14

“ผมคิดว่าเงื่อนไขที่ให้ทางโรงพยาบาลเราเข้าใช้บริการ Hall ห้าครั้งต่อปีเทียบกับการลดค่ารักษาบริการของพนักงานที่โรงแรมกว่าสองร้อยคน มันอาจจะไม่คุ้มค่าเท่าไหร่ เพราะเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าปีปีหนึ่งจะมีพนักงานของคุณเข้าใช้บริการมากน้อยแค่ไหน” ธามไทพูดออกไปตรงๆ ใช่ว่าเขาไม่สนใจโรงแรมของปริญ แต่ก็ไม่อยากให้ฝ่ายของตนเองเสียเปรียบมากขนาดนั้น

“ครับ ถ้าอย่างนั้น คุณหมออยากให้ทางเราบริการอะไรเพิ่มเติมลองแจ้งมาได้นะครับ” ปริญพูดพร้อมกับเหลือบมองไปยังเขมมิกาที่เอาแต่จดข้อความการสนทนาของพวกเขาลงสมุดบันทึก

“ผมกำลังคิดว่าอาจจะเพิ่มสิทธิพิเศษเป็นการเข้าพักในห้องสูทของทางโรงแรมในวันที่มีจัดสัมมนาหรืองานเลี้ยง อาจจะเป็นไว้สำหรับผู้บริหารน่าจะเป็นทางเลือกที่ดี คุณปริญมีความเห็นว่าไงครับ” ธามไทยังคงให้เกียรติและถามออกไป หากอีกฝ่ายไม่ยอมทำตามข้อตกลง เขาก็ยินดีที่จะรับฟังข้อเสนออื่นๆ ต่อ

“ได้เลยครับไม่มีปัญหา ผมสามารถให้ห้องสูทของคุณหมอได้สิบห้องต่อครั้งที่คุณหมอมาจัดงานที่โรงแรมของผม” CEO หนุ่มตอบอย่างไม่คิดมาก เพราะไม่อยากให้โรงพยาบาลนี้หลุดมือไปสักเท่าไร

“งั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ ผมยินดีเข้าร่วมทำข้อเสนอแลกเปลี่ยนบริการกับทางโรงแรมเดอะริเวอร์” ธามไทยิ้มออกมาเบาๆ พลางคิดคำนวณผลได้ผลเสีย ความคุ้มค่าในด้านต่างๆ เช่น คุณภาพในการให้บริการของทั้งสองฝ่าย ต้นทุนในการแลกเปลี่ยนและสิ่งที่ได้รับกลับมา ซึ่งได้คำตอบที่ฝ่ายตนเองพอรับได้

“ยินดีเช่นกันครับ” ปริญลุกขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อจับมือร่วมธุรกิจกับหมอธามไท เขาเผยยิ้มกว้างออกมาอย่างปลอดโปร่งเช่นกันเมื่อนึกถึงความคุ้มต่าในการแลกเปลี่ยนครั้งนี้

“ถ้ายังไง ประเดิมแรกคงเป็นงานปาร์ตี้ประจำปีของโรงพยาบาลนะครับ” ธามไทเอื้อมมือไปจับมือกับปริญด้วยความยินดีเช่นกัน ก่อนจะแอบเห็นสายตาที่ผู้บริหารหนุ่มมองไปยังเขมมิกา

“ได้เลยครับ เห็นทีงานเลี้ยงนี้ ผมจะขอเข้าร่วมด้วยได้ไหมครับ” ปริญเอ่ยถามอย่างหยั่งเชิง จริงๆ เขาไม่ใช่คนที่ชอบไปงานเลี้ยงสังสรรค์สักเท่าไหร่ แต่สำหรับงานนี้ ชายหนุ่มแค่ต้องการเจอกับเขมมิกาก็เท่านั้น

“ได้สิครับ” คุณหมอหนุ่มตอบรับอย่างเป็นมารยาทที่ดี แม้จะรู้ดีว่าจุดประสงค์ของอีกฝ่ายคืออะไร

“หวังว่าจะได้เจอคุณเค้กที่งานนะครับ นี่นามบัตรของผมครับ” ปริญหยิบนามบัตรของตนเองออกมาแล้วให้กับหญิงสาวทันที

“เอ่อ ค่ะ” เขมมิการับมาด้วยความเกรงใจ พร้อมกับหันไปมองหน้าคนตัวสูงด้วยกลัวว่าเขาจะโกรธ

“เค้กเป็นเลขาฯ ผม ยังไงก็คงต้องตามผมไปทุกที่อยู่แล้วครับ” ธามไทพูดด้วยความรู้สึกไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ที่ปริญเสียมารยาทออกลายเข้าหานักศึกษาฝึกงานของเขาอย่างไม่เกรงใจกัน

“อิจฉาคุณหมอนะครับที่มีนักศึกษาฝึกงานตั้งใจทำงานขนาดนี้ เมื่อกี้ ผมเห็นคุณเค้กตั้งอกตั้งใจจดข้อมูลอย่างเดียวเลย” ผู้บริหารโรงแรมหนุ่มหล่อเอ่ยชมจากใจจริง

“ครับ ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ” ธามไทรีบพูดตัดบททันทีเพราะไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้นาน

“อย่าเพิ่งรีบไปสิครับ ให้ผมได้มีโอกาสเลี้ยงอาหารคุณสองคนก่อนนะครับ” ปริญรีบแย้งทันที เพราะเขาสั่งให้เชฟเตรียมอาหารเพื่อต้อนรับหมอธามไทเอาไว้แล้ว

