บทที่ 3 ไม่เคยพอ 1

บทที่ 3

ไม่เคยพอ

เย่เจียวหั่วพลันผละกายออกจากมือเล็ก แล้วจับแก่นกายของตนถูไถที่ร่องหวานที่บัดนี้มีน้ำหวานไหลเยิ้มออกมา เขาไม่ได้เร่งรีบเพราะรู้ดีว่าครั้งแรกของสตรีจะเจ็บมาก เขาจึงต้องเตรียมความพร้อมให้กับนาง

ปลายหัวหยักถูไถที่ปากทางคับแคบ เพียงแค่หัวของมันแทรกดันไปที่ร่องรักอ่อนนุ่ม ร่างระหงพลันผวาด้วยความเจ็บปวด สะโพกมนขยับกายถอยหนี แต่มือหนากลับจับตรึงเอาไว้แน่น

“อื้อ...เจ็บ เจ็บมาก” น้ำตาสีใสพลันไหลรินจากหางตา

เย่เจียวหั่วเห็นเช่นนั้นก็อดจะสงสารนางไม่ได้ เขาเองก็ปวดหนึบจนจะระเบิด แต่เพราะไม่อยากกระทำตัวราวกับสัตว์ป่าจึงไม่ได้ดุนดันเข้าไป เพื่อลดอาการเกร็งจากคนใต้ร่าง

มือหนาจึงเอื้อมไปบีบเคล้นที่เต้าอวบ ทั้งยังก้มหน้าไปจูบซับที่กรอบใบหน้างามที่มีเม็ดเหงื่อผุดพรายออกมา ริมฝีปากหนาไล้จูบไปทั่วใบหน้า ตั้งแต่เปลือกตางาม จมูกโด่ง แก้มขาวเนียนใส ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่มที่เผยอออกมา

“ข้าจะทำเบา ๆ ฮูหยินเชื่อใจข้านะ” ใบหน้าคมกระซิบที่ใบหูเล็กพร้อมกับงับติ่งหูเล่นอย่างหยอกเย้า

เมื่อเห็นว่านางเริ่มปรับอารมณ์และเริ่มมัวเมาไปกับสัมผัสของเขา ร่างสูงจึงส่งแท่งหยกร้อนเข้าไปในโพรงอ่อนนุ่มกะทันหัน จนคนใต้ร่างร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด สายตาคมหวานมองคนบนร่างด้วยความขุ่นเคือง

อะไรคือบอกจะทำเบา ๆ กัน เมื่อครู่นี้กระแทกเข้ามาเต็มแรงมิใช่หรือไร

เย่เจียวหั่วอดจะหัวเราะไม่ได้ เมื่อเห็นใบหน้างามมองค้อนเขาเช่นนั้น “ฮูหยินโปรดอย่าเคือง เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปแตะขอบสวรรค์แล้ว”

เอ่ยจบร่างสูงก็ขยับสะโพกสอบเข้าหาโพรงอ่อนนุ่ม จากคราแรกเป็นจังหวะเนิบนาบแต่กระแทกกระทั้นโดนจุดเสียวกระสันของอีกฝ่าย จนเรียกเสียงครางหวานที่ดังขึ้นไม่ขาดสาย

ความรู้สึกคับแน่นจากช่วงท้องจึงทำให้ร่างระหงจิกเล็บไปที่บ่ากว้างของชายหนุ่ม สะโพกกลมกลึงกระดกขึ้นรับการกระแทกจากอีกฝ่าย

มุมปากสูงกระตุกยิ้มด้วยความพอใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนจังหวะเป็นรัวเร็ว ทั้งยังดุเดือดจนร่างระหงโยกคลอนไปมาตามจังหวะการนำของชายหนุ่ม สายตาคมมองเห็นหน้าอกอิ่มที่กระเพื่อมขึ้นลงไปมาจึงอดใจไม่ไหว ก้มหน้าลงไปคลอเคลียและดูดดึงผิวเนื้อขาวผ่องจนขึ้นรอยแดง

เย่เจียวหั่วเป็นผู้ชักนำหญิงสาวให้คล้อยตามไปกับเขา ไม่ว่าเขาจะเร่งจังหวะเป็นรัวเร็วหรือเนิบช้า หญิงสาวก็จะขยับสะโพกตามมาเสมอ นี่ยิ่งสร้างความสุขให้กับเขา ราวกับทั้งสองกำลังประลองกระบี่กัน โดยมีความสุขสมเป็นการเดิมพัน!!

