พลั่ก!
"เฮือก!" มือพกสั้นถูกปามายังหน้าผากย่นของเสี่ย เลือดสีแดงสาดกระจาย ร่างกายนอนแน่นิ่ง ทว่าลูกน้องรู้จังหวะที่หลบทัน เตะร่างไร้วิญญาณออกไกล
"สมกับพี่จริง" เรื่องโหดเหี้ยมไร้ความปราณี มีให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง กาว์นที่พึ่งเดินเข้าห้องลับมา ไม่ได้แสดงอาการตกใจ เขาเลือกที่จะนิ่งถือเป็นภาพชินตา
"ใครที่ยังลีลาไม่ยอมจ่ายหนี้ เอาไปให้ดูเป็นตัวอย่าง" สกายสั่งลูกน้อง ชันตัวลุกขึ้น เหลือบมองน้องชายที่ยืนชมกล้องวงจรปิด เหตุการณ์เมื่อกี้ถูกถ่ายทอดออกไปในบ่อน กระตุ้นให้นักพนันเกรงกลัวไม่คิดหนี
"จะแวะไปโรงบาลไหม" กาว์นพูดขึ้น ทำสองขายาวหยุดชะงัก หันตัวกลับมาเล็กน้อย สายตาไร้ความรู้สึกมองมา เขารู้เรื่องจากธนัช เพราะกลับบ้านไปไม่เจอใคร
"ไม่จำเป็น"
วันต่อมา...
ร่างบางในชุดนักศึกษาปล่อยผมยาวสีน้ำตาลถึงเอวคอด ก้าวเท้าเล็กมานั่งลงที่โต๊ะอาหารเช้า มีเพียงเธอคนเดียวที่มาก่อนทุกครั้ง
"คุณหนูแน่ใจว่าไปไหวหรือป่าวคะ" ป้าแหวนถามขณะมือเหี่ยวถือถาดข้าวต้มพร้อมยาทานในช่วงเช้า เล็งมองหน้าหญิงสาวสำรวจจนคนถูกมองต้องยิ้มเขินออกมา
"ไหวสิคะ โนวาถึกและบึกบึนค่้ะ" เธอแกล้งล้อเลียนทำท่าทางให้ป้าแหวนหลุดขำตามการกระทำ ฮิวที่รออยู่ระหว่างประตูอมยิ้มตาม
"ยังมียาต้องทานอยู่ ป้าเอาใส่ไว้ในรถแล้วนะคะ" เสียงเน้นย้ำกระชับตามคำสั่งนายหญิงที่มาส่งคุณหนูกลับจากโรงพยาบาล ถือว่าห้ามผิดพลาดประการใด
"ค่ะป้าแหวนน่ารักที่สุดเลย" มือบางกอดเข่าแขนเหี่ยวย่นราวกับนิสัยเด็ก เอียงหน้าซบเข้าอก หาไออุ่นเหมือนกับแม่ของเธอถ้ายังอยู่ตอนนี้
"คงจะอยู่เกาะสมบัติพ่อแม่ฉันอีกนานสิ" น้ำเสียงเรียบพูดขึ้นแฝงไปด้วยคำด่าจิกบั่นทอน ร่างกายกำยำนั่งลงหัวโต๊ะอาหาร ป้าแหวนรีบไปนำอาหารมาเสิร์ฟ ละตัวไปเข้าครัวต่อ
"คำทักทายตอนเช้าของพี่สกายทำวาสดชื่นจังค่ะ" แม้จะรู้ดีว่าเป็นคำเหยียดหยาม นิสัยไม่ยอมคนสั่งปากเรียวอ้าออก หลอกประชดประชันต่อทันที
"งั้นขอบคุณฉันสิ" เขาไม่ได้ใส่ใจคนที่พูดออกมา คว้าช้อนอาหารตักขึ้นทาน อย่างรวดเร็ว มีเอทินที่ยืนอยู่ด้านข้าง เข้ามารายงานเรื่องงานของวันนี้
"แน่นอนค่ะ วาต้องขอบคุณที่พี่สกายทำวาเกือบตาย" ใจดวงน้อยเต้นรัวเมื่อนึกถึงวันนั้น เธอค่อนข้างจะทำดีกับเขาตั้งแต่เด็กด้วยซ้ำไป เหตุใดถึงจะได้ทำร้ายกันไม่หยุดหย่อน หากช้าไปกว่านี้คงได้สิ้นชื่อโนวาแล้ว
"ไม่สำเร็จ" สกายชายตามองใบหน้าเนียนเท่านั้น คำประชดประชันแค่นี้ ไม่กระทบใจแกร่งสักนิด
"อ้าววาจะไปเรียนหรอไปกับพี่ก็ได้นะ" กาว์นลงบรรไดมานั่งลงร่วมโต๊ะอาหาร ตรงข้ามกับพี่ชาย เลือกยกกาแฟดำที่มาเสิร์ฟขึ้นจิบ หรี่ตามองร่างบางทั่วตัว เผยแววนิสัยเจ้าชู้
"ทำหน้าที่คนขับรถหรือไง" น้ำเสียงเขร่งขึมของสกายย้อนถาม จิบกาแฟดำเม้มปากหนาเก็บคราบ
"จะไปคอนโดมันทางเดียวกัน" กาว์นตอบแบบไม่สนใจ เลือกมองน้องสาวในสถานะที่ถูกแม่บีบบังคับไว้ ไม่งั้นคงจะเป็นเหมือนของเล่นทั่วไปของเขาแล้ว
"ถ้าทางเดียวกันไปกับพี่กาว์นก็ได้ค่ะวาอิ่มพอดี" เธอกระดกนมจืดหมดแก้ว ลุกขึ้นยืนก้มหน้าลงเคารพสกาย เอื้อมเก็บหนังสือเรียนโอบใส่อก รอกาว์นนำหน้า
"ให้โนวาไปรถฉัน" กาว์นหันไปบอกกับฮิว เพราะเขาเตรียมจะเดินตามมา หากต้องเข้าบ่อนอีกคงไม่สะดวก ให้ลูกน้องคอยรับส่งตามนิสัยรักสนุก
"จะดีหรอครับ" ฮิวย้ำถาม ทว่าสบตามาเฟียหนุ่ม แม้กาว์นจะพาโนวาเดินนำไปแล้ว
"ขับรถตามไปอย่าให้คาดสายตา" น้ำเสียงเข้มขึงขัง บีบแก้วกาแฟในมือแน่น หารู้ว่าจักอันตรายในรูปแบบอื่นไม่ กล้าดียังไงถึงกล้าขัดคำพูดของเขาในสถานะผู้ปกครอง
บนรถสปอร์ตหรู.........
