บทที่ 4 เสียงเรียก

หลังจากรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จเเล้ว จรีภรณ์เดินขึ้นมาห้องนอนทันทีเพราะไม่อยากจะยุ่งเรื่องของคนในครอบครัวเท่าไหร่ ทว่าเสียงของคุณแม่สามีก็ดังจนผ่านผนังห้องเข้ามาจนน่าตกใจ อันที่จริงอยากจะบอกว่า ไล่ไปนอนที่ไหนก็ไปเถอะ ถึงยังไงเธอก็ไม่อยากจะนอนด้วยกันอยู่เเล้ว

จรีภรณ์เดินไปกลางห้องสำรวจรอบๆ พลางถอนหายใจออกมาและตกอยู่ในภวังค์ของตน ไม่รู้จะอยู่ในร่างนี้อีกนานเเค่ไหนกันเชียว ไม่รู้ว่าวิญญาณของพริมมาจะเป็นอย่างไร ทว่าตอนนี้รู้สึกกลายเป็นคนบาปที่แย่ง ร่างของผู้หญิงคนนี้

“พริมมา ฉันขอโทษนะ” จรีภรณ์พูดพลางยกมือขึ้นไหว้ด้วยความรู้สึกผิด วาบ…รอบผิวกายของเธอกลับรู้สึกเย็นเยือกในทันที เจ้าตัวยกมือลูบที่ต้นเเขนเบาๆ ก่อนจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเเละเปิดออก

คุณพระ ! จรีภรณ์มองเสื้อผ้าตรงหน้า ถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอ บอกทีว่าคืนนี้เธอต้องใส่ชุดนอนอันบางเบานอนกับผู้ชายคนนั้น !

“ใครจะกล้าใส่กัน !” หญิงสาวหยิบเสื้อผ้าเเต่ละชุดที่คิดว่าต้องไม่ใส่ออกมาจนหมดเเละ…มันก็หมดตู้

“แล้วคืนนี้ฉันจะใส่อะไรเนี่ย ลำพังแค่เดรสที่ใส่วันนี้ ลมวาบๆ ที่ขาจนแทบเดินไม่ออกเเล้ว !” จรีภรณ์อยากจะร้องไห้ เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเลือกหยิบชุดนอนเบาบางที่ดูปิดมิดที่สุดออกมา

“ชุดชั้นในลายลูกไม้ ! ฮ่าๆ ลายลูกไม้” หัวเราะทั้งน้ำตา มือทั้งสองก็ไม่วายข้างหยิบชุดชั้นในสีชมพูออกมา

เมื่อเลือกชุดนอนได้เเล้ว จรีภรณ์ก็จัดการเก็บเสื้อผ้าตัวอื่นยัดใส่ตู้เข้าที่เดิมเเล้วมองชุดที่ต้องใส่นอนวันนี้

ประตูห้องเปิดออก จรีภรณ์รีบซ่อนชุดอันน่าอายไว้ข้างหลังทันที สายตาคู่มองชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าขรึม

หญิงสาวเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้

“คนอะไรน่าต่อยชะมัด” บ่นพึมพำในปาก ก่อนจะเหลือบมองและหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ไม่นานสิบนาที จรีภรณ์เดินออกมาในชุดนอนบางเบา แต่ชั้นนอกก็ยังเอาผ้าขนหนูคลุมเอาไว้ สายตาเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนปลายเตียง

“จะนั่งถึงเช้าเลยไหมคะ ?” หญิงสาวเอ่ยถาม

กตตน์หันมามองภรรยาที่ทำหน้ากวนใส่

“เรื่องของผม ถ้าคุณง่วงก็นอนไปก่อนเลย”

“เรื่องของผม โธ่ ! คิดว่าอยากจะยุ่งนักหรือไง” เลียนเสียงชายหนุ่มพลางพูดบ่น ใช่ว่าอยากจะถามหรือสนทนาด้วยนักหรอก

กตตน์มองอากัปกิริยาของหญิงสาว ก่อนลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเเละเข้าห้องน้ำไป

