ตอนที่ 5

ภีรดา ผกาสุวรรณ หญิงสาววัยยี่สิบสามปีก้าวออกมาหยุดยืนมองกระจกตรงหน้าเพื่อเช็กความเรียบร้อยอีกครั้ง ภาพที่สะท้อนกลับมาคือสาวสวยสะพรั่งคนหนึ่งที่สลัดคราบเด็กกะโปโลจนสิ้นซาก

ดวงหน้ารูปไข่อ่อนเยาว์สดใสถูกแต่งแต้มจนสวยโฉบเฉี่ยวตามแบบฉบับสาวมั่น สิ่งที่โดดเด่นสุดคงเป็นดวงตากลมโตทอประกายมีชีวิตชีวาปราศจากแว่นตาแฟชั่นที่เธอชอบใส่ให้ดูทรงภูมิ ล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนางอนเด้ง รับกับจมูกโด่งปลายเชิดนิดๆ และริมฝีปากอวบอิ่มมีรอยลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้าง

เรือนร่างสูงเพรียวระหงในชุดเดรสสั้นเกาะอกเข้ารูปฟิตเปรี๊ยะสีบรอนซ์เงินสะท้อนแสงอวดทรวดทรงองค์เอวอรชรเซ็กซี่ และโชว์ขาเรียวสวยบนส้นสูงกว่าหกนิ้ว

บร๊ะ นี่มันธีม ‘ชะนีไซเบอร์’ หรือไงวะเนี่ย

“ดูไปดูมา ฉันเหมือนหลอดไฟนีออนเดินได้เหมือนกันแฮะ” หญิงสาวแอบบ่นอุบ สายตามาหยุดที่เนินอกอวบอิ่มคัปซีของตนที่วันนี้ดูโดดเด้งเป็นพิเศษ ก่อนกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ

นี่มันชุดล่อไอ้เข้ชัดๆ เลย!

มือเรียวพยายามดึงเสื้อเกาะอกขึ้นอีกนิด อกอวบอิ่มเบียดชิดกันแถมมีดันทรงในตัวเสริมความตู้มจนแทบล้นทะลัก แม้จะโนบราแต่ก็ป้องกันโดยใช้สติกเกอร์ปิดทับที่ปลายยอดอีกชั้นหนึ่ง ทว่าก็ยังอดเสียวไส้ไม่ได้ว่าหากเต้นแรงๆ อีชุดสุดฟิตนี่จะร่วงลงไปกองที่สะดือหรือเปล่านะ เธอละหวั่นใจเกิ๊น

“ว้าว...สวยกว่าที่คิดอีกนะเนี่ยคุณน้อง” คำทักทายของเจ้าของมอเดลลิงที่พาเธอเข้ามาประกวดไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย

“ไม่โป๊ไปหน่อยเหรอคะพี่ดาว”

“โป๊อะไรกัน ไปดูคนอื่นก่อนเถอะย่ะ เขาแหวกบนแหวกล่างไม่รวมผ่าหน้าเว้าหลังกันจนไส้พุงแทบจะปลิ้นทะลักกว่านี้ตั้งหลายเท่า อย่างแพนนี่ยังถือว่าเด็กๆ ใสๆ นะ”

‘หา...โป๊ขนาดนี้ยังถือว่าใสๆ ได้อีกเรอะ’ หญิงสาวค่อนขอดในใจ มองลุคพริตตีดาวยั่วของตัวเองอย่างปลงตก

เหอะ ปีหน้าคงมีคนเสนอให้แก้ผ้าประกวดกันมั่งละ

“ไหนมาให้พี่ดูชัดๆ สิจ๊ะ” เจ้าของมอเดลลิงจับร่างเพรียวระหงหมุนซ้ายหมุนขวา ก่อนที่สายตาจะมาหยุดที่เนินอกสล้างที่ล้นทะลักของหญิงสาวอย่างพอใจ

“แหม หนูนี่อึ๋มกว่ายายมิวเสียอีกนะนี่ ถามจริงอันนี้ของแท้หรือทำมาอะ”

คนถูกถามส่ายหน้าดิก

“เงินจะกินยังไม่ค่อยมี แพนจะเอาที่ไหนไปทำล่ะคะพี่ดาว”