“งั้นก็ได้ครับ” คุณหมอหนุ่มไม่ได้อยากทานอาหารอะไรสักนิด แต่ก็รู้ดีว่ามันเป็นมารยาททางสังคม หากเขาปฏิเสธก็คงจะดูไม่ดี

“ถ้างั้น เราไปกันเลยนะครับ คุณเค้กด้วยนะครับ” ปริญพูดก่อนจะเดินนำทั้งคู่ออกจากห้องทำงานตนเอง

ปริญนำทางหมอธามไทและเขมมิกามายังห้องอาหารสุดหรูที่มีอาหารเตรียมไว้ให้เรียบร้อย เขาตั้งใจจะเลี้ยงหมอธามไทเพื่อเป็นการสานสัมพันธ์อันดี แต่ไม่อยากจะคิดว่ามื้อนี้จะมีหญิงสาวที่ถูกตาต้องใจมาร่วมวงด้วย ถือเป็นความโชคดีที่เขมมิกาเป็นนักศึกษาฝึกงานของหมอหนุ่ม

“เชิญทานได้เต็มที่เลยนะครับ เชฟที่นี่มีชื่อมาก รับรองว่าอร่อยทุกเมนู” ปริญพูดพร้อมกับตักอาหารให้กับเขมมิกา

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวตอบรับพร้อมกับตักอาหารที่ฝ่ายเจ้าภาพตักเข้าปากทานอย่างเอร็ดอร่อย

“เป็นไงครับ รสชาติใช้ได้ไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของสาวที่หมายตาดูมีความสุขและดูสดใส ไม่เกร็งเหมือนเมื่อสักครู่นี้

“อร่อยมากเลยค่ะคุณปริญ” เขมมิกาไม่สามารถปกปิดความรู้สึกได้จึงตักอาหารทานด้วยความเอร็ดอร่อย โดยที่ลืมไปว่าธามไทกำลังจับจ้องพฤติกรรมของเธออยู่

“ค่อยๆ กิน อายคุณปริญบ้าง” หมอหนุ่มพูดขึ้นด้วยความรู้สึกไม่พอใจ รู้ดีว่าเขมมิกาคงพอใจกับอาหารตรงหน้า แต่ท่าทีดี๊ด๊ามีความสุขเกินงามของเธอมันทำให้เขาหมั่นไส้

“ไม่เป็นไรเลยครับคุณหมอ ผมว่าน่ารักดีออก” ปริญพูดออกไปตามตรง จนเขมมิกาอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้

“หึ งั้นเหรอครับ”

ธามไทหันไปมองเขมมิกาที่นั่งอยู่ข้างกายเขา ‘น่ารัก’ อย่างนั้นหรือ ก็คงจะจริงสินะ ไม่อย่างนั้น หญิงสาวคงไม่มีหนุ่มๆ แวะเวียนมาขายขนมจีบหนักข้อขนาดนี้

“คุณหมอลองทานนี่ดูสิคะ เค้กว่าอร่อยมากเลย” สาวน้อยหน้าใสรีบพูดแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคนเป็นเจ้านายเริ่มจับจ้องที่เธอด้วยสายตาคาดโทษ

“หึ”

คุณหมอหนุ่มไม่พูดอะไรต่อจากนั้น ได้แต่ทานอาหารอย่างเงียบๆ ท่ามกลางสายตาของปริญที่เอาแต่มองเขมมิการาวกับเสือที่จ้องจะตะครุบเหยื่อ!

“ถ้ายังไง ผมจะรีบให้เลขาฯ ร่างสัญญากลับไปนะครับ” ปริญพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มหลังจากที่ทั้งสามคนร่วมทานอาหารด้วยกันเสร็จ

“ครับ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ด้วยนะครับ” ธามไทเอ่ยอย่างมีมารยาท แม้ใจจริงจะอยากรีบออกจากโรงแรมนี้เต็มที

“คุณเค้กชอบอาหารของที่นี่ไหมครับ” ปริญไม่ลืมที่จะหันไปถามหญิงสาวข้างกายคู่เจรจา

“ชอบค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณปริญ” เขมมิกายิ้มตอบรับชายหนุ่ม

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” คนตัวสูงรีบพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าปริญยังคงมองไปยังเขมมิกาไม่เลิก

“ครับ ผมยินดีมากที่ได้ร่วมงานกับคุณหมอนะครับ” ปริญล่ำลาธามไทพลางยื่นมือไปจับมืออีกฝ่าย ซึ่งคุณหมอหนุ่มก็กระชับมือตอบรับพร้อมรอยยิ้มมีไมตรี

“เช่นกันครับ”

ทว่า หลังปล่อยมือจากธามไทพร้อมรอยยิ้มมิตรภาพแล้ว ปริญกลับมองไปที่เขมมิกาด้วยสายตาสื่อความหมาย นั่นทำให้คุณหมอหนุ่มหน้าตึงขึ้นมาอีกนิดโดยไม่รู้ตัว ร่างสูงจึงหันขวับเดินไปทางที่รถตนเองจอดอยู่เพื่อเลี่ยงบรรยากาศเลี่ยนๆ ของคนทั้งคู่ ราวกับว่าหมดธุระที่ต้องทำแล้วกระนั้น

“ไว้เจอกันอีกนะครับคุณเค้ก”

“สวัสดีค่ะคุณปริญ”

เขมมิกายิ้มเจื่อนๆ ตอบรับชายหนุ่มอย่างเป็นมารยาท ก่อนยกมือไหว้ลาอีกฝ่าย แล้วรีบเดินตามธามไทออกไปทันที เพราะรับรู้ได้ว่าเจ้านายหนุ่มกำลังไม่พอใจอย่างมาก และเธอน่าจะต้องโดนเขาดุอีกเป็นแน่!