"พี่ขับเร็วไปหรอ" กาว์นถามขึ้นหันใบหน้ามองปรายตา หลังเห็นร่างบางนั่งเบาะข้างคนขับมีอาการนิ่งเกร็ง แข่งกับความเร็วของรถคงเกิดความกลัว ตาโตจ้องถนนไม่กระพริบ
"เร็วขนาดนี้ เรียกว่าซิ่งเถอะค่ะ" เธอตอบอย่างเป็นกันเอง จับกระชับสายเข็มขัดบริเวณหน้าอกแน่น หัวใจแทบจะเต้นทะลุออกมา
"มีนิสัยตลกตั้งแต่เมื่อไหร่ แสดงว่าไปอยู่ที่ฝรั่งเศสคงจะดื้อน่าดู" น้ำเสียงเข้มถาม พร้อมยิ้มมุมปากหนาให้
"ไม่เลยค่ะวาเรียบร้อยจริงนะพี่กาว์น" เธอตอบอย่างหน้าตาใสซื่อ ตรงข้ามกับเสียงหวานออกห้าว ทำคนฟังให้หลงเชื่อยาก
"แล้วไม่มีแฟนหรือไงโตขนาดนี้" สายตาเข้มเล็งท้องถนน สลับกับมองกระจกหลัง ที่เห็นรถประจำคฤหาสน์ตามหลังติด คงไม่พ้นคำสั่งพี่ชาย
"มีแต่นักธุรกิจที่แม่พยามยัดเหยียดอยู่ค่ะ" สิรินภาพยามหาคนมีชื่อเสียงเพื่อฝากฝั่งเธอไว้ ยามที่ไม่มีคนสามารถดูแลโนวาได้
"พี่ว่าถึงมหาลัยลงไปทักทายคันหลังซะหน่อยนะ" กาว์นเอียงตัวส่งสายตาไปด้านหลัง ให้หญิงสาวมองตาม
ณ มหาลัย....
"ทำไมพี่ฮิวตามมาล่ะคะ" เธอบอกให้กาว์นส่งก่อนถึงทางเข้าเหมือนทุกครั้ง ครั้นเห็นรถที่ฮิวรับส่ง ขับตามมาจึงรีบเดินมาดูอย่างอดสงสัยไม่ได้
"คือคุณหนูลืมยาไว้ครับ" เขายื่นถุงยาใบเล็กให้คุณหนู
"วานี่ขี้ลืมซะแล้ว ตอนเย็นอย่าลืมมารับตามเวลานะคะ"
"ครับ" เธอยกมือขึ้นเกาหัวเบาๆ ดวงตากลมเหลือบมองนาฬิกาในข้อมือ เร่งฝีเท้าเข้าประตูมหาลัย
........................................