ร่างทั้งสองกอดก่ายกันไปมา เรียวขายาวกอดก่ายสะโพกสอบที่กระแทกส่วนนั้นเข้าที่ร่องรักของนางอย่างไม่ออมแรง จากที่เจ็บปวดคราแรก ตอนนี้นางกลับพบความหฤหรรษ์ของการร่วมรัก ทั่วทั้งกายสาวเสียดเสียวทรมานแต่ก็มีความรู้สึกซาบซ่านเช่นกัน

ความรู้สึกแปลกใหม่นี้ ช่างทำให้นางกำลังรู้สึกสุขสมราวกับจะขาดใจตาย

“อ่าส์...ฮูหยิน ข้าใกล้แล้ว” ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นครางเสียงแหบพร่า กล้ามท้องหดตัวเกร็งแน่น เมื่อเขาใกล้จะเสร็จสม

“อ่า...ข้า ข้าก็จะเสร็จแล้ว...”

ห่าวเย่วเล่อเองก็คล้ายรู้สึกช่วงล่างของนางกระตุกเกร็งถี่ยิบ ร่างของนางกระตุกถี่ ๆ จนในที่สุดก็เสร็จสมไปพร้อมกับคนบนร่าง แท่งหยกร้อนฉีดพ่นน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปที่โพรงอ่อนนุ่มทุกหยาดหยด ร่างระหงเองก็รู้สึกถึงของเหลวอุ่นร้อนที่เข้ามาในร่างกายของนาง

เย่เจียวหั่วซบหน้าที่หน้าอกนุ่มนิ่มของหญิงสาว เสียงลมหายใจหอบเหนื่อยของทั้งคู่ดังประสานกันทั่วห้องหอ ตัวตนของชายหนุ่มยังคงฝังที่ร่องรักของหญิงสาว

“อื้อ...หนัก” เสียงหวานร้องประท้วงกับความอึดอัด

“หึ...” ร่างสูงหัวเราะพลางลุกขึ้นออกจากร่างที่หอมกรุ่น หยาดเหงื่อเกาะพราวทั่วร่างของทั้งสองจนเหนียวเหนอะหนะ

ห่าวเย่วเล่อพรูลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหอบ นางรีบหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมกาย แล้วนอนคว่ำหน้าในทันที บัดนี้ใบหน้าของนางเห่อร้อนกับความสุขที่ได้รับเป็นครั้งแรก

ทั้งที่นางเพียงนอนนิ่งและตอบรับสัมผัสของเขาเท่านั้น แต่ร่างกายตรงใจกายสาวกับเจ็บร้าวระบมราวกับร่างจะฉีกทึ้ง ความปวดหน่วงแล่นพล่านไปทั่วกลีบดอกไม้งาม แม้ไม่ได้ก้มหน้าไปดูก็รู้ว่าตอนนี้ดอกไม้งามของนางคงจะบวมช้ำน่าดู

เขาช่างรุนแรงนัก ร่างกายทั้งใหญ่โตถึงเพียงนี้ ยังโหมแรงกระหน่ำมาที่ร่องรักของนางไม่หยุดหย่อน...บุรุษผู้นี้ช่างร้อนแรงยิ่ง!

เย่เจียวหั่วรู้สึกสุขสมจนยากจะพรรณนาได้ เขาเองก็เป็นบุรุษวัยฉกรรจ์ที่อายุอานามก็ปาไป 25 ปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีฮูหยินข้างกาย หากต้องการปลดปล่อยอารมณ์กำหนัดก็แค่ไปที่หอโคมแดงอันขึ้นชื่อของเมืองเจียว

จ่ายเงินค่าตัวหญิงคณิกาแล้วสุขสมกับนางเพียงข้ามคืน จากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้าย ไม่ต้องผูกมัดซึ่งกันและกัน ชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายบนสนามรบทำให้เขาไม่อยากจะมีสตรีข้างกาย

แต่เหมือนสวรรค์ไม่เป็นใจ ฮ่องเต้จึงได้ส่งสตรีบรรณาการมาเป็นฮูหยินให้แก่เขา ใจของเขายังคงคลางแคลงใจตัวของนาง แต่บทรักเมื่อครู่นี้กลับทำให้ในโพลงอกเต้นกระหน่ำราวกับกลองศึกในสนามรบ