แชร์

ตอนที่ 3.

ผู้เขียน: baiboau-เนื้อนวล
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-05-03 15:24:17

ตอนที่ 3.

จากที่เคยมองไปยังวิวด้านนอก จำต้องละสายตากลับมามองสตรีสาวที่ขึ้นเสียง แถมยังชี้หน้าเขาอย่างไม่พอใจด้วยความประหลาดใจ

“เธอเป็นเจ้าหญิงหรือไง ถึงได้เดือดร้อน” คำพูดนี้ทำให้สาวน้อยรู้สึกตัว รีบแก้ตัวพัลวัน

“ก็...เอ่อ... นายท่านไม่ควรกล่าวหาองค์หญิงแบบนี้ หากใครได้ยินเข้าโทษถึงประหารเลยนะเพคะ” น้ำเสียงอ่อนหวานยังคงขุ่นคลัก

ทวิภาคยักไหล่ทำท่าไม่แยแส จนราชาวดีอยากจะทุบสักปึ๊กสองปึ๊กให้หายโอหังนัก นี่หากไม่รักไม่ใคร่นะ จะสั่งให้ทหารจับไปทรมานให้เข็ด

“ฉันพูดความจริงทำไมต้องกลัวด้วย องค์หญิงของเธอนั่นแหละที่สมควรจะอาย มีอย่างที่ไหนบังคับให้ผู้ชายมาหา ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เต็มใจแม้แต่น้อย...”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่ชอบใจ ราชาวดีฟังแล้วก็ชอกช้ำ หน้าเศร้าไม่คิดว่าเขาจะรังเกียจหล่อนถึงเพียงนี้ หล่อนก็แค่อยากเห็นเขา อยากใกล้เขา อยากตอบแทนที่เขาเคยช่วยชีวิตไว้แค่นั้นเอง ไม่เคยคิดจะใช้อำนาจเพื่อให้ได้ตัวเขามาครอบครองสักหน่อย

น้ำตาพาลจะไหลต้องรีบซ่อนไว้ใต้รอยยิ้มหวานที่ถูกฝึกมาตั้งแต่เล็ก “หากนายท่านได้พบองค์หญิง นายท่านจะกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าพระพักตร์หรือเปล่าเพคะ”

“ฉันเป็นคนปากตรงกับใจ คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น เย็นนี้ตอนมื้อค่ำฉันก็จะพูดแบบนี้กับองค์หญิงแก่แดดนั่น...”

ราชาวดีกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกเจ็บจี๊ดในอก นี่หล่อนคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่นะที่ปลอมตัวมาอยู่ใกล้ๆ เขาแบบนี้ เพราะยิ่งใกล้ เขาก็ยิ่งพูด ยิ่งทำให้หล่อนเจ็บ เจ็บโดยที่โต้ตอบอะไรไม่ได้เลย

“องค์หญิงจะยังไม่พบนายท่านในเย็นนี้หรอกเพคะ...”

“เพราะอะไร...” ทวิภาคถามเสียงผิดหวัง

หญิงสาวส่ายหน้า “ข้าน้อยไม่ทราบได้ แต่ถ้าองค์หญิงยินดีจะให้นายท่านพบเมื่อไหร่ ข้าน้อยจะรีบเรียนให้ทราบเพคะ”

ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ถ้าไม่อยากให้พบแล้วให้ฉันรีบมาทำไม บ้าชะมัด!” พูดออกมาอย่างหัวเสีย กำปั้นทุบแรงๆ ที่ขอบระเบียงไม้ จนสาวน้อยข้างหลังตกใจหน้าซีด

“องค์หญิงทรงติดราชกิจบางอย่างทำให้ต้องเลื่อนกำหนดการเดิม หวังว่านายท่านจะเข้าใจ”

ทวิภาคไม่ตอบ แต่แสยะยิ้มมุมปาก “ใครจะขัดใจองค์หญิงผู้สูงส่งได้ล่ะ ขนาดอยู่ไกลถึงเมืองไทย แค่รับสั่งคำเดียวยังต้องรีบมาเลย...”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประชดประชัน ราชาวดีเจ็บลึกในอก แต่จำต้องกล้ำกลืนไว้ในอก เพราะรักปักใจคำเดียวถึงทำให้หล่อนยอมถูกเหยียบย่ำเช่นนี้

“หากนายท่านไม่ต้องการอะไรเพิ่มแล้ว ข้าน้อยขอตัวก่อนนะเพคะ นายท่านจะได้พักผ่อน...”