ย้อนเหตุการณ์......ในยามค่ำคืนมืดมิด เม็ดฝนโหมกระหน่ำ แรงพายุพัดพาสิ่งของปลิวว่อนไร้น้ำหนัก จนมองไม่เห็นท้องถนนเอี๊ยด!!!!"คุณธนัท!" เสียงสิรินภากรี๊ดร้อง ทันทีที่รถหรูจอดหลังเสียหลักพุ่งชนฟุตบาทข้างทาง ถนนลื่นไร้การมองเห็น แขนเรียวโอบกอดเด็กชายสองคนแน่น หลังเบาะคนขับ เธอรีบเอื้อมมือไปสะกิดเรียกสติสามี ดวงตากลมเฉียวเห็นหัวของเขาถูกกระแทกเข้าพวงมาลัย"ผมไม่เป็นอะไร เดี๋ยวให้ไอปิติมาขับต่อ" ร่างกายกำยำเปิดประตูลงรถ ขวักมือเรียกบอดี้การ์ดจากคันหลัง ลงเข้ามานั่งแทนที่คนขับ"สกายกับกาว์นลูกแม่ เจ็บตรงไหนไหม" สิรินภาถามลูกชายวัยสิบขวบกับเจ็ดขวบ น้ำตาเอ่อล้นอาบแก้มเนียนเร่งปาดออก ตกใจเสียขวัญจากเหตุการณ์เมื่อกี้"ไม่ครับ""ตรงนั้นมีเด็ก" นิ้วมือเล็กของสกายชี้ไป ตรงข้ามกับเลนรถของเขา มีรถเก๋งสองคันชนคว่ำจอดอยู่ คล้ายสะเก็ดไฟกำลังเริ่มลุก เด็กหญิงตัวน้อยร้องไม่หยุด อยากคลานออกรถแต่ขาติดอยู่"นั่นเด็กนี่คะคุณธนัท สกายรอแม่ในรถนะครับ" เธอจับลูกสองคนนั่งลงบนเบาะเอนตัวลงจากรถ สามีกับบอดี้การ์ดรีบวิ่งตามกลัวจะถูกรถที่มาตามเชียวชน สิรินภาคว้าดึงตัวเด็กหญิง ธนัทช่วยอีกแรงเป็นจังหวะพอดี ที่ไฟลุกเหิม
เหตุการณ์ปัจจุบัน......."แม่ว่าถึงเวลาแล้วนะ ที่โนวาต้องกลับไปเรียนที่ประเทศบ้านเกิดเรา" สิรินภาเอ่ยบอกกับโนวา เธอเคยบอกเรื่องสถานะบุตรบุญธรรมให้ได้รู้ เธอตั้งใจเลี้ยงดูแลมาถนอมอย่างดี ปานที่แม่คนนึงจะทำได้ โนวาเองยอมรับและเข้าใจ ไม่เคยคิดน้อยต่อเรื่องพวกนี้บัดนี้เธอและสามีค่อนข้างมีอายุมากขึ้น หน้าที่การงานควรจะหาคนมาสืบสานต่อ แม้ลูกชายสองคนจะทำได้ดีอยู่แล้ว เวลานี้ผ่านมาสิบกว่าปี เธอกำลังจะเรียนปริญญาโทต่อเอกบริหารตามที่สิรินภาขอไว้"แล้วพี่สกายกับกาว์นจะเลิกไม่ชอบโนวาแล้วหรอคะ" เธอถามอย่างใสซื่อ ทุกครั้งที่กลับเมืองไทย หรือสองพี่ชายหนุ่มแวะเรื่องธุรกิจถึงฝรั่งเศส โนวาไม่เคยอยู่ในสายตา กับโดนเหยียดหยาม บางครั้งกลั่นแกล้งด้วยซ้ำไป"ป่านนี้พี่เขาเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว หนูเป็นน้องยังไงซะพวกพี่เขาต้องเอ็นดูน้องตัวเองแน่นอนจ๊ะ" แม่บุญธรรมค่อยๆพูดจาหว่านล้อม ถึงใจจะรู้ดีว่าอาจจะมีปัญหาตามมา แต่คงน้อยนัก"ใช่ว่าพ่อแม่จะไม่กลับไปซะเมื่อไหร่ละโนวา" ธนัทเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นมอง เธอสมควรที่จะรับตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่งในบริษัท เพราะพวกเขาสั่งสอนเรื่องพวกนี้มาไม่เคยขาด"โนวาแล้วแต่พ่อกับแม่ค่ะ"
คฤหาสน์สหธิฤดีนายหญิงและเจ้านายชายเดินมาด้วยรูปลักษณ์สง่างามรัศมีแผ่กระจาย เหล่าบอดี้การ์ดพร้อมเพียงต้อนรับอย่างรู้งาน โนวาก้าวขาเข้าอย่างช้าๆ นานมากแล้วที่เธอไม่ค่อยมาเหยียบที่นี่ เพียงเพราะกลัวสองพี่ชายใจอมหิต ไม่เคยต้อนรับเธอ"สกายกับกาว์นล่ะ" สิรินภาคล้องแขนเรียวลูกสาวบุญธรรม เกินไปนั่งลงบนโซฟา ตามด้วยสามีนั่งลงข้างกัน แหวนป้าแม่บ้านถือถาดน้ำเสิร์ฟวางบนโต๊ะ"คุณทั้งสองกำลังจะกลับแล้วค่ะ" แหวนก้มหน้าตอบอย่างเสงี่ยม เธออยู่ดูแลมาตั้งแต่นายหญิงเพิ่งจะแต่งงานกัน