บทที่ 12

"แล้วพนักงานฝึกงานทั้งสองคนนี้ล่ะคะผู้จัดการ" กาญจนาเอื้อมไปหยิบเอกสารที่ส่งให้กับพระลักษณ์ได้ดูกลับคืนมา

"ขึ้นมาแล้วก็หางานให้ทำ" พระลักษณ์ดูจะไม่สนใจสองคนที่มีรายชื่ออยู่ในนั้นเลย

"ค่ะ"

พอเลขาออกไปแล้วสายตาคมก็มองตามและนึกโมโหที่หัวหน้าขัดคำสั่ง หรือผู้หญิงคนนั้นจะมีความสำคัญ? พระลักษณ์มาทวนคิดดู จริงๆ พนักงานฝึกงานต้องรับคนที่ผ่านงานมาแล้ว แต่ทำไมพระรามถึงรับนักศึกษาที่เพิ่งจะจบใหม่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีประสบการณ์อะไรเลย

"คุณกาญจนาเข้ามาหาผมหน่อย" ชายหนุ่มกดโทรศัพท์สายตรงออกไปหาเลขาหน้าห้อง

กาญจนาที่กำลังจะจัดงานให้กับเด็กใหม่ ต้องได้รีบกลับเข้ามาในห้องของผู้จัดการอีกครั้ง

"ผมขอดูประวัติของพนักงานที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่ทุกคน"

"ค่ะ"

พอได้รับคำสั่งกาญจนาก็ต้องได้ลงมาที่ฝ่ายบุคคล เพื่อขอเอกสารทั้งหมด

อะไรกัน..ทำไมต้องให้เรามาทำงานที่ฝ่ายผลิตแบบนี้ด้วย ..เธอจบมาทางด้านเทคโนโลยีก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าจะมานั่งผลิตชิ้นงานอะไรแบบนี้

"น้องบัดกรีเป็นไหมครับ"

"เออ..ค่ะ" เธอทำเป็นแค่เครื่องมือเล็กๆ แต่นี่เครื่องมือของอุตสาหกรรมเลยนะ

"ถ้างั้นน้องก็มานั่งเครื่องนี้เลย"

"พี่คะเกิดการเข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า" จะไม่ให้ถามก็ไม่ได้จ๊ะเอ๋ก็เลยลองถามหัวหน้าแผนกบัดกรีตะกั่วดู

"ก็ไม่นี่ครับ" วันชัยหยิบเอกสารขึ้นมาดูอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจว่าเขาส่งพนักงานเข้ามาฝึกงานถูกคนไหม

หรือว่าเขาอยากจะแกล้งเรา คงใช่แน่เลย สายตานั้นมองไปทั่วแผนกบัดกรีตะกั่ว แล้วถอนหายใจออกมา เธอถูกส่งมาฝ่ายผลิตอย่างนั้นเหรอ จะไปท้วงติงก็ไม่ได้ เพราะเธออยู่ในขั้นฝึกงาน ไม่ว่าเขาจะส่งไปฝึกที่แผนกไหนก็ต้องได้ทำ

"ฉันเคยทำแต่เครื่องมือเล็กๆ ค่ะ เครื่องอุตสาหกรรมแบบนี้ฉันทำไม่เป็นช่วยสอนหน่อยนะคะ" เธอต้องได้ยอมรับชะตากรรมของตัวเองแล้ว จ๊ะเอ๋ก็เลยนั่งลงเก้าอี้ตรงหน้าเครื่อง

"เดี๋ยวผมจะให้รุ่นพี่มาฝึกวิธีการใช้ให้นะ" หัวหน้าวันชัยมองไปดูคนงานที่นั่งอยู่ไม่ไกล แล้วก็สั่งให้มาฝึกงานเด็กใหม่

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อจ๊ะเอ๋" จ๊ะเอ๋แนะนำตัวกับพี่คนที่สละเวลามาฝึกงานให้

"พี่ชื่อสายหยุด"

"สายหยุดหรือคะ ชื่อเพราะจังเลย"

"ขอบใจจ้า เดี๋ยวพี่จะสอนงานนะ" สายหยุดให้จ๊ะเอ๋ขยับออกจากเก้าอี้ แล้วตัวเองก็นั่งลงแทนที่เด็กใหม่ ..ตะกั่วที่ยาวเป็นสายถูกดึงลงมาสอดเข้ากับรูที่เครื่องอุตสาหกรรม

ชิ้นงานเล็กๆ ค่อยๆ ถูกตะกั่วโอบล้อม และยังมีกล้องจุลทรรศน์ เพื่อส่องดูว่าเศษตะกั่วเล็กๆ ไปติดกับส่วนอื่นไหม

"เราห้ามให้ตะกั่วกระเด็นไปถูกใส่ที่พันอยู่รอบชิ้นงานนะ"

"ถ้าตะกั่วกระเด็นไปถูกล่ะคะ"

"ชิ้นงานนั้นก็จะใช้ไม่ได้ต้องได้ทิ้งไป แต่ถ้าเราทิ้งหลายอัน..ก็จะถูกต่อว่าแถมยังถูกหักเงินด้วยนะ"

จ๊ะเอ๋มองไปดูตะกร้าสำหรับทิ้งงานใบเล็กๆ ในแต่ละเครื่อง บางคนก็ไม่มีเลย พวกเขาคงชำนาญกันมากแล้ว แต่เธอจะทำได้ไหม

"ขอบคุณมากนะคะพี่สายหยุด"

"ที่สำคัญคือระวังมือด้วยนะ ตะกั่วมันร้อน"

"ค่ะ"

สายหยุดยังคงนั่งมองเด็กฝึกงานที่ตัวเองสอน

"เราก็ทำเป็นนี่ เคยเรียนมาเหรอ"

"ค่ะ แต่ไม่ได้บัดกรีชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์แบบนี้"

"เราเรียนจบอะไรมาล่ะ"

จ๊ะเอ๋ก็เลยบอกว่าเธอเรียนจบปริญญาตรีคณะไหนมา...