“แหม ก็พี่ชวนทำงานสบายๆ ตั้งหลายครั้ง หนูก็ไม่เอาเองนี่ ผูกปิ่นโตหาคนเลี้ยงดูสักคนก็สิ้นเรื่อง ป่านนี้ก็มีเงินใช้ไม่ขาดมือแบบคนอื่นเขาไปแล้ว” สาวใหญ่ขยับมาใกล้ หรี่วอลุมเสียงเป็นโหมดกระซิบ

“เอาไหมล่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยแนะนำคนดีๆ ให้ ได้ข่าวว่างานนี้มีพวกเศรษฐีหล่อๆ รวยๆ มาตรึมเลย ถ้าแพนโอเค พี่จะคัดระดับพรีเมียมเกรดเอมาให้เลือกเลย...หุ่นแซ่บๆ แบบหนูนี่เรียกค่าตัวอลังการก็มีคนยอมจ่ายนะพี่ว่า”

คนฟังได้แต่แอบกลอกตามองบน

“ไม่เอาดีกว่าค่ะ แพนยอมปากกัดตีนถีบแบบนี้ดีแล้ว” ดีกว่าต้องยอมทอดกายไปเป็นเด็กเสี่ย เมียน้อย นางบำเรอชายบ้าตัญหา ถ้าต้องไปเป็นของเล่นให้ผู้ชายย่ำยีแบบนั้นเธอขออยู่ลำบากแบบนี้ต่อไปดีกว่า

“ตามใจ แต่ถ้าไม่ไหวก็โทร. หาพี่ได้ทุกเมื่อ เด็กสู้ชีวิตอย่างแพนนี่พี่ถูกชะตาด้วย ที่จริงวันนี้มีเด็กพริตตีของค่ายอีกตั้งหลายคนมาอ้อนวอนเสนอตัวมาประกวดแทนยายมิว แต่พี่ไม่ไว้ใจ”

จังหวะนั้นเองสาวใหญ่ก็เหลือบเห็นใครคนหนึ่งเดินผ่านมาในระยะสายตาพอดี จึงแกล้งเอ่ยเสียงดัง

“ดูแต่ยายมิวนั่นปะไร จู่ๆ ก็มีมือดีขี้อิจฉาที่ไหนไม่รู้วางยาได้ พวกไม่แน่จริงสู้ด้วยฝีมือไม่ได้เลยเล่นสกปรก หึ เด็กตัวเองหน้าปลวกเลยกลัวไม่ได้มงมั้ง”

วาจาแดกดันนั่นมีผลทำให้คนมาใหม่ฉุนกึก เนื่องจากไม่ถูกกันมาแต่ปางก่อน เพราะเคยมีเรื่องแย่งเด็กเข้าสังกัดกัน และคนที่เดินมาพร้อมกันก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกแย่งไปจากมือเธอเช่นกัน

“แกว่าเด็กใครหน้าปลวกยะ” เสียงแปร๋นสะบัดใส่อย่างมีจริตจะก้าน คนพูดเป็นสาวประเภทสองร่างหนาแต่งหน้าจัดจ้านคนหนึ่ง ที่เดินมาพร้อมหญิงสาวในสังกัดที่ภีรดาแอบชื่นชมว่าหน้าตาสวยแบ๊วแนวเกาหลีห่างไกลจากคำว่าหน้าปลวกไปหลายโยชน์

“ฉันว่าลอยๆ ใครร้อนท้องจะรับก็รับไปสิ”

“หน็อย...จะพูดจะจาอะไรหัดระวังปากมั่งก็ดีนะยะ ฉวยพวกมือดีที่ว่ามาได้ยินเข้า เด็กหล่อนจะปิ๋วเข้าหม้อไปอีกคน”

“อุ๊ย! แพนจ๊ะ ได้กลิ่นอะไรตุๆ หรือเปล่า” คนพูดทำจมูกฟุดฟิดๆ “ดูเหมือนแถวนี้อากาศเริ่มเป็นพิษละ เราไปรอหลังเวทีกันดีกว่านะหนูแพน เดี๋ยวต้องไปซ้อมรับมงด้วย สวยแซ่บแบบหนูนี่ถ้ามงไม่ลงเจ๊จะงงมาก” คนพูดปรายตาเหยียดหยันไปทางคู่อาฆาต

“ปล่อยพวกชอบมโนเพ้อพกไป คนเรามันต้องวัดกันที่ฝีมือ ไม่ใช่วัดด้วยดวงหรือปาก มาค่ะ เดี๋ยวซือเจ๊จะติวเทคนิคกมัดใจกรรมการให้เอง”