ก้มหน้าลงถอนสายบัวช้าๆ กำลังจะหมุนตัวออกไปจากห้องพักของทวิภาค แต่เสียงเข้มห้วนก็หยุดหล่อนไว้เสียก่อน

“ฝากบอกองค์หญิงของเธอด้วยนะว่าหากยังเล่นองค์อยู่แบบนี้ ฉันจะกลับเมืองไทย”

ราชาวดีเบิกตากว้างหน้าตื่น “นายท่านทำอย่างนี้ไม่ได้นะเพคะ...”

ทวิภาคหรี่ตายาวรีที่หวานซึ้งของตนเองมองสตรีสาวสวยเบื้องหน้าด้วยความเคลือบแคลง ไม่อยากจะเชื่อว่าสตรีงดงามราวกับภาพวาดตรงหน้าจะเป็นแค่นางกำนัลเล็กๆ ที่คอยรับใช้เจ้าหญิงองค์นั่น

เมื่อถูกมองอย่างจับผิด ราชาวดีจึงรีบแก้ตัว “คือ... องค์หญิงจะทรงกริ้ว แล้วข้าน้อยก็จะต้องโทษหนัก...”

ไหล่กว้างไหวเล็กน้อย พูดออกมาอย่างไม่แยแส แต่แท้จริงแล้วรู้สึกเห็นใจสตรีตรงหน้าที่ยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อไม่น้อย

“ก็ช่างเธอสิ ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย”

ไม่มีเสียงหวานเจื้อยแจ้วตอบมา ทำให้ทวิภาคอดจ้องมองใบหน้างดงามนั้นอย่างพิจารณาไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้หน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“เธอชื่ออะไรหรือ...”

คำถามที่เปลี่ยนเรื่องสนทนาแบบฉับพลันทำให้ดวงตากลมโตที่ก้มมองพื้นอยู่เมื่อครู่นี้ต้องช้อนขึ้นจ้องใบหน้าหล่อลากดินของเขาด้วยความประหลาดใจ และเมื่อเห็นรอยยิ้มแต้มมุมปากหยักสวยสีสดนั้นน้อยๆ หญิงสาวก็อดระบายยิ้มตอบไม่ได้ ทั้งๆ ที่กำลังเศร้าใจอยู่กับคำพูดไม่ไว้หน้าของทวิภาคเมื่อครู่นี้

“เอ่อ...”

“ถามว่าชื่ออะไรไง...” น้ำเสียงคล้ายรำคาญ จนราชาวดีต้องรีบละล่ำละลักบอกชื่อที่คิดได้เร็วที่สุดในขณะนั้นออกไป

“ดอกเอื้องเพคะ ดอกเอื้อง...”

ชายหนุ่มระบายยิ้มพึงพอใจ จ้องมองสาวน้อยตรงหน้าด้วยสายตาแปลกประหลาดชนิดหนึ่ง แต่ถึงมันจะแปลความหมายไม่ออก แต่กระนั้นมันก็ยังสามารถทำให้เลือดในกายร้อนระอุขึ้นมาอย่างไม่เคยพานพบมาก่อน

“ดอกเอื้องหรือ... เพราะดีนี่ แปลว่าดอกกล้วยไม้ใช่ไหม...”

ดวงตากลมโตที่มีแพขนตาดกดำเบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ รอยยิ้มหวานหยดแต้มที่กลีบปากสาวจนทวิภาคที่กำลังจ้องมองอยู่รู้สึกอึดอัดแปลกประหลาด ความหวาดกลัวบางอย่างทำให้ชายหนุ่มเลือกที่จะหันหลังเกาะระเบียงและมองออกไปยังทิวเขาแทนมองใบหน้างามๆ นั้น

“นายท่านทราบด้วยหรือเพคะ” ราชาวดียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “แสดงว่านายท่านก็สนใจวัฒนธรรมของเชียงรุ้ง...”

ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเสียงเข้มตัดฉับเอาเสียก่อน ทำเอารอยยิ้มหวานที่แต้มกลีบปากอิ่มอยู่ต้องหุบลงในบัดดล พร้อมๆ กับเสียงถอนหายใจอย่างผิดหวัง

“เคยอ่านเจอน่ะ... ไม่ได้คิดจะใส่ใจอะไร”

“ข้าน้อยอุตส่าห์ดีใจ นึกว่านายท่านจะสนใจข้าน้อยบ้าง...”

เผลอพ้อออกไป แล้วก็ต้องแก้มแดงเมื่อคนตัวโตเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นกายสุดเซ็กซี่ที่มีมากพอๆ กับความยะโสโอหังของเขาทะลักเข้าไปในโพรงจมูก มันทำให้หล่อนวิงเวียนจนแทบจะทรงกายไม่อยู่

และยิ่งตอนพ่อเจ้าประคุณก้มหน้าที่หล่อลากดินต่ำลงมา หัวใจของหล่อนก็แทบจะวายด้วยความตื่นเต้นที่พุ่งขึ้นสูงสุด

“ทำไมฉันต้องสนใจเธอด้วยล่ะ...” พูดอย่างไม่คิดรักษาน้ำใจ ขณะกวาดตามองใบหน้างามคล้ายกับขบขัน สาวน้อยหน้าร้อนผ่าว

“หน้าตาก็งั้นๆ สาวๆ ที่ประเทศของฉันสวยกว่านี้ตั้งเยอะ” พ่นคำพูดที่ทำร้ายหัวใจยังไม่พอ เขายังมีหน้ามายิ้มเย้ยใส่อีกแน่ะ

คนอะไรใจดำชะมัด ราชาวดีเข่นเขี้ยวอยู่ภายในใจ เจ็บก็เจ็บ โกรธก็โกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ก็หากทำร้ายเขา ก็เท่ากับทำร้ายหัวใจของตนเอง

มีทางเดียว... คือต้องทำให้เขารักหล่อนให้จงได้... แต่มันยากไม่ต่างจากการกระโดดลงไปงมเข็มในน้ำเย็นๆ กลางฤดูหนาวในมหาสมุทรแปซิฟิกยังไงยังงั้น

“ข้าน้อยรู้แล้วเพคะว่าไม่งาม งั้นข้าน้อยขอตัวนะเพคะ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแง่งอนปนเปกับความน้อยใจ ทวิภาครับรู้ แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ

“ฉันพูดเรื่องจริงทำไมต้องทำเสียงน้อยใจด้วยล่ะ แล้วจะรีบไปไหนกัน ถูกส่งมารับใช้ฉันไม่ใช่หรือ”

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • มายาทมิฬ   ตอนที่ 35.

    ตอนที่ 35.เจ้าสมถวิลระบายยิ้มอย่างพึงพอใจ “งั้นอาขอตัวก่อนนะ มีงานอีกหลายอย่างที่ต้องจัดการให้สำเร็จโดยเร็ว”เจ้าหญิงราชาวดีลุกขึ้นยืนทำความเคารพตามมารยาทที่ถูกฝึกอบรม ก่อนหันไปพูดกับรสาเมื่อเจ้าสมถวิลที่หล่อนหลงคิดว่าเป็นคนดีมาตลอดชีวิตก้าวออกไปจากห้อง“หญิงเกลียดท่านอาจังรสา หญิงไม่เคยคิดเลยว่าท่านจะทะเยอทะยานแบบนี้”“เราต้องนิ่งไว้เพคะ ต้องดัดหลังเจ้าสมถวิลให้ได้ เอ่อ แล้วคุณทวิภาคตกลงไหมเพคะองค์หญิง...” คำถามของคนสนิททำเอาหน้าที่เครียดอยู่แล้วเครียดหนักมากขึ้น“ตกลงจ้ะรสา แต่เขาไม่พอใจมาก...”“แล้วทำไมเขาถึงยอมง่ายๆ เพคะ หรือว่าทรงบอกความจริงที่ทรงปลอมพระองค์...” รสาทำหน้าตื่น เจ้าหญิงสาวส่ายหน้าไปมา พร้อมๆ กับถอนใจแรงๆ“หญิงโกหกเขาว่าคนของเขาอยู่ในมือของหญิง และหากเขาไม่ยอม หญิงจะฆ่าคนพวกนั้น...”“องค์หญิง!” คำอุทานของคนสนิทยิ่งทำให้ราชาวดีเครียดเขม็ง รู้ตัวว่าทำไม่ดี ทำไม่ถูก แต่หล่อนมีทางเลือกมากกว่านี้ไหมล่ะ“หญิงเลวมากใช่ไหมจ๊ะ แต่หญิงไม่มีทางเลือก ถ้าหญิงไม่ทำแบบนี้ เขาคงไม่ยอมตกลง และแผนการตลบหลังท่านอาก็คงจะไม่สำเร็จ”คำพูดที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำและแสนละอายของราชาวดีทำใ

  • มายาทมิฬ   ตอนที่ 34.

    ตอนที่ 34.เขาคงคิดไปเองฝ่ายเดียว... ที่คิดว่าหล่อนมีใจให้เหมือนกัน“ถ้าเธอคิดอย่างนี้จริงๆ เราก็คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก...”ร่างอรชรถูกผลักออกเบาๆ แต่กระนั้นมันก็ทำให้ราชาวดีเจ็บร้าวในอก ยิ่งเห็นสายตาชิงชังที่เขาขว้างใส่มา ก็ยิ่งเจ็บทวิภาคแค่นยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันหลังให้ดั่งเดิม หญิงสาวน้ำตาคลอ แต่ก็พยายามจะซ่อนมันไว้ให้ลึกที่สุด“แล้วนายท่าน... เอ่อ ตกลงหรือเปล่าเพคะ เรื่องงานอภิเษก...”ทุกอย่างรอบกายเงียบสงบไปหลายอึดใจ ก่อนที่เสียงห้วนกระด้างจากพ่อคนตัวโตที่ยืนหันหลังให้อยู่จะดังขึ้น“ฉันมีทางเลือกอื่นอย่างนั้นหรือ... เชิญกลับไปบอกองค์หญิงของเธอได้เลยว่า ฉันตกลง และยินดีอย่างมากที่จะได้เป็นผัวของหล่อน..”คำพูดของทวิภาคบาดลึกลงไปถึงในอก เจ็บจนฝืนยิ้มไม่ออก แม้แค่จะพูดออกไปยังทำได้ลำบากเลย มันจึงสั่นเทายิ่งนัก“ข้าน้อยจะกราบทูลองค์หญิงตามที่นายท่านบอกเพคะ... ข้าน้อยขอตัวก่อน”ผู้ชายตรงหน้าไม่ตอบอะไรออกมา หญิงสาวจึงได้แต่หน้าเศร้า เดินคอตกไปที่ประตู กำลังจะก้าวออกไป แต่ร่างของหล่อนก็ถูกรวบเข้าไปปะทะกับความแข็งแกร่งของแผ่นอกกว้างเสียก่อนทวิภาคกอดร่างของราชาวดีแนบอก พยายามจะทำใจแข็งแต่

  • มายาทมิฬ   ตอนที่ 33.

    ตอนที่ 33.น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้างน่ากลัว หญิงสาวมองเขาทั้งน้ำตา พูดไม่ออก รู้สึกอดสูต่อสิ่งที่เกิดขึ้นยิ่งนัก หล่อนดิ้น หล่อนร้อง หล่อนอ้อนวอนให้เขาทำเอง จะไปโทษเขาได้ยังไง“เธอคิดผิด... เพราะฉันกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่งามทั้งกายและหัวใจ ไม่แพศยา สำส่อน ไม่ต่างจากโสเภณีแบบเธอ มัลลิกา”พยายามซ่อนน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ แต่มันก็ไหลพรากออกมาอย่างสุดกลั้น ร่างบางสั่นเทา มือบางถูกยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้แน่นชั่วขณะหนึ่งแววตาคมกล้าที่กระด้าง แสนชิงชัง อ่อนแสงลง คลายความเจ็บแค้น เปิดเปลือยความห่วงใยออกมา แต่มันก็ชั่วอึดใจเดียวเท่านั้นก็กลับเป็นเย็นชา ไร้หัวใจตามเดิม“จะไม่ยินดีกับฉันหน่อยหรือ...”“ยินดี... ด้วยค่ะ” กัดฟันพูดออกมา ไม่ยอมสบตาเขา“ขอบใจมาก และเมื่อวันนั้นมาถึง เธอก็จะกลายเป็นยิ่งกว่าขยะในสายตาของฉัน มัลลิกา”เสียงหัวเราะที่ไม่ต่างจากซาตานดังก้องสนั่นโสตประสาท แม้ร่างสูงใหญ่ที่มีอสูรร้ายสิงสถิตอยู่จะเดินออกไปจากห้องแล้วก็ตาม“พี่ยุธใจร้าย... พี่ยุธใจร้าย...” ร้องไห้ไม่หยุด หัวใจแตกสลายไม่มีชิ้นดี เจ็บปวดจนแม้กระทั่งจะหายใจก็ยังเจ็บแปลบเมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่หล

  • มายาทมิฬ   ตอนที่ 32.

    ตอนที่ 32.กลีบปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ไม่คิดว่าอินทรายุธจะหยาบคายกับหล่อนถึงเพียงนี้ ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอย่างผิดหวัง แม้ชายหนุ่มจะรู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง แต่ความแค้นก็ยังมีอำนาจเหนือกว่ามากนัก“อยากลองไหมล่ะ แต่วันนี้เธอคงต้องเป็นฝ่ายโอ้โลมฉันนะ เพราะฉันค่อนข้างเพลีย...”มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นอกสาวอย่างเถื่อนถ่อย บีบขย้ำแรงๆ จนสาวน้อยน้ำตาซึม ขณะที่อีกมือหนึ่งก็ฟอนเฟ้นบั้นท้ายงอนอย่างเมามัน“อย่าทำแบบนี้นะ”“เธอชอบแบบนี้... ไม่อย่างนั้นจะทำให้ฉันบ้าหรือ...”ร่างบางถูกผลักจนหงายลงไปนอนแผ่บนเตียง มือใหญ่กระชากอาภรณ์ของสาวน้อยจนหมดเกลี้ยง เหลือแต่เรือนกายอวบอิ่ม เต็มไม้เต็มมือที่ขาวโพลนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะกระโดดขึ้นทาบทับ“ปล่อยนะ พี่ยุธปล่อยมะลิเถอะ มะลิกลัว...”เมื่อเหตุการณ์คับขัน หญิงสาวจึงเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขากลับไปเป็นแบบที่เคยเรียกเมื่อสามปีก่อน แต่มันหาทำให้อินทรายุธใจอ่อนไม่เธอหายระบมจากน้องชายของฉันก่อน เราค่อยมาต่อกันใหม่...”“ไม่นะ... พี่ยุธ อย่าทำแบบนี้กับมะลิ”“ร้องทำไม จำไม่ได้หรือ ตอนที่อยู่ลอนดอนเธอให้ท่าฉันขนาดไหน แต่ฉันก็เลือกที่จะให้เกียรติเธอ...” น้ำเสียงของเขาเต

  • มายาทมิฬ   ตอนที่ 31.

    ตอนที่ 31.เจ้าสมถวิลแสยะยิ้ม “พ่อเห็นนางแล้วล่ะ สวยดีนี่ แต่ดูท่าทางแล้วคงจะอายุสั้น...”“ท่านพ่อ! ทรงหมายความว่ายังไงพ่ะย่ะค่ะ ท่านพ่อทรงทอดพระเนตรเห็นนางเมื่อไหร่ ในเมื่อนางไม่เคยออกไปไหน...”“ก็นางเข้ามาเมื่อครู่นี้ไงล่ะ แต่แปลก พอได้ยินเรื่องที่ลูกจะต้องแต่งงานกับราชาวดี นางก็รีบกลับออกไปเลย...”เจ้าสมถวิลหัวเราะร่วน ตรงข้ามกับอินทรายุธที่มีสีหน้าไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด “แล้วท่านพ่อจะทำอะไรนางพ่ะย่ะค่ะ แต่ลูกขอบอกไว้ก่อน หากท่านพ่อคิดร้ายกับนาง ลูกก็ไม่ยอมเหมือนกัน”ดวงตาคมกล้าจ้องบิดาเขม็ง อดห่วงใยสวัสดิภาพของมัลลิกาไม่ได้ ไม่คิดเลยจะต้องมาตกอยู่ในสถานะการณ์น่าสะอิดสะเอียนแบบนี้“หากลูกตกลงตามที่พ่อต้องการ นางก็จะมีลมหายใจอยู่จนแก่”“ท่านพ่อบังคับลูก...!” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเจ้าสมถวิลหัวเราะร่วน “เพื่อความยิ่งใหญ่ของเราต่างหาก ลูกต้องทำตามที่พ่อต้องการ”อินทรายุธส่ายหน้าดื้อรั้น “เรื่องนี้ท่านพ่อไม่มีทางบังคับลูกได้ ลูกจะไม่เข้าพิธีอภิเษกกับราชาวดีไม่ว่าจะกรณีใดทั้งสิ้น ลูกขอตัวพ่ะย่ะค่ะ” พูดจบก็ทำความเคารพเจ้าสมถวิล ก่อนจะหมุนกายใหญ่โตเดินหายเข้าไปในห้องพักส่วนตัวส

  • มายาทมิฬ   ตอนที่ 30.

    ตอนที่ 30.“หญิงจะทำอย่างไรดีรสา หญิงไม่อยากแต่งงาน แต่หากไม่แต่งงานหญิงก็แตะต้องราชบัลลังก์ไม่ได้...”“องค์หญิงพระทัยเย็นๆ นะเพคะ เราค่อยๆ คิดไป ทางออกมันต้องมีสำหรับเราแน่นอน” รสาปลอบประโลม แม้ภายในใจจะมืดมนไม่เห็นหนทางใดเลยก็ตาม“แต่หญิงไม่เห็นทางออกเลย ท่านอาบังคับให้หญิงแต่งงานกับเจ้าพี่อินทรายุธ แต่หญิงไม่ได้รักเจ้าพี่แบบนั้น หญิงรักทวิภาค... แต่ถ้าจะให้เขาแต่งงานด้วย เขาก็คงไม่มีทางยอมแน่...” ราชาวดีคร่ำครวญ สับสนจนหนทางยิ่งนัก“ข้าน้อยเคยเตือนองค์หญิงหลายครั้งแล้วว่าเจ้าสมถวิลใจคอเลือดเย็น ทะเยอทะยานองค์หญิงก็ไม่ทรงเชื่อข้าน้อยเลย และหากข้าน้อยเดาไม่ผิด ที่เจ้าสมถวิลบังคับให้องค์หญิงทรงอภิเษกกับโอรสบุตรธรรมของตนเองก็เพราะว่าจะได้กุมอำนาจทั้งหมดของเชียงรุ้ง โดยใช้เจ้าชายอินทรายุธเป็นหุ่นเชิด...”ราชาวดีคิดตาม และก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจยิ่งนักกับความไว้ใจที่ถูกหักหลังแบบนี้ “งั้นถ้าหญิงอภิเษกกับเจ้าพี่อินทรายุธ ก็เท่ากับว่าเปิดโอกาสให้ท่านอามีอำนาจมากขึ้นกว่านี้น่ะสิ”รสาพยักหน้าก่อนจะแสดงความคิดเห็นต่อ โดยมีมาลีและมาลานั่งฟังอย่างสนอกสนใจ “ดังนั้นองค์หญิงต้องทรงทำเป็นไหลตามน้ำไปก่

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status