคู่ และเขาเองจะได้ไม่ต้องทนรำคาญเด็กสาวช่างจ้อแบบนี้อีก

“ก็บอกว่าไม่ได้ชอบไงคะ” เขมมิกาพูดด้วยน้ำเสียงโมโหอย่างลืมตัว เธอแทบจะอยากบอกความในใจที่มีต่อชายหนุ่มออกไป แต่ก็ต้องเก็บมันเอาไว้

“จะเสียงดังทำไม” คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามด้วยสีหน้าดุ เขาไม่ชอบเด็กไม่มีมารยาท และสิ่งที่เขมมิกาทำเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

“ขอโทษค่ะ เค้กแค่ไม่ชอบให้ใครมายัดเยียดความรู้สึกให้” สาวน้อยตั้งสติพร้อมกับหายใจลึกๆ เธอไม่ได้อยากทำตัวเป็นเด็กนิสัยไม่ดี แต่ก็ไม่ชอบให้เขามาใส่ร้ายตนเองแบบนี้เช่นกัน

“อืม ถ้างั้นไปเตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวเรามีงานนอกสถานที่กัน”

ธามไทพูดพร้อมกับเดินเข้าห้องไป โดยที่นักศึกษาสาวเดินตามเข้ามาติดๆ

“ไปไหนเหรอคะ” เขมมิกาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ฉันจะไปโรงแรมเดอะริเวอร์ คุยเรื่องพื้นที่จัดงานเลี้ยงของโรงพยาบาล” ธามไทพูดพร้อมกับเตรียมของของตนเอง

“หมอธามต้องไปด้วยตัวเองเลยเหรอคะ จริงๆ เรื่องเล็กๆ แบบนี้ให้คนอื่นไปก็ได้นี่” เธอพูดด้วยความสงสัย เพราะคนที่มีตำแหน่งผู้บริหารอย่างเขาไม่จำเป็นต้องลงมือทำอะไรแบบนี้เอง

“ฉันมีนัดกับ CEO ของที่นั่น และก็จะแลกเปลี่ยนธุรกิจด้วยกันนิดหน่อย เอาเป็นว่าไม่ต้องสงสัยมาก แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ” เขาพูดอย่างไม่สนใจ แต่ในใจก็นึกชื่นชมที่เขมมิกาเป็นเด็กช่างสงสัย

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวเค้กไปเตรียมตัวก่อนนะคะ” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับก้มหัวให้ชายหนุ่มอย่างมีมารยาท

“อ้อ ลืมบอก วันนี้ เธอแต่งตัวเรียบร้อยดีมาก”

ธามไทพูดพร้อมกับเหลือบมองหญิงสาวเล็กน้อย เขาไม่ชอบให้เธอใส่กระโปรงสั้น เห็นแล้วพานหงุดหงิดสายตา จริงๆ เห็นตั้งแต่ตอนเขมมิกายืนคุยกับมาวินแล้วว่า วันนี้ แม่สาวน้อยตัวยุ่งแต่งกายด้วยกระโปรงพลีตเรียบร้อยหลังจากที่โดนเขาดุไป และแน่นอนว่ามันทำให้คนอย่างเขาพอใจมากที่เธอทำตามคำสั่งแต่โดยดี

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวส่งยิ้มให้หมอหนุ่มด้วยความเขินอาย ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที เพราะหากอยู่นานไปกว่านี้ เธอคงได้แต่หน้าแดงจนขายขี้หน้าเขา

ธามไทให้เวลาเขมมิกาเตรียมตัวไม่ถึงสิบห้านาทีก็พาเด็กสาวออกจากโรงพยาบาล เนื่องจากว่าโรงแรมริเวอร์อยู่ห่างจากที่นี่พอสมควร ทำให้เขาต้องรีบออกไปเพราะกลัวว่าจะไม่ทันนัดหมาย

“หมอธามจะสั่งกาแฟก่อนไหมคะ เมื่อเช้ารีบๆ เค้กยังไม่ได้เสิร์ฟกาแฟให้หมอเลย” เขมมิกาเอ่ยถามขึ้นเมื่อมาถึงโรงแรมริเวอร์

“อืม ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัด ถ้างั้นไปสั่งกาแฟให้ฉันที เดี๋ยวฉันไปรอที่หน้าฟรอนต์ ส่วนเธอจะดื่มอะไรก็สั่งเอา อ้ะ ใช้บัตรนี่” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นบัตรเครดิตให้กับเลขาฯ ฝึกงาน

หญิงสาวเดินเข้าไปในร้านกาแฟของโรงแรมที่ตบแต่งอย่างเรียบหรู ผู้คนที่เข้ามาใช้บริการที่นี่มีทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ เพราะที่นี่อยู่ใจกลางกรุงฯ และคงไม่ต้องถามถึงค่าเข้าใช้บริการ มันคงจะสูงพอตัว

“เอาอเมริกาโน่ไม่หวานสองแก้วค่ะ” เขมมิกาสั่งกาแฟชายหนุ่มอย่างรู้ใจ และไม่ลืมที่จะสั่งให้ตนเอง

“อเมริกาโน่สองแก้วได้แล้วค่ะ”

เขมมิกาเดินไปรับแก้วกาแฟจากพนักงาน ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินออกจากร้าน ทันใดนั้น ชายหนุ่มที่กำลังจะเดินเข้ามาก็พุ่งชนที่เธออย่างแรง!

“ขอโทษค่ะ!” เขมมิการ้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าแก้วกาแฟที่เธอถือตอนนี้ได้เทใส่เสื้อผ้าของชายหนุ่มตรงหน้า จนเสื้อสีขาวกลายเป็นเสื้อที่เปื้อนไปด้วยคราบกาแฟ

“อา…ไม่เป็นครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ ผมทะเล่อทะล่าไม่ดูทางเอง” ชายหนุ่มร่างสูงพูดอย่างรู้สึกผิดเช่นกัน เพราะเขารีบเสียจนไม่ดูทางจนเผลอชนเด็กสาวเข้า

“คุณปริญเป็นอะไรไหมครับ”

ไม่นานก็มีพนักงานเดินเข้ามาหา ‘ปริญ’ ด้วยทีทางตกใจจนเขมมิการู้สึกเกร็งไปหมด

“ดะ เดี๋ยวดิฉันเช็ดให้ค่ะ” เมื่อได้สติ หญิงสาวก็รีบหยิบทิชชู่มาเช็ดที่เสื้อให้กับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิดทันที

“ไม่เป็นไรครับ”

ปริญมองภาพนักศึกษาตรงหน้าด้วยความเอ็นดู ทั้งที่เขาเป็นคนชนเธอแท้ๆ แต่เธอกลับทำท่าทีสำนักนึกผิด เมื่อเห็นว่า หญิงสาวไม่ยอมหยุดเช็ดง่ายๆ เขาจึงจับที่มือเล็กไว้เพื่อให้เธอหยุดเช็ดเสื้อให้เขา

“เอ่อ คือว่า...ดิฉัน...”

“ผมบอกว่าไม่เป็นไรไงครับ ผมเป็นคนชนคุณต่างหาก ผมต้องรู้สึกผิดสิ”

ปริญส่งยิ้มให้ผู้หญิงตรงหน้า ยิ่งได้จ้องหน้าเธอชัดๆ เขาก็รับรู้ได้ว่าสาวน้อยวัยใสคนนี้มีใบหน้างดงามโดยที่ไม่ต้องพึ่งเครื่องสำอางใดๆ