ตอนที่ 6 เป็นทุกอย่างให้เธอ

เสียงลมจากเครื่องไดร์ผมดังแผ่วเบา เป็นจังหวะที่คลอไปกับความเงียบสงบในห้อง มังกรยังคงยืนเป่าผมให้เธออย่างอ่อนโยน กลิ่นหอมสะอาดของเส้นผมทำให้บรรยากาศยิ่งอบอวลไปด้วยความใกล้ชิดที่อันตราย สะโพกผายกลมกลึง เอวที่คอดกิ่ว และเนินอกที่อวบอิ่มภายใต้ชุดนอนนั้น ได้ปลุกจินตนาการให้โลดแล่นยิ่งกว่าการมองเห็นของจริงเป็นไหน ๆ

ผมสีดำขลับเริ่มแห้งลงเรื่อย ๆ ยังคงเหลือความชื้นอยู่เพียงเล็กน้อยตามบริเวณด้านใน กลิ่นหอมสะอาดอ่อน ๆ ของแชมพูและกลิ่นกายตามธรรมชาติของเธอ คละคลุ้งในอากาศ เป็นความปรารถนาที่ยากจะต้านทาน ทุกสัดส่วนที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชุดนอนบางเบาปลุกอารมณ์หื่นของเขาได้เป็นอย่างดี

มังกรลดความแรงของไดร์เป่าผมลงเล็กน้อยพร้อม ๆ กับเสียงของมันที่เบาลงตาม เมื่อเห็นว่าเส้นผมของเธอใกล้แห้ง ดวงตาคมเข้มจับจ้องภาพสะท้อนของเธอจากในกระจก ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงจริงจัง

“พี่ถามอะไรหน่อยสิ อย่าโกหกกันนะ”

“พี่จะถามอะไรพลอยเหรอคะ...” พลอยนภัสตอบอย่างแผ่วเบา หัวใจที่เต้นรัวของเธอยังไม่คลายจังหวะ

“พลอยมีแฟนหรือยัง” เธอส่ายหน้าช้า ๆ ขณะที่สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาผ่านกระจก

“ยังค่ะ พลอยยังไม่มีแฟน” มังกรปิดไดร์เป่าผมจนภายในห้องเงียบลง ก่อนจะนำมันวางมันไว้ ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้อีกตัวเข้ามาใกล้ ๆ เธอ จากทางด้านหลัง พลอยนภัสสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากร่างกายแข็งแกร่ง

“ถ้างั้น...พี่ขอคบกับพลอยเป็นแฟนจะได้มั้ย” น้ำเสียงเขานิ่งมาก... นิ่งจนน่าใจหาย แต่พลอยนภัสก็สัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้ความสงบนั้น มันคือความหวังลึก ๆ ที่ทำให้เด็กสาวรู้สึกถึงแรงกดดัน

พลอยนภัสหันหน้ากลับไปมองเขาตรง ๆ ดวงตากลมโตสบกับดวงตาคมกริบของชายหนุ่ม

“อะไรทำให้พี่มังกร กล้าที่จะคบกับเด็กอย่างพลอยเหรอคะ” เธอถามกลับบ้างอย่างตรงไปตรงมา เมื่อเห็นว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เขาออกจะร่ำรวยแต่เธอเป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่ง

“พลอยอายุเท่าไหร่” รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

“ปีนี้ 18 พลอยพอดีค่ะ”

“18 ปี ก็ไม่เด็กแล้วนะ ทำไมยังคิดว่าตัวเองเด็กอยู่ล่ะ” เขาเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“แต่เราเพิ่งรู้จักกันเอง แล้วพี่ล่ะคะ... อายุเท่าไหร่”

“ให้ทาย”

“เดาว่าอย่างพี่ ก็จะน่าจะ 30 อัพ แล้วล่ะ”

“พี่อายุแค่ 32 เอง พอได้มั้ย... ติดหรือเปล่าที่จะคบกับคนแก่”

“เรื่องอายุพลอยไม่ติดหรอกค่ะ... แต่.. อายุอย่างพี่คงผ่านการมีแฟนมาเยอะแล้ว พลอยว่า” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เจือความกังวลอย่างเห็นได้ชัด มังกรโน้มตัวลงมาเล็กน้อย จนใบหน้าของเขาเกือบจะชิดกับศีรษะของเธอ

“เอาจริง ๆ นะ พี่เคยผ่านการมีแฟนแค่สองคนเอง”

“แล้วทำไมถึงเลิกกันคะ” พลอยนภัสถามอย่างอยากรู้

“เรื่องมันยาวน่ะ... ผู้หญิงคนนั้นเค้าไม่ได้รักพี่จริง ๆ ทักไปเค้าก็คุยด้วยคำสองคำ แต่มีอยู่วันหนึ่ง เขาให้พี่พาไปเลี้ยงอาหารญี่ปุ่น พี่ก็นึกว่าเราจะทานกันแค่สองคน ที่ไหนได้เขาชวนเพื่อนมาเต็มเลย” พลอยนภัสอ้าปากเล็กน้อย

มังกรถอนหายใจแผ่วเบา เขาเริ่มเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ของเขาอย่างเปิดเผยที่สุด ราวกับว่านี่คือเวลาที่เขาอยากจะมอบความจริงใจให้กับเธอทั้งหมด

“ถล่มเลยเหรอคะ”

“อืมใช่... พี่ไม่ได้กังวลเรื่องที่จะต้องเลี้ยงหรอก แต่มันหมายถึง ความจริงใจต่อกันมากกว่า”

“หลังจากนั้นมาพี่ก็ไม่ได้ติดต่อเค้าอีกเลย”

“แล้วคนที่สองล่ะคะ”

“คนที่สองเป็นเรื่องทัศนคติที่ไม่ตรงกันมากกว่า เธอเจ้าระเบียบเกินไป พี่อยู่ด้วยแล้วอึดอัดก็เลยเฟดตัวออกมา เราเริ่มห่างกัน จากนั้นเธอก็ไปเรียนต่อเมืองนอก จนสุดท้ายเราก็เลิกรากันไป” เขาเล่าด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบไร้ความรู้สึกผูกพันใด ๆ แล้วเขาก็หันกลับมาโฟกัสที่เรื่องราวของเด็กสาวบ้าง

“แล้วพลอยล่ะ เคยมีแฟนกี่คนแล้ว”

“พลอยยังไม่เคยมีแฟนค่ะ แต่เคยแอบชอบรุ่นพี่ตอนอยู่ ม.4” เธอยอมสารภาพ

“แล้วตอนนี้ล่ะ”

“เค้าจบไปแล้วค่ะ เค้าไม่รู้หรอกว่าพลอยแอบชอบ หลังจากนั้น ช่วงตอน ม.5 จะขึ้น ม.6 พลอยก็มาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ลอนดอน” มังกรพยักหน้าช้า ๆ แต่สายตาของเขาบ่งบอกถึงความพอใจที่รู้ว่าเธอยังโสด

ความจริงใจที่แลกเปลี่ยนกัน ได้ก่อตัวเป็นสายใยที่มองไม่เห็น มันคือจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ ของความรัก

“แล้วกลับไทย พลอยต้องกลับไปเรียน ม.6 อีกใช่มั้ย” เด็กสาวพลางถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะสัมผัสถึงอ้อมแขนที่โอบกอดเธอจากทางด้านหลัง จะว่าเขาฉวยโอกาสก็ได้ แต่เธอไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น เด็กสาวใจเต้นแรงก่อนตอบเสียงเบาหวิวราวกับเสียงกระซิบ

“พลอยต้องกลับไปเรียน ม.6 อีกค่ะ…” มังกรพยักหน้าช้า ๆ

“ถือว่าได้เป็นเด็กมัธยมอีกหนึ่งปี”

“จริง ๆ พลอยก็สามารถใช้ผลสอบ ของ GED เตรียมสอบเข้ามหาลัยได้นะคะ แต่พลอยตั้งใจว่าจะกลับไปเรียนต่อ ม.6 ก่อน” เธอพูดพลางปลดมือของเขาที่กอดเธอแน่นออกด้วยความเขินเล็กน้อย มังกรยิ้มบาง ๆ เป็นรอยยิ้มที่เธอไม่รู้ว่าอบอุ่นหรืออันตรายกันแน่ แล้วคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง เธอจะไว้ใจเขาได้จริง ๆ เหรอ!

มังกรคลายอ้อมกอดออกให้เธอ แต่กลับดึงร่างบางของเธอมานั่งตักทันที ก่อนจะช้อนคางเธอให้หันมาสบตาเขา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาจนพลอยนภัสไม่ทันตั้งตัว

“เราจะลองคบกันดูมั้ยพลอย... พลอยยังไม่ตอบพี่เลยนะ” น้ำเสียงของมังกรเต็มไปด้วยความคาดหวัง จนทำให้หัวใจของพลอยนภัสเต้นรัวอย่างไม่อาจควบคุม เธอรู้สึกราวกับว่าเขากำลังรอคอยคำตอบเดียวเท่านั้น

ดวงตาของเด็กสาวสั่นระริก เธอมองจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้เพียงคืบ ด้วยความสับสนระคนความประหม่า

“ถ้าพลอยไม่ตกลง จะยอมให้พี่กอดแบบนี้เหรอคะ…” เธอตอบกลับด้วยคำถาม และจู่โจมด้วยคำที่คมคายกว่า “แล้วที่พี่กรพูดแบบนี้ ก็คงหวังจะหลอกฟันเด็กอย่างพลอยใช่มั้ยคะ” เด็กสาวเอ่ยถามตรง ๆ ตามความรู้สึก

มังกรยิ้มมุมปากช้า ๆ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน ทำให้เธอใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม

“พี่ไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย กับพลอยพี่อยากทะนุถนอม... มากกว่าจะทำแบบนั้นด้วยซ้ำ” คำพูดของเขาเน้นย้ำถึงความจริงใจที่ทำให้กำแพงในใจของพลอยนภัสเริ่มพังทลาย

“ตอบพี่มาก่อนเถอะ ว่าพลอยพร้อมเป็นแฟนพี่หรือยัง” เขาเร่งเร้าด้วยน้ำเสียงที่ลดระดับลงอย่างอ่อนโยน

พลอยนภัสพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ความเขินอายเข้าจู่โจมจนแก้มแดงจัด และร้อนผ่าวไปจนถึงใบหู เธอพยายามก้มหน้าลงซ่อนความรู้สึกเขินอายทั้งหมดไว้

“ค่ะ…” เสียงกระซิบนั้นเบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน แต่ก็เพียงพอสำหรับคนที่รอฟัง

มังกรหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงหัวเราะนั้นทุ้มนุ่มและน่าฟังราวกับเสียงแห่งชัยชนะ ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาและหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ แก้มที่แดงก่ำอยู่แล้วยิ่งร้อนระอุขึ้นไปอีก พลอยนภัสได้แต่หลับตาลงด้วยความเขินอายอย่างรุนแรง กลิ่นกายของเขาเข้าปกคลุมเธอจนสมองแทบจะว่างเปล่า

“ต่อไปนี้พี่ขอดูแลพลอยนะครับ”

“ดูแลอะไรเหรอคะ... พลอยโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็ก ๆ สักหน่อย” คำพูดของเธอนั้นเป็นการเอ่ยขึ้นเพื่อ แก้ความเขินอายที่พุ่งสูง และเบี่ยงเบนความรู้สึกวาบหวามในช่องท้อง เธอไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร นี่เหรอที่เขาเรียกว่าความรัก!

มือหนาข้างหนึ่งเชยคางมนให้เงยขึ้นสบตา ดวงตาคู่คมกริบของเขาสะท้อนภาพใบหน้าของเธอไว้เพียงคนเดียว ราวกับว่าในโลกนี้ไม่มีใครอื่นอีกแล้ว

“ดูแลทุกอย่าง... อย่างที่คนเป็นแฟนจะทำให้ได้ยังไงล่ะครับ” เขาเอ่ยขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่คำพูดนั้นกลับทรงพลังราวกับประโยคบอกรักที่ตั้งใจจะให้เด็กสาวได้ยิน

พลอยนภัสนั่งตัวเกร็งอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอรู้สึกเหมือนอุณหภูมิในห้องสูงขึ้นอย่างฉับพลัน ด้วยอิทธิพลของความใกล้ชิดที่อันตราย

“พลอยเกรงใจพี่จัง... พี่ไม่ต้องทำอะไรเพื่อพลอยขนาดนั้นก็ได้ค่ะ” เสียงหวานนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ความรู้สึกเขินอายกัดกินใจเธอจนทำอะไรไม่ถูก แม้แต่คำพูดก็พูดออกมาจนแทบไม่เป็นคำ

มังกรยิ้มมุมปากช้า ๆ รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง และความเสน่หาที่ท่วมท้น

“พี่ทำทุกอย่างให้เพื่อคนที่พี่รัก” ทันทีที่คำว่ารักหลุดออกจากปากของชายหนุ่ม มือเรียวบางของพลอยนภัสก็ยกขึ้นปิดริมฝีปากหยักของเขาเอาไว้ทันที

“อย่าเพิ่งพูดคำว่ารักสิคะ... เราเพิ่งรู้จักกันเอง” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเขินอายที่น่าเอ็นดู แต่ดวงตานั้นฉายแววลึกซึ้งที่ไม่ได้ปฏิเสธความรู้สึกของเขา