"อะไรนะ แล้วทำไมน้องต้องมานั่งผลิตชิ้นงานเองด้วย" สายงานตรงก็จริง แต่ถ้าให้เป็นหัวหน้า หรือฝึกงานก็ต้องเป็นผู้ช่วยหัวหน้า แต่นี่ให้มานั่งผลิตงานเองเลยเหรอ

แต่สายหยุดก็พูดมากไม่ได้ เพราะการแข่งขันมันสูง รวมทั้งน้องคนนี้ก็เพิ่งจะเรียนจบมา ได้เข้าทำงานในบริษัทนี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว

เที่ยงวันเดียวกัน..

"ทำไมแกดูเหนื่อยๆ" ของขวัญมาสั่งอาหารรอจ๊ะเอ๋ แต่พอเห็นสีหน้าของเพื่อนแล้วดูไม่จอยเลย

"ก็เหนื่อยน่ะสิ" เหนื่อยไม่เท่าไรหรอก แต่ทำชิ้นงานของเขาเสียหายไปเยอะเลย แล้วนี่เงินเดือนจะเหลือไหม

"แล้วเขาส่งแกไปทำอะไรที่ฝ่ายผลิต"

"แกอย่ารู้เลย กินข้าวดีกว่า"

พอกินข้าวเสร็จทั้งสองก็แยกย้าย..เข้ามาถึงฝ่ายผลิตยังพอมีเวลาเหลือ จ๊ะเอ๋เห็นรุ่นพี่ที่ทำงานในแผนกต่างก็งีบเอาแรง ..แบบนี้ก็ได้เหรอ หญิงสาวก็เลยไปนั่งลงพื้นตรงเครื่องที่ตัวเองรับผิดชอบเหมือนกับเพื่อนคนอื่น

เวลาเข้างาน..

"น้อง..น้อง.." สายหยุดเรียกจ๊ะเอ๋ที่ยังคงนั่งหลับอยู่ จะเรียกแรงก็ไม่ได้เพราะกลัวหัวหน้ามอง

จ๊ะเอ๋ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ตอนนี้เพื่อนทุกคนประจำที่ของตัวเองแล้ว หญิงสาวก็รีบลุกขึ้น สายตาหลายคนที่มองมาทำให้เธอเริ่มอาย เผลอหลับจริงเหรอเรา

ทำงานไปได้สักพักสายหยุดก็เลยชวนจ๊ะเอ๋ไปเข้าห้องน้ำ

เธอไม่ได้ไปใช้ห้องน้ำที่แม่รับผิดชอบอยู่ เพราะฝ่ายผลิตใช้ห้องน้ำด้านหลัง

กลับเข้ามาถึงก็เห็นว่ามีใครบางคนยืนดูชิ้นงานที่เธอทำเสียหายอยู่

"ตายแล้วคุณรามเข้ามาดูงานเองเลยเหรอ" สายหยุดกระซิบพูดกับจ๊ะเอ๋ เพราะดูเขาจะสนใจงานที่จ๊ะเอ๋ทำเสียมาก

จ๊ะเอ๋หายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งเก้าอี้หน้าเครื่องของตัวเอง ซึ่งมีพระรามยืนอยู่ตรงนั้น

"ผมขอโทษคุณรามด้วยนะครับ ที่ดูพนักงานใหม่ไม่ดี" วันชัยก็รีบมาเช่นกัน

"งานพวกนี้พอจะแก้ไขได้ไหม" เขาหยิบขึ้นมาดูบางชิ้นก็มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า เพราะต้องใช้กล้องจุลทรรศน์ส่องดูถึงจะเห็น

"ผมคิดว่าจะลองเอาไปแก้ดูครับ"

"ถ้ามีตำแหน่งอื่นก็ย้ายพนักงานคนนี้ไปทำ" เขาไม่ได้สนใจเธอที่นั่งอยู่ตรงนั้นเลย

วันชัยมองไปดูทั่วแผนกของตัวเองว่าพอจะให้เธอทำตำแหน่งไหนได้บ้าง เดี๋ยวผมจะให้เธอไปเป็นผู้ช่วย QC แล้วกันครับ

"ฉันเพิ่งจะทำยังไม่ถึงครึ่งวัน มันจะออกมาดีได้เลยเหรอ" ถ้าให้เธอย้ายนั่นหมายถึงเขาดูถูกว่าเธอทำงานไม่ได้เรื่อง แต่พอจ๊ะเอ๋พูดออกมาพนักงานในแผนกเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องกลัวว่าพระรามจะโมโห

"จ๊ะเอ๋" วันชัยตำหนิเด็กใหม่ แต่ก็ไม่ได้ใช้เสียงแรง เพราะไม่อยากให้เธอไปเถียง

"น้องคนไหนที่ชื่อจ๊ะเอ๋คะ" เสียงนี้พูดขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังใจหายใจคว่ำอยู่

"ดิฉันค่ะ" จ๊ะเอ๋หันไปตอบคนที่มาถามหา โดยไม่สนใจว่าพระรามจะอยู่ในอารมณ์ไหน

"เออ.." คนที่มาตามก็คือกาญจนาเลขาของผู้จัดการ แต่พอเห็นว่าพระรามอยู่ตรงนั้นด้วย ถึงกับพูดต่อไม่ได้