บทที่ 256

ไม่นานนัก เว่ยอวิ่นลู่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับช่อกุหลาบสีน้ำเงิน

ต่างจากรอบแรกและรอบคัดเลือก ครั้งนี้ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ไม่มีใครเข้าไปแสดงความยินดีหรือกล่าวชื่นชมเลย ตรงกันข้าม พวกเขาทำเหมือนว่าเว่ยอวิ่นลู่ไม่มีตัวตน ทำหน้าเฉยเมย และแสร้งทำเป็นไม่เห็นเว่ยอวิ่นลู่อยู่ในห้อง

เว่ยอวิ่นลู่ก็ไม่ได้สนใจอะไร รอยยิ้มบนใบหน้ายังคงเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและหยิ่งผยอง เสียงรองเท้าส้นสูงของเธอกระทบพื้นดังชัดเจน เสียงนี้ดังเป็นพิเศษในห้องพักรับรองที่เงียบสงัด แต่เว่ยอวิ่นลู่ก็ไม่ได้ลดความดังของการก้าวเลย

เซิ่นหรูซวงมองดูเว่ยอวิ่นลู่เดิน ตึก ตึก ตึก เข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

เซิ่นหรูซวงมองเธอแต่ไม่ได้พูดอะไร เว่ยอวิ่นลู่ยกยิ้มมุมปาก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงความหยิ่งผยองว่า “เซิ่นหรูซวง ฉันเห็นหมดแล้วนะ ขอบคุณที่ปรบมือให้ฉัน”

เซิ่นหรูซวงพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไร”

เว่ยอวิ่นลู่หัวเราะเบา ๆ ทันที แล้วเปลี่ยนเรื่อง คิ้วขมวดเล็กน้อยพร้อมพูดว่า “แต่ฉันคงไม่มีเวลาปรบมือให้เธอแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันกับอาเหยียนมีธุระต้องออกไปข้างนอก”

พูดเสร็จ เว่ยอวิ่นลู่ก็แสดงสีหน้าเขินอาย “เธอก็รู้”

เธอสอดส่ายส