9

ธามไทพาเขมมิกามาทานอาหารที่ร้านประจำของเขา ซึ่งร้านนี้อยู่ใกล้กับโรงพยาบาลศัลยกรรมของเวทัส เขาตั้งใจว่า หากไปส่งเขมมิกาแล้วคงจะกลับมาหาเพื่อนเพื่อพูดคุยระบายเรื่องศศิต่อ

“โห ร้านสวยมากเลยค่ะ”

เขมมิกามองบรรยากาศภายในร้านอย่างตกตะลึง จริงๆ ก็เคยเห็นร้านอาหารที่ตบแต่งได้สวยงามแบบนี้ผ่านละครทีวีอยู่หลายครั้ง แต่ลำพังเด็กอย่างเธอคงไม่มีปัญญาเข้ามาทานแน่นอน เพราะเงินที่มีทุกวันนี้ก็ใกล้ที่จะหมดเต็มที โชคดีที่โรงพยาบาลจ่ายค่าจ้างให้ แม้จะอยู่ในฐานะเด็กฝึกงานก็ตาม

“มีอะไรที่เธอจะไม่ทำท่าตะลึงแบบนั้นบ้าง ตื่นเต้นทุกอย่างในชีวิตมั้ง” ธามไทนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามเด็กสาว ตอนนี้ เขาแอบอดคิดไม่ได้ว่าตนเองเหมือนโคแก่ที่พาหญ้าอ่อนมาหลอก ‘กิน’

“ก็มันสวยจริงๆ นี่คะ เค้กไม่ได้รวยเหมือนหมอนี่ที่จะได้เข้าร้านอาหารหรูๆแบบนี้จนชิน” หญิงสาววัยใสพูดยิ้มๆ ออกไปอย่างที่ตัวเองรู้สึก

“นี่คงเป็นเหตุผลที่เธอตื๊อฉันให้พามากินข้าวสินะ” ธามไทเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน สำหรับหมอหนุ่ม ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด เข้ามาเพราะอยากสบาย อยากมีของหรูๆ ใช้ และอยากได้เงินจากเขาทั้งนั้น

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ เค้กแค่อยากอยู่กับหมอธาม หมอจะพาเค้กไปกินข้าวข้างทาง เค้กก็ไปค่ะ” คนตัวเล็กรีบพูดปฏิเสธอย่างรวดเร็ว จริงอยู่ว่าเธอตื่นตาตื่นใจที่ได้เข้าร้านหรูแบบนี้ แต่ใช่ว่าจะเห็นมันสำคัญไปกว่าการได้อยู่ใกล้ชิดกับชายหนุ่ม อีกอย่าง เธอไม่ใช่พวกชอบคนที่ภายนอกอยู่แล้ว เหตุที่หลงรักหมอธามไท มันมาจากความเป็นคนจิตใจดีของเขาล้วนๆ

“อยากอยู่กับฉัน?” หมอหนุ่มเลิกคิ้วถาม ในที่สุดเขมมิกาก็เผลอหลุดปากยอมรับออกมาตรงๆ ว่าเธอแค่อยากอยู่กับเขา แม้มันจะไม่ได้เกินความคาดหมายของธามไทนัก แต่ก็อดสะใจไม่ได้ที่สุดท้าย เด็กสาวก็หลุดปากพูดความจริงออกมาเอง

“เอ่อ ค่ะ ก็หมอธามกำลังจะเป็นหัวหน้าเค้กอีกตั้งสองเดือน เค้กก็อยากรู้จักหมอให้มากขึ้น เผื่อว่าฝึกงานเสร็จ หมอจะใจดีจ้างเค้กทำงานต่อเลย” เขมมิกาแก้ตัวอย่างคนหัวไว

“หึ”

ธามไทไม่สนใจกับคำแก้ตัวของเด็กสาว หันไปสั่งอาหารด้วยความเคยชินเพราะมาที่ร้านนี้บ่อย จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะรู้ว่าอาหารอะไรอร่อย

“หมอธามคงมาที่นี่บ่อยสินะคะ ดูคล่องเชียว” เขมมิกาเอ่ยถามต่อหลังจากที่เห็นว่าชายหนุ่มสั่งอาหารให้เสร็จเรียบร้อย ทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาเธอตลอด

“อืม”

ชายหนุ่มตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็กงานและไม่สนใจเด็กสาวที่นั่งตรงข้ามอีกเลย

“เอ่อ หมอคะ” เขมมิกาไม่ปล่อยในบรรยากาศเงียบอยู่นาน จึงกลั้นใจและเรียกหมอธามไทจนเขาตวัดสายตาดุมองเธออีกครั้ง

“นี่เธอจะอยู่เงียบๆ สักห้านาทีไม่ได้เลยใช่ไหม” ธามไทมองหน้าแม่สาวน้อยตัววุ่นด้วยสายตาตำหนิ แม้เขาจะหยิบมือถือขึ้นมาไถเล่นอย่างไม่มีอะไรทำก็ตาม แต่ใช่ว่าจะอยากคุยกับเขมมิกา

“ขอโทษค่ะ แต่เค้กมีเรื่องสงสัยอยากจะถามหมอนิดหน่อยค่ะ” เธอพูดด้วยความรู้สึกสำนึกผิด แต่ก็คิดว่าเรื่องนี้ควรจะถามเอาไว้และเป็นสิ่งที่ตนเองควรรู้อย่างยิ่ง

“รีบถามมา”

ธามไทวางโทรศัพท์มือถือลงพร้อมกับจับจ้องดวงหน้าหวานไร้เครื่องสำอางของเขมมิกา จะว่าไป เธอก็เป็นเด็กหน้าตาดีคนหนึ่งจึงไม่แปลกที่หนุ่มน้อยใหญ่ที่โรงพยาบาลจะหมายปอง แต่แน่นอนว่าไม่ใช่คนอย่างเขา เพราะเขาไม่นิยม ‘กินเด็ก’

“คุณศศินี่เป็นใครเหรอคะ อย่าเพิ่งต่อว่าเค้กนะคะ เค้กแค่คิดว่า เรื่องนี้ เค้กควรรู้ไว้ การที่คุณศศิเข้ามาในห้องของหมอได้ขนาดนั้นก็แปลว่า เธอก็ต้องมีอำนาจในโรงพยาบาลมากพอ เค้กก็ควรที่จะรู้ไว้เพื่อจะได้ทำตัวถูกไม่ใช่เหรอคะ” เขมมิการีบพูดทันที เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มทำท่าจะอ้าปากต่อว่าเธอ

“ศิเป็นลูกสาวของคุณสุนทร หุ้นส่วนโรงพยาบาล เวลาเจอ เธอก็ไหว้แค่นั้นละ ศิไม่ค่อยได้มาที่นี่หรอก” เมื่อเห็นว่าเหตุผลของเขมมิกาฟังดูไม่ไร้สาระ เขาจึงตอบเธอออกไป

“อย่างนี้นี่เอง คุณหมอกับคุณศศิก็คงจะเป็นคนรักกันสินะคะ” เขมมิกาค่อยๆ ถามออกไป พร้อมมองคนตรงข้ามอย่างพินิจพิเคราะห์

“ไม่ใช่ ฉันไม่มีแฟน แล้วก็ไม่ต้องถามอะไรอีก” หมอหนุ่มรีบตอบพร้อมกับตัดรำคาญทันที ใช่ว่าเขาจะแคร์เขมมิกา แต่ที่รีบปฏิเสธเพราะไม่อยากให้ใครๆ เข้าใจว่าตนเองกับศศิเป็นคนรัก

“ไม่ถามแล้วก็ได้ค่ะ อุ๊ย! อาหารมาแล้ว”

เขมมิกาหันไปมองอาหารที่ตอนนี้พนักงานเริ่มทยอยเสิร์ฟทีละอย่างสองอย่างจจนครบเต็มโต๊ะ

“โห นี่หมอแน่ใจนะคะว่าสั่งมาทานกันแค่สองคน” เอ่ยถามยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าธามไทสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะราวกับมากินกันห้าคน

“กินไม่หมดก็ช่างมัน ฉันมีเงินจ่าย” ธามไทตักอาหารเข้าปากอย่างไม่สนใจอะไรอีก เขาเป็นคนไม่คิดมากกับเรื่องของกิน และก็มักจะยอมทุ่มเทเงินให้กับของกินเสมอ เพราะเชื่อว่าเป็นความสุขอย่างหนึ่งของมนุษย์

“หืม? อร่อยมากเลยค่ะ” แม่สาวน้อยพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นหลังจากที่ได้ทานขาหมูเยอรมันเข้าไป เธอไม่เคยทานอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน

“ถ้าชอบก็กินเยอะๆ”

เขาเห็นท่าทางกินอย่างอร่อยของเธอ ธามไทอดเอ็นดูในความเป็นธรรมชาติของเด็กสาวไม่ได้ เขาไม่เคยสอบถามเรื่องส่วนตัวของเขมมิกา แต่จากท่าทีตื่นเต้นของเธอจึงทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายคงลำบากไม่น้อย

“นี่ก็อร่อย นั่นก็น่ากิน หมออย่าว่าเค้กนะคะ ถ้าเค้กจะกินเยอะไปหน่อย ก็มันอร่อยจริงๆ นี่คะ”

หญิงสาวพูดด้วยความเขินอาย จริงๆ ทานข้าวครั้งแรกกับคนที่ตัวเองแอบชอบมาตลอดหลายปี เธอควรที่จะสำรวม แต่อาหารตรงหน้าไม่สามารถทำให้สำรวมได้เลย เพราะมันช่างน่ากิน และคนที่หลงรักการกินอย่างเขมมิกามีหรือจะปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป

“ฉันจะว่าทำไม กินให้หมดก็แล้วกัน จะได้ไม่เสียของ แต่ถ้าเธอน้ำหนักขึ้นอย่ามาโทษฉันละกัน” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับทานอาหารอย่างเงียบๆ จนอิ่ม แอบลอบมองความสดใสตรงหน้าเป็นบางครั้ง

จนเขาอิ่ม เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองอีกที หมอหนุ่มก็อดยิ้มตามไม่ได้ เด็กสาวดูมีความสุขที่ได้กินของอร่อยเสียจนคนอย่างเขาไม่อยากจะเชื่อ เพราะสำหรับธามไท การทานอาหารพวกนี้ถือเป็นเรื่องปกติในชีวิต แต่สำหรับเขมมิกาคงเป็นเรื่องพิเศษอย่างหนึ่ง

“เค้กอิ่มแล้วค่ะ” เขมมิกาพูดพร้อมกับดื่มน้ำ เมื่อเงยหน้าไปมองชายหนุ่มก็พบว่าเขาจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว นั่นยิ่งทำให้เธอเขินอายเข้าไปใหญ่ที่เผลอทำตัวตะกละตะกลามให้เขาเห็น