ภรรยาแสนชังของท่านโหว

บทที่ 1

เจ้าสาวแห่งเผ่าห่าวอู๋

หิมะสีขาวพิสุทธิ์โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย มีบางส่วนตกลงมาบนเกี้ยวเจ้าสาวที่ตกแต่งด้วยผ้ามงคลสีแดงสด แม้จะมีหิมะตกลงมาไม่หยุดหย่อน จนพื้นดินกลายสีขาวโพลนที่เต็มไปด้วยหิมะ แต่ก็มิอาจจะหยุดงานรื่นเริงมงคลแห่งแดนเหนือได้

เกี้ยวเจ้าสาวแปดคนหามกำลังมุ่งหน้าไปยังจวนเจียวหย่งโหวแห่งแดนเหนือ ตลอดสองฝั่งถนนมีผู้คนในเมืองเจียวออกมายืนดูเกี้ยวเจ้าสาวกันอย่างเนืองแน่น

ข่าวว่าเจ้าสาวคือบุตรีของหัวหน้าเผ่าห่าวอู๋ที่อยู่เหนือขึ้นไปจากเมืองเจียว เพราะเผ่าห่าวอู๋ประสบปัญหาขาดแคลนเสบียงเนื่องจากภัยหนาว และจากการรุกรานของชนเผ่าทุ่งหญ้า ทำให้หัวหน้าเผ่าตัดสินใจมอบบุตรีที่รักยิ่งมาเป็นบรรณาการให้แก่ฮ่องเต้แคว้นเป่ย เพื่อแลกกับความคุ้มครองและเสบียงอาหาร

ฮ่องเต้ทรงเห็นว่าเป็นโอกาสดีที่จะลดทอนอำนาจของแดนเหนือ จึงพระราชทานงานมงคลสมรสให้แก่ ‘เย่เจียวหั่ว’ ผู้ปกครองแดนเหนือ โดยเจ้าสาวคือสตรีที่ได้รับบรรณาการจากเผ่าห่าวอู๋

ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวที่ไม่ได้ยิ่งใหญ่นักมุ่งหน้าสู่จวนเจียวหย่งโหว ด้านข้างมีขันทีหนุ่มผู้เป็นมือขวาของขันทีผู้รับใช้ฮ่องเต้ สายตาของเขากวาดตามองทุกอย่างโดยรอบ ตัวเขาถูกส่งตัวมาเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของงานมงคล และเพื่อจะแน่ใจว่าทางแดนเหนือจะไม่บิดพลิ้ว เขาจึงต้องมาดูด้วยตาตัวเอง

เกี้ยวเจ้าสาวสีแดงถูกวางอยู่ด้านหน้าจวนเจียวหย่งโหว บุรุษในอาภรณ์สีแดงยืนหน้านิ่งอยู่ด้านหน้า ทางด้านหลังของเขามีแขกเหรื่อที่เมียงมองกันดูหน้าเจ้าสาว

มือขาวผ่องที่โผล่พ้นชายอาภรณ์สีแดงยื่นออกมาจากตัวเกี้ยว เย่เจียวหั่วจึงเดินเข้าไปรับนางด้วยสีหน้าที่ดูบึ้งตึง ทันทีที่สัมผัสกับมือเล็ก คิ้วเข้มพลันขมวดมุ่น มือคู่นี้แม้จะขาวผ่องแต่ความรู้สึกที่หยาบกระด้างเล็กน้อยนั้น ทำให้เขารู้ว่าข่าวลือที่ได้ยินมานั้นไม่เกินจริงเลย

เสียงเครื่องดนตรีประเภทเป่าดังสนั่นกึกก้องไปทั่วหน้าจวนโหว เมื่อเจ้าบ่าวประคองเจ้าสาวเข้ามาด้านใน ทั้งสองก็เข้าพิธีมงคล ตรงตำแหน่งฝ่ายญาติบุรุษคือหญิงวัยกลางคนผู้เป็นมารดาของท่านโหว นามของนางคือ ‘หลิวเถียน’

หลิวเถียนทอดมองหญิงสาวในชุดมงคลอย่างพิจารณา แววตาคมกริบจับจ้องร่างระหงไม่วางตาที่ ท่วงท่าการเดินดูสง่างามผิดแปลกจากสตรีในห้องหอ แผ่นหลังเล็กยืดตรงทระนงในตนเอง ในสายตาของนางมีความไม่พอใจอยู่เปี่ยมล้นด้วยนางผู้เป็นมารดาได้มองหาผู้เป็นสะใภ้ไว้อยู่แล้ว ช่างน่าเสียดายที่มีราชโองการสมรสมาเสียก่อน ภายในใจของหลิวเถียนจึงค่อนข้างจะไม่ชอบสะใภ้จากชนเผ่าห่าวอู๋นัก ยิ่งนึกถึงสตรีผู้หนึ่งของชนเผ่าห่าวอู๋ นางก็ยิ่งไม่พอใจ และแน่นอนว่าบุตรชายของนางจะต้องคิดเช่นเดียวกับนางเป็นแน่

สตรีจากเผ่าห่าวอู๋ย่อมไม่มีดีสักคน!!

คู่บ่าวสาวเดินเข้ามายังแท่นพิธี ผู้ใหญ่ฝั่งเจ้าบ่าวคือหลิวเถียนผู้เป็นมารดา ส่วนฝั่งเจ้าสาวเป็นขันทีผู้ที่ฮ่องเต้ส่งตัวมา เจ้าบ่าวเจ้าสาวมอบน้ำชาให้แก่ญาติผู้ใหญ่ทั้งสอง จากนั้นแม่สื่อก็กล่าวคำเพื่อให้ทั้งคู่โค้งคำนับตามลำดับพิธีการ

“หนึ่ง...คำนับฟ้าดิน

สอง...คำนับพ่อแม่

สาม...คำนับกันและกัน

ส่งตัวเข้าห้องหอ!!”

เมื่อพิธีการเสร็จสมบูรณ์ แม่สื่อก็มาพาตัวเจ้าสาวไปรอยังห้องหอที่ทางจวนโหวจัดเตรียมไว้ให้ ส่วนเจ้าบ่าวก็ร่ำสุรากับแขกเหรื่อที่ห้องโถงจัดงานเลี้ยง

ห่าวเย่วเล่อผู้เป็นเจ้าสาวถูกทิ้งไว้ในห้องหอเพียงลำพัง ฝ่ามือเล็กกำเข้าหากันแน่นด้วยความประหม่า ถึงภายนอกนางจะทำตัวเข้มแข็งและไม่รู้สึกรู้สา แต่ภายในใจก็อดจะหวั่นเกรงไม่ได้

เจ้าบ่าวของนางคือเทพสงครามแห่งแดนเหนือเลยนะ!

เมืองเจียวกับเผ่าห่าวอู๋อยู่ติดกัน มีเพียงภูเขาสูงที่ขวางกั้นเอาไว้เท่านั้น คนในเผ่าต่างร่ำลือถึงความโหดเหี้ยมของท่านโหวผู้เป็นแม่ทัพว่าเขาคือเทพสงครามกลับชาติมาเกิด ตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนที่เกิดเหตุการณ์นองเลือดในครั้งนั้น

ฉายาเทพสงครามของเย่เจียวหั่วขจรขจายไปไกล เขาออกรบกรีธาทัพกวาดล้อมชนเผ่าโดยรอบทั้งหมด ทำให้แดนเหนือเหลือแค่สองชนเผ่าใหญ่ที่เขายังไม่สามารถตีแตกได้ และเพราะทั้งสองฝ่ายต่างเข้ามาสวามิภักดิ์ก่อน

เวลาล่วงเลยผ่านไปราวค่อนคืน เย่วเล่อจึงแน่ใจว่าเจ้าบ่าวคงจะชิงชังนางมากจึงไม่คิดอยากจะเข้าห้องหอ เช่นนี้ก็ดีนางจะได้ไม่ต้องทนฝืนใจตนเอง มือเล็กเปิดผ้าคลุมหน้าออกอย่างไม่ไยดี

ช่างน่าเสียดายที่เจ้าบ่าวไม่ได้มายลโฉมหญิงงาม ห่าวเย่วเล่อขึ้นชื่อว่าเป็นโฉมงามอันดับหนึ่งของเผ่า ด้วยใบหน้าเรียวยาวรูปไข่ ดวงตาหงส์ที่มองดูมีอำนาจแผ่ออกมา รับกับจมูกโด่งสวย และริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อ

ฝ่ามือขาวผ่องราวกับน้ำนมถอดเครื่องประดับที่แสนหนักอึ้งบนศีรษะออก มวยผมที่ถูกรวบเป็นอย่างดีถูกปล่อยสยายเต็มแผ่นหลังเล็ก กลุ่มผมสีดำเงางามทิ้งตัวลงคล้ายกับผ้าแพรไหม