บทที่สามสิบเก้า

คนในจวนของนายท่านฟางอี้หลุนได้เริ่มเดินทางออกจากจวนไปทีละกลุ่ม ตัวท่านเดินทางไปกับหลานรักทั้งสองคนปล่อยให้บุตรเขยไปกับบุตรสาวที่นั่งทำหน้าเหมือนหมาโดนเจ้าของทิ้งที่โดนพระชายาไม่สนใจ

ทำอะไรเอาไว้เยอะก็รับกรรมกันไปละกันท่านไม่ยุ่งกับเรื่องของสามีภรรยาเพราะได้สั่งสอนทั้งสองคนไปแล้วจะคืนดีหรือไม่คืนท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะถึงอย่างไรเด็กสองคนก็รับรู้แล้วบิดาคือใคร เดี๋ยวพอโตขึ้นมาพวกเขาจะเข้าใจในเหตุผลของผู้ใหญ่ที่บิดามารดาแยกกันอยู่ดี ที่หลานทั้งสองคนนั้นถูกบุตรสาววเลี้ยงมาด้วยความรักและรู้ความ ไม่เคยงอแงถึงบิดาพอบอกว่าเสียชีวิตไปแล้วเด็กทั้งสองคนก็เข้าใจเพราะไม่คิดว่าตัวเองขาดอะไรมาก

แต่พอรู้ว่าบิดายังไม่เสียชีวิตเด็กสองคนก็เข้าหาบิดาเหมือนเด็กคนอื่นในจวนและให้ความรักกับบิดาที่ห่างกันไปนานเพราะว่าพวกเขาไม่รู้สาเหตุของพ่อแม่ที่ไม่เต็มใจแต่งกัน มารดาก็ไม่เคยสอนให้ลูกเกลียดชังบิดาเพราะนางก็ไม่คิดว่าพระสวามีจะตามมาถึงเมืองจี่เป่ย

แต่พอมาเห็นหน้าลูกน้อยท่านอ๋องก็ทุ่มเททั้งชีวิตเพื่ออยากจะให้ตัวเองมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนคนอื่นๆและลึกๆ แม่ทัพคิดว่าท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีนั้นหลงรักบุตรสาวของท่า