บทที่7 ขายลูกกิน

"คุณชายหลิง ขอโทษครับ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าซ่งเชี่ยนเป็นภรรยาของคุณ พ่อแม่ของซ่งเชี่ยนบอกว่าทะเบียนสมรสนั่นเป็นของปลอม ผมเลยถูกพวกเขาหลอกให้ทำแบบนั้น แต่ผมสาบานได้ว่าเราไม่ได้มีความสัมพันธ์..." จางฟานรีบขอโทษด้วยความร้อนรน

"ดีที่แกยังไม่ได้มีความสัมพันธ์กับภรรยาของฉัน ไม่อย่างนั้นวันนี้ฉันจะหักขาพวกแกทั้งสามไปพร้อมกัน!" หลิงหยางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ผมเข้าใจแล้ว จากนี้ไปผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับซ่งเชี่ยนอีก"

หลิงหยางมองไปที่ซ่งปันซานและอู๋ซิ่วหลานด้วยสายตาเย้ยหยัน "แล้วพ่อแม่ของซ่งเชี่ยนล่ะ? แกยังคิดจะหาเรื่องพวกเขาอีกไหม?"

"ในเมื่อซ่งเชี่ยนแต่งงานกับคุณแล้ว พ่อแม่ของเธอก็คือพ่อตาแม่ย่าของคุณ ผมก็ไม่กล้ามาหาเรื่องพวกเขาอีก!" จางฟานพยายามเอาใจ

"แล้วหนี้ที่พวกเขาเป็นหนี้แกอยู่ล่ะ? แกยังคิดจะเอาคืนอยู่ไหม?" เขาไม่ยอมให้ภรรยาของเขามีเรื่องกวนใจอีก หากพ่อของแม่ซ่งเชี่ยนยังเป็นหนี้ ก็คงยังวุ่นวายกับเธอไม่จบสิ้น

"ไม่เอาแล้ว ผมถือว่าเป็นการบริจาคช่วยเหลือพวกเขา!" จางฟานรีบส่ายหัว

"แบบนี้ก็พอจะรับได้ รีบออกไปซะ ฉันไม่อยากเห็นพวกมันอีก!" หลิงหยางพยักหน้าอย่างพอใจและโบกมือไล่

"ได้ครับ เราจะไปเดี๋ยวนี้!" 

จางฟานพูดพร้อมกับช่วยพยุงบอดี้การ์ดสองคนที่มาด้วยกัน ให้ลุกขึ้นจากพื้นและรีบหนีออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว เมื่อจางฟานและพวกออกไปแล้ว ซ่งปันซานรีบปิดประตูห้องนั่งเล่น จากนั้นเขาหันไปถามหลิงหยางด้วยความสงสัยว่า 

"คุณเป็นใครกันแน่? ทำไมจางฟานถึงเรียกคุณว่าคุณชายหลิง และทำไมเขาถึงกลัวคุณขนาดนั้น?"

"ฉันเพิ่งบอกไปแล้วไงว่าเป็นตำรวจ จางฟานนั่นมีคดีติดตัวอยู่ พอเขาทำผิดอีกครั้งตอนที่ฉันอยู่ด้วย เขาก็เลยกลัวฉันไงล่ะ!" หลิงหยางตอบแบบบ่ายเบี่ยง ไม่อยากเปิดเผยสถานะในตอนนี้ ดูเหมือนสถานการณ์จะยังไม่เหมาะสมเท่าไหร่

"จางฟานบอกว่าไม่ต้องให้เราคืนเงินแล้ว เรื่องนี้เป็นความจริงใช่ไหม? ถ้าเขาเปลี่ยนใจแล้วกลับมาเรียกเก็บหนี้อีกล่ะ เราจะทำยังไงดี?" ซ่งปันซานถามด้วยความกังวล เพราะไม่มีเงินไปจ่ายหนี้

"ถ้าพวกเขามาเรียกเก็บหนี้อีก ก็ให้พวกเขามาเรียกเก็บจากฉันเลย จะช่วยคุณจัดการเรื่องนี้เอง!" คนระดับเขาเงินแค่นี้เล็กน้อยมาก ยอมจ่ายให้เพื่อกันไอ้ชั่วนั่นมาวุ่นวายอีก

"คุณแต่งงานกับซ่งเชี่ยนจริงๆ ใช่ไหม?" อู๋ซิ่วหลานถามด้วยความสนใจ

"แน่นอนว่าจริง คุณก็เห็นทะเบียนสมรสของเราแล้วไม่ใช่เหรอ?" หลิงหยางพยักหน้ารับ คิดไม่ออกว่าทำไมพ่อแม่ของซ่งเชี่ยนถึงคิดว่ามันเป็นของปลอม

อู๋ซิ่วหลานใช้สายตาที่เจ้าเล่ห์มองไปที่หลิงหยางและถามด้วยความดีใจ "ในเมื่อคุณแต่งงานกับซ่งเชี่ยนแล้ว แล้วค่าสินสอดล่ะ คุณจะให้เรายังไง?"

"พวกคุณคิดจะเอาเท่าไหร่?" หลิงหยางมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ในหัวสมองของพวกเขาแท้จริงแล้วก็มีแต่เรื่องเงิน เหตุที่ซ่งเชี่ยนต้องเจอกับประสบการณ์เลวร้ายก็เป็นเพราะเงิน พวกเขาหน้าไม่อายจริงๆ หิวเงินอะไรกันนักหนา

ซ่งเชี่ยนรู้ว่าอู๋ซิ่วหลานเป็นคนเห็นแก่เงินและโลภ ถ้าหลิงหยางให้หล่อนเป็นคนเสนอราคา จะต้องเรียกราคาสูงแน่นอน ถ้าหลิงหยางจ่ายสินสอดได้ก็ดีไป แต่ถ้าจ่ายไม่ได้ พ่อแม่ของเธอคงจะต้องเยาะเย้ยเขาแน่ๆ ที่สำคัญคือเธอกับหลิงหยางแต่งงานกันแบบปลอมๆ ถ้าหลิงหยางยอมจ่ายค่าสินสอดตามที่พ่อแม่เธอเรียกร้อง เธอก็คงจะดูเหมือนผู้หญิงที่แต่งงานเพื่อเงินในสายตาของหลิงหยาง ดังนั้นก่อนที่พ่อแม่ของเธอจะบอกราคาค่าสินสอดออกมา

"ไม่ ฉันไม่อยากให้หลิงหยางจ่ายค่าสินสอด!" แต่งงานกันปลอมๆ จะต้องจ่ายค่าสินสอดไปเพื่ออะไรกัน! สักวันก็ต้องเลิกอยู่แล้ว เมื่อถึงเวลาที่ต่างคนต่างเจอคนที่เหมาะสม เธอกับหลิงหยางก็คงต้องหย่ากัน

"ทำไมล่ะ? แม่กับพ่อเลี้ยงดูลูกมาจนโต ตอนนี้ลูกจะแต่งงานแล้ว พวกเราจะไม่มีสิทธิ์เรียกค่าสินสอดบ้างเลยหรือ?" อู๋ซิ่วหลานมองซ่งเชี่ยนด้วยความงงงวย กว่าจะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตไม่ใช่เรื่องง่าย เสียเงินไปไม่น้อย อยู่ๆ แต่งงานโดยไม่มีสินสอด จะเป็นไปได้อย่างไรกัน

"ใช่แล้ว อย่างน้อยลูกก็ต้องเคารพพวกเราบ้าง พวกเราให้ลูกกิน ให้ลูกใส่เสื้อผ้าดีๆ และส่งลูกเรียนมหาวิทยาลัย พวกเราลงทุนกับลูกไปมากมายขนาดนี้ ลูกควรจะให้สิ่งตอบแทนพวกเราบ้างสิ" ซ่งปันซานเริ่มเสริมทันทีเพราะกลัวไม่ได้เงิน ร้อนใจกลัวอีกฝ่ายคล้อยตามแบบที่ลูกสาวบอก

“ตอบแทนเหรอ? ตอนที่พวกคุณขายฉันให้จางฟาน มัดฉันไว้กับเตียง แล้วให้จางฟานทำร้ายฉัน พวกคุณเคารพฉันตรงไหน?" ซ่งเชี่ยนตอบโต้ด้วยความมั่นใจ เธอยังตัวสั่นอยู่เลยเมื่อถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ หากหลิงหยางมาไม่ทันเธอคงถูกย่ำยีไปแล้ว!

"ที่เราทำแบบนั้น ก็เพื่อความดีของลูก ใครใช้ให้ลูกไม่เชื่อฟังพวกเราล่ะ?" ซ่งปันซานพูดหน้าตาเฉย ไม่ยอมรับว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิดแค่ไหน รู้แค่ว่าตอนนี้เจอความกดดันเรื่องการเงินอย่างหนักจนหาทางออกไม่ได้ ในเมื่อมีคนเสนอทางออกให้ทำไมจะไม่รับไว้ล่ะ

"พ่อ..." 

ซ่งเชี่ยนกำลังจะเถียงกลับแต่หลิงหยางก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

"ซ่งเชี่ยน พวกเขาพูดถูกนะ คุณโตมาจนถึงตอนนี้ พวกเขาก็เสียเงินไปเยอะ เธอเป็นลูกก็ควรจะตอบแทนพวกเขาบ้าง ส่วนเรื่องค่าสินสอดไม่ต้องกังวล ปล่อยให้ฉันจัดการเอง พวกคุณอยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามาได้เลย" บอกแล้วว่าเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา เมื่อจ่ายสินสอดแล้วเขาก็อยากให้ซ่งเชี่ยนตัดขาดจากพวกเขาซะ

"ซ่งเชี่ยน ลูกควรเรียนรู้จากสามีของลูกบ้าง เขาเป็นคนมีเหตุผลและกตัญญู" อู๋ซิ่วหลานรีบยิ้มด้วยความพอใจ

"เลิกพูดมากได้แล้ว บอกมาว่าต้องการค่าสินสอดเท่าไหร่?" หลิงหยางพูดด้วยความรำคาญใจ ไม่อยากเสียเวลากับพวกคนหน้าเงินอีกแล้ว

"ขอไม่มาก 1,880,000 หยวน!" อู๋ซิ่วหลานรีบเสนอ

"นี่พวกคุณต้องการค่าสินสอดหรือว่าขายลูกสาวกันแน่?" มองหล่อนอย่างเจ้าเล่ห์เพราะรู้ว่าคิดอะไรอยู่

"จะคิดยังไงก็แล้วแต่คุณ แต่อย่างน้อยถ้าไม่ให้ตามราคานี้ อย่าหวังว่าจะพาซ่งเชี่ยนออกไปจากที่นี่ได้!" อู๋ซิ่วหลานตอบอย่างไม่สนใจ

“ฉันจะให้พวกคุณ 2,000,000 หยวน แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง..."

หลิงหยางตอบโดยไม่ลังเล