จรีภรณ์ถอดผ้าขนหนูออกวางไว้ที่ปลายเตียง มองก่อนจะขึ้นเตียงนอนเปิดโทรทัศน์พลางๆ ให้ง่วง เปลี่ยนช่องนานเกือบสิบนาทีก็ยังตัดสินใจว่าจะดูช่องไหนเเน่ๆ ไม่ได้ หรือวันนี้ไม่มีอะไรจะให้ดูจริงๆ

จนสุดท้ายมาตกอยู่ช่องซีรีส์เดิมๆ ที่เคยดูผ่านมาเเล้ว

'เราจะต้องตามจับฆาตกรต่อเนื่องรายนี้ให้ได้ ไม่งั้นจะต้องมีเหยื่อมากกว่าหนึ่งราย'

'เเต่หลักฐานของเรานำไปสู่ตัวฆาตกรหรือผู้ต้องสงสัยไม่มากพอ'

'กลับไปที่หลักฐานที่เรามีอยู่ ไม่ว่ายังไงจะต้องตามจับเจ้าฆาตกรคนนี้ให้ได้'

“ยังไม่นอนอีกหรือไง” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น

จรีภรณ์ละสายตาจากทีวีตรงหน้าหันมองเตรียมตอบเเต่ทว่า…

“เฮ้ย ! อกอีแม่แตกกระจาย !” หญิงสาวอุทานออกมาเมื่อมอง ชายหนุ่มที่เดินออกมาเปลือยเปล่าท่อนบน มีเพียงผ้าขนหนูที่คลุมด้านล่างไว้

กตตน์มองคนตัวเล็กอุทานตาค้างด้วยความเเปลกใจ มันเป็นเรื่องปกติมากที่จะเดินออกมาในสภาพนี้เวลาอยู่กับพริมมา และเธอเองก็ชินนานเเล้ว ทำไมวันนี้ทำท่าทางเเปลกๆ หนำซ้ำยังอุทานคำที่ไม่เคยคิดจะพูดออกมา

ชายหนุ่มส่ายหน้า ไม่สนใจอะไรตรงข้ามกับจรีภรณ์ที่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สายตาเผลอมองหุ่นอันน่าพิสมัยของเขาเสียเเล้ว หญิงสาวหลบตาเเละรีบปิดทีวีซุกตัวลงนอนใต้ผ้าห่มทันที

ก็เเค่หุ่นดีเองน่าไอ้ต๋อมเอ๊ย ! ภูมิต้านทานเรื่องผู้ชายเเต่ไหนเเต่ไรก็ดีมาตลอดนี่นา

กตตน์เปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อยเเล้วจึงเดินมาที่เตียง น้ำหนักทิ้งลงบนเตียงทำให้จรีภรณ์สะดุ้งขึ้นขยับตัวถอยหนีจนแทบชิดปลายเตียงพลางหันมามองชายหนุ่ม

“นี่คุณ…”

“อะไร ?” กตตน์ถามด้วยน้ำเสียงรำคาญ

“คุณเกลียดฉันใช่ไหม ก็แยกลงไปนอนพื้นสิ” หญิงสาวรอชายหนุ่มตอบ เเต่เขากลับนิ่งไม่สนใจหนำซ้ำยังหลับตานอนสบายใจซึ่งต่างจากเธอที่พยายามข่มตาหลับเพราะเกิดมาเพิ่งจะเคยนอนร่วมเตียงกับผู้ชายก็วันนี้ล่ะ!

ลมเย็นเยือกพัดผ่านผ้าม่านในห้องจนปลิวทั้งที่ก็ไม่ได้เปิดหน้าต่างเอาไว้ ก่อนจะปรากฏร่างโปร่งแสงของหญิงสาวขึ้น ใบหน้าสีขาวซีดเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำมากมาย ดวงตาดำหมองคล้ำเศร้าโศก ศีรษะด้านซ้ายเต็มไปด้วยเลือด เเม้กระทั่งชุดที่สวมอยู่ มือเรียวโปร่งแสงเอื้อมเข้าไปหา ทว่าดูเหมือนจะไกลห่างออกไปทุกที ปากขยับพูดอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครอาจได้ยิน

‘เอาสามีของฉันคืนมา!’