ช่วยดูแลคุณหนูชายทั้งสองมาตลอด"พาคุณหนูเอาของไปเก็บที่ห้องด้วยนะแหวน" นายหญิงเอ่ยสั่ง หันมายิ้มให้โนวาเคยชิน"แม่กับพ่อต้องไปธุระอีกที่นึง เดี๋ยวจะกลับมานะลูก" เธอสวมกระชับกอด เรียกสามีลุกตามกันไป ทิ้งโนวาไว้กับแหวน"ป้าแหวนพาโนวาขึ้นข้างบนเถอะ นั่งเครื่องมานอนไม่หลับเลยค่ะ" หญิงสาวตั้งใจพูดอย่างเป็นกันเอง ครั้นแม่และพ่อออกไป เธอสวมกอดป้าแหวนอย่างคิดถึง ออดอ้อนราวกับเด็กทุกครั้งมาที่นี่"เบาๆค่ะคุณหนูป้าแก่แล้วหายใจไม่ทัน" อายุกำลังมากขึ้น จะเล่นกับเธอเหมือนเมื่อก่อนได้อย่างไร ป้าแหวนพาขึ้นบรรไดใหญ่กลางใจบ้าน ห้องนอนชั้นสอง
เช้าวันใหม่....หญิงสาวในชุดนักศึกษาย่องเท้าเล็กเข้าห้องครัวเงียบ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอต้องรายงานตัวในฐานะนักศึกษาปริญญาโท หากไปช้าจะเป็นที่จับตามอง"คุณหนูมาแอบทำไรในนี้คะ" ป้าแหวนเร่งเข้ามา หลังแม่บ้านอีกคนไปกระซิบบอก "หนูอยากทานแค่นมจืดแก้วเดียวเองค่ะ" เธอแสร้งทำหน้าเศร้าอย่างเด็กอดได้ของเล่น เบะปากเรียวล้อเลียน"โถ่คุณหนู เดี๋ยวเสื้อผ้าเลอะเทอะหมดค่ะ ไปๆป้าแหวนจะพาไปนั่ง" ป้าแหวนโอบเอวบาง พานั่งบนโต๊ะอาหารใหญ่ สัดส่วนรูปร่างรวมถึงผิวพรรณถูกดูแลมาเป็นอย่างดีทุกระเบียบนิ้ว ทำผู้มาเยือนใหม่ยืนตาค้าง"น้องโนวา" สายตาเข้มฉายแววเจ้าเล่ห์ตามนิสัยเจ้าชู้เรื่องสตรี ขึงตามองร่างบางคล้ายโดนดึงดูด ยกยิ้มมุมปากกว้าง ป้าแหวนละตัวออก ไม่รับฟังเจ้านายพูดคุยกัน"เอ่อ..สวัสดีค่ะพี่กาว์น" มือเรียวพนมยกขึ้นไหว้ ช่วงเหตุการณ์ในวัยเด็กย้อนเข้าหัว อย่างน้อยกาว์นยังพอทำดีกับเธอบ้าง อาจจะเพียงน้อยนิดก็ตาม"จะไปมหาลัยพี่ไปส่งไหม" ชุดเสื้อเชิ้ตสีดำยับยู้ยี่ สภาพอดนอนคงอาจจะพึ่งกลับ ขาดการพักผ่อน แล้วสิรินภาสั่งให้ฮิวเป็นคนช่วยดูแลเธอ คงจะไม่รบกวนคนอื่นให้ยุ่งยากเสียดีกว่า"แม่สั่งพี่ฮิวไว้แล้วค่ะ" น้ำเสีย
เช้าวันใหม่.....เหตุเพราะร่างกายหญิงสาวยังปรับตัวไม่ทัน กับอากาศที่แปรเปลี่ยนจากสถานที่โนวาเคยอยู่มา ร่างบางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ไอร้อนผ่านออกจากลมหายใจกระทบริมฝีปากบาง แทบไม่รู้สึกตัว ปิดตาลงนอนหลับต่อจนเวลาล่วงเลยก๊อก ก๊อก!เสียงเคาะประตูรัว หลังไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนในห้อง ทำใจหญิงช่วงวัยกำลังชราวูบไหว"คุณหนูเป็นอะไรหรือป่าวคะ" ป้าแหวนเปิดประตูเดินเข้าห้องหลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน ครั้นผิดเวลาที่บอกไว้ เห็นโนวานอนห่มผ้าห่อตัวสั่น สีหน้าซีดเซียว"หนูรู้สึกหนาวค่ะ" น้ำเสียงเล็กแหบลง ป้าแหวนเอื้อมมือวัดไข้กับหน้าผากมน ต้องรีบชักมือกลับ อุณหภูมิสูงจัดกลัวเธอจะชักก่อน"ตัวร้อนจี๋เลยค่ะ รอป้าเดี๋ยวนะคะคุณหนู" เจ้านายชายยังไม่มีใครกลับเข้ามาก่อนที่ป้าแหวนจะขึ้นข้างบน จึงนึกถึงคนที่นายหญิงกำชับให้คอยดูแลคุณหนู หากจะพาลงไปเองคงไม่ไหว"ฮิว!!!!" ป้าแหวนตะโกนเสียงดังลั่นเรียกฮิว หวังให้เขาพาเธอไปส่งโรงพยาบาลในตอนนี้"ครับป้าแหวน" ฮิวเร่งวิ่งขึ้นมาชั้นบน สีหน้านิ่งเหมือนกับถูกฝึกเก็บอารมณ์มาอย่างดี"คุณหนูไม่สบายต้องพาไปโรงพยาบาล" ป้าแหวนเอ่ยอย่างร้อนรน พาคนรับฟังใจคอไม่ดี หากละเลยหน้าที่นายกหญ
"วันนี้จะดีหรอคะ?" โนวาทวนคำถามกับฮิวทำหน้าที่พี่เลี้ยงตามที่แม่บุญธรรมสั่งมา ร่างบางในชุดสูทประโปรงสั้นสีนู้ด ทานนมจืดบนโต๊ะอาหาร หลังได้รับสายคำสั่งให้เข้าดูงานบริษัทเครื่องยนต์รถวันนี้"ดีสิครับคุณหนู นายหญิงรออยู่ที่บริษัทแล้วครับ" ฮิวย้ำตอบ ยืนอยู่ด้านข้างเก้าอี้ ไล่ทำสร้างกิจวัตรประจำของคุณหนูในไอแพดเครื่องใหญ่"แม่ฉันน่าจะรู้นะว่าเลือกคนผิด" สกายในชุดสูทสีดำเนียบเดินก้าวขายาวนั่งลงตรงหัวโต๊ะอาหาร มีป้าแหวนกับลูกมือถือถาดอาหารมาเสิร์ฟเพิ่ม"วาแค่กลัวจะทำพ่อแม่เสียหน้าต่างหาก" เธอเอ่ยบอกตามความจริง เงยหน้ามองใบหน้าหนาชั่วครู่ ก้มลงกัดแซนวิชในมือต่อ"แสดงว่าที่ผ่านมาไม่มีสมองในหัวเลยสิ" มาเฟียหนุ่มไล่สายตามองทางอื่น เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรตัวเธออยู่แล้ว เพียงเพราะวันนี้มีประชุมใหญ่ อย่างเลี่ยงไม่ได้"มีค่ะ วาก็เป็นคน เผื่อพี่สกายลืม" โนวาเถียงกลับยอกย้อน ในเมื่อถูกสอนให้ไม่กลัวคน หนึ่งในนั้นก็ควรมีเขารวมด้วย"จำไว้ว่าพ่อแม่ฉันสั่งสอนให้สืบทอดบริษัทต่อเผื่อลืม!" มือหนากระแทกแก้วน้ำในมือวางเสียงดัง ทำลูกน้องสะดุ้งตามกัน สายตาเข้มจ้องเด็กน้อยที่กล้าเถียงผู้ใหญ่"ขอบคุณค่ะที่เตือนสติ"
หญิงสาวกำมือเรียวแน่นทุบหน้าอก หลังดื่มกาแฟไป ลมหายใจเริ่มติดขัดใบหน้าใสแปรเปลี่ยนสีเข้มขึ้น เอทินที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ตกใจรีบประคองตัวโนวาเหมือนล้มลงจากเก้าอี้ ท่ามกลางสายตาเยือกเย็นชันยืนขึ้น"คุณหนูเป็นไรครับ" เอทินถามขึ้น แม้ร่างบางจะยกมือหมายห้ามไม่ให้โดนตัว "อู๋..แป๋..กา..แป.." เสียงหวานเริ่มผ่าวเบา พยามเปล่งเสียงแต่ละคำออกมา มือเรียวจิกกำจับขอบโต๊ะแน่นประคองตัว"โนวา!!!หนูเผลอกินกาแฟอีกแล้วหรอ" สิรินภาเข้ามาเห็นเหตุการณ์ช่วงนี้เวลาพอดี ใช่ว่าจะปล่อยผ่าน โอบประคองร่างบาง ตบแก้มเนียนเบาๆเรียกสติ คาดครั้นจากปากฮิวที่วิ่งเข้ามาสีหน้าตกใจเช่นกัน เขารับรู้ว่าคุณหนูแพ้กาแฟ ไม่นึกว่าแก้วเมื่อกี้จะกลายเป็นเธอได้ดื่ม"ตั้งใจกิน" น้ำเสียงเข้มตอบ ก้าวเท้ายาวตวัดแขนแกร่งอุ้มร่างบางออกจากห้อง มีเอทินกับฮิวตามฝีเท้าคอยอำนวยความสะดวก"อะไรน่ะ!!!" สิรินภาหันใบหน้ามองตามด้านหลังลูกชายไป ไม่นึกว่าเรื่องจะรุนแรนถึงขั้นนี้ ย้ำแล้วย้ำอีกกับพี่เลี้ยง เธอแน่ใจว่าโนวาไม่ทำร้ายตัวเอง คงไม่ใช่ฝีมือใครนอกลูกชายตัวเองบนรถ.........มือเรียวจิกกำปกเสื้อเชิ้ตของมาเฟียหนุ่มแน่น ร่างบางบนตักแกร่ง เขาโอบไว้ทุบหลั
พลั่ก!"เฮือก!" มือพกสั้นถูกปามายังหน้าผากย่นของเสี่ย เลือดสีแดงสาดกระจาย ร่างกายนอนแน่นิ่ง ทว่าลูกน้องรู้จังหวะที่หลบทัน เตะร่างไร้วิญญาณออกไกล"สมกับพี่จริง" เรื่องโหดเหี้ยมไร้ความปราณี มีให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง กาว์นที่พึ่งเดินเข้าห้องลับมา ไม่ได้แสดงอาการตกใจ เขาเลือกที่จะนิ่งถือเป็นภาพชินตา"ใครที่ยังลีลาไม่ยอมจ่ายหนี้ เอาไปให้ดูเป็นตัวอย่าง" สกายสั่งลูกน้อง ชันตัวลุกขึ้น เหลือบมองน้องชายที่ยืนชมกล้องวงจรปิด เหตุการณ์เมื่อกี้ถูกถ่ายทอดออกไปในบ่อน กระตุ้นให้นักพนันเกรงกลัวไม่คิดหนี"จะแวะไปโรงบาลไหม" กาว์นพูดขึ้น ทำสองขายาวหยุดชะงัก หันตัวกลับมาเล็กน้อย สายตาไร้ความรู้สึกมองมา เขารู้เรื่องจากธนัช เพราะกลับบ้านไปไม่เจอใคร"ไม่จำเป็น"วันต่อมา...ร่างบางในชุดนักศึกษาปล่อยผมยาวสีน้ำตาลถึงเอวคอด ก้าวเท้าเล็กมานั่งลงที่โต๊ะอาหารเช้า มีเพียงเธอคนเดียวที่มาก่อนทุกครั้ง"คุณหนูแน่ใจว่าไปไหวหรือป่าวคะ" ป้าแหวนถามขณะมือเหี่ยวถือถาดข้าวต้มพร้อมยาทานในช่วงเช้า เล็งมองหน้าหญิงสาวสำรวจจนคนถูกมองต้องยิ้มเขินออกมา"ไหวสิคะ โนวาถึกและบึกบึนค่้ะ" เธอแกล้งล้อเลียนทำท่าทางให้ป้าแหวนหลุดขำตามการกระทำ ฮิว
หญิงสาวกำมือเรียวแน่นทุบหน้าอก หลังดื่มกาแฟไป ลมหายใจเริ่มติดขัดใบหน้าใสแปรเปลี่ยนสีเข้มขึ้น เอทินที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ตกใจรีบประคองตัวโนวาเหมือนล้มลงจากเก้าอี้ ท่ามกลางสายตาเยือกเย็นชันยืนขึ้น"คุณหนูเป็นไรครับ" เอทินถามขึ้น แม้ร่างบางจะยกมือหมายห้ามไม่ให้โดนตัว "อู๋..แป๋..กา..แป.." เสียงหวานเริ่มผ่าวเบา พยามเปล่งเสียงแต่ละคำออกมา มือเรียวจิกกำจับขอบโต๊ะแน่นประคองตัว"โนวา!!!หนูเผลอกินกาแฟอีกแล้วหรอ" สิรินภาเข้ามาเห็นเหตุการณ์ช่วงนี้เวลาพอดี ใช่ว่าจะปล่อยผ่าน โอบประคองร่างบาง ตบแก้มเนียนเบาๆเรียกสติ คาดครั้นจากปากฮิวที่วิ่งเข้ามาสีหน้าตกใจเช่นกัน เขารับรู้ว่าคุณหนูแพ้กาแฟ ไม่นึกว่าแก้วเมื่อกี้จะกลายเป็นเธอได้ดื่ม"ตั้งใจกิน" น้ำเสียงเข้มตอบ ก้าวเท้ายาวตวัดแขนแกร่งอุ้มร่างบางออกจากห้อง มีเอทินกับฮิวตามฝีเท้าคอยอำนวยความสะดวก"อะไรน่ะ!!!" สิรินภาหันใบหน้ามองตามด้านหลังลูกชายไป ไม่นึกว่าเรื่องจะรุนแรนถึงขั้นนี้ ย้ำแล้วย้ำอีกกับพี่เลี้ยง เธอแน่ใจว่าโนวาไม่ทำร้ายตัวเอง คงไม่ใช่ฝีมือใครนอกลูกชายตัวเองบนรถ.........มือเรียวจิกกำปกเสื้อเชิ้ตของมาเฟียหนุ่มแน่น ร่างบางบนตักแกร่ง เขาโอบไว้ทุบหลั
"วันนี้จะดีหรอคะ?" โนวาทวนคำถามกับฮิวทำหน้าที่พี่เลี้ยงตามที่แม่บุญธรรมสั่งมา ร่างบางในชุดสูทประโปรงสั้นสีนู้ด ทานนมจืดบนโต๊ะอาหาร หลังได้รับสายคำสั่งให้เข้าดูงานบริษัทเครื่องยนต์รถวันนี้"ดีสิครับคุณหนู นายหญิงรออยู่ที่บริษัทแล้วครับ" ฮิวย้ำตอบ ยืนอยู่ด้านข้างเก้าอี้ ไล่ทำสร้างกิจวัตรประจำของคุณหนูในไอแพดเครื่องใหญ่"แม่ฉันน่าจะรู้นะว่าเลือกคนผิด" สกายในชุดสูทสีดำเนียบเดินก้าวขายาวนั่งลงตรงหัวโต๊ะอาหาร มีป้าแหวนกับลูกมือถือถาดอาหารมาเสิร์ฟเพิ่ม"วาแค่กลัวจะทำพ่อแม่เสียหน้าต่างหาก" เธอเอ่ยบอกตามความจริง เงยหน้ามองใบหน้าหนาชั่วครู่ ก้มลงกัดแซนวิชในมือต่อ"แสดงว่าที่ผ่านมาไม่มีสมองในหัวเลยสิ" มาเฟียหนุ่มไล่สายตามองทางอื่น เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรตัวเธออยู่แล้ว เพียงเพราะวันนี้มีประชุมใหญ่ อย่างเลี่ยงไม่ได้"มีค่ะ วาก็เป็นคน เผื่อพี่สกายลืม" โนวาเถียงกลับยอกย้อน ในเมื่อถูกสอนให้ไม่กลัวคน หนึ่งในนั้นก็ควรมีเขารวมด้วย"จำไว้ว่าพ่อแม่ฉันสั่งสอนให้สืบทอดบริษัทต่อเผื่อลืม!" มือหนากระแทกแก้วน้ำในมือวางเสียงดัง ทำลูกน้องสะดุ้งตามกัน สายตาเข้มจ้องเด็กน้อยที่กล้าเถียงผู้ใหญ่"ขอบคุณค่ะที่เตือนสติ"
เช้าวันใหม่.....เหตุเพราะร่างกายหญิงสาวยังปรับตัวไม่ทัน กับอากาศที่แปรเปลี่ยนจากสถานที่โนวาเคยอยู่มา ร่างบางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ไอร้อนผ่านออกจากลมหายใจกระทบริมฝีปากบาง แทบไม่รู้สึกตัว ปิดตาลงนอนหลับต่อจนเวลาล่วงเลยก๊อก ก๊อก!เสียงเคาะประตูรัว หลังไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนในห้อง ทำใจหญิงช่วงวัยกำลังชราวูบไหว"คุณหนูเป็นอะไรหรือป่าวคะ" ป้าแหวนเปิดประตูเดินเข้าห้องหลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน ครั้นผิดเวลาที่บอกไว้ เห็นโนวานอนห่มผ้าห่อตัวสั่น สีหน้าซีดเซียว"หนูรู้สึกหนาวค่ะ" น้ำเสียงเล็กแหบลง ป้าแหวนเอื้อมมือวัดไข้กับหน้าผากมน ต้องรีบชักมือกลับ อุณหภูมิสูงจัดกลัวเธอจะชักก่อน"ตัวร้อนจี๋เลยค่ะ รอป้าเดี๋ยวนะคะคุณหนู" เจ้านายชายยังไม่มีใครกลับเข้ามาก่อนที่ป้าแหวนจะขึ้นข้างบน จึงนึกถึงคนที่นายหญิงกำชับให้คอยดูแลคุณหนู หากจะพาลงไปเองคงไม่ไหว"ฮิว!!!!" ป้าแหวนตะโกนเสียงดังลั่นเรียกฮิว หวังให้เขาพาเธอไปส่งโรงพยาบาลในตอนนี้"ครับป้าแหวน" ฮิวเร่งวิ่งขึ้นมาชั้นบน สีหน้านิ่งเหมือนกับถูกฝึกเก็บอารมณ์มาอย่างดี"คุณหนูไม่สบายต้องพาไปโรงพยาบาล" ป้าแหวนเอ่ยอย่างร้อนรน พาคนรับฟังใจคอไม่ดี หากละเลยหน้าที่นายกหญ
เช้าวันใหม่....หญิงสาวในชุดนักศึกษาย่องเท้าเล็กเข้าห้องครัวเงียบ วันนี้เป็นวันแรกที่เธอต้องรายงานตัวในฐานะนักศึกษาปริญญาโท หากไปช้าจะเป็นที่จับตามอง"คุณหนูมาแอบทำไรในนี้คะ" ป้าแหวนเร่งเข้ามา หลังแม่บ้านอีกคนไปกระซิบบอก "หนูอยากทานแค่นมจืดแก้วเดียวเองค่ะ" เธอแสร้งทำหน้าเศร้าอย่างเด็กอดได้ของเล่น เบะปากเรียวล้อเลียน"โถ่คุณหนู เดี๋ยวเสื้อผ้าเลอะเทอะหมดค่ะ ไปๆป้าแหวนจะพาไปนั่ง" ป้าแหวนโอบเอวบาง พานั่งบนโต๊ะอาหารใหญ่ สัดส่วนรูปร่างรวมถึงผิวพรรณถูกดูแลมาเป็นอย่างดีทุกระเบียบนิ้ว ทำผู้มาเยือนใหม่ยืนตาค้าง"น้องโนวา" สายตาเข้มฉายแววเจ้าเล่ห์ตามนิสัยเจ้าชู้เรื่องสตรี ขึงตามองร่างบางคล้ายโดนดึงดูด ยกยิ้มมุมปากกว้าง ป้าแหวนละตัวออก ไม่รับฟังเจ้านายพูดคุยกัน"เอ่อ..สวัสดีค่ะพี่กาว์น" มือเรียวพนมยกขึ้นไหว้ ช่วงเหตุการณ์ในวัยเด็กย้อนเข้าหัว อย่างน้อยกาว์นยังพอทำดีกับเธอบ้าง อาจจะเพียงน้อยนิดก็ตาม"จะไปมหาลัยพี่ไปส่งไหม" ชุดเสื้อเชิ้ตสีดำยับยู้ยี่ สภาพอดนอนคงอาจจะพึ่งกลับ ขาดการพักผ่อน แล้วสิรินภาสั่งให้ฮิวเป็นคนช่วยดูแลเธอ คงจะไม่รบกวนคนอื่นให้ยุ่งยากเสียดีกว่า"แม่สั่งพี่ฮิวไว้แล้วค่ะ" น้ำเสีย
คฤหาสน์สหธิฤดีนายหญิงและเจ้านายชายเดินมาด้วยรูปลักษณ์สง่างามรัศมีแผ่กระจาย เหล่าบอดี้การ์ดพร้อมเพียงต้อนรับอย่างรู้งาน โนวาก้าวขาเข้าอย่างช้าๆ นานมากแล้วที่เธอไม่ค่อยมาเหยียบที่นี่ เพียงเพราะกลัวสองพี่ชายใจอมหิต ไม่เคยต้อนรับเธอ"สกายกับกาว์นล่ะ" สิรินภาคล้องแขนเรียวลูกสาวบุญธรรม เกินไปนั่งลงบนโซฟา ตามด้วยสามีนั่งลงข้างกัน แหวนป้าแม่บ้านถือถาดน้ำเสิร์ฟวางบนโต๊ะ"คุณทั้งสองกำลังจะกลับแล้วค่ะ" แหวนก้มหน้าตอบอย่างเสงี่ยม เธออยู่ดูแลมาตั้งแต่นายหญิงเพิ่งจะแต่งงานกัน ช่วยดูแลคุณหนูชายทั้งสองมาตลอด"พาคุณหนูเอาของไปเก็บที่ห้องด้วยนะแหวน" นายหญิงเอ่ยสั่ง หันมายิ้มให้โนวาเคยชิน"แม่กับพ่อต้องไปธุระอีกที่นึง เดี๋ยวจะกลับมานะลูก" เธอสวมกระชับกอด เรียกสามีลุกตามกันไป ทิ้งโนวาไว้กับแหวน"ป้าแหวนพาโนวาขึ้นข้างบนเถอะ นั่งเครื่องมานอนไม่หลับเลยค่ะ" หญิงสาวตั้งใจพูดอย่างเป็นกันเอง ครั้นแม่และพ่อออกไป เธอสวมกอดป้าแหวนอย่างคิดถึง ออดอ้อนราวกับเด็กทุกครั้งมาที่นี่"เบาๆค่ะคุณหนูป้าแก่แล้วหายใจไม่ทัน" อายุกำลังมากขึ้น จะเล่นกับเธอเหมือนเมื่อก่อนได้อย่างไร ป้าแหวนพาขึ้นบรรไดใหญ่กลางใจบ้าน ห้องนอนชั้นสอง
เหตุการณ์ปัจจุบัน......."แม่ว่าถึงเวลาแล้วนะ ที่โนวาต้องกลับไปเรียนที่ประเทศบ้านเกิดเรา" สิรินภาเอ่ยบอกกับโนวา เธอเคยบอกเรื่องสถานะบุตรบุญธรรมให้ได้รู้ เธอตั้งใจเลี้ยงดูแลมาถนอมอย่างดี ปานที่แม่คนนึงจะทำได้ โนวาเองยอมรับและเข้าใจ ไม่เคยคิดน้อยต่อเรื่องพวกนี้บัดนี้เธอและสามีค่อนข้างมีอายุมากขึ้น หน้าที่การงานควรจะหาคนมาสืบสานต่อ แม้ลูกชายสองคนจะทำได้ดีอยู่แล้ว เวลานี้ผ่านมาสิบกว่าปี เธอกำลังจะเรียนปริญญาโทต่อเอกบริหารตามที่สิรินภาขอไว้"แล้วพี่สกายกับกาว์นจะเลิกไม่ชอบโนวาแล้วหรอคะ" เธอถามอย่างใสซื่อ ทุกครั้งที่กลับเมืองไทย หรือสองพี่ชายหนุ่มแวะเรื่องธุรกิจถึงฝรั่งเศส โนวาไม่เคยอยู่ในสายตา กับโดนเหยียดหยาม บางครั้งกลั่นแกล้งด้วยซ้ำไป"ป่านนี้พี่เขาเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว หนูเป็นน้องยังไงซะพวกพี่เขาต้องเอ็นดูน้องตัวเองแน่นอนจ๊ะ" แม่บุญธรรมค่อยๆพูดจาหว่านล้อม ถึงใจจะรู้ดีว่าอาจจะมีปัญหาตามมา แต่คงน้อยนัก"ใช่ว่าพ่อแม่จะไม่กลับไปซะเมื่อไหร่ละโนวา" ธนัทเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นมอง เธอสมควรที่จะรับตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่งในบริษัท เพราะพวกเขาสั่งสอนเรื่องพวกนี้มาไม่เคยขาด"โนวาแล้วแต่พ่อกับแม่ค่ะ"
ย้อนเหตุการณ์......ในยามค่ำคืนมืดมิด เม็ดฝนโหมกระหน่ำ แรงพายุพัดพาสิ่งของปลิวว่อนไร้น้ำหนัก จนมองไม่เห็นท้องถนนเอี๊ยด!!!!"คุณธนัท!" เสียงสิรินภากรี๊ดร้อง ทันทีที่รถหรูจอดหลังเสียหลักพุ่งชนฟุตบาทข้างทาง ถนนลื่นไร้การมองเห็น แขนเรียวโอบกอดเด็กชายสองคนแน่น หลังเบาะคนขับ เธอรีบเอื้อมมือไปสะกิดเรียกสติสามี ดวงตากลมเฉียวเห็นหัวของเขาถูกกระแทกเข้าพวงมาลัย"ผมไม่เป็นอะไร เดี๋ยวให้ไอปิติมาขับต่อ" ร่างกายกำยำเปิดประตูลงรถ ขวักมือเรียกบอดี้การ์ดจากคันหลัง ลงเข้ามานั่งแทนที่คนขับ"สกายกับกาว์นลูกแม่ เจ็บตรงไหนไหม" สิรินภาถามลูกชายวัยสิบขวบกับเจ็ดขวบ น้ำตาเอ่อล้นอาบแก้มเนียนเร่งปาดออก ตกใจเสียขวัญจากเหตุการณ์เมื่อกี้"ไม่ครับ""ตรงนั้นมีเด็ก" นิ้วมือเล็กของสกายชี้ไป ตรงข้ามกับเลนรถของเขา มีรถเก๋งสองคันชนคว่ำจอดอยู่ คล้ายสะเก็ดไฟกำลังเริ่มลุก เด็กหญิงตัวน้อยร้องไม่หยุด อยากคลานออกรถแต่ขาติดอยู่"นั่นเด็กนี่คะคุณธนัท สกายรอแม่ในรถนะครับ" เธอจับลูกสองคนนั่งลงบนเบาะเอนตัวลงจากรถ สามีกับบอดี้การ์ดรีบวิ่งตามกลัวจะถูกรถที่มาตามเชียวชน สิรินภาคว้าดึงตัวเด็กหญิง ธนัทช่วยอีกแรงเป็นจังหวะพอดี ที่ไฟลุกเหิม