ตอนที่10. บุรุษอ่อนแอ

“บุรุษอ่อนแอเช่นเจ้า ถ้าข้าไม่เก็บมาดูแลเจ้าก็ตายอยู่ข้างถนนไปแล้ว”

เสียงเจียวมี่หวีดแหลมขึ้น แต่เฉินเฉิงยังคงจมอยู่กับความคิดของเองจึงไม่รับรู้ว่านางพูดว่าอะไร จึงยังคงนิ่งเฉยไม่โต้ตอบอันใด แม่เล้าเห็นดังนั้น ยิ่งเดือดดาลมากขึ้น จึงตวาดขึ้นอีกว่า

“เจ้าหูหนวกรึไง !”

“ข้าจะเป็นชายบำเรอของจักรพรรดินี !”

เฉินเฉิงโพล่งในสิ่งที่เขาคิดออกมา

บรรดาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์นิ่งชะงักไปชั่วครู่ เจียวมี่ที่ยังโมโหไม่หายจึงถลึงตาใส่เขา แล้วปรามาสต่อไปว่า

“ขอทานข้างถนนเช่นเจ้า แม้แต่เอามือไปแตะที่กำแพงวังหลวงยังไม่ได้เลย แล้วจะเอาสิทธิ์อะไรไปเป็นชายบำเรอจักรพรรดินี ฝัน....”

“ข้าเป็นหลานแม่ทัพหลี่ !”

เฉินเฉิงตะโกนขัดขึ้นมาประโยคเดียว เจียวมี่ถึงกับหุบปากแทบไม่ทัน นางตาโตเอ่ยคล้ายคนติดอ่างในฉับพลันว่า

“เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ”

“ข้าเป็นหลานแม่ทัพหลี่ ด้วยศักดิ์นี้คงจะเพียงพอให้มีสิทธิ์เป็นชายบำเรอในวังหลวงได้กระมัง”

เฉินเฉิงตอบชัดถ้อยชัดคำ แววตาของเขาเริ่มมีประกายแวววาวขึ้นมาบ้างแล้ว ส่วนบรรดาผู้ที่อยู่ในหอไชยเกอต่างสบตากันไปมา

ณ จวนแม่ทัพ

เสียงห่วงทองกระทบประตูไม้บานใหญ่ดังขึ้นสามครา เจียวมี่และเฉินเฉิงยื