บทที่21

ณ หน้าลานจอดรถที่รับผู้โดยสารสนามบิน

คุณหญิงหทัยการณ์ผู้มีสถานะเป็นอดีตแม่สามีกำลังลากกระเป๋าเดินทางยืนรออดีตลูกสะใภ้กับหลานสาวตัวน้อย

พลอยพิชาเองก็สังเกตเห็นแต่ไกล พลางขับรถคันเก่าชิดขอบฟุตบาท ก่อนจะรีบลงมาช่วยยกกระเป๋าขึ้นรถ

“คุณแม่รอนานไหมคะ?” เสียงหวานเต็มไปด้วยความเกรงใจ

“ไม่จ้ะ แม่ก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน” ท่านตอบ พลางหันไปยิ้มและรับไหว้หลานสาวตัวจ้อยที่แสนจะรู้ความ

สองเท้าก้าวขึ้นรถญี่ปุ่นคันเก่าอย่างขัดใจเล็กน้อย ด้วยท่านเสนอซื้อรถคันใหม่ให้แต่อดีตลูกสะใภ้กับไม่ยอมรับ อีกทั้งยังบอกให้ท่านเก็บเป็นเงินไว้ให้หลานดีกว่า

เด็กน้อยเอ่ยปากออดอ้อนขึ้นทันทีเมื่อเห็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียว

“ย่าย่า..น้องแววคิดถึง”

“ย่าย่าก็คิดถึงน้องแววเหมือนกันค่ะ รอบนี้ย่าย่าซื้อของเล่นมาฝากหนูด้วยนะ” ท่านพูดอย่างเอ็นดู

ก่อนจะหันไปถามแม่ของหลานว่า

“แล้ววันนี้น้องแววไปทดสอบโรงเรียนอนุบาลเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ดีค่ะ คุณครูบอกว่าน้องแววพัฒนาการดี ช่วยเหลือตนเองได้” พลอยพิชายกยิ้ม ตอบอย่างภูมิใจ

“พลอย”

“คะ?”

“พลอยจะให้ลูกย้ายไปเรียนโรงเรียนอินเตอร์ก็ได้นะ เดี๋ยวแม่ออกเงินให้เอง” ท่านยังคงเสนอด้วยรู้สึกผิดแทนลูกชาย