8

ธามไทจับแขนเขมมิกาเดินมาได้สักพัก ก่อนที่จะเริ่มรู้ตัวว่าตอนนี้ตนเองแตะต้องนักศึกษาสาวนานเกินควร จึงรีบปล่อยแขนเธอราวกับว่าเป็นเหล็กร้อนต้องห้าม หญิงสาวมองการกระทำนั้นด้วยความงุนงงก่อนที่จะอมยิ้มออกมา

“หมอธามจะพาเค้กไปไหนเหรอคะ” เขมมิกาเอ่ยถามอย่างมาอารมณ์ดีเมื่อชายหนุ่มเดินนำทางเธอมาถึงลานจอดรถของรถยนต์คันหรูที่ถูกกันพื้นที่ไว้พิเศษในฐานะผู้บริหารของโรงพยาบาล

“เลิกพูดมาก แล้วก็ขึ้นรถได้แล้ว”

ธามไทถอดเสื้อกาวน์ของจากตัวก่อนจะเข้าไปนั่งที่คนขับทันที ใจจริงไม่ได้อยากให้เขมมิกานั่งรถออกไปด้วย แต่เกรงว่าหากทิ้งให้สาวน้อยกลับเองหรือทิ้งให้อยู่โรงพยาบาลแล้วบังเอิญเจอศศิเข้า เขาจะกลายเป็นคนขี้โกหก แม้ความจริงจะเป็นอย่างนั้นก็ตาม

“โห รถหมอธามหอมมากเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะว่า รถผู้ชายจะดูมีระเบียบแล้วก็สะอาดแบบนี้” เธอเอ่ยชมจากใจจริง ก่อนจะมองไปรอบรถของธามไทอย่างถือวิสาสะ

“ไม่เคยมีคนสอนเรื่องมารยาทหรือไง” หมอหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ก่อนสตาร์ตรถออกไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้นั่งหน้าเจื่อนหลังจากถูกเขาต่อว่าออกไปตรงๆ

“แหม ดุจังเลยนะคะ นี่เค้กชมหมอแท้ๆ” ถึงอย่างนั้น เขมมิกาก็ได้แต่บ่นอุบอิบเพียงลำพังเพราะรู้ดีว่าหมอหนุ่มอาจจะรำคาญตนเอง แต่ทำไงได้ ในเมื่อเขาเป็นคนลากเธอมาอยู่บนรถด้วยเอง เธอไม่ได้อยากมานี่นา

“ฉันไม่ได้ขอ” ธามไทตอบอย่างไม่ใส่ใจ ในขณะที่สายตาก็จับจ้องอยู่ที่ถนน พลางคิดเรื่องศศิ เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะต้องหนีอะไรแบบนี้ไปตลอดชีวิต เห็นทีคงต้องพูดเรื่องนี้ให้จบไวๆ เสียแล้ว

“ว่าแต่ทำไมหมอต้องหนีคุณศศิด้วยหรอคะ” คนตกกะไดพลอยโจนไม่อาจทนอยู่กับความสงสัยของตัวเองได้ เธอไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเพราะอะไรธามไทถึงมีท่าทีไม่สนใจสาวสวยอย่างศศิ แม้ลึกๆ จะดีใจที่เห็นธามไทไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลยก็ตาม

“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างเธอไม่จำเป็นต้องรู้” ตอบก่อนจะหันไปมองหน้าแม่สาวน้อยด้วยสายดุ

“เค้กโตแล้วนะคะ” หญิงสาวเถียงกลับแทบจะทันที

“ถ้าโตแล้วก็ควรจะรู้ว่าเรื่องไหนควรถามหรือไม่ควรถาม และที่สำคัญ เธอควรจะหัดมีมารยาทบ้าง เพราะฉันเกลียดเด็กไม่รู้จักกาลเทศะ” ธามไทยังคงต่อว่านักศึกษาฝึกงานในการดูแลของตนอย่างไม่ลดละ ปกติเขาไม่ใช่คนชอบพูดอะไรซ้ำๆ แต่กับเขมมิกา ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้ยั่วประสาทจนอดต่อล้อล้อเถียงด้วยไม่ได้

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ว่าแต่…”

“เค้ก!”

ธามไทดุเสียงดังลั่นรถ เมื่อเห็นว่าเขมมิกายังคงจะอ้าปากเอ่ยถามต่อ เขาคิดไม่ออกเลยว่าระยะเวลาอีกสองเดือนที่สาวน้อยช่างจ้อคนนี้เป็นเด็กฝึกงานที่โรงพยาบาล ตนเองจะต้องปวดหัวขนาดไหน

“อย่าเพิ่งดุสิคะ เค้กแค่จะถามว่านี่เรากำลังจะไปไหนกัน เค้กว่าเรื่องนี้เค้กมีสิทธิ์ที่จะรู้นะคะ”

เขมมิกาพูดด้วยน้ำเสียงสดใส แม้จะเสียใจกับคำพูดของชายหนุ่มแต่ก็ไม่อยากเก็บมาใส่ใจอะไร ธามไทเป็นเหมือนเทพบุตร และเป็นชายหนุ่มที่เธอชื่นชมในทุกด้านเสมอ

คนถูกถามนิ่งไปครู่หนึ่งอย่างใช้ความคิด ความจริงแล้วตอนที่ออกมา เขาโกหกศศิว่ามีงานแต่พอออกมาจริงๆ ตอนนี้จึงได้แต่ขับรถอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง และยังมีเด็กสาวพ่วงติดมาด้วยอีก

“บ้านเธออยู่ไหน” เอ่ยถามพร้อมกับหันไปมองคนร่วมทาง

“จะไปส่งเค้กเหรอคะ” เด็กสาวเอ่ยถามพร้อมกับทำตาโต เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะใจดีถึงขั้นไปส่งเธอที่บ้าน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่อยากกลับเพราะเธออยากใช้เวลาอยู่กับหมอหนุ่มให้มากกว่านี้

“ใช่” ชายหนุ่มตอบเพียงประโยคสั้นๆ แต่ชัดเจน

“แต่นี่ยังไม่หมดเวลางานเลยนะคะ หมอธามจะไปไหนพาเค้กไปด้วยก็ได้ค่ะ” เขมมิกาพูดอย่างเนียนๆ จริงๆ เธอไม่ได้ห่วงเรื่องงานอะไรทั้งนั้น แค่อยากไปไหนกับเขามากกว่า

“วันนี้ ฉันอนุญาตให้เธอเลิกงานก่อนเวลา บอกมา ฉันจะได้ไปส่ง” พูดก่อนจะชะลอรถเบาๆ เพื่อให้หญิงสาวได้บอกพิกัดเขา “จะได้รีบลงๆ รถฉันไป รำคาญ”

“คุณหมอ!” เขมมิกาอ้าปากค้าง ถูกเขาไล่ออกมาแบบนี้เธอเลยอดไม่ได้จะยั่วอารมณ์หมอใจร้าย

“แต่ว่าตอนนี้ เค้กหิวข้าวนี่คะ ยังไม่ได้ทานข้าวเลยหมอเองก็ยังไม่ได้ทานนี่คะ” สาวน้อยพูดพร้อมกับทำเสียงเศร้า แววตาละห้อยน่าสงสาร

“แล้วยังไง เธอก็กลับไปหาอะไรกินที่บ้านสิ แล้วก็ไม่ต้องห่วงฉัน เพราะฉันจะกินตอนไหนก็ได้”

ธามไทเริ่มรำคาญคนข้างกาย ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับเขา ชีวิตที่ผ่านผู้หญิงมามาก และทุกคนที่ทำงานใกล้ตนเองมักจะมีพฤติกรรมคล้ายกับเขมมิกา แต่ต่างกันที่หญิงสาวคนอื่นๆ มักจะพยายามเสนอตัวให้เขาได้เชยชมในขณะที่สาวน้อยคนนี้ยังคงไว้ตัว หรือนี่อาจจะยังเป็นแค่ช่วงเวลาแรกๆ ก็เป็นได้

“แต่หมอเป็นคนลากเค้กออกมา หมอไม่คิดว่าจะรับผิดชอบที่ทำให้เค้กต้องอดกินข้าวหน่อยเหรอคะ”

“นี่เธอ! จะมาเรียกร้องอะไร”

“อ้อ เค้กลืมไปค่ะ ว่าเค้กเป็นแค่เด็กฝึกงาน ส่วนหมอเป็นถึงคุณหมอธามไท แล้วก็ผู้บริหารโรงพยาบาลอีก คงไม่ได้ใส่ใจเด็กฝึกงานอย่างเค้ก” เขมมิกาพูดเสียงเศร้า จงใจพูดสะกิดต่อมร้อนตัวของชายหนุ่ม และมั่นใจว่าเขาจะต้องดิ้นพล่านกับคำประชดของเธออย่างแน่นอน

“ข้อแรกนะ ใช่ ฉันเป็นหมอ และก็เป็นผู้บริหารโรงพยาบาล ข้อสอง ใช่ ฉันไม่ใส่ใจเด็กฝึกงานอย่างเธอ แต่ได้! ถ้าอยากจะกินข้าวมากนัก ฉันจะพาไป แล้วเธอก็ช่วยหุบปากตลอดทางด้วย ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว แล้วไล่เธอลงจากรถ”

หมอหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟัน ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยเจอเด็กที่ไหนกวนประสาท น่ารำคาญ ได้เท่านี้มาก่อน ชายหนุ่มเร่งเครื่องรถแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะต้องการพาเด็กสาวไปกินข้าวเสียให้จบเรื่องจบราว เขาจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ

เขมมิกาลอบยิ้มอยู่ตามลำพัง ถึงจะโดนชายหนุ่มด่าอย่างเจ็บแสบ แต่อย่างน้อย เขาก็ยอมพาเธอไปทานข้าว ต่อให้คนตัวสูงทำท่าทีรังเกียจเธอแค่ไหน แต่ก็เชื่อว่าความใกล้ชิดจะทำให้ชายหนุ่มใจอ่อนกับเธอเข้าสักวัน แม้จะหวังลมๆ แร้งๆ ก็เถอะนะ และเมื่อวันนั้นมาถึง หญิงสาวจะยอมบอกความจริงเรื่องความทรงจำทั้งหมดที่เธอมีต